Στη μαγεία του ασυνείδητου, στην ονειρική μου διαφυγή, ένα χάδι ζεστό, αγνό και κάπως ντροπαλό μέσα από τα σεντόνια, με πλησίασε λες και με αγάπησε. Ο ήλιος φώτιζε από το παράθυρο τόσο λαμπερά που σαν να γνώριζε, πως ύστερα από εκείνο το άγγιγμα, ναι, θα ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην πραγματικότητα το δίχως άλλο. Έκανε καλά τη δουλειά του, ζέσταινε γλυκά το πρόσωπό μου, όπως και την ίδια μου την καρδιά.
Σε πλησίασα αγουροξυπνημένος με τα μάτια μου ακόμη κλειστά. Με μια κίνηση, έφερα το κορμί μου κοντά στο δικό σου. Τρύπωσα σχεδόν στην αγκαλιά σου και σαν να την διεκδικούσα, όλο και πιο επιτακτικά. Θεέ μου, με ηρεμεί τόσο η παρουσία σου…
«Σε παρακαλώ, τύλιξε τα χέρια σου γύρω μου, το έχω τόσο ανάγκη…»
Κάθε πρωί πριν ξυπνήσω, σε σκέφτομαι. Θυμάμαι τη πρώτη φορά που με πρωτοκοίταξες. Ήσουν τόσο σίγουρη για το τι ζητάω από εσένα. Έμοιαζες μπερδεμένη, σαν να μην έβλεπες εμένα, αλλά έναν άντρα ακριβώς όπως σε είχαν πείσει πως είναι. Σε καταλαβαίνω, συνάντησες τόσες φορές την ίδια εικόνα ολόγυρά σου και σε όλα τα πιθανά μέσα. Φαίνεται να σε έπεισαν πως ένας άντρας, ακριβώς σαν κι εμένα, θα ερχόταν στη ζωή σου, για να θρέψει την πεινασμένη του ηδονή και να φύγει, αφήνοντάς σου την ελάχιστη συναισθηματική εμπλοκή, που θα μπορούσε να δώσει. Στην αγαπημένη σου σειρά δε, «Sex and the City», έμαθες και έναν νέο όρο να χρησιμοποιείς, «κάνε σεξ σαν άνδρας».
Κι όμως, δεν άντεχα να βλέπεις άλλο αυτό το προσωπείο, που μου φόρεσες. Έχω δυο μάτια από πίσω που φλέγονται για τόσα παραπάνω. Δε σου ζήτησα να μου το βγάλεις, δεν ήθελα να σε παραβιάσω. Έκατσα και έψαξα όμως, για να σε πείσω με το τρόπο που εγώ έμαθα. Στη διάσταση της δουλειάς μου μάλιστα, όσο η επιστήμη των ανθρωπιστικών επαγγελμάτων εξελίσσεται, τόσο νέα δεδομένα έρχονται στο φως και αντικρούονται με τις πολυφορεμένες πεποιθήσεις χρόνων, πεποιθήσεις που μοιάζουν και με τις δικές σου. Σε μια μελέτη μάλιστα με μεγάλο ενδιαφέρον για εμένα, διαπίστωσα πως oι άνδρες που βρίσκονταν μέσα σε μια μακροχρόνια σχέση, ένιωθαν πιο ολοκληρωμένοι εάν τους έπαιρναν πολλές αγκαλιές, τους έδιναν απλόχερα χάδια και τους φρόντιζαν με ιδιαίτερη στοργικότητα.
Στο λέω, τα βρήκα, είναι αποδεδειγμένο. Εσύ όμως, συνεχίζεις να δυσκολεύεσαι να με πιστέψεις…
«Νούμερα σε χαρτί είναι», λες. Έχεις δίκιο να δυσκολεύεσαι, σκέφτομαι..
Με μιας ανοίγω τα μάτια μου. Κοιτώ ολόγυρά μου.
Νομίζω, πως οι άντρες και οι γυναίκες, μεμονωμένα και συλλογικά, απορρίπτουν όλο και πιο συχνά, τόσο τον εσωτερικό τους κόσμο, όσο και τις τρυφερές τους ανάγκες, για να μπορέσουν να χωρέσουν σε μια ταχύρυθμη, στενή και ευρέως πλέον πολιτιστικά αποδεκτή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, η οποία δίνει στον άνθρωπο την ελευθερία να μπορέσει να επιλέξει ό,τι θέλει, όσο θέλει και όπως το θέλει.
