Κάποτε σ’ένα μακρινό χωριό, πριν πολλά πολλά χρόνια, ζούσε ένας άνθρωπος πολύ —μα πάρα πολύ— ηλικιωμένος. Ο χρόνος με το πέρασμα του του είχε στερήσει κάποια πράγματα, όπως την ευκινησία, την επιδεξιότητα στα χέρια και την όραση, αλλά του είχε φέρει άλλα, όπως, για παράδειγμα, μια μεγάλη σοφία.
Ζούσε ανέκαθεν σ’ αυτό το χωριό και κανένας δεν παραξενευόταν με τη σιγουριά που έδειχνε όταν πήγαινε από δω κι από κει χωρίς οδηγό ή συνοδό.
Γι’ αυτό, μια άναστρη κι αφέγγαρη νύχτα έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό όταν τον είδαν να περπατάει στους δρόμους του χωριού κρατώντας ένα αναμμένο φανάρι.
«Ισούφ…» τον καλεί ο νυχτοφύλακας μόλις περνάει μπρος του. «Αυτόν εδώ το δρόμο τον ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα κι επιπλέον —δυστυχώς— είσαι και… τυφλός! Τι κάνεις τέτοιαν ώρα στο δρόμο μ’ ένα φανάρι στο χέρι;»
«Το φανάρι δεν το κρατάω για να βλέπω πού πάω» λέει ο γέροντας. «Το δρόμο τον ξέρω πόντο πόντο. Τον περνάω σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία εκατό χρόνια. Μου είπαν, όμως, πως απόψε η νύχτα είναι σκοτεινή, κι όσοι δεν ξέρουν το χωριό μπορεί να χρειάζονται φως για να μη σκοντάψουν. Το φανάρι λοιπόν το κρατάω για να κάνω λίγο πιο εύκολο και ασφαλή το δρόμο των περαστικών. Όχι για να φωτίζω το δικό μου.»
Για να διδαχτούμε, για να διδάξουμε, για να συνοδεύσουμε ή νια να μας συνοδεύσουν, φτάνουμε τώρα σ’ ένα ζήτημα: η πνευματικότητα είναι ένας δρόμος που τον βαδίζεις μόνος, αλλά όχι μέσα στη μοναξιά.
Σ’ αυτό το επίπεδο, κάθε μας συνάντηση θα συνιστά κι ένα πλαίσιο” με κάθε συνταξιδιώτη θα καθιερώνουμε κώδικες· σε κάθε διάλογο θα ανταλλάσσουμε μηνύματα και θα ανοιγόμαστε στις αντιδράσεις και στη μάθηση. Θα υπάρξουν φορές που η επικοινωνία θα είναι ευκολότερη και πιο εποικοδομητική, κι άλλες που θα γίνεται πρακτικώς αδύνατη ή εντελώς ασήμαντη, εντούτοις, η προσπάθεια πάντα θ’ αξίζει τον κόπο. Όπως ακριβώς ένα εξεζητημένο καπέλο μπορεί να ταιριάζει πολύ ωραία σ’ εμένα αλλά όχι σ’ εσένα —ενώ ένα άλλο πάει σ’ εσένα κι όχι σ’ εμένα—, με τον ίδιο τρόπο υπάρχουν ιδέες και μηνύματα που βοηθούν κάποιους στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους ή τους βγάζουν από ένα συναισθηματικό αδιέξοδο, ενώ είναι εντελώς άχρηστα (ή και βλαπτικά) για κάποιους άλλους.
Απόσπασμα από το Βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: Ο Δρόμος της Πνευματικότητας – Εκδόσεις OPERA
via
