Πηχτό, αμείλικτο, εχθρικό σκοτάδι. Φρικτή κατάσταση ερμητικής φυλάκισης στα Τάρταρα του Άδη. Αλύπητα χτυπιέσαι από τον πόθο έστω και μια μικρή χαραμάδα από φως τα μάτια σου να αντικρίσουν. Ποτέ δε αποδέχτηκες ότι το έρεβος θα μπορούσε να είναι η μοναδική πραγματικότητα. Προτιμάς να πεθάνεις παρά να συμβιβαστείς και να συνεχίσεις αδιαμαρτύρητα τη ζωή σου μέσα σ’αυτό το θεοσκότεινο μπουντρούμι. Τα αμέτρητα απεγνωσμένα χτυπήματα σου αρχίζουν ευτυχώς να αποδίδουν καρπούς και να ρηγματώνουν δειλά-δειλά τους τοίχους της φυλακής σου, αφήνοντας να γλιστρήσει ανάμεσα στις ρωγμές το εκτυφλωτικό φως μιας άλλης πραγματικότητας. Μια άσπιλη ομορφιά αποκαλύπτεται θριαμβευτικά, μια ουσία μαγική σε μεταμορφώνει, μια ζωή εκστατική υπόσχεται να σε λυτρώσει από τα δεσμά σου. Συνέχισε να χτυπάς ακόμη πιο δυνατά. Ρίξε τα τείχη. Βοήθησε το φως της ελευθερίας σου να δυναμώσει!
Αλησμόνητο ταξίδι προς ύψη απροσμέτρητα. Ξεκίνησε την ίδια στιγμή που άρχισες να αφουγκράζεσαι την ασίγαστη διαμαρτυρία για το σκοτεινό κελί σου, μια σιωπηλή κραυγή προερχόμενη από τα κατάβαθα της ύπαρξής σου. Η φωτεινή αυτή διαμαρτυρία ήταν ακριβώς το αντίθετο από το σκοτάδι που σε έπνιγε μέχρι τότε, ήταν μια ελεύθερη φωνή που αγωνιζόταν να βρει το όμοιό της έξω από τα τείχη της φυλακής σου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ένα «ψήγμα ελευθερίας» φτεροκοπούσε παγιδευμένο στους αντίποδές της.
Ακόμα και μέσα στο πυκνότερο σκοτάδι, η ελευθερία είναι πάντα παρούσα αν και εκφράζεται με απόγνωση. Μην απορείς που αυτή η φωνή δεν ακούγεται μέσα σε όλους τους ανθρώπους. Είναι γιατί ελάχιστοι νιώθουν το ίδιο φυλακισμένοι όπως εσύ. Ελάχιστοι βιώνουν την απόγνωσή σου. Κυκλοφορούν με άνεση στις δαιδαλώδεις σκοτεινές στοές του εσωτερικού τους λαβύρινθου, θωρώντας με κακόβουλη ματιά ή χλευάζοντας τους λιγοστούς εκείνους που τους βασανίζει αλύπητα αυτή η αίσθηση της ματαιότητας και της ασφυξίας.
Αδιαφόρησε για τους καταδικασμένους, γι’ αυτούς που είναι έρμαια μιας μηχανιστικής δύναμης που τους παρασέρνει στο χαμό τους, γι’ αυτούς που κρύβονται πίσω από μάσκες και ρόλους και ανακουφίζουν την αίσθηση της μοναξιάς τους μέσα σε συμβατικές σχέσεις αναγκαιότητας ή συμφέροντος ή σε στείρες και νεκρές κοινωνικές συναθροίσεις. Παρατήρησέ με οίκτο την αγωνία τους να ενισχύσουν τον εωσφορικό τους εαυτό και να υψώσουν κι άλλο τα τείχη της ίδιας τους της φυλακής λίγο πριν εκτελεστεί η θανατική τους καταδίκη. Θεέ μου, τι φριχτή μοίρα για ένα ανθρώπινο ον…
Μα εσύ που η διάνοιά σου αφυπνίστηκε από τις ακτίνες του Ακτίστου Φωτός της Αγάπης που ενώνει και συντονίζει όλη την πλάση, δεν έχεις καμιά δικαιολογία να χάνεις τον χρόνο σου με τους μελλοθάνατους και τους καταδικασμένους. Αδιαφόρησε για τους ήδη νεκρούς. Δεν μπορείς να δωρίσεις τα φτερωτά πέδιλα του Ερμή σε ανάπηρα πόδια. Συνέχισε λοιπόν με όλη σου τη δύναμη τα τείχη να χτυπάς και να γκρεμίζεις, μέχρι να μείνεις γυμνός και απροστάτευτος, εύκολη λεία στο διάβα του Θείου Επιδρομέα. Τότε μονάχα, η πολυπόθητη λιοπερίχητη μέρα θα φανερωθεί μπροστά σου.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…
πηγή : Ξάνθη Φιλοσοφείν
