Στου ονείρου μου την άκρη
σεργιάνιζα τους ατραπούς της ζωής μου,
δίχως τις ανάσες σου να με συντροφεύουν.
Σ’ έβλεπα να στέκεσαι μπρος μου, τόσο κοντά μου
που άπλωνα τα χέρια μου για να σ’ ακουμπήσω,
κι εσύ χανόσουν.
Ένα σύννεφο γινόσουν κι εγώ μαζί σου πετούσα στου ονείρου μου
την άκρη.
Σε φώναζα δυνατά «αγάπη» και «ζωή» κι εσύ μου χαμογέλασες.
Είδα το πρόσωπό σου, τα μάτια σου.
Χάιδεψα τα λυτά σου μαλλιά. Ήσουν το ίδιο όμορφη όπως τότε.
Μου κράτησες το χέρι κι ένοιωσα σα να ξαναζούσα μαζί σου.
Ήσουν τόσο κοντά μου που η καυτή σου ανάσα αναζωπύρωνε
του κορμιού μου τη φωτιά.
Στου ονείρου μου την άκρη…
_
γράφει ο Κώστας Βελούτσος