Τώρα που τα έχεις όλα λοιπόν, γιατί εξακολουθείς να δυσκολεύεσαι; Γιατί πλέον αδυνατείς να με δεις; Μήπως σου δόθηκαν τόσα πολλά, αλλά κανείς δεν αφιέρωσε το χρόνο και τη ζεστασιά να σου μάθει να ακούς τις ανάγκες, που χοροπηδάνε μέσα σου; Μήπως γι? αυτό δυσκολεύεσαι να σταθείς μέσα σε αυτή την ποικιλία ερεθισμάτων και επιλογών; Πόσοι άνθρωποι σε πλησίασαν για τους μοναδικούς καρπούς σου, γεύτηκαν σπασμωδικά όσους περισσότερους μπορούσαν, ικανοποίησαν την αχόρταγη περιέργεια και πείνα τους και βρήκαν άλλο δένδρο τόσο εύκολα και γρήγορα με διαφορετικούς καρπούς από τους δικούς σου; Κι όμως, όσα περισσότερα δέντρα άδειαζαν, μάθαιναν να χάνουν την επαφή τους με τις ανάγκες τους κι έτσι εκατομμύρια ξεχωριστά, ενδιαφέροντα, συναρπαστικά συναισθήματα σώπασαν μέσα τους, μιας κι εκείνοι έπαψαν να τα βλέπουν να χοροπηδάνε και να τα ακούνε πια. Και τα δέντρα; Σε ρωτώ, ποιος θα φροντίσει τώρα τα δέντρα; Ποιος θα τα κλαδέψει για να αναπνέυσουν, να βγάλουν καινούργιους και πιο γεμάτους καρπούς από τη προηγούμενη σοδειά; Ποιος θα τα αγαπήσει, ώστε να μην τους κλέβουνε άλλο τα αγαθά τους, αλλά να μάθουν πως μπορούν να τα προσφέρει από μόνα τους;
Και με αυτές τις σκέψεις, αγαπημένη μου, αναρωτιέμαι, μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι μια τέτοια αλλαγή στην κοινωνία μας, έχει ήδη συμβεί και πως τα περισσότερα δέντρα έμαθαν, να μένουν, ουσιαστικά μόνα τους;
Βλέπεις το να έρθουμε σε επαφή με τον πυρήνα μας, είναι κάτι που μόνο εμείς μπορούμε να μας προσφέρουμε. Αν ακούσουμε παραμένοντας, έστω και για λίγο σιωπηλοί, ίσως οι ψίθυροι τους έρθουν δειλά-δειλά να χαϊδέψουν τα αυτιά μας. Ψίθυροι από όλα αυτά, που σφραγίστηκαν σε ένα εσωτερικό μαυσωλείο ξεχασμένων αναγκών, με την ανασφάλεια να μας κάνουν μια προσωπική πρόσκληση να τα δούμε ξανά και να ακούσουμε. Άλλωστε, τέτοιες προσκλήσεις δεν έπαψαν να γίνονται καθημερινά στον καθένα από εμάς και κυρίως σε αυτούς που πιθανόν να είναι πιο ανασφαλείς και φοβισμένοι, που είναι τσακισμένοι από τις δημόσιες πιέσεις, καταπιεσμένοι από τους κοινωνικούς περιορισμούς και έμαθαν να είναι ουσιαστικά απόμακροι και κάποιες φορές αποκομμένοι από αυτές.
Έτσι κι εγώ, με τη σειρά μου προτείνω μέσα από αυτό το άρθρο, μια εναλλακτική λύση. Ας προσπαθήσουμε να σωπάσουμε, ώστε να μπορέσει κι αυτό το υπέροχο συναίσθημα μέσα στο στομάχι μας που κλωτσάει να βρει το χώρο και το χρόνο να ακουστεί και να το καμαρώσουμε. Ας αποδεχτούμε, πως όλοι μας ζούμε σε ξεχωριστές πραγματικότητες και είναι εντάξει να συμβαίνει αυτό. Για μένα, μόνο όταν μπορέσουμε να τις δούμε, χωρίς να κατηγοριοποιούμε και να στιγματίζουμε τους γύρω μας με συγκεκριμένα και άκαμπτα χαρακτηριστικά, αλλά τιμώντας τους ως μοναδικότητες, τότε και μόνο τότε μπορούμε να τους απολαύσουμε ως τις πιο ελπιδοφόρες πηγές μάθησης στην ιστορία του κόσμου! Εάν προσπαθήσουμε να ζούμε μαζί, για να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο με αποδοχή και χωρίς φόβο, τότε μια νέα εποχή θα μπορούσε να ανατείλει για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις οργανικές αισθήσεις και τις τρυφερές εσωτερικές ανάγκες του ανθρώπινου. Και ίσως, απλώς ίσως, όλες αυτές να ανοίξουν το δρόμο γι? αυτή την αλλαγή!
