Δεν είχα διάθεση να γυρίσω από τόσο νωρίς και εξάλλου, είχα μπροστά μου ένα μισάωρο για να προλάβω να επιστρέψω στο σπίτι να αλλάξω ρούχα και να ετοιμαστώ για το πάρτι που μου είχανε ετοιμάσει φίλοι και συγγενείς για τα γενέθλια των σαράντα μου χρόνων... Η ώρα, ήταν επτά και μισή ακριβώς και εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα, παρόλο που ζύγωνε τέλος Νοέμβρη όλα έδειχναν πως θα είχαμε μια πολύ γλυκιά νύχτα μπροστά μας. Κάθισα στο παγκάκι που βρίσκεται στην πίσω πλευρά της πλατιάς έτσι ώστε να βρίσκομαι ακριβώς δίπλα από το γέρικο πια πεύκο για να απολαύσω τα τεράστια κλαδιά του που λικνίζονταν απαλά με τον ρυθμό του ανέμου. Τι υπέροχη ετούτη η ώρα! Πόση ηρεμία και πόση γαλήνη ψυχής στ’ αλήθεια μπορεί να προσφέρει έστω και ένα μισάωρο στο μικρό πάρκο της γειτονιάς... Έκλεισα για λίγο τα μάτια προσπαθώντας να χαλαρώσω όσο περισσότερο γίνεται και να χαρώ εκείνη την δική μου, την μονάχα δική μου στιγμή. Τι όνειρο Θεέ μου! Πόσο απλός είναι τελικά ο Παράδεισος!
Μέσα σε λίγα μονάχα λεπτά, μες στην απέραντη απλότητα που τύλιγε το τοπίο ένιωθα πως δεν θα μπορούσε τίποτε άλλο να με κάνει να νιώσω τόση ευτυχία... Κατά βάθος, δεν ήθελα να γυρίσω ακόμη πίσω και εξάλλου και πάλι θα μπορούσα να προφτάσω κι ας είχε ήδη πάει οκτώ πάρα δέκα... δίπλα μένω, δεν χρειάζεται και να τρέξω, σίγουρα θα είμαι σπίτι στην ώρα που πρέπει. Η παιδική χαρά, παρόλο που δεν είχε ούτε ένα παιδί, είχε τόση ενέργεια, τόση ζωντάνια... λες και οι κούνιες, η τραμπάλα, η τσουλήθρα, όλα εκείνα τα όμορφα παιχνίδια είχανε μέσα τους ζωή και μπορούσανε ακόμη και να μου μιλήσουν. Πόσο θα ’θελα να ήμουνα πάλι παιδί! Να ’μουν εδώ πάλι και να παίζω, να τρέχω, να φτιάχνω πύργους και διάφορες περίεργες κατασκευές με την λάσπη να μου φωνάζει η μητέρα μου πως πρέπει να γυρίσω και να διαβάσω και εγώ να τρέχω να κρύβομαι για να μην χάσω λεπτό από αυτήν την αγνή ξενοιασιά...να παίζω κυνηγητό με τις φίλες μου, να παίζουμε μήλα, κουτσό και σκοινάκι και να μην κουράζομαι ούτε λεπτό. Τι ανέμελα χρόνια αλήθεια! Όλα είναι τόσο ζωντανά μες στο μυαλό μου... πέρασε η ώρα... οκτώ και μισή ακριβώς. Κι όμως εγώ δεν θέλω να επιστρέψω, δεν με ενδιαφέρει αν είναι τα δικά μου γενέθλια, αν με περιμένουνε φίλοι, συγγενείς, με δώρα, με τραγούδια, με γέλια και αγκαλιάσματα... Οκτώ και μισή και ξέχασα ακόμη και που έμενα κάποτε... ξέχασα το όνομα μου... ξέχασα ακόμη και γιατί ήρθα έως εδώ...οκτώ και μισή και το μόνο που δεν θέλω ποτέ πια να ξεχάσω, είναι πως είμαι ακόμη ένα παιδί και κρύβομαι κάτω απ’ τ’ αυτοκίνητα για να μην με βρει ποτέ εκείνο το δευτερόλεπτο που θα ’χω ξεχάσει να γελάω δυνατά.
tovivlio
tovivlio
