Ο έρωτας, όπως και η ηλικία, δεν κοιτάει χρόνια. Ναι, η ηλικία. Η πραγματική, η βιολογική ηλικία δε μας λέει και πολλά. Το θέμα είναι τα χρονάκια που μετράει η καρδιά. Πολλοί είναι άλλωστε οι γερασμένοι νέοι, αλλά σήμερα δε θα ασχοληθούμε μ' αυτούς. Η Ματίνα πλησιάζει τα πενήντα, τα χρυσά πενήντα.
Μια όμορφη, γοητευτική γυναίκα απ' αυτές που τραβάνε όλα τα βλέμματα πάνω τους, όπου κι αν μπουν. Απ' την αντι-ερωτική εφορία, ως τα πιο underground στέκια. Παντρεύτηκε μικρή. Παράτησε τα νιάτα της, για ένα γάμο υποχρεωτικό. Στην επαρχία που ζούσε, ο γάμος ήταν νόμος, ειδικά αν είχες και μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη. Για τον έρωτα, ούτε λόγος.
Ποιος ασχολείται με αυτά τα ρομαντικά; «Να παντρευτεί το κορίτσι μας, να φτιάξει ένα σωστό σπιτικό», έλεγε και ξανάλεγε το σόι της. Και έτσι έκανε και το είχε ήδη μετανιώσει πριν καν φορέσει το νυφικό. Δεν έκανε πίσω, όμως. Πώς να κάνει; Είκοσι-κάτι χρονών κοριτσάκι και μερικές δεκαετίες πριν, σε ένα μικρό, απομονωμένο χωριό. Κάθε βράδυ που έπεφτε στο κρεββάτι έσφιγγε τα δόντια και ονειρευόταν πότε θα φτάσει στα δεύτερα -άντα. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της το δώρο των γενεθλίων της: το διαζύγιο.
Τα είχε μελετήσει όλα. Εκείνη κοντά στα σαράντα και η μικρή της, μεγάλη πια. Θα έφευγαν μαζί για οπουδήποτε και τα κατάφεραν. Στα σαράντα της ξεκίνησε να ζει την πρώτη της χαμένη νιότη και συνεχίζει. Ρουφάει τα πάντα με χρονοκαθυστέρηση. Τον έρωτα, το σεξ, το καλό σεξ, τα μεθύσια, τις εξόδους, τις παρέες, τα τατουάζ και τις σπουδές. Η μέρα της είναι πάντα γεμάτη. Ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας και γαλλικών, πάει γυμναστήριο, βγαίνει και φλερτάρει πολύ και με πολλούς. Μα, είναι ένα αποφασισμένο, ελεύθερο πουλί πλέον. Ούτε ένα κάγκελο στο κλουβί της και όλες οι πόρτες ανοιχτές, για να πετάει όποτε θέλει. Δεν περνάει καν απ' το μυαλό της η σχέση, η δέσμευση, ο γάμος, όπως θέλεις πες το.
Τα κακόβουλα βλέμματα, όμως, πέφτουν πάνω της κατά ριπάς. Μόλις γυρίσει την πλάτη ακούει πάντα ένα βουητό. Είναι τα κοροϊδευτικά σχόλια που κάνουν όλοι για τη Ματίνα, που το παίζει «μπεμπέκα» και «παιδούλα». Για την τρελή Ματίνα που δεν έχει μυαλό και νομίζει πως είναι νεαρή. Μα είναι! Έτσι νιώθει, άρα έτσι είναι κι ας χτυπιούνται κι ας κουνάνε το κεφάλι τους υποτιμητικά.
Όλοι αυτοί που την κρίνουν και την κατακρίνουν είναι οι «σωστοί» της κοινωνίας μας, οι politicaly correct με οικογένειες, παιδιά, εγγόνια, λαϊκή το Σαββάτο, εκκλησία πριν την εκδρομή της Κυριακής, σαπουνόπερες όλων των εθνικοτήτων στη τιβί και πολλά λαδερά στο μενού. Τους ενοχλεί που μια συνομήλική τους ζει. Είναι κόντρα ο ρόλος, αλλά η Ματίνα έχει ταλέντο.
Τους κοιτάει μέσα στα μάτια και τους γράφει στα πιο παλιά, ξεσκισμένα της παπούτσια, γιατί ό,τι κάνει είναι αυτή, ο εαυτός της. Νιώθει ικανοποιημένη απ' τις επιλογές της και ήσυχη με την συνείδησή της.
