Ένα βράδυ είχαμε μαζευτεί κοριτσοπαρέα στο σπίτι.
Ενώ άκουγα τις περισσότερες να διαφωνούν μεταξύ τους
ήρθε μία άποψη στην οποία συμφώνησαν όλες,
«Υπάρχουν πολλές ηλίθιες πάντως
και αυτές προτιμούν οι άντρες».
«Το πιστεύετε αλήθεια αυτό;
Δεν αναφέρομαι στις εκνευριστικές,
στις πονηρές,
ούτε στις κακές συμπεριφορές.
Μιλάω για τις δίχως νοημοσύνη.
Πιστεύεις πως ένας άντρας θέλει μια γυναίκα ηλίθια;»
«Μα βέβαια.
Δε καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους,
δεν μπορούν να συνεννοηθούν,
δε διαβάζουν,
λένε βλακείες,
δεν έχουν συναίσθηση,
τους βολεύει».
Η αλήθεια είναι πως για λίγο με έπεισαν.
Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να δοκιμάσω ένα πείραμα.
Το πείραμα της ηλίθιας.
Είναι πιο δύσκολο απ’ότι ακούγεται.
Πρώτα έπρεπε να ξεκαθαρίσω τι θεωρείται βλακώδες
και έπειτα να ενεργήσω.
Να διαχωρίσω επίσης τη βλακεία
από τη κακία και τη πονηριά.
Τότε λοιπόν θυμήθηκα μια έρευνα του Gardner
για τα πολλαπλά είδη νοημοσύνης.
Σύμφωνα λοιπόν με τον ίδιο
η νοημοσύνη διαχωρίζεται σε:
Λεκτική/γλωσσική,
λογικό-μαθηματική,
διαπροσωπική,
ενδοπροσωπική,
σωματική-κιναισθητική,
μουσική,
χωρική,
υπαρξιακή και φυσιοκρατική.
Ανεξάρτητα με τη θεωρία του Gardner,
παρατήρησα πως η πλειοψηφία των ανθρώπων
θεωρεί κάποιον ηλίθιο
όταν δε διαθέτει ή έστω δεν έχει αναπτύξει
τα τέσσερα πρώτα είδη.
Τα περιθώριά μου λοιπόν στένευαν.
Έπρεπε να είμαι σχεδόν κενή.
Χωρίς καμία ικανότητα επικοινωνίας,
λογικής,
νόησης των ανθρώπων,
αντίληψης,
δίχως γνώση του εαυτού.
Μία «κατά κόσμον» χαζή.
Σε έξοδο με φίλη μου έβαλα σε εφαρμογή το τέρας.
Χαζογελούσα,
συζητούσα για βαρετά ασυνάρτητα πράγματα,
άλλαξα το βλέμμα μου
και άρχισα να κάνω ερωτήσεις
σε μια παρέα τριών αγοριών που είχε μαζευτεί γύρω μας.
«Δηλαδή, σου αρέσει η φόρμουλα 1 ε;»
είπα ανέκφραστη.
«Δεν έχω καταλάβει,
αυτοί από που ξεκινάνε και που φτάνουν.
Αρχίζουν δηλαδή από το Παρίσι
και φτάνουν μέχρι την Αφρική οδηγώντας;»
Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
Αφού τους έπεισα για την ηλιθιότητά μου,
με ένα-δύο χαζές απορίες ακόμη,
άρχισαν να νιώθουν ανώτεροι.
Ήταν δύο εύστροφοι και ένας υδροκέφαλος.
Οι δύο δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί μου
για κανένα λόγο.
Όσο και αν προσπάθησαν.
Συζητούσαν με τη φίλη μου.
Ο βουδουνάριος, δίπλα μου,
με τσέκαρε συνεχώς για να συμπεράνει
αν είμαι αμφιβόλου ηθικής
και άρχισε να σχολιάζει ανάρμοστα
όλες τις γυναίκες που ήταν τριγύρω μας.
Όταν αντιλήφθηκε πως δεν ήμουν,
μου πρότεινε να πάμε για φαγητό την επόμενη μέρα.
