Αγάπη ή εξάρτηση
Η αγάπη, η αληθινή και ουσιαστική αγάπη είναι μια βαθιά δέσμευση, όπου δυο άνθρωποι μοιράζονται συναισθήματα, ανάγκες, επιθυμίες, βασικές αξίες, ενδιαφέροντα και στόχους, ενώ τα μεστά στοιχεία της σχέσης τους είναι η αμοιβαία αποδοχή, η συναισθηματική κατανόηση, η επιθυμία του ενός για τον άλλον.
Η επικοινωνία κυλάει ελεύθερη ανάμεσά τους και οι διαφορές επιλύονται με σεβασμό. Είναι ειλικρινείς μεταξύ τους και το αίσθημα οικειότητας χαρίζει το ζεστό άγγιγμα στην ψυχή τους, όπου επιτρέπει στον καθένα να είναι πιο εκφραστικός στα συναισθήματά του, πιο δημιουργικός σε εκείνα που οραματίζεται και πλάθει, πιο παραγωγικός σε εκείνα που ποθεί να κυοφορήσει. Καθένας αντιμετωπίζει τον άλλο σαν ένα καλό φίλο, ενώ η επιθυμία τούς καλεί σε μια συνεύρεση πόθου για αυτό που είναι ο καθένας στην αλήθεια του και το αίσθημα ασφάλειας τούς αγκαλιάζει στοργικά. Η γαλήνη, η ζεστασιά τούς περιτυλίγει και κάνει καθετί καλό μέσα τους να αναδύεται και να θέλουν να το επικοινωνήσουν με τους άλλους, η κατανόηση και η αποδοχή ομορφαίνει τον εσωτερικό τους κόσμο, πλουταίνει την αξία τους, η έγνοια του ενός προς τον άλλον δίνει ώθηση στις πρωτοβουλίες τους και ενισχύει την αίσθηση αυτονομίας τους.
Η αληθινή αγάπη συνοδεύεται από αισθήματα ασφάλειας, αφοσίωσης, κατανόησης, συντροφικότητας, αποδοχής. Η αμοιβαία υποστήριξη ενδυναμώνει το ζευγάρι και η ανταπόκριση καταλαγιάζει τους φόβους τους, ενώ η αμοιβαιότητα στα συναισθήματα επιτρέπει στον καθένα να εκφράζει ελεύθερα την αλήθεια του με σεβασμό στον εαυτό του και στο πρόσωπο που αγαπάει. Τα συναισθήματα εμπιστοσύνης και ασφάλειας τους βοηθούν να νιώθουν πως περιέχονται, πως ο ένας χωρά στην ψυχή και στο σώμα του άλλου και το άλλο πρόσωπο για τον καθένα τους αποτελεί ένα σθεναρό ‘κράτημα’, χάρη στο οποίο πιάνονται από την ζωή και αγκαλιάζονται με το νόημά της. Τολμούν έτσι να διεισδύσουν στον εσωτερικό τους κόσμο και να έρθουν σε επαφή με την βαθύτερη αλήθεια τους, την οποία την επικοινωνούν στον άνθρωπό τους, γιατί γνωρίζουν πως θα συναντήσουν την αποδοχή από εκείνον. Η αμοιβαία αποδοχή ωθεί δυο ανθρώπους που κινούνταν αρχικά σε δυο διαφορετικούς δρόμους, με διαφορετικές αποσκευές, να ενώνουν την επιθυμία τους ο ένας για τον άλλον, πλάθοντας τις διαφορές τους, σμιλεύοντας την κοινή τους πορεία.
