Κάποτε μου είχες πει ότι φοβάσαι την μοναξιά.
Εγώ σου είπα ότι την λατρεύω,
την έχω νιώσει και την νιώθω συνέχεια.
Γι' αυτό την έχω αποδεχτεί.
Πιστεύω ότι είναι το τελευταίο μεγάλο ταμπού. Εξάλλου κάθε άνθρωπος είναι μόνος του
και όσο και να προσπαθείς
να αποφύγεις την στιγμή της μοναξιάς σου
το μόνο που καταφέρνεις είναι
κάθε φορά να γίνεται και πιο εχθρική μαζί σου.
Μετά από όλα αυτά δεν ξέρω γιατί
προσπαθώντας να με πληγώσεις μου είπες
ότι κάποια στιγμή θα μείνω μόνος μου.
Μου φάνηκε χαζό.
Τις πιο σημαντικές μας στιγμές τις ζούμε μόνοι μας ρε. Όλοι κάποια στιγμή παραείμαστε καταθλιπτικοί
για τους μονίμως χαρούμενους.
Ακόμα και εσύ.
Άκου τι σου λέω.
Και δεν ξέρω αν θυμάσαι...
''Τη μοναξιά σου τη θυμίζουν οι πολλοί
κι ότι είσαι μικρός, εκείνοι που δεν ξέρεις
τη τρέλα που πουλάς, σου τη γυρίζουν οι τρελοί
και ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρεις
Όσα έχεις πει, πάνω σε μάτια θα τα δεις
κι όσα μασάς, κρυφά θα τα προφέρεις
Ό, τι κι αν φτύσεις, μπροστά σου θα το βρεις
κι ό, τι έχεις κλέψει, κάποτε πίσω θα το φέρεις
Ό, τι αγαπάς, θα σε κάνει να μισείς
κι ό, τι φοβάσαι, δειλά θα σε θεριεύει
Ό, τι σκορπάς, θα μοιάζει απόσταγμα ζωής
κι ό, τι ζητάς, πρώτο θα σε κυριεύει
Όταν μιλάς, δε θα σου δίνουν προσοχή
και θα νομίζεις ότι είν αργά για να τους πείσεις
κι όσο γερνάς, δε θα τους περισσεύει ευχή...
στ' αρχίδια σου ρε, κοίτα απλά να ζήσεις''
