Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ
νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου,
εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα,
εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς,
σ᾿ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε
καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι
καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι
γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο…
ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω,
ἀγάπη μου!
Τάσος Λειβαδίτης.
Δεν είναι ο Άγιος Βαλεντίνος, δεν είναι τα δώρα ούτε οι πλαστικές στιγμές που μας κάνουν να ερωτευτούμε. Ο έρωτας είναι μέσα μας, έχει εγκατασταθεί από την στιγμή που ανοίξαμε τα μάτια μας και κάνει κυριαρχεί όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας.
Ναι, ξέρω δεν σε ρώτησε, όμως, κυλάει στις φλέβες σου, έχει αφήσει κομμάτια στην καρδιά σου και έχει φωλιάσει στον νου σου. Παραδέξου το, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν και, φυσικά, δεν μπορείς να τον απαρνηθείς ούτε λεπτό.
Και αν φοβάσαι να μη σου πεθάνει, απομακρύνσου από το εγωϊσμό. Τον δικό σου, του άλλου. Μπορεί να μην τον έβαλες εσύ μέσα σου αλλά μόνο εσύ μπορείς να τον καταστρέψεις. Και αν τον καταστρέψεις, πίστεψέ το, δεν υπάρχεις μετά.
Όταν η Πηνελόπη Δέλτα αρνιόταν να αποχωριστεί τα μαύρα ρούχα μετά τον χωρισμό της με τον Ίωνα Δραγούμη μέχρι και τον θάνατό της, κατάλαβε ότι κάτι μέσα της πέθανε και κάτι άλλο έπαιρνε τη θέση του.
Δεν ήθελε να ερωτευτεί ξανά, το κορμί της και η ψυχή της εκμηδενίστηκαν.
-“ Με ρώτησε αν θα φορώ πάντα τα μαύρα και του αποκρίθηκα,
-“ Ναι, όσο βαστώ μέσα μου το πένθος μου, όσο σ’ αγαπώ”.
- “Είσαι τόσο δυνατή!”
-“Ένα δυνατό θέλω, τα νικά όλα.”
Δεν ήταν το σ’ αγαπώ που την οδήγησε σε ένα διαρκές πένθος αλλά το δεν μ’ αγαπάς. Οι δυνατές αγάπες κρύβουν και έναν εχθρό, τον εγωισμό. Και γίνονται μάχες που είναι δυνατές, η νίκη του εχθρού φέρει τραύματα στον έρωτα. Και τα πολλά τραύματα οδηγούν στο θάνατο της ανάγκης να ερωτευτούμε ξανά. Και αν δεν μπορείς να ερωτευτείς ξανά, όσο και να σ’ αγαπήσουν, δεν θα μπορέσουν να την αναστήσουν γιατί απλά δεν θα υπάρχει ο έρωτας μέσα σου.
Με όσες γιορτές και να ντύσεις τα συναισθήματά σου, με όσα δώρα και να προσφέρεις στον εαυτό σου, ο έρωτας δεν θα αναστηθεί. Κυρίαρχός σου θα είναι πλέον ο εγωισμός και τον έχεις βάλει εσύ σε αυτήν τη θέση και δυστυχώς, δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον σκοτώσεις.
Η πρόληψη σώζει για αυτό να προσπαθείς να δεις το δικό σου ερωτευμένο βλέμμα σου στα μάτια του αλλού. Δώσε τον έρωτά σου απλόχερα και ναι, μπορεί να πονέσεις, να κλάψεις αλλά η ουσία είναι ότι θα συνεχίσεις να δίνεις άρα θα συνεχίσεις να ζεις.
Η ευτυχία αν το σκεφτείς είναι οι στιγμές που έδωσες συναισθήματα. Όταν χάρισες το γέλιο στο λυπημένο πρόσωπο του άλλου, όταν άπλωσες το χέρι για να τον σηκώσεις, όταν είπες σ’ αγαπώ ενώ σου έλεγαν φύγε, όταν συνέχισες να βλέπεις χρώμα μέσα στο μαύρο. Εκείνη τη στιγμή τον έρωτά σου δυναμώνεις.
Μην καταστρέψεις τον εαυτό σου επειδή οι άλλοι έχουν ήδη καταστρέψει τους δικούς τους. Ε, στο τέλος τέλος δες το και εγωιστικά!
