Μήπως ο ή η γιατρός σου σε φωνάζει με το μικρό σου όνομα; Μήπως σε αγκαλιάζει όταν φτάνεις ή όταν φεύγεις από το ιατρείο; Αν ναι, τότε θα πρέπει να σκεφτείς πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να αλλάξεις γιατρό.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι αυτό θα μπορούσε να αποδειχθεί επιβλαβές για την υγεία σου, καθώς πρόσφατη έρευνα έδειξε πως γιατροί που έχουν με τους ασθενείς τους κοινωνικές συναναστροφές πέραν της τυπικής σχέσης γιατρού-ασθενή, τότε δυσκολεύονται να πουν την πραγματική αλήθεια για την κατάσταση της υγείας τους. Μάλιστα, αυτό που είναι ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι δυσκολεύονται να λάβουν τη σωστή απόφαση και να υποδείξουν στον ασθενή την ενδεδειγμένη θεραπευτική αγωγή.
Σύμφωνα με τη βρετανική έρευνα «Blurring of Boundaries in the Doctor-Patient Relationship» (Προοδευτική εξάλειψη των ορίων στη σχέση γιατρού-ασθενούς), το 59% των ογκολόγων παραδέχθηκε πως το βρίσκει πολύ δύσκολο να πει την αλήθεια στον ασθενή με τον οποίο διατηρεί φιλικές σχέσεις, ακόμη και να του πει την αλήθεια γύρω από το πόσο διάστημα ζωής εκτιμά πως του απομένει.
Περίπου το 60% των ιατρικών ειδικοτήτων γύρω από τον καρκίνο παραδέχθηκε πως το να έχει σχέσεις πέραν του τυπικού με τους ασθενείς του, δυσκολεύεται να είναι αντικειμενικό γύρω από την αγωγή στην οποία θα πρέπει να υποβάλει τον ασθενή. Αυτό σύμφωνα με την έρευνα, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε λανθασμένη θεραπεία η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει και σε ανεπανόρθωτη βλάβη ή ακόμη και στον θάνατο.
Η Lesley Fallowfield, επικεφαλής της έρευνας των ιατρικών σχολών του Μπράιτον και του Σάσεξ δήλωσε πως «αν και αυτά τα αποτελέσματα μπορεί να είναι απολύτως αντιπροσωπευτικά ως προς τα υψηλά ποσοστά τους, ωστόσο δείχνουν μια ανησυχητική τάση».
Τι δε σας λένε οι γιατρoί: Πέτρος Αργυρίου
Το συλλογικό αυτό έργο, «Τι δεν σας λένε οι γιατροί» στη δημιουργία του οποίου, πέρα από τους δύο κύριους συγγραφείς του, συνέβαλαν αναγνωρίσιμες προσωπικότητες του εναλλακτικού χώρου ξεκίνησε στο μεσοδιάστημα της γραφής ενός άλλου πολύ σκληρότερου και ακόμη αδημοσίευτου βιβλίου μου, τις «Θανάσιμες θεραπείες». Το βιβλίο αυτό απάντησε στην ανάγκη μου να αντιμετωπίσω την ιστορική φρίκη που η ιατρική και οι εκτροπές της έχουν προκαλέσει. Τον πόνο, τον εξευτιλισμό και το θάνατο δισεκαττομυρίων ανθρώπινων υπάρξεων κατά τη διάρκεια αυτού και κυρίως του προηγούμενου αιώνα.
Μέσα σε αυτήν απελπισία λοιπόν γεννήθηκε ένα βιβλίο που ελπίζω ότι έχει όχι μόνο τη φιλοδοξία αλλά και την επάρκεια πέρα από την άσκηση κριτικής να δώσει κάποιες λύσεις. Όχι τις απόλυτες, όχι τις τελικές, όχι τις αδιαμφησβήτητες αλλά σίγουρα κάποιες λύσεις. Στο βιβλίο αυτό θα μάθετε ανάμεσα σε πολλά άλλα το πως φάρμακα περνάνε από τα φίλτρα των κλινικών δοκιμών προκαλώντας ιατρογενής καταστροφές, το γιατί η ίδια η μεθοδολογία των κλινικών δοκιμών είναι εσφαλμένη, το πως η ψυχιατρική διαρκώς συρρικνώνει τον ορισμό του φυσιολογικού εφευρίσκοντας ευφάνταστες ψυχικές νόσους, το τι συμβαίνει πραγματικά με τα εμβόλια και το τι πραγματικά λένε οι ερευνητές του χώροου κεκλεισμένων των θυρών.
