Μιλάμε στα παιδιά μας για Θεό χωρίς ποτέ να έχουμε βιώσει τίποτε απ’ αυτόν. Μιλάμε για παράδεισο και κόλαση χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι αυτές οι καταστάσεις του νου.
Διδάσκουμε τελικά στα παιδιά μας πράγματα για τα οποία εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε ιδέα γι’ αυτά. Απλώς προγραμματίζουμε το νου τους με τον ίδιο τρόπο που οι γονείς μας προγραμμάτισαν το δικό μας νου. Πριν ακόμη κάνει το παιδί μια ερώτηση, γεμίζουμε το νου του με απαντήσεις που είναι σκέτες ανοησίες, επειδή δεν είναι βασισμένες σε δικά μας βιώματα. Έτσι η αρρώστια συνεχίζεται από τη μια γενιά στην άλλη.
Την αλήθεια δεν μπορούμε να τη δανειστούμε, να τη διαβάσουμε σε βιβλία ή να τη μεταδώσουμε. Μόνο η δική μας αλήθεια, αυτό που θα βρούμε και θα βιώσουμε εμείς οι ίδιοι, μπορεί να μας ελευθερώσει. Ας αφήσουμε τουλάχιστον τα παιδιά μας ανοιχτά, δεκτικά, ξύπνια, ας μη τους εμφυτεύσουμε ανόητες πεποιθήσεις, ας τα αφήσουμε ελεύθερα να ανακαλύψουν τη δική τους αλήθεια.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…
πηγή : Ξάνθη Φιλοσοφείν
