Μιλάμε για τον Σταυρό μας, δίχως ταπείνωση. Το παίζουμε πολύ θύματα. Ονομάζουμε σταυρό τα καμώματα μας, και κορδωνόμαστε έπειτα, σαν να λέμε κοιτάξτε με, θαυμάστε με ή λυπηθείτε με σηκώνω σταυρό. Είμαι "σπουδαίος", "πνευματικός" και "άγιος" άνθρωπος.
Οι άνθρωποι του σταυρού δεν μιλάνε, πάσχουν και σιωπούν. Προσεύχονται και αγαπούν. Πιστεύουν και απιστούν, χάνουν και βρίσκουν τον Θεό. Πέφτουν και σηκώνονται.
Δεν φλυαρούν, δεν μιλάνε πολύ για τον Θεό, και ποτέ δε το παίζουν κάτι. Λέξεις ψελλίζουν μόνο τα μάτια τους. Πότε θολά και πότε αστραφτερά, μέχρι την τελική λάμψη.
Οι περισσότεροι όμως από τους δήθεν "πνευματικούς" ανθρώπους ανεβαίνουν στο Σταυρό, σαν να ανεβαίνουμε στην φωλιά να κάνουν το αυγό τους, και μάλιστα με πολλά κακαρίσματα...
π.Λίβυος