Το βιβλίο είναι μια δοκιμασία από την οποία θα βγείτε δυνατότεροι και περισσότερο προετοιμασμένοι για τις εξελίξεις που δρομολογούνται στο χώρο της δημόσιας υγείας παγκοσμίως
Αποσπάσματα από το βιβλίο που είναι απολύτως απαραίτητο για την υγεία σας να το μελετήσετε.
Μια κοινωνία εξαρτημένη από ουσίες
Ας είμαστε για μια στιγμή ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Από τη μία είμαστε μια φαρμακοεξαρτώμενη κοινωνία, πολλοί από μας συνδέουν και εξαρτούν τη ζωή τους από τα φάρμακα, πολλές φορές καταχρηστικά, όταν έχουμε δεκάδες άλλες μη φαρμακευτικές, προληπτικές κυρίως επιλογές και από την άλλη καταδικάζουμε όχι μόνο εκείνες τις «παράνομες» ουσίες που προκαλούν εξάρτηση αλλά και στηλιτεύουμε, περιθωριοποιούμε και φυλακίζουμε τους χρήστες τους.
Μας μάθανε κάποια χημικά να τα αποκαλούμε φάρμακα και κάποια άλλα ναρκωτικά και αυτή η διάκριση δεν γίνεται με καθαρά επιστημονικά κριτήρια. Πάρτε για παράδειγμα το ριταλίν που δίνεται σε παιδιά για την αντιμετώπιση της «ADHD» και είναι ουσιαστικά αμφεταμίνη. Όταν συνταγογραφείται είναι φάρμακο και το παιδί αναγκάζεται από την ιατρική εξουσία και τον ιατρικό περίγυρο να το παίρνει, όταν όμως αμφεταμίνες με παρόμοια δράση πουλιούνται στο δρόμο γίνονται ναρκωτικά και οι χρήστες τους τιμωρούνται επειδή ακριβώς τα παίρνουν.
Ή σκεφτείτε την κοκαΐνη. Πόσοι γνωρίζουν ότι τον δέκατο ένατο αιώνα πολλοί από τους ψυχιάτρους (ανάμεσα τους και ο Φρόυντ) ήταν όχι μόνο μανιώδεις χρήστες της αλλά και ένθερμοι υποστηρικτές της θεραπευτικής της αξίας; Ακόμη και η απεξάρτηση από τα ναρκωτικά γίνεται με ένα άλλο ναρκωτικό, τη μεθαδόνη.
Είναι καιρός να το αντιληφθούμε. Είμαστε μια κουλτούρα ναρκεμπορίας, νόμιμης ναρκεμπορίας.Απλά αλλάζουμε κατά βούληση τις λέξεις και το νομικό και ηθικό πλαίσιο.
Ο ψυχίατρος Loren Mosher περιέγραψε ακριβώς αυτή τη θεμελιώδη υποκρισία λέγοντας:
«Δυστυχώς, ο APA (ο αμερικανικός ψυχιατρικός σύλλογος) αντανακλά και ενισχύει, με λόγια και με πράξεις την ναρκοεξαρτώμενη κοινωνία μας. Ωστόσο, βοηθά να διεξαχθεί ο πόλεμος κατά των «ναρκωτικών» (αξίζει να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι στην αγγλική γλώσσα οι λέξεις φάρμακο και ναρκωτικό είναι ταυτόσημες: Drug). Οι πελάτες «διπλής διάγνωσης» αποτελούν σημαντικό πρόβλημα για τον τομέα, αλλά όχι εξαιτίας των «καλών» ναρκωτικών που τους γράφουμε. Τα «κακά» ναρκωτικά είναι αυτά που αποκτούνται χωρίς συνταγή» 29
Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω μια ισοπεδωτική και ολοκληρωτική χρήση, κατάχρηση, ή απαγόρευση ουσιών. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι αν δεν απομακρύνουμε αυτό το παραπέτασμα υποκρισίας και ηθικού χρωματισμού μιας χρήσης, οποιασδήποτε χρήσης, αν δεν απομακρύνουμε την «παιδαγωγική» πρακτική του να κάνουμε τους άλλους να νιώθουν άσχημα ή να τιμωρούνται για αυτό που σε εμάς δεν αρέσει ή δεν αποδεχόμαστε, αν δεν απομακρύνουμε το ηθικό στίγμα, δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε καθαρή εικόνα των προβλημάτων και της επίλυσής τους.
