Ο άνθρωπος είναι φυγόπονος.
Αναζητά πάντα την ηδονή, το εύκολο, το ευχάριστο.
Η μεγαλύτερη ίσως από τις ανθρώπινες ηδονές είναι
το να έχεις στη ζωή σου έναν ερωτικό σύντροφο
που θα σου προσφέρει αβίαστα
τρυφερότητα, υποστήριξη, ασφάλεια, σημαντικότητα,
αποδοχή, έρωτα και πάνω απ’ όλα αληθινή αγάπη.
Έναν άνθρωπο δηλαδή,
με τον οποίο θα μπορέσεις να μετατρέψεις
το “εγώ” σε “εμείς”.
Γίνεται όμως
στην καθημερινή μας πραγματικότητα κάτι τέτοιο
ή είναι μια ανεκπλήρωτη προσδοκία;
Είμαι βέβαιος ότι,
αν κοιτάξουμε τα ζευγάρια που υπάρχουν γύρω μας,
η αβίαστη απάντηση είναι ΟΧΙ δεν γίνεται.
Βέβαια, θα προσθέσουμε και κάτι
για τις ελάχιστες εξαιρέσεις
που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα…
Όμως,
αν δεχτούμε ότι η ερωτική σχέση είναι
μια τεράστια ανθρώπινη ανάγκη,
γιατί είναι τόσο δύσκολο να πραγματοποιηθεί;
Γιατί οι περισσότεροι πιστεύουν ότι βρήκαν τον έρωτα
(άνθρωπο) της ζωής τους και μετά από κάποια χρόνια
νιώθουν την ανάγκη να χωρίσουν
για να …νιώσουν ελεύθεροι;
Και γιατί κάποιοι άλλοι,
δεν βρίσκουν κανέναν που να τους κάνει;
Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτηματικά υπάρχουν.
Διάφοροι επιστήμονες,
με έρευνες και μελέτες πάνω στο θέμα,
έχουν δώσει απαντήσεις και έχουν δείξει
τις αλλαγές που χρειάζεται να κάνουμε
στη συμπεριφορά μας για να δημιουργήσουμε
μια ερωτική σχέση αληθινής αγάπης.
Δεν πρόκειται λοιπόν να σταθώ σ’ αυτό.
Εγώ θα σταθώ σε κάτι άλλο,
πάρα πολύ σημαντικό,
που επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή μας
και φυσικά και την ικανότητά μας να δημιουργήσουμε
τη σχέση των ονείρων μας.
Μέσα από μια μακρόχρονη διαδικασία,
από το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου και μετά,
σιγά – σιγά,
με όπλο την κάλυψη των ελλείψεων του μέσου ανθρώπου,
μας οδήγησαν στο κυνήγι του καρότου…
Ο άνθρωπος της δύσης εστιάστηκε
στο πώς θα τα καταφέρει να αποκτήσει ηλεκτρικό ψυγείο,
τηλεόραση, αυτοκίνητο, ταξίδια, ρούχα, σπίτι
και έναν ατελείωτο κατάλογο από υλικά αγαθά
τα οποία του είχαν ολοκληρωτικά λείψει
τις προηγούμενες δεκαετίες.
Αυτό δεν είναι κακό,
γιατί ΟΛΟΙ μας δικαιούμαστε να ζούμε τη ζωή μας
με άνεση και αφθονία.
Το κακό έγινε
με τον τρόπο που μας οδήγησαν
στην κατάκτηση των υλικών αγαθών.
“Έδεσαν” τα υλικά αγαθά
με τις σημαντικότερες ανάγκες
να είμαστε αποδεκτοί και να αγαπιόμαστε.
Σταδιακά, περάσανε μέσα μας ότι,
για να αξίζεις, για να είσαι “κάποιος”
και έτσι να είσαι άξιος και για μια σχέση αγάπης,
πρέπει να έχεις το Α, το Β, το Γ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Οι τεράστιες λοιπόν ανθρώπινες ανάγκες μας
για αποδοχή και αγάπη,
όταν δέθηκαν με το “έχω”,
μας μετέτρεψαν σε αρπακτικά!!!
Ο φόβος της μοναξιάς,
της απόρριψης και της έλλειψης
μας έμαθε να είμαστε εστιασμένοι στο τι θα πάρουμε
και όχι στο τι θα μπορέσουμε να δώσουμε.
Ξέρετε κανέναν που
να ξεκινάει μια σχέση σκεπτόμενος το τι έχει να δώσει;
Αλήθεια δεν είναι πως,
από τη στιγμή που ξεκινάμε το φλερτ,
σκεφτόμαστε το τι έχει να μας δώσει ό άλλος
(ομορφιά, εξυπνάδα, κύρος,
κοινωνικότητα, συντροφικότητα κλπ.);
Το ίδιο όμως κάνουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας.
Αναρωτιόμαστε τι έχει να μου δώσει η τάδε δουλειά,
τι έχει να μου δώσει η τάδε φιλία,
τι έχει να μου δώσει η σπουδή μου στην τάδε επιστήμη,
τι έχει να μου δώσει το οτιδήποτε.
Ποιος σκέφτεται τι έχω να δώσω εγώ
στην τάδε δουλειά, φιλία, επιστήμη κλπ.;
Με αυτόν τον τρόπο,
όχι μόνο έχουμε απομακρυνθεί
από την αλήθεια της ζωής
αλλά ζούμε και μέσα στο πρόβλημα.
Η αλήθεια της ζωής λέει πως,
Ο,ΤΙ ΔΩΣΕΙΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ.
Αν δεχθούμε αυτήν την αλήθεια
(πράγμα αρκετά δύσκολο),
τότε εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε
ότι χρειάζεται να μάθουμε την τέχνη της αγάπης.
Η αγάπη είναι δεξιότητα.
Είναι η γνώση του να δίνω χωρίς να θυματοποιούμαι.
Και τη γνώση αυτή δεν μας την έμαθε κανείς.
Έτσι λοιπόν,
ακόμα και οι σχέσεις που ξεκινάνε
με τις καλύτερες προοπτικές,
οι περισσότερες τουλάχιστον,
καταλήγουν σε ένα παιχνίδι εξουσίας
που οδηγεί τη σχέση στη διάλυση.
Στην πορεία,
κάποιος παίρνει “το πάνω χέρι”
και καταλήγουν ο ένας από τους δύο να νιώθει θύμα
και ανελεύθερος
και ο άλλος να νιώθει απογοητευμένος ή το ίδιο θύμα.
Όταν μάθεις την τέχνη της αγάπης,
τότε γνωρίζεις βαθειά μέσα σου
πως η σχέση σου είναι μια οντότητα
που έχει ανάγκη τη ΜΟΝΙΜΗ παρουσία και φροντίδα σου.
Αυτή η φροντίδα, όταν είναι ειλικρινής,
δεν είναι ούτε βάρος ούτε κόπος.
Είναι μια συμπεριφορά που έχει ΟΛΑ
εκείνα που αναζητάς από τη σχέση σου,
δηλαδή τρυφερότητα,
υποστήριξη,
ασφάλεια,
σημαντικότητα,
αποδοχή,
έρωτα και πάνω απ’ όλα,
αληθινή αγάπη.
Βλέποντας γύρω μου το τεράστιο πρόβλημα
των ερωτικών σχέσεων
που στερεί από τους περισσότερους την ευτυχία
κι αν συμφωνείτε
έστω και μερικώς με τα αναγραφόμενα,
ας προβληματιστούμε και κυρίως
ας ΜΑΘΟΥΜΕ την τέχνη της αγάπης…
via
