Ιστορίες με μουσική - Point of view

Εν τάχει

Ιστορίες με μουσική




Μουσική, χωρίς αυτήν δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, μας συντροφεύει σε κάθε μας βήμα και κάποια τραγούδια μένουν ανεξίτηλα και χαραγμένα στην μνήμη μας. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο και θεματολογία που ακολουθείται, τα τραγούδια επιλέγονται αναλόγως την διάθεση μου τις μέρες που ετοιμάζω το άρθρο, (το άρθρο γράφεται τμηματικά στην διάρκεια της εβδομάδας) άλλωστε πόσες φορές έχετε πιάσει τον εαυτό σας να περνάει από το ένα είδος μουσικής στο άλλο εν ριπή οφθαλμού.. Καλή σας ακρόαση ή ανάγνωση ή και τα δύο μαζί... -------------------- Όταν το μυαλό κολλάει και δεν μπορείς να θυμηθείς τον τίτλο ενός μουσικού θέματος η αναλαμπή έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Ίσως έχει να κάνει και με το πρόσωπο που συνομιλούσες το προηγούμενο βράδυ για το συγκεκριμένο θέμα και η συζήτηση γίνεται υποσυνείδητη εμμονή.... Requiem for a Dream, κατέβηκε εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ των Καννών το 2000.Διάφορες μορφές εξάρτησης οδηγούν στο κόσμο της ψευδαίσθησης και φυλακίζουν χαρακτήρες,αυτό είναι και το θέμα της ταινίας η οποία είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Hubert Selby Jr από το 1978. Ο Clint Mansell μας χαρίζει ένα από τα καλύτερα soundtracks που έχουν γραφτεί ποτέ...




 
  Σύμφωνα με κάποιες φιλοσοφίες την χρονιά της αλεπούς,την χρονιά της πανουργίας,την 15η χρονιά του 20ετούς κύκλου του Τιτάνα σύμφωνα με την φαντασία της λογοτεχνίας,λέγεται πως γεννήθηκε ή εμφανίστηκε ένας χαρισματικός άνθρωπος που θα προετοίμαζε τους ανθρώπους για την μετάβαση σε μια άλλη εποχή.... Αυτό περιγράφει ο Richie Blackmore (δια στόματος Ronnie James Dio) σε αυτό τραγούδι από το 1975 και τον πρώτο του δίσκο με τους Rainbow αφήνοντας τους Deep purple. Μήπως όμως εδώ ο Blackmore δανειζόμενος φιλοσοφίες και μύθους προαναγγέλλει την νέα εποχή που άνοιξε με τους Rainbow κλείνοντας τον κύκλο τoυ με τους Deep purple; Παραμύθι ή όχι η μουσική και οι στίχοι σε ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή τότε που οι μύθοι δεν ήταν μύθοι αλλά παράδοση..





 
  Βραβευμένη με 4 Grammy,η πρώτη γυναίκα που έπαιξε στο MTV την πρώτη μέρα της δημιουργίας του.Η Patricia Mae Andrzejewski γνωστή παγκοσμίως ως Pat Benatar και ο κιθαρίστας της που δεν την πρόδωσε ποτέ, Neil "Spyder" Giraldo, σε μια εξαιρετική παράσταση μας δείχνουν πως και οι γυναίκες ροκάρουν,θα διαφωνήσουν σε αυτό όσοι νομίζουν πως η Στικούδη ραπάρει.




 



  Μια ηθοποιός του Andy Warhol από την ταινία Ciao Manhattan η Edie Sedgwick εμπνέει τον Ian Astbury των The Cult,το αποτέλεσμα...




 
  Το τραγούδι αυτό το συνοδεύει ένας αστικός μύθος,ότι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος με την ιδιαίτερη φωνή αυτοκτόνησε επειδή ήταν άσχημος,όμως ο David Surkamp με την ιδιαίτερη αυτή φωνή μετά την διάλυση του συγκροτήματος συνέχισε να ζει με την οικογένειά του στο Saint Louis όπου εργάστηκε σαν δημοσιογράφος και συνέχισε να γράφει τραγούδια μαζί με τη γυναίκα του ελπίζοντας κάποια στιγμή να τα κυκλοφορήσουν.




 



  Η ροκ εκδοχή είναι και η καλύτερη ενός κλασσικού τραγουδιού των 60s που κυκλοφόρησε το 1966 φτάνοντας στο Νο 2 του Billboard Hot 100 και Νο 3 στα Βρετανικά Singles Chart.Δημιουργός του τραγουδιού ο τότε άντρας της,ο Sony Bono. Οι εποχές άλλαξαν,η Cher παρέμεινε όμως διαχρονική και το 1987 δίνει άλλο αέρα στο τραγούδι με την ροκ εκδοχή του Bang Bang..... Σε όσους δεν αρέσει η Cher... I don't give a damn people...




 

  Η αυθεντική στουντιακή εκτέλεση που μιλάει για τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα στο δρόμο ενός ροκ μουσικού,το τραγούδι γράφτηκε το 1972 σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Ουισκόνσιν όπως δήλωσε ο ίδιος ο Bob Seger.  Η μελωδία του τραγουδιού μοναδική και βγαλμένη θα έλεγε κανείς από σκηνή ταινίας ,τρεις τα ξημερώματα σε ένα ομιχλώδες δρόμο κάτω από μια κολόνα με αμυδρό φωτισμό,τι μελωδία θα γράφατε; Το τραγούδι αυτό ήταν πηγή έμπνευσης για τον Bon Jovi με το γνωστό Wanted dead or alive,το καρπώθηκαν επίσης οι Mettalica και το διασκεύασαν το 1998 αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τον αυθεντικό Bob Seger και τα συναισθηματικά του σκαμπανεβάσματα που μας έδωσαν ένα τραγούδι μοναδικής ομορφιάς το οποίο δεν λείπει από το airplay των ραδιοφωνικών ροκ σταθμών που σέβονται τον εαυτό τους.....




 




  Μέχρι την άλλη Κυριακή..Ό,τι ήθελε προκύψει...   Από τον Γιώργο Ζαβοδημητράκη ΥΓ. Αντιραδιοφωνικό το ξέρω,από το επόμενο άρθρο Γιώργος Ζ. by Αντικλείδι , http://antikleidi.com


via

Pages