Πολλές φορές, όταν η αιτία διαζυγίου είναι η απιστία, το πρώτο πράγμα το οποίο συνήθως “κρατάει” ως λάφυρο ο/η απατημένος/η είναι τα παιδιά. Ατάκες όπως “δεν ξαναβλέπεις τα παιδιά” ή “δεν είσαι άξιος/α να μεγαλώσεις τα παιδιά” πάνε κι έρχονται δηλητηριάζοντας τη ψυχή τους. Γιατί στο τέλος, αυτά είναι που εισπράττουν και το αντίτιμο του εγωϊσμού σας.
Έχω μια πολύ καλή φίλη που οι γονείς της χώρισαν επειδή η μαμά της έκανε σχέση με άλλον. Για χρόνια αυτό το κορίτσι και ο αδερφός της, άκουγαν από τον πατέρα τους “Η μάνα σας που έφυγε γιατί βρήκε γκόμενο”. Επί 10 χρόνια η ίδια κασέτα. Η μάνα τους όμως “που βρήκε γκόμενο”, έμενε κανονικά με τα παιδιά, τα φρόντιζε, τα πήγαινε στις δραστηριότητές τους, στα φροντιστήρια και στα σχολεία τους, τα διάβαζε και είχε με τα παιδιά της μια φυσιολογική ζωή. Μια ζωή που δεν είχε με τον σύζυγο γι΄αυτό και έγινε πρώην. Ναι, φταίει. Μόνο που φταίει επειδή απάτησε τον άντρα της. Όχι τα παιδιά της. Η πικρία του όμως δεν τον άφηνε να το δει και για χρόνια γέμιζε τη ζωή των παιδιών με το κέρατο της δικής του. Ώσπου και εκείνα μεγαλώνοντας, απηύδησαν και απομακρύνθηκαν. Παρ όλα αυτά, ούτε τότε κατάλαβε το λάθος του. Αντιθέτως, στο ”Η μάνα σας που έφυγε γιατί βρήκε γκόμενο” προστέθηκε το “Αχάριστα παιδιά, πήραν το μέρος της μάνας τους που βρήκε γκόμενο”. Ο άνθρωπος αυτός επί 10 χρόνια πατούσε το “Replay” βάζοντας μονίμως τη ζωή του στο “Rewind”. Γιατί η εμμονή του να δείξει στα παιδιά πόσο κακή ήταν η μητέρα τους, τον έκανε να τους δείχνει τελικά, πόσο κακός ήταν ο ίδιος. Όσο δίκιο και αν είχε το έχανε. Μαζί και τα παιδιά του…
Δυστυχώς σαν αυτόν τον σύζυγο υπάρχουν πολλοί εκεί έξω. Γυναίκες ή άντρες, δεν έχει σημασία, δεν κάνει το φύλο τη διαφορά. Ανθρώπους που μπερδεύουν τον συζυγικό τους ρόλο με τον γονεϊκό. Που ποτίζουν τα παιδιά τους, το δηλητήριο μιας απιστίας-συνέπεια ενός προβληματικού γάμου- που δεν τα αφορά. Δέχομαι ότι υπάρχουν πολλών ειδών απιστίες. Υπάρχουν άνθρωποι που απατούν τον/τη σύζυγο και φεύγουν από το σπίτι αλλά είναι απόλυτα τυπικοί απέναντι στα παιδιά τους, όπως υπάρχουν και άνθρωποι που φεύγοντας ξεχνούν ότι έχουν παιδιά και είναι ασυνεπείς ή εξαφανισμένοι. Θεωρώ όμως πως κάποιος που εξαφανίζεται από το παιδί του, θα το έκανε έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν έφευγε χωρίς τρίτο πρόσωπο στη ζωή του. Και στη τελική,γιατί πρέπει ένα παιδί να ξέρει πόσο “ανήθικος” ή “ανέντιμος” είναι ο ένας γονιός απέναντι στον άλλον; Σε τί του χρησιμεύει αυτή η πληροφορία και γιατί πρέπει να μπερδεύεται όταν ο “ανήθικος” γονιός, το αγαπάει και το φροντίζει όπως και πρίν; Γιατί ο σύζυγος που απατάει θεωρείται ακατάλληλος να μεγαλώσει τα παιδιά του και θεωρείται καταλληλότερος ο άλλος που πιθανόν με τη πικρία του, να τα ποτίζει μια ζωή;
Μην μπερδεύετε τον γονιό με τον σύζυγο. Πρόκειται για το ίδιο άτομο αλλά για δύο διαφορετικά πρόσωπα. Ο σύζυγος που δεν αγαπάει τον άλλο σύζυγο, μπορεί να αγαπάει μια χαρά τα παιδιά του. Αρκεί να το θέλει. Πολλές φορές μου λένε “τί αρχές και αξίες θα περάσει στα παιδιά του κάποιος που απατάει;”. Κι έχει μια βάση. Μόνο που αυτό δεν θα το κρίνεις εσύ. Θα το κρίνουν τα παιδιά σας. Εσένα το μόνο που σε νοιάζει είναι η σχέση σου μαζί τους. Για τις πράξεις του άλλου γονιού, άσε εκείνον να λογοδοτήσει. Ναι είναι λάθος να απατάς τον άνθρωπό σου. Να κάνει όμως την απιστία του άλλου γονιού, πλύση εγκεφάλου στα παιδιά σου, είναι μεγαλύτερο. Και μια μέρα θα γυρίσει επάνω σου…
Κυριακή Χαριτάκη
Υστερόγραφο: Επίσης , η μοιχεία από μόνη της, δεν είναι αιτία αφαίρεσης της επιμέλειας ή της γονικής μέριμνας. Εκτός αν είσαι τόσο πικραμένος/η που βάζεις σάλτσες, αν και οι δικαστές συνήθως είναι σε θέση να καταλάβουν πότε μιλάει ο κατήγορος και πότε ο πόνος του. Ειρήνη υμίν!
