Και μετά την ατέλειωτη φλυαρία η σιωπή.
Βουβή και έρημη.
Μα τόσο δυνατή. Εκκωφαντική στ' αλήθεια.
Τόσο πολύ που σε αναγκάζει να κλείνεις τ' αυτιά σου για να την αντέξεις.
Μα έχει ήχο η σιωπή; Θα με ρωτήσεις.
Φυσικά και έχει.
Αυτόν τον απόκοσμο ήχο της.
Κι εσύ εκεί να περιμένεις να ακουστεί κάτι... κάτι...
Ένας άλλος ήχος να σπάσει τον ήχο της σιωπής.
Όχι η ηχώ της... κάτι άλλο.
Ένας ήχος ζωής... Μια λέξη, μια συλλαβή, μια πρόταση.
Κάτι να υποδηλώσει την ανθρώπινη παρουσία γύρω σου.
Μα είσαι περιστοιχισμένος από ανθρώπινες παρουσίες... πολλές.
Κι όμως σιωπή...
Μα δεν τους ακούς που μιλάνε; θα με ρωτήσεις.
Ναι τους ακούω... κι όμως σιωπή... δεν έχουν τίποτε να πούνε...
Και περιμένεις... μια λέξη, μια συλλαβή, μια πρόταση να αρχίσει πάλι η φλυαρία.
Η φλυαρία της σιωπής...
_
