Κάποτε υπήρχε μια κοπέλα που δεν συμπαθούσε τον εαυτό της επειδή ήταν τυφλή. Αντιπαθούσε τους πάντες, εκτός από τον σύντροφό της που υπεραγαπούσε. Εκείνος ήταν πάντα δίπλα της. Διαρκώς έλεγε πως αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα παντρευόταν τον σύντροφο της….
Μία μέρα, κάποιος ανώνυμος της έκανε δωρεά τα μάτια του και έτσι μπορούσε να βλέπει τα πάντα, ακόμα και τον αγαπημένο της.
Τότε ο σύντροφός της, της έκανε πρόταση γάμου λέγοντας, “ Τώρα που βλέπεις θα με παντρευτείς;”
Η κοπέλα όμως σοκαρίστικε όταν είδε ότι ο φίλος της ήταν επίσης τυφλός. Ήταν βέβαιη μέχρι τότε ότι εκείνος έβλεπε κανονικά. Το αγόρι, όταν είδε την αντίδρασή και την απογοήτευσή της έφυγε στεναχωρημένος και της άφησε ένα σημείωμα που έλεγε : “Θέλω απλά να προσέχεις τα μάτια μου.”
Τότε ο σύντροφός της, της έκανε πρόταση γάμου λέγοντας, “ Τώρα που βλέπεις θα με παντρευτείς;”
Η κοπέλα όμως σοκαρίστικε όταν είδε ότι ο φίλος της ήταν επίσης τυφλός. Ήταν βέβαιη μέχρι τότε ότι εκείνος έβλεπε κανονικά. Το αγόρι, όταν είδε την αντίδρασή και την απογοήτευσή της έφυγε στεναχωρημένος και της άφησε ένα σημείωμα που έλεγε : “Θέλω απλά να προσέχεις τα μάτια μου.”
————-
Αυτή η σύντομη ιστορία μας προσφέρει δύο πολύ σημαντικά μηνύματα – μαθήματα.
Το ένα μάθημα είναι ότι όταν προσφέρουμε με προσδοκία, τότε, το πιο πιθανό είναι ότι κάπου στο δρόμο θα απογοητευτούμε.
Και το δεύτερο μάθημα είναι ότι έτσι λειτουργεί ο ανθρώπινος νους των περισσότερων ανθρώπων. Όταν αλλάζουν τα δεδομένα, ελάχιστοι θυμούνται πως ήταν η ζωή και ποιος ήταν δίπλα τους τις δύσκολες εκείνες στιγμές.
Όπως και να χει όμως εάν οι δότες ξεφορτωθούν τις προσδοκίες που απορρέουν από τις πράξεις “καλοσύνης” τους, τότε η αχαριστία των δεκτών δεν θα πληγώνει κανέναν άλλον πέραν του εαυτού τους.
via
