- Καμιά φορά κι ο τρόπος της ζωής μας μάς δημιουργεί κρίσεις. Τότε θέλουμε να τον αλλάξουμε, δεν μπορούμε, τρελαινόμαστε. Κάτι τέτοιο θα συνέβη και στην κόρη σας.
– Μα γιατί; Γιατί ν’ αλλάξει τρόπο ζωής; Τι είχε η ζωή της;
– Γιατί πώς να το κάνουμε μαντάμ, κάποια στιγμή όταν αντιληφθούμε όλοι μας πόσο αντιφατικός, πόσο αστείος είναι ο κόσμος μας, οι θέσεις μας, οι ιδέες μας.
– Με συγχωρείτε! Αστείος ο κόσμος μας;
– Αστείος γιατί …
– ΟΧΙ! Εγώ δεν τον βλέπω καθόλου αστείο, αντιθέτως μάλιστα!
– Το ξέρω. Αν τον βλέπατε τότε θα κινδυνεύατε κι εσείς!
– Πέστε μου… είναι πάρα πολύ σοβαρά; Λέτε;
– Όχι τόσο. Ελπίζω μετά από μια μικρή θεραπεία η κόρη σας να βρει την μέση οδό όπως την βρήκαμε όλοι μας.
– Δηλαδή, τι εννοείτε; Ποια μέση οδό;
– Εννοώ κύριέ μου ότι σιγά σιγά θα καταλάβει ότι πρέπει να μπορούμε να σιχαινόμαστε τους άλλους και να τους βγάζουμε το καπέλο και να τους αρνούμεθα και να υποτασσόμαστε σ’ αυτούς, να θέλουμε το καλό και να κάνουμε το κακό, ν’ αγαπάμε τον Νίκο και να παίρνουμε τον Γιώργο, να πιστεύουμε τους φίλους και να προδίδουμε τους φίλους, αυτό εννοώ, διαφορετικά δεν πρόκειται να επιβιώσει κανείς, θα τρελαθούμε όλοι, καταλάβατε;
– Δηλαδή γιατρέ μου, υπάρχει ελπίδα να συνέλθει;
– Να μείνετε ήσυχος. Η, ας πούμε τρέλα, της κόρης σας είναι μια μορφή που θεραπεύεται συνήθως. Μη φοβάστε, θα συνέλθει. Θα ξαναγυρίσει στο γραφείο της, θα παντρευτεί τον μνηστήρα της, θα κάνει παιδιά, θα τα βαφτίσει όπως τα βαφτίσατε κι εσείς, θα τα μεγαλώσει, όπως τα μεγαλώσατε κι εσείς, θα τα συμβουλεύει όπως τα συμβουλεύατε κι εσείς, θα ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ όπως ΚΙ ΕΣΕΙΣ, όπως ΕΜΕΙΣ, όπως όλοι. Εκτός … αλλά, δεν βαριέστε, θα περάσει κι αυτό. Ηρεμήστε, θα περάσει.