Η αρρώστια δεν αναπτύσσεται «ηθικά» ούτε θεραπεύεται «ηθικά». Στην υγεία δεν υπάρχουν ηθικές καταστάσεις, υπάρχουν βιολογικές, νοητικές και συναισθηματικές καταστάσεις. Όταν όμως η πολιτεία, οι αρμόδιοι φορείς ή η ιατρική επιβάλλουν συμπεριφορές και προτάσσουν την «ηθική» πλευρά των θεμάτων τότε αυτοί είναι ηθικά υπόλογοι.
Οι απαγορεύσεις και τα ταμπού υπάρχουν για να προστατεύουν ανώριμες κοινωνίες που δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν τον εαυτό τους. Οι προηγμένες κοινωνίες αυτορυθμίζονται και αναπροσδιορίζονται συνεχώς.
Αυτό σημαίνει πρόοδος και εξέλιξη.
Η ηθική χροιά του θέματος των ναρκωτικών, τα κοινωνικά ναρκοπέδια και συρματοπλέγματα έχουν οδηγήσει πέρα από τα ακόλουθά τους κοινωνικά προβλήματα και σε μια καθαρά ιατρική ανεπάρκεια: Την απαγόρευση της θεραπευτικής χρήσης της κάνναβης στην ιατρική, οι δραστικές ουσίες της οποίας φέρουν μοναδικά οφέλη στη διαχείριση του χρόνιου πόνου, οφέλη που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που συζούν καθημερινά με τον πόνο και με άλλα δυσάρεστα συμπτώματα. Υποκριτικά όμως διαλέξαμε να κάνουμε την κάνναβη ταμπού. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι το αν σπρώχνουμε ναρκωτικά. Αυτό το κάνουμε μανιωδώς. Το κρίσιμο ερώτημα είναι σε ποιον ανήκουν τα ναρκωτικά που σπρώχνουμε.
Τι δε σας λένε οι γιατροί για τη θεραπευτική χρήση της κάνναβης
Η κάνναβη δεν είναι κάποιο πρωτόγνωρο συνθετικό ναρκωτικό που βγήκε από τα εργαστήρια τρελαμένων για κέρδη ναρκοβαρόνων. Η κάνναβη είναι μαζί μας για χιλιάδες χρόνια. Έχει προμηθεύσει τον πολιτισμό μας με πολύτιμες πρώτες ύλες, σκοινί, υφάσματα κ.α και μας έχει εφοδιάσει με τη δυνατότητα να ξορκίζουμε μέρος του χρόνιου πόνου που μαστίζει τις ζωές κάποιον από μας. Αν και η ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης δεν υποστηρίζεται ή προτείνεται από τον συγγραφέα η θεραπευτική χρήση της κάνναβης είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.
Η χρήση της κάνναβης ήταν κατά το μεγαλύτερο της ανθρώπινης ιστορίας πολιτισμικά και ιατρικά αποδεκτή.
Η δαιμονοποίηση της έγινε σχετικά πρόσφατα στην ανθρώπινη ιστορία και οι εναρκτήριες αιτίες της δεν ήταν ιατρικά επιχειρήματα αλλά ως συνήθως κοινωνικές προκαταλήψεις και φυλετικές διακρίσεις. Στις αρχές του 20ού αιώνα χρησιμοποιήθηκε για να «προστατευτεί» η Αμερική από τους Μεξικανούς μετανάστες (συχνούς χρήστες κάνναβης) και στη συνέχεια από την αφροαμερικάνους μουσικούς της τζαζ (επίσης συχνούς χρήστες κάνναβης) και από τον «κακό» και «ανήθικο» πολιτισμό που αυτοί παρήγαγαν.
Η απαγόρευση της κάνναβης υποστηρίχτηκε από τον μεγαλοεκδότη Randolph Hearst που δεν ήθελε τη κάνναβη ως ανταγωνιστή στη μεγάλη επιχείρηση χαρτιού που είχε στήσει και από τις φαρμακευτικές εταιρείες που δεν ήθελαν να ανταγωνίζονται με μια φθηνή και εύκολα προσβάσιμη ουσία που δεν μπορούσε να πατενταριστεί και που μπορεί να καλλιεργηθεί ακόμη και στο σπίτι. 30. Όπως είναι και τώρα έτσι και τότε τα επιχειρήματα που αναπτύχθηκαν δεν χρειάζονταν να αληθή για να κερδίσουν την υποστήριξη και τη συμπάθεια της κοινής γνώμης.
Αρκούσε να ναι αληθοφανή, να μοιάζουν αξιόπιστα και να κάνουν επίκληση στο πιο πρωτόγονο μέρος της ανθρώπινης φύσης, το φόβο αντί να κάνουν έκκληση στην εξελικτικά ανώτερη δύναμη της διάνοια και της διαύγειας. Ακόμα και όταν οι άνθρωποι είναι πεπαιδευμένοι τόσο ώστε αναλύσουν και να συμφωνήσουν με το Λόγο μπορούν πάντα πιο εύκολα να ταυτιστούν και να συμπαρασυρθούν από το φόβο.