Ήταν γλοιώδης και μισογύνης.
Πήγα στο μπάνιο να ηρεμήσω,
πήρα βαθιές αναπνοές,
υπενθύμισα στον εαυτό μου το πείραμα.
Επέστρεψα πιο ροζ και ανάλαφρη.
Βρήκε ευκαιρία να βάλει το χέρι του στον ώμο μου
και μου ψιθύρισε κάτι αηδιαστικό στο αυτί.
Έβαλε το τηλέφωνό του στη τσάντα μου.
Σιχάθηκα.
Το πείραμα μου είχε φτάσει στο τέλος.
Στο δρόμο για το σπίτι συναισθάνθηκα
πως αυτό που πίστευαν οι φίλες μου ήταν λάθος.
Αν έδειχνα πως ήμουν και χαλαρών ηθών
ίσως και να με ήθελαν περισσότεροι μέσα στο μαγαζί
για εφήμερη σχέση.
Δείχνοντας όμως πως είμαι απλώς ανόητη
μόνο ο ακαύκαλος ήθελε να με ξαναδεί.
Οι έξυπνοι δεν μπορούσαν να κάτσουν
ούτε λεπτό δίπλα μου.
Δε μου είχαν εμπιστοσύνη ούτε για βασικά πράγματα.
Δε θα σου πω πως οι κόπανοι ρίχνονται μόνο στις ηλίθιες.
Σε όλες την πέφτουν,
απλώς με αυτές νιώθουν πιο άνετα.
Μπορούν να τις πλάσουν όπως θέλουν.
Ίσως να θελήσουν να τη κρατήσουν και για σύζυγό τους.
Αν είναι και όμορφη είναι ακόμη ένα συν.
Το οπτικό τους απασχολεί περισσότερο από το εσωτερικό.
Άρα είναι όλοι ευτυχισμένοι.
Ένας νοήμων θα σχετιστεί με μία διανοητικά ισάξιά του,
ίσως και εξυπνότερη.
Χρειάζεται την επικοινωνία.
Σαφώς και το οπτικό και σεξουαλικό ερέθισμα
αποτελεί κριτήριο,
μα δεν αρκεί μόνο αυτό για δέσμευση.
Θέλει να προκαλεί και το θαυμασμό των άλλων
και να μπορεί να σταθεί κοινωνικά δίπλα του.
Να προδιαθέτει πως θα είναι καλή μητέρα και σύζυγος.
Όταν επέστρεψα είχα αφήσει την ηλίθια πίσω μου.
Ανακουφίστηκα που ήμουν πάλι εγώ.
Άρχισα να ανησυχώ όμως για τη κοπέλα στο μπαρ
και ας την είχα επινοήσει.
Είδα πόσο δυστυχισμένη μπορεί να γίνει
μέσα στην άγνοιά της.
Έστω και αν υστερούσε στα βασικά για τη κοινωνία,
ίσως θα μπορούσε να έχει κάποιο άλλο είδος νοημοσύνης,
που θα μπορούσε να αναπτύξει.
Ήρθε πάλι στη σκέψη μου ο Gardner.
Μου κατέστη κατανοητό
πως όλοι είμαστε εν δυνάμει κοκορόμυαλοι
μέχρι να αντιληφθούμε που υπερέχουμε
και που υπολειπόμαστε.
Αν επιχειρήσουμε μπορούμε να γίνουμε και εξυπνότεροι
με σωστή παρατήρηση,
μελέτη
και θέληση.
Ίσως θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη κοινωνία μας
με σωστές μεθόδους ξεκινώντας από το σχολείο.
Ο Ράσελ Μπερτράντ είχε πει πως
«Οι άνθρωποι γεννιούνται αμαθείς,
όχι ηλίθιοι.
Γίνονται ηλίθιοι στην πορεία,
από την εκπαίδευση».
Ενδεχομένως αν δεν υπήρχαν ηλίθιοι
να μην υπήρχαν και μαλάκες.
Αδύνατον ε;
Μάλλον ναι.
Οι μαλάκες δε τελειώνουν ποτέ.