Η ικανότητα για ενσυναίσθηση τους κάνει να νιώθουν ο ένας τα συναισθήματα του άλλου, όπως τα βιώνει ο ίδιος, όπως τα αισθάνεται μέσα στην ψυχή του. Συμμετέχουν ψυχικά σε αυτό που συμβαίνει, όχι μόνο με την ακοή τους ή με την όρασή τους αλλά με όλες τους τις αισθήσεις. Δεν είναι εύκολο για το καθένα να το κάνει αυτό, γιατί αν έρθει σε επαφή με τα αυθεντικά συναισθήματα του ανθρώπου του, τότε αυτό σημαίνει πως θα συναντηθεί με δύσκολα συναισθήματα, όπου κάποια από αυτά αφορούν τον ίδιον και χρειάζεται να πιστεύει στον εαυτό του και στον άνθρωπό του για να μην τον διώξουν μακριά και εγκαταλείψει την προσπάθεια. Μέσα μας νιώθουμε όλη την γκάμα των συναισθημάτων, σαν ένας πίνακας που έχει ανάγκη όλα του τα χρώματα για να αποδοθεί σωστά. Ακόμα και στις πιο δυνατές σχέσεις αγάπης, ο ένας για τον άλλον κατά περιόδους τρέφει επιθετικά συναισθήματα, κυρίως λόγω της διαφορετικότητάς μας που δημιουργεί συγκρούσεις μέσα μας και εγείρει τις ανασφάλειες και τους φόβους μας. Όταν έρθουμε λοιπόν σε επαφή με αυτά τα συναισθήματα, θα πρέπει να τολμήσουμε να δούμε την αλήθεια του, την δική μας και του άλλου. Αν αυτή η αλήθεια μάς εμπεριέχει, με την έννοια πως υπάρχει αμφίδρομη ανεξάντλητη επιθυμία του ενός προς τον άλλον, η οποία φαίνεται από την πληρότητα που αισθανόμαστε κάθε φορά που επικοινωνούμε μαζί του και η οποία αντανακλάται στο πνεύμα, στην ψυχή και στο σώμα μας, τότε καλούμαστε να μάθουμε να κολυμπάμε τον ταραγμένο ψυχισμό μας στα γαλήνια νερά της αγάπης και να εκπαιδευτούμε σε αυτά, εμπιστευόμενοι τις ικανότητες μας και τα συναισθήματα του ανθρώπου μας.
Η αγάπη λοιπόν ανθίζει στο γόνιμο έδαφος μιας αμοιβαίας επιθυμίας που καλλιεργείται από δυο ανθρώπους, οι οποίοι γνωρίζουν τι θέλουν στην ζωή τους και το γυρεύουν στο κατάλληλο πρόσωπο, το οποίο μπορεί να ανταποκριθεί στα συναισθήματά τους.
Η εξάρτηση από την άλλη είναι μια κατάσταση στην οποία εμπλέκονται κάποιοι, όταν στην προσωπικότητα τους έχουν εξαρτητικά στοιχεία που προκαλούνται από ελλείμματα κυρίως της παιδικής τους ηλικίας. Οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος ασκούν καταλυτική επίδραση στην δόμηση της αυτοεκτίμησης τους και επιζητούν μέσα από σχέσεις ή καταστάσεις, στις οποίες εμπλέκονται με πάθος, να θεραπευτούν μέσα από αυτές.