Σήμερα, χιλιάδες κατά τα άλλα νομοταγείς πολίτες φυλακίζονται ως κοινοί εγκληματίες και χιλιάδες ασθενείς στερούνται τις θεραπευτικές ιδιότητες της κάνναβης, λόγω του ηθικού στίγματος που έχει προσκολληθεί σ’ αυτήν και μιας απαγορευτικής κουλτούρας που ήταν, είναι και θα είναι εχθρός των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας της επιλογής.
Η κάνναβη, αντίθετα με ότι συχνά πιστεύεται δεν είναι εντελώς αβλαβής, έστω και θεωρητικά. Με εξαίρεση τις ανεπιθύμητες παρενέργειες που δεν σχετίζονται με την ίδια την κάνναβη, αλλά με αναπνευστικά προβλήματα που συνδέονται με το κάπνισμα, οι περισσότερες από αυτές είναι ήπιες και παροδικές. Η χρήση κάνναβη μπορεί να έχει ακόμη και κάποιες πιο σοβαρές συνέπειες όπως η επιδείνωση της εξέλιξης της ίνωσης του ήπατος, η πρόκληση ψυχωτικών επεισοδίων31 και η ήπια καταστολή του ανοσοποιητικού 32.
Αλλά ακόμη και μερικές από αυτές τις ανεπιθύμητες παρενέργειες μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε διαγνωστικές και θεραπευτικές ευκαιρίες: Τα ψυχωτικά επεισόδια που προκαλούνται από την κάνναβη έχουν προταθεί ως προγνωστικά ψυχιατρικά εργαλεία 33, ενώ οι ανοσοτροποποιητικές ιδιότητες του συστήματος των ενδοκανναβινοειδών μπορεί να εγκαινιάσουν ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο στην θεραπευτική των αυτοάνοσων νοσημάτων. Το κανναβινοειδές σύστημα στο κεντρικό νευρικό σύστημα έχει καταδειχθεί ότι αυτορρυθμίζει την αυτοάνοση φλεγμονή, υπονοώντας εφαρμογές των κανναβινοειδών στην αντιμετώπιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας 34!
Τα κανναβινοειδή ερευνώνται επίσης για τη θεραπεία άλλων αυτοάνοσων διαταραχών και αλλεργιών35. Το ενεργό συστατικό της κάνναβης, η Δ9-τετραϋδροκανναβινόλη (THC) έχει αποδειχθεί ότι αναστέλλει το σχηματισμό «των πλακών Αλτζχάιμερ», επιβραδύνοντας ή, ενδεχομένως, σταματώντας την εξέλιξη αυτής της εκφυλιστικής σχεδόν αθεράπευτης ασθένειας.
Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα: «Σε σύγκριση με τα υπάρχοντα εγκεκριμένα φάρμακα που συνταγογραφούνται για τη θεραπεία της νόσου του Alzheimer, η THC είναι ένας σημαντικά ανώτερος αναστολέας της Aβ συγκέντρωσης, και αυτή η μελέτη παρέχει ένα μέχρι πρότινος μη αναγνωρισμένο μοριακό μηχανισμό μέσω του οποίου τα μόρια των κανναβινοειδών μπορεί να επηρεάσουν άμεσα την εξέλιξη αυτής της εξουθενωτικής νόσου».
Μια άλλη μελέτη επέδειξε ανάπτυξη νευρώνων στον ιππόκαμπο των αρουραίων να επάγεται από τη χορήγηση υψηλών δόσεων ενός συνθετικού καναβινοειδούς σε συνδυασμό με το ενδοκανναβινοειδές ανανταμίδη36. Ενώσεις κάνναβης έχουν παρουσιάσει μια δυναμική στην αναστολή των καρκίνων του πνεύμονα (in vitro και σε ζωικά μοντέλα) 37, του μαστού38 και του εγκεφάλου. Στον καρκίνο του εγκεφάλου, ιδίως, η THC προωθείται την αυτοφαγία των καρκινικών κυττάρων αφήνοντας τα υγιή κύτταρα ανέπαφα 39.
