Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί
περί της αναισθησίας των αντρών στις σχέσεις τους.
Στερεοτυπικές φράσεις ανακυκλώνονται
και όλοι οι δρόμοι οδηγούν πάνω κάτω,
στον ίδιο προορισμό:
Άντρες που δεν εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους,
που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους,
που τα περιμένουν όλα απο τις γυναίκες.
Αρσενικά βαριά κι ασήκωτα με τη λέξη «ρομαντισμός»,
άγνωστη στο λεξιλόγιο τους.
Άνιωθοι, πεζοί και αν μη τι άλλο εγωιστές.
Οι κανόνες, όμως, έχουν και εξαιρέσεις.
Είναι εκείνοι οι άντρες
που αποτελούν είδος προς εξαφάνιση
και που ούτε το καλύτερο λαγωνικό δεν τους οσμίζεται.
Εκείνοι που εκδηλώνονται από την αρχή της σχέσης.
Εκείνοι που δίνουν το «είναι» τους με το καλημέρα,
ενώ παράλληλα στρώνουν το κόκκινο χαλί
για να περάσει η κοντέσα.
Ναι, υπάρχει και αυτή η κατηγορία αντρών.
Σε αρκετά μικρότερο ποσοστό μεν,
ενδιαφέρον και αξιολογήσιμο, δε.
Πολύ ενδιαφέρουσα κατηγορία
θα μπορούσε να πει κανείς.
Διότι αυτοί ακριβώς οι άντρες είναι
που στο τέλος παίρνουν το απόλυτο τίποτα.
Μόνιμα ηττημένοι,
φεύγουν από μια σχέση πάντα φτωχότεροι.
Φτωχότεροι όχι σε συναισθήματα,
αλλά σε εαυτό,
προσωπικότητα και αυτοεκτίμηση.
Θα τους ακούσεις να κατηγορούν με σθένος
όλα τα υπόλοιπα αρσενικά
της ξεπέτας και της εκμετάλλευσης.
Κι έτσι εκείνοι ορκίζονται οτι θα κάνουν τα πάντα
ώστε να μην κλάψουν τα ματάκια
της εκάστοτε αγαπημένης τους.
Κάπως έτσι πέφτουν στην παγίδα,
γιατί περί παγίδος πρόκεται.
Προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους
τη ρετσινιά που ακολουθεί τους άντρες.
Εκείνη που τους θέλει τσιγκούνηδες
στο δούναι και λαβείν της σχέσης
και φτάνουν εν τέλει στο άλλο άκρο.
Εκείνο της απόλυτης αφοσίωσης και υποταγής
που θυμίζει κάποια μορφή δουλοπρέπειας.
Τα άκρα, βέβαια,
δεν είναι ποτέ η καλύτερη λύση,
φλερτάρουν με την υπερβολή
και κάπως έτσι η στάση τους, καταλήγει εκμεταλλεύσιμη.
Οι γυναίκες γουστάρουμε
ο άντρας να ασχολείται συνέχεια μαζί μας.
Θέλουμε να ξυπνάει και να είμαστε η πρώτη σκέψη του,
να μην έχει μάτια για άλλη,
να προλαβαίνει κάθε μας επιθυμία,
πριν καν την εκφράσουμε.
Σε καμία, όμως, περίπτωση δε θέλουμε δούλο.
Δε μας αρέσει,
τουλάχιστον στην πλειονότητα των γυναικών,
να έχουμε έναν άντρα μπρελόκ,
πόσο μάλλον στην αρχή μια σχέσης.
Για αυτό λέγεται αρχή.
Είναι το ξεκίνημα μια νέας κατάστασης
που θέλουμε να μας έρχονται όλα σταδιακά.
Αν μας τα δώσει έναν άντρας όλα με τη μία,
τι θα έχουμε να περιμένουμε μετά;
Σας το λέω, τίποτα.
Για αυτό βγαίνουν πάντα οι χαμένοι στις σχέσεις σας.
Είναι αυτή η αναμονή να εξερευνήσεις τον άλλον,
να τον διεκδικήσεις και να απολαύσεις.
Είναι το παιχνίδι του φλερτ,
της προσμονής και της ανακάλυψης.
Νιώθουμε στην αρχή της σχέσης σαν παιδάκια
που ανοίγουμε το kinder μας αυγό.
Οι γυναίκες όσο και να γκρινιάζουμε
δεν τα θέλουμε όλα έτοιμα.
Θέλουμε να παλέψουμε για τον άντρα που αγαπάμε,
να τον διεκδικήσουμε με νύχια και με δόντια,
να πέσουμε στην αρένα του έρωτα
και όχι να καθόμαστε στο θρόνο μας.
Οι εύκολες καταστάσεις δε μας ιντριγκάρουν,
τουλάχιστον όχι επί μακρόν.
Θα πούμε ότι είστε καλό παιδί,
αλλά δε μας κάνετε,
γιατί όσο κι αν επιζητούμε έναν πρίγκιπα,
θα πρέπει να διαθέτει και κάποια στοιχεία
ασφαλούς αλητείας.
Εκείνης της αλητείας που δεν σχετίζεται με την παρανομία
σε καμία περίπτωση,
αλλά που σου ανεβάζει
το βαθμό δυσκολίας στο παιχνίδι του έρωτα.
Δύσκολο εξ΄ορισμού άλλωστε αυτό το παιχνίδι.
Παίρνει την μορφή μιας άτυπης ειρηνικής μάχης
που ακόμα και οι ηττημένοι θεωρούνται νικητές,
αφού και η ήττα πάντα σου δίνει τα καλύτερα διδάγματα
κι εχέγγεια για το μέλλον.
Παλεύουμε, λοιπόν;
via
