Κοιτώ το φωτισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και θυμάμαι.
Θυμάμαι πέρυσι τις γιορτές που αρνιόμουν πεισματικά να ξεκλειδώσω τα στολίδια
από το πατάρι. Θυμάμαι πως με ενοχλούσαν τα γιορτινά φώτα μιας πόλης, που όμοια
με παιδί μετρούσε αντίστροφα για τις γιορτές.
Μα εγώ δεν ήθελα να γιορτάσω. Δεν το άντεχα.
Μαύρο. Με αυτό το χρώμα έντυσα τις μέρες εκείνες και το διεκδίκησα πεισματικά.
Για σένα που δεν ήσουν πια εκεί να το φωτίσεις.
Για τα γέλια, τα χάδια, τα πειράγματα. Για τις ζήλιες, τους καυγάδες, τις υπερβολές.
Για όλα όσα με έδεσαν μαζί σου.
Ένας χρόνος μετά κι εγώ γεμίζω το δέντρο στολίδια, φώτα και χρυσή βροχή.
Γεμίζω το χώρο μουσική κι άρωμα κανέλας Το δικό σου άρωμα έχει πάψει προ
πολλού να μυρίζει κι όσο κι αν προσπαθήσω, δεν το φέρνω στο νου.
Και καλύτερα.
Ξαπλώνω στον καναπέ κι ακούω τη βροχή. Και τη βλέπω από το παράθυρο, άλλοτε
μπλε κι άλλοτε κόκκινη.
Μέσα από τα λαμπιόνια του δέντρου, το μόνο φως στο δωμάτιο. Κι ακούω τα
τραγούδια μου.
Εκείνες τις μπαλάντες που τόσο αγαπώ και που για καιρό δεν μπορούσα να ακούσω.
Με πλήγωναν οι νότες, με σημάδευαν οι στίχοι. Αυλακιές από δάκρυα που στέγνωσαν
πια και ήχοι δεμένοι με εκείνους της βροχής.
Απώλεια, συντριβή και μια βαθιά, ανελέητη μοναξιά.
Θα σε θυμάμαι πάντα κι ας μην είσαι εδώ. Γιατί αλήθεια δε θέλω να είσαι.
Γιατί οι μεγάλοι έρωτες είναι έρωτες με ημερομηνία λήξης. Δεν έχουν ελπίδα,
δεν έχουν μέλλον.
Μόνο παρελθόν, βαρύ και πονεμένο.
Που το φέρνω στη μνήμη μαζί με την ξέθωρη φωτογραφία σου. Εκείνη που θα
κουβαλώ πάντα στο μυαλό μου, καθώς την άλλη που είχα στο συρτάρι, την έσκισα
όταν βρόντηξες οριστικά πίσω σου την πόρτα.
Είμαι καλά. Τώρα είμαι. Βρήκα τον εαυτό μου μέσα από την απουσία σου. Ξεκλείδωσα
το πατάρι και στόλισα το σπίτι μου. Φώτισα το δέντρο και μαζί και την καρδιά μου.
Δε θα πω πως δε σ’ αγάπησα γιατί θα είναι ψέμα.
Πόνεσα, έκλαψα, παθιάστηκα.
Κι έμαθα. Έμαθα πως το σκοτάδι μας μπορεί να είναι αδυσώπητο.
Πως ο έρωτας μπορεί να γίνει η πιο βαθιά πληγή.
Μα μαζί έμαθα πως είμαστε ικανοί για τα πιο αξιοθαύμαστα πράγματα.
Δες για παράδειγμα εμένα. Έμαθα να ζω χωρίς εσένα. Εγώ που σκότωνα για το
όνομά σου. Εγώ που πέθαινα μέχρι ν’ ακούσω τα κλειδιά στην πόρτα και να δω τη σκιά
σου να μπαίνει στο σπίτι.
Τώρα τα κλειδιά είναι κάπου χαμένα μες το σπίτι και η σκιά ξεθώριασε.
Έμαθα πως υπάρχει ζωή κι αφού χωρίσουν οι άνθρωποι. Γιατί αλήθεια μπορεί
και να χωρίσουν οι άνθρωποι.
Δε σημαίνει πως δεν αγαπήθηκαν. Απλά δεν ταίριαξε.
Δυο υλικά που αναδεύτηκαν με την ελπίδα να γίνουν ένα. Μα έμεινε το ένα
στον αφρό και το άλλο έπιασε πάτο.
Μα δεν είναι το τέλος εκεί. Κι ας βγαίνει η ανάσα μας με κόπο. Ας μας πνίγουν οι
λυγμοί. Ας βλέπουμε παντού σκοτάδια. Είναι ζήτημα χρόνου.
Αρκεί το φως που μένει μέσα μας, αυτό που εμείς νομίζουμε πως έχει σβήσει, να βρει
το δρόμο του.
Ένα χρόνο έκανε το δικό μου φως να βγει στην επιφάνεια από τον πάτο που το
έριξε ο έρωτάς σου. Τώρα πατώ στα πόδια μου και ζω χωρίς εσένα. Περνούν
μέρες δίχως να σε θυμίσει η παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μου.
Μιας ζωής που έφτιαξα δίχως να είσαι εσύ το κέντρο του σύμπαντός μου. Δίχως να
είσαι εσύ το φως κι εγώ ο ετερόφωτος πλανήτης σου. Ο δεμένος στην τροχιά σου.
Τώρα κοιτώ το δέντρο στολισμένο και σκέφτομαι τα δώρα που θα το γεμίσω για τους
ανθρώπους που αγαπώ.
Θα είναι τα πρώτα μου Χριστούγεννα. Στολίστηκα και τα περιμένω.