Ένας γενναίος καινούριος κόσμος θεραπευτικών δυνατοτήτων των κανναβινοειδών ανοίγεται μπροστά μας. Η κάνναβη είναι επίσης ανεκτίμητη σε χρόνια ή ανθεκτική στα φάρμακα διαχείριση του πόνου και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής ασθενών με συγκεκριμένα και χρόνια προβλήματα υγείας. Παρά την ήπια καταστολή του ανοσοποιητικού που προκαλείται από την κάνναβη που είναι πιθανώς μια αντένδειξη στους ασθενείς με AIDS, η χρήση της κάνναβης βρέθηκε να είναι επωφελής τόσο στην AIDS ανορεξία όσο και στον σχετιζόμενο με το AIDS νευροπαθητικό πόνο.
Η χρήση κάνναβη έχει αποδειχθεί να είναι ευεργετική και στη ναυτία (ιδιαίτερα στην ανθεκτική στα φάρμακα ναυτία που προκαλείται από τη χημειοθεραπεία), στον έμετο, στην απώλεια βάρους και στο προεμμηνορροϊκό σύνδρομο. Της έχουν επίσης αποδοθεί και αντιοξειδωτική δράση. 40 41.
Μετά την ποινικοποίηση, η κάνναβη υπέστη πρόσθετα και ιατρικοποίηση. Αντί να αδειοδοτηθούν οι ασθενείς που την έχουν ανάγκη ώστε να μπορούν ακόμη και να την καλλιεργήσουν για την προσωπική τους θεραπευτική χρήση, η παραγωγή των ενδοκανναβινοειδών ανατέθηκε για μια ακόμη φορά στη φαρμακοβιομηχανία. Κανναβινοειδή σκευάσματα όπως το Nabinol, το Marinol και το Sativex που δεν έχουν την πολύ επιθυμητή άμεση ανακούφιση των συμπτωμάτων που η εισπνοή εξατμισμένης κάνναβης έχει, έχουν προωθηθεί ως νόμιμες ιατρικές μορφές κάνναβης.
Η πολιτεία στο ρόλο τσέλιγκα και οι φαρμακευτικές να φυλάν το κοπάδι. Όλος ο έλεγχος και η αυτονομία να αφαιρείται από τον πολίτη και τον ασθενή και να μετατοπίζεται κεντρικά. Χθες ήταν η δαιμονική κάνναβης που πέρασε στα χέρια των φαρμακευτικών. Σήμερα τα συμπληρώματα διατροφής. Αύριο τι; Το τσάι, χαμομήλι, η μέντα, η ρίγανη;
Η σχέση οφέλους / κινδύνου των κανναβινοειδών ενώσεων και της ίδιας της κάνναβης είναι πολύ ελκυστική και ανώτερη από αυτή άλλων συνθετικών φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία σοβαρών ιατρικών καταστάσεων. Η κάνναβη φαίνεται να είναι ένας ¨θαυματουργός¨ πολυσχιδής θεραπευτικός παράγοντας και η θεραπευτική της χρήση θα έπρεπε να χαιρετίζεται ως εξόχως σημαντική από τους επιστήμονες, τους ασθενείς και τους συγγενείς τους σε όλο τον κόσμο.
Αντ’ αυτού, το κοινωνικό και νομικό στίγμα που έχει αποδοθεί σε αυτή έχει παρακωλύσει τις σχετικές έρευνες. Είναι και πάλι ένας αγώνας της πολιτικής εναντίον της επιστήμης, των προκαταλήψεων ενάντια στο λόγο, των μύθων εναντίον των δεδομένων. Ποιος εχέφρων άνθρωπος θα μπορούσε ποτέ να συγκρίνει το προφίλ της νόσου του Αλτσχάιμερ, ή του καρκίνου ή της σκλήρυνσης κατά πλάκας, ή του χρόνιου ανθεκτικού στα φάρμακα πόνου, και πολυάριθμων άλλων καταστάσεων υγείας όπου η κάνναβη θα μπορούσε να έχει ή ήδη έχει ευεργετικές εφαρμογές, με το προφίλ των παρενεργειών από τη χρήση κάνναβη; Πόσο μακριά μπορεί να πάει η υποκρισία, η βλακεία και ο παραλογισμός;
Οι εκατοντάδες θεραπευτικές εφαρμογές και δυνατότητες της κάνναβης ακόμη και σε καταστάσεις υγείας όπου δεν υπάρχουν ελκυστικές, ή αποτελεσματικές θεραπείες μας αφήνει άφωνους μπροστά στην έκταση που η ανθρώπινη ηλιθιότητα και η ξεροκεφαλιά, η πολιτική και οικονομική φαυλότητα και απρέπεια και η επιστημονική δουλεία και υποδούλωση μπορούν να σταματήσουν την ιατρική πρόοδο.