Οι ακάλυπτες ανάγκες της παιδικής ηλικίας παίρνουν τα σκήπτρα και εκείνες, που δεν ικανοποιήθηκαν στο παρελθόν, προβάλλουν πεινασμένες, τυλίγονται γύρω από ένα πρόσωπο, όπου προσδοκούν πως θα τις προσέξει, θα τις φροντίσει, ώστε να βρουν το δρόμο της επιθυμίας και της εκπλήρωσης της, παραμένοντας όμως εκείνοι παθητικοί θεατές της ζωής τους. Περιμένουν από τους άλλους να θρέψουν τις επιθυμίες τους, οι οποίες συνεχίζουν να παραμένουν αποστεωμένες και θυσιάζουν τον εαυτό τους κυνηγώντας συνδαιτυμόνες παραδίδοντας τον εαυτό τους ως γεύμα τους. Ένα παιδί μέσα τους φαντασιώνεται, πως όσο περισσότερο εξαρτιόνται από κείνον ή εκείνη με τον οποίο συνδέονται παρασιτικά, τόσο θα γεννηθούν μέσα από αυτόν και εκείνος θα αναλάβει πατρικά ή μητρικά τους φόβους τους. Ελπίζουν να ενισχύσει το εγώ τους, να τους ενθαρρύνει, να δει όλα εκείνα τα θετικά στοιχεία που κυοφορούνται μέσα τους και τα οποία διψούν για μια γέννα, αλλά επειδή ασχολούνται συνεχώς να ξεδιψάσουν στέρφες χώρες, χάνουν την δεξιότητα τους και πελαγοδρομούν. Προσκολλώνται για να το καταφέρουν με ένα πάθος που ελέγχει τα συναισθήματα και την συμπεριφορά και μπορεί να υπάρχει ενθουσιασμός, γιατί ελπίζουν και οι δυο πως αυτή η σχέση θα τους παρέχει το μαγικό φίλτρο που θα γιατρέψει τις πληγές τους, παράλληλα όμως υπάρχει πόνος και ένα αίσθημα ανικανοποίητου, σαν κάτι να λείπει το οποίο δεν καλύπτεται ποτέ. Η σχέση δεν προσφέρει συναισθηματική πληρότητα γιατί απουσιάζει η αμοιβαιότητα, η ασφάλεια, η συναισθηματική ανταπόκριση, ο σεβασμός, η αποδοχή και εκείνο που υπερισχύει είναι ο έλεγχος, η συναισθηματική πείνα, η αλόγιστη προσφορά με αίτημα την αγάπη, η τάση να αλλάξει ο ένας τον άλλον, ο εθισμός στον πόνο.
Μια βεβιασμένη ανάγκη τούς κινεί να καλυφθούν τα ελλείμματα και για αυτό εστιάζονται σε σημεία, από τα οποία θαμπώνονται και οι δυο και βιάζουν την σχέση, ώστε να πάρει ο ένας από τον άλλον, συχνά με αρπακτική διάθεση, αυτό που χρειάζονται για να ολοκληρωθούν.
Εκείνο που τους ενώνει δεν είναι η αγάπη, ο σεβασμός, αλλά οι ακάλυπτες τους ανάγκες που φαντάζονται πως καλύπτονται, μέσα από την απεγνωσμένη αναζήτηση του ενός για τον άλλον, επειδή σφηνώνουν στην καρδιά κάποιου, παρόλο που οι δρόμοι περιπλέκονται και τα αδιέξοδα παραμονεύουν. Η σκέψη του άλλου προσώπου γίνεται εμμονή από την οποία δεν μπορούμε να απαλλαγούν. «Θέλω να γίνεις τα πάντα για μένα, να αποκαταστήσεις κάθε αίσθηση ραγισματιάς από σχέσεις που με κομμάτιασαν και με άφησαν με ένα ξεριζωμό, για να μην είναι διαρρηγμένος ο κόσμος μου», φωνάζουν. Η απογοήτευση βέβαια δεν αργεί να έρθει. Ο άνθρωπος που συναντούν μοιάζει με τα φαντάσματα των αλλοτινών τους χρόνων. Γυρεύουν την παρουσία και νιώθουν μόνοι. Επιδιώκουν την ψυχική ηρεμία, αλλά αυτό που ζουν, μοιάζει με ταινία που τη βλέπουν σε επανάληψη. Με ένα έργο, στο οποίο οι ρόλοι είναι δοσμένοι: Ο συναισθηματικά απών σύντροφος ή ο σύντροφος που χάρη στη δική τους σκηνοθεσία υπακούει στην ασυνείδητη, βαθιά κρυμμένη επιθυμία τους να είναι και να παραμείνουν μόνοι. Ή ο πιεστικός σύντροφος που του παραδίδουν το κλειδί της ψυχικής φυλακής τους, αρνούμενοι να απεγκλωβιστούν από τα δεσμά τους. Η θλίψη διαδέχεται την μοναξιά. Και τότε το κενό παραμονεύει. Ένα κενό που τρομάζει, γιατί θυμίζει την έλλειψη∙ μια έλλειψη που δεν αναπληρώθηκε ποτέ, που απέκτησε διωκτικό χαρακτήρα.