Κάθε βράδυ πέφτει για ύπνο ήρεμη κι ευτυχισμένη και είναι το μόνο που τη νοιάζει, είναι το μόνο που μετράει, κόντρα σε όλα τα θλιβερά πρέπει των άλλων.
Γεωργία Χατζηγεωργίου
pillowfights
viaΜια όμορφη, γοητευτική γυναίκα απ' αυτές που τραβάνε όλα τα βλέμματα πάνω τους, όπου κι αν μπουν. Απ' την αντι-ερωτική εφορία, ως τα πιο underground στέκια. Παντρεύτηκε μικρή. Παράτησε τα νιάτα της, για ένα γάμο υποχρεωτικό. Στην επαρχία που ζούσε, ο γάμος ήταν νόμος, ειδικά αν είχες και μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη. Για τον έρωτα, ούτε λόγος.
Ποιος ασχολείται με αυτά τα ρομαντικά; «Να παντρευτεί το κορίτσι μας, να φτιάξει ένα σωστό σπιτικό», έλεγε και ξανάλεγε το σόι της. Και έτσι έκανε και το είχε ήδη μετανιώσει πριν καν φορέσει το νυφικό. Δεν έκανε πίσω, όμως. Πώς να κάνει; Είκοσι-κάτι χρονών κοριτσάκι και μερικές δεκαετίες πριν, σε ένα μικρό, απομονωμένο χωριό. Κάθε βράδυ που έπεφτε στο κρεββάτι έσφιγγε τα δόντια και ονειρευόταν πότε θα φτάσει στα δεύτερα -άντα. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της το δώρο των γενεθλίων της: το διαζύγιο.
Τα είχε μελετήσει όλα. Εκείνη κοντά στα σαράντα και η μικρή της, μεγάλη πια. Θα έφευγαν μαζί για οπουδήποτε και τα κατάφεραν. Στα σαράντα της ξεκίνησε να ζει την πρώτη της χαμένη νιότη και συνεχίζει. Ρουφάει τα πάντα με χρονοκαθυστέρηση. Τον έρωτα, το σεξ, το καλό σεξ, τα μεθύσια, τις εξόδους, τις παρέες, τα τατουάζ και τις σπουδές. Η μέρα της είναι πάντα γεμάτη. Ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας και γαλλικών, πάει γυμναστήριο, βγαίνει και φλερτάρει πολύ και με πολλούς. Μα, είναι ένα αποφασισμένο, ελεύθερο πουλί πλέον. Ούτε ένα κάγκελο στο κλουβί της και όλες οι πόρτες ανοιχτές, για να πετάει όποτε θέλει. Δεν περνάει καν απ' το μυαλό της η σχέση, η δέσμευση, ο γάμος, όπως θέλεις πες το.
Τα κακόβουλα βλέμματα, όμως, πέφτουν πάνω της κατά ριπάς. Μόλις γυρίσει την πλάτη ακούει πάντα ένα βουητό. Είναι τα κοροϊδευτικά σχόλια που κάνουν όλοι για τη Ματίνα, που το παίζει «μπεμπέκα» και «παιδούλα». Για την τρελή Ματίνα που δεν έχει μυαλό και νομίζει πως είναι νεαρή. Μα είναι! Έτσι νιώθει, άρα έτσι είναι κι ας χτυπιούνται κι ας κουνάνε το κεφάλι τους υποτιμητικά.
Όλοι αυτοί που την κρίνουν και την κατακρίνουν είναι οι «σωστοί» της κοινωνίας μας, οι politicaly correct με οικογένειες, παιδιά, εγγόνια, λαϊκή το Σαββάτο, εκκλησία πριν την εκδρομή της Κυριακής, σαπουνόπερες όλων των εθνικοτήτων στη τιβί και πολλά λαδερά στο μενού. Τους ενοχλεί που μια συνομήλική τους ζει. Είναι κόντρα ο ρόλος, αλλά η Ματίνα έχει ταλέντο.
Τους κοιτάει μέσα στα μάτια και τους γράφει στα πιο παλιά, ξεσκισμένα της παπούτσια, γιατί ό,τι κάνει είναι αυτή, ο εαυτός της. Νιώθει ικανοποιημένη απ' τις επιλογές της και ήσυχη με την συνείδησή της.
Κάθε βράδυ πέφτει για ύπνο ήρεμη κι ευτυχισμένη και είναι το μόνο που τη νοιάζει, είναι το μόνο που μετράει, κόντρα σε όλα τα θλιβερά πρέπει των άλλων.
Γεωργία Χατζηγεωργίου
pillowfights