Άρθρο: Γεώργιος Φραγκάκης
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
viaΣε πλησίασα αγουροξυπνημένος με τα μάτια μου ακόμη κλειστά. Με μια κίνηση, έφερα το κορμί μου κοντά στο δικό σου. Τρύπωσα σχεδόν στην αγκαλιά σου και σαν να την διεκδικούσα, όλο και πιο επιτακτικά. Θεέ μου, με ηρεμεί τόσο η παρουσία σου…
«Σε παρακαλώ, τύλιξε τα χέρια σου γύρω μου, το έχω τόσο ανάγκη…»
Κάθε πρωί πριν ξυπνήσω, σε σκέφτομαι. Θυμάμαι τη πρώτη φορά που με πρωτοκοίταξες. Ήσουν τόσο σίγουρη για το τι ζητάω από εσένα. Έμοιαζες μπερδεμένη, σαν να μην έβλεπες εμένα, αλλά έναν άντρα ακριβώς όπως σε είχαν πείσει πως είναι. Σε καταλαβαίνω, συνάντησες τόσες φορές την ίδια εικόνα ολόγυρά σου και σε όλα τα πιθανά μέσα. Φαίνεται να σε έπεισαν πως ένας άντρας, ακριβώς σαν κι εμένα, θα ερχόταν στη ζωή σου, για να θρέψει την πεινασμένη του ηδονή και να φύγει, αφήνοντάς σου την ελάχιστη συναισθηματική εμπλοκή, που θα μπορούσε να δώσει. Στην αγαπημένη σου σειρά δε, «Sex and the City», έμαθες και έναν νέο όρο να χρησιμοποιείς, «κάνε σεξ σαν άνδρας».
Κι όμως, δεν άντεχα να βλέπεις άλλο αυτό το προσωπείο, που μου φόρεσες. Έχω δυο μάτια από πίσω που φλέγονται για τόσα παραπάνω. Δε σου ζήτησα να μου το βγάλεις, δεν ήθελα να σε παραβιάσω. Έκατσα και έψαξα όμως, για να σε πείσω με το τρόπο που εγώ έμαθα. Στη διάσταση της δουλειάς μου μάλιστα, όσο η επιστήμη των ανθρωπιστικών επαγγελμάτων εξελίσσεται, τόσο νέα δεδομένα έρχονται στο φως και αντικρούονται με τις πολυφορεμένες πεποιθήσεις χρόνων, πεποιθήσεις που μοιάζουν και με τις δικές σου. Σε μια μελέτη μάλιστα με μεγάλο ενδιαφέρον για εμένα, διαπίστωσα πως oι άνδρες που βρίσκονταν μέσα σε μια μακροχρόνια σχέση, ένιωθαν πιο ολοκληρωμένοι εάν τους έπαιρναν πολλές αγκαλιές, τους έδιναν απλόχερα χάδια και τους φρόντιζαν με ιδιαίτερη στοργικότητα.
Στο λέω, τα βρήκα, είναι αποδεδειγμένο. Εσύ όμως, συνεχίζεις να δυσκολεύεσαι να με πιστέψεις…
«Νούμερα σε χαρτί είναι», λες. Έχεις δίκιο να δυσκολεύεσαι, σκέφτομαι..
Με μιας ανοίγω τα μάτια μου. Κοιτώ ολόγυρά μου.
Νομίζω, πως οι άντρες και οι γυναίκες, μεμονωμένα και συλλογικά, απορρίπτουν όλο και πιο συχνά, τόσο τον εσωτερικό τους κόσμο, όσο και τις τρυφερές τους ανάγκες, για να μπορέσουν να χωρέσουν σε μια ταχύρυθμη, στενή και ευρέως πλέον πολιτιστικά αποδεκτή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, η οποία δίνει στον άνθρωπο την ελευθερία να μπορέσει να επιλέξει ό,τι θέλει, όσο θέλει και όπως το θέλει.