- Όταν απομακρύνεται από δίπλα μου, χάνω τον κόσμο και μαζί με αυτόν και τον εαυτό μου. Δεν βρίσκω χώρο να υπάρξω. Κλονίζεται η υπόσταση μου. Κάθε φορά που φεύγει μακριά μου αιμορραγώ, γιατί βυθίζομαι σε μια μοναξιά χωρίς όρια. Φαντάζομαι πως με αποδιώχνει, γιατί τώρα που με πλησίασε, ανακάλυψε μέσα μου την αδύναμη και ασήμαντη πλευρά του εαυτού μου και τρομαγμένος απέστρεψε τα συναισθήματά του από εμένα. Τον θέλω δίπλα μου, γιατί χωρίς εκείνον δεν ζω.
Δεν αναζητούν όμως εκείνον αλλά προσδοκούν μέσα από εκείνον να καλυφθεί η απεγνωσμένη τους ανάγκη να γεφυρωθούν τα ψυχικά τους ρήγματα. Η εξάρτηση παίρνει τη θέση από την ανεξαρτησία, την ελεύθερη επιλογή, την αγάπη που αναπνέει, ώσπου κάποια στιγμή μοιραία πέφτει το πέπλο της ψευδαίσθησης και φαίνεται μια τρομακτική μοναξιά που είναι και η κατάληξη της σχέσης.
Ανελεύθεροι, εξαιτίας της συναισθηματικής αδιαφορίας και της έλλειψης συναισθηματικής ανταπόκρισης, πορεύονται σε δρόμους, όπου το εγώ τους σταδιακά αδειάζει, η ψυχική τους δύναμη εξασθενεί, η ελευθερία τους φυλακίζεται, ο αληθινός τους εαυτός υποκύπτει σε συμβιβασμούς, η ψυχική τους και η σωματική τους υγεία κλονίζεται, ώσπου τελικά χάνουν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους και σταδιακά έρχεται ο θάνατος, ο ψυχικός ή ο σωματικός να δώσει την αυλαία σε ένα έργο που παραμένουν παρατηρητές του.
Οι δονήσεις από τα βιώματα του παρελθόντος, όπου ως παιδιά ένα πέπλο μυστικότητας κάλυπτε την έκφραση των συναισθημάτων τους, ορθώνουν τείχη στο κάθε πρόβλημα που, για να επιλυθεί, χρειάζεται την επιδεξιότητα της σκέψης, η οποία, για να τρέξει, απευθύνεται σε προηγούμενες ζωογόνες παραστάσεις, που την ενισχύουν και της δίνουν την ώθηση για αυτό. Οι δυσκολίες μοιάζουν ανυπέρβλητες, όχι εξαιτίας της πολυπλοκότητας τους, αλλά επειδή η φθοροποιός υπόγεια δράση των συναισθημάτων που δεν εκφράζονταν γιατί δεν έβρισκε δίοδο, κατέστειλε την εμπιστοσύνη στην λογική και στα συναισθήματα τους.
Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει τον εαυτό του και την ψυχική του υγεία, αναλαμβάνει να φύγει από ολέθριες σχέσεις και να ανοίξει το δρόμο στην καρδιά του σε σχέσεις που αισθάνεται ότι αγαπιέται και αγαπά.
Η αναζήτηση της υγιούς αγάπης και η εύρεσή της σε ένα πρόσωπο που να μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτήν, προϋποθέτει να διαθέτουμε εκείνην την συναισθηματική ωριμότητα, που μας επιτρέπει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας αγαπώντας τον.
