Πολλές φορές σκουπίζω από τις εικόνες , φιλιά ξεραμένα γεμάτα κραγιόν.
Οι κυρίες της εκκλησίας οργισμένες μονολογούν;
-Δεν ντρέπονται λιγάκι; Μεγάλη αμαρτία. Ασέβεια.
Εγώ αμίλητος δίχως να τους απαντώ συνεχίζω να σκουπίζω φιλιά από κραγιόν.
Δεν θέλω κανένα να κατηγορήσω, δεν μου βγαίνει, δεν το είχα ποτέ από παιδί.
Πάντα έψαχνα φως πίσω από το σκοτάδι. Ανθούς εκεί που όλα έμοιαζαν μαραμένα.
Αυτό…, αυτό το έντονο κραγιόν στα χείλη σου τι θέλει άραγε να σκεπάσει;
Ποιο γέλιο ξεχασμένο;
Ποια λόγια ανείπωτα;
Ποια φιλιά που δεν σαρκώθηκαν ποτέ σε σχέση;
Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι, «εάν είναι να φιλήσεις, εάν αγάπη ζητάς να σκορπίσεις, φίλα, φίλα κι ας είναι και με κραγιόν, να χρωματίσει η δίψα σου ουρανό……»
π.Λίβυος