Τώρα που τα έχεις όλα λοιπόν, γιατί εξακολουθείς να δυσκολεύεσαι; Γιατί πλέον αδυνατείς να με δεις; Μήπως σου δόθηκαν τόσα πολλά, αλλά κανείς δεν αφιέρωσε το χρόνο και τη ζεστασιά να σου μάθει να ακούς τις ανάγκες, που χοροπηδάνε μέσα σου; Μήπως γι? αυτό δυσκολεύεσαι να σταθείς μέσα σε αυτή την ποικιλία ερεθισμάτων και επιλογών; Πόσοι άνθρωποι σε πλησίασαν για τους μοναδικούς καρπούς σου, γεύτηκαν σπασμωδικά όσους περισσότερους μπορούσαν, ικανοποίησαν την αχόρταγη περιέργεια και πείνα τους και βρήκαν άλλο δένδρο τόσο εύκολα και γρήγορα με διαφορετικούς καρπούς από τους δικούς σου; Κι όμως, όσα περισσότερα δέντρα άδειαζαν, μάθαιναν να χάνουν την επαφή τους με τις ανάγκες τους κι έτσι εκατομμύρια ξεχωριστά, ενδιαφέροντα, συναρπαστικά συναισθήματα σώπασαν μέσα τους, μιας κι εκείνοι έπαψαν να τα βλέπουν να χοροπηδάνε και να τα ακούνε πια. Και τα δέντρα; Σε ρωτώ, ποιος θα φροντίσει τώρα τα δέντρα; Ποιος θα τα κλαδέψει για να αναπνέυσουν, να βγάλουν καινούργιους και πιο γεμάτους καρπούς από τη προηγούμενη σοδειά; Ποιος θα τα αγαπήσει, ώστε να μην τους κλέβουνε άλλο τα αγαθά τους, αλλά να μάθουν πως μπορούν να τα προσφέρει από μόνα τους;
Και με αυτές τις σκέψεις, αγαπημένη μου, αναρωτιέμαι, μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι μια τέτοια αλλαγή στην κοινωνία μας, έχει ήδη συμβεί και πως τα περισσότερα δέντρα έμαθαν, να μένουν, ουσιαστικά μόνα τους;
Βλέπεις το να έρθουμε σε επαφή με τον πυρήνα μας, είναι κάτι που μόνο εμείς μπορούμε να μας προσφέρουμε. Αν ακούσουμε παραμένοντας, έστω και για λίγο σιωπηλοί, ίσως οι ψίθυροι τους έρθουν δειλά-δειλά να χαϊδέψουν τα αυτιά μας. Ψίθυροι από όλα αυτά, που σφραγίστηκαν σε ένα εσωτερικό μαυσωλείο ξεχασμένων αναγκών, με την ανασφάλεια να μας κάνουν μια προσωπική πρόσκληση να τα δούμε ξανά και να ακούσουμε. Άλλωστε, τέτοιες προσκλήσεις δεν έπαψαν να γίνονται καθημερινά στον καθένα από εμάς και κυρίως σε αυτούς που πιθανόν να είναι πιο ανασφαλείς και φοβισμένοι, που είναι τσακισμένοι από τις δημόσιες πιέσεις, καταπιεσμένοι από τους κοινωνικούς περιορισμούς και έμαθαν να είναι ουσιαστικά απόμακροι και κάποιες φορές αποκομμένοι από αυτές.
Έτσι κι εγώ, με τη σειρά μου προτείνω μέσα από αυτό το άρθρο, μια εναλλακτική λύση. Ας προσπαθήσουμε να σωπάσουμε, ώστε να μπορέσει κι αυτό το υπέροχο συναίσθημα μέσα στο στομάχι μας που κλωτσάει να βρει το χώρο και το χρόνο να ακουστεί και να το καμαρώσουμε. Ας αποδεχτούμε, πως όλοι μας ζούμε σε ξεχωριστές πραγματικότητες και είναι εντάξει να συμβαίνει αυτό. Για μένα, μόνο όταν μπορέσουμε να τις δούμε, χωρίς να κατηγοριοποιούμε και να στιγματίζουμε τους γύρω μας με συγκεκριμένα και άκαμπτα χαρακτηριστικά, αλλά τιμώντας τους ως μοναδικότητες, τότε και μόνο τότε μπορούμε να τους απολαύσουμε ως τις πιο ελπιδοφόρες πηγές μάθησης στην ιστορία του κόσμου! Εάν προσπαθήσουμε να ζούμε μαζί, για να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο με αποδοχή και χωρίς φόβο, τότε μια νέα εποχή θα μπορούσε να ανατείλει για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις οργανικές αισθήσεις και τις τρυφερές εσωτερικές ανάγκες του ανθρώπινου. Και ίσως, απλώς ίσως, όλες αυτές να ανοίξουν το δρόμο γι? αυτή την αλλαγή!
Άρθρο: Γεώργιος Φραγκάκης
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