Αξιοποιούμε τα λάθη του παρελθόντος, μαθαίνοντας από τις εμπειρίες μας. Καθετί που ζήσαμε στο παρελθόν ήταν μια σελίδα στην ζωή μας που γράφτηκε από μας και τους ανθρώπους με τους οποίους συναντηθήκαμε. Κάποιες σελίδες μπορεί να μας κάνουν να αισθανόμαστε επώδυνα, αποτελούν όμως και εκείνες μέρη της προσωπικής μας ιστορίας. Σεβόμαστε τον εαυτό μας αναλογιζόμενοι ότι ο χάρτης μας είχε ελλείμματα, όπου εξαιτίας τους ακολουθήσαμε διαδρομές γεμάτες σύγχυση, αλλά η αξία μας εξαρτάται από μας και όχι από μεμονωμένα γεγονότα στα οποία πορευτήκαμε αχαρτογράφητοι. Αν πάψουμε να έχουμε αυτήν την τιμωρητέα διάθεση προς τον εαυτό μας, υποκύπτοντας σε μια τέλεια εικόνα που στο βάθος του μυαλού μας έχουμε για μας, τότε μπορούμε στη συνέχεια να πάρουμε πιο εύκολα αποφάσεις βοηθητικές για μας.
Προσπαθούμε να επανορθώσουμε τα στοιχεία εκείνα, που μας έκαναν στο παρελθόν να χαθούμε σε μονόδρομους του μυαλού μας, φροντίζοντας με έγνοια τον εαυτό μας, ενώ παράλληλα αναλαμβάνουμε την ευθύνη του με ώριμο τρόπο.
Δεν αποφεύγουμε τα συναισθήματα που έρχονται στην επιφάνεια, όσο κάνουμε τους απολογισμούς μας και ολοκληρώνουμε το πένθος μας για καθετί που χάθηκε οριστικά είτε από λάθος δικό μας είτε από αδεξιότητα άλλων και δεν το περιμένουμε μάταια.
Καταλαγιάζουμε τα δύσκολα συναισθήματά μας προς άλλα πρόσωπα, τα οποία μπλοκάρουν την σκέψη μας και την ομαλή ροή των συναισθημάτων μας, μαζεύοντας τις προβολές και τις μεταθέσεις μας προς αυτούς, ενώ παράλληλα εξετάζουμε την συναισθηματική κατάσταση που βρισκόμασταν όταν κάναμε αυτές τις σχέσεις, όχι με επικριτική διάθεση, αλλά με μια ματιά παρατήρησης και στοχασμού.
Κρατάμε αποστάσεις από κάποια πρόσωπα που ανακαλύπτουμε πως δεν μας συνδέουν βασικές αξίες, αλλά εκείνο που μας κρατούσε με ένα νοσηρό τρόπο ήταν τα δύσκολα συναισθήματα μας που εγκλώβιζαν την αξία μας και διατηρούσαμε σχέσεις με αυτά από φόβο ή συνήθεια. Αλλάζουμε μορφή σχέσεων με άλλα πρόσωπα με τα οποία μας συνδέει ουσιαστικό ενδιαφέρον, αλλά εκείνο που μας κρατούσε σε απόσταση ήταν το ότι ζητούσαμε από εκείνα να ανταποκριθούν στην τέλεια εικόνα που είχαμε για τον εαυτό μας, επιμένοντας σε σημεία και σε χαρακτηριστικά και όχι στην αμοιβαιότητα των συναισθημάτων μας.
Αφήνουμε πίσω μας τα παραμύθια που μεγαλώσαμε και τα οποία συνέδεαν την αξία μας με την εξεύρεση ενός συντρόφου ως ορόσημο για την ευτυχία μας και ανακαλύπτουμε την προσωπική μας αξία σε στιγμές ευτυχίας που ζούμε με καθετί που κάνουμε και μας εμπνέει, δεσμευμένοι με τα έργα μας και τους ανθρώπους μας, όποια μορφή σχέσης κι αν έχουμε μαζί τους.
Αγγελική Μπολουδάκη
via
