Κάποτε, σε αισθάνθηκα,
κάτι μέσα μου για σένα σπάραξε και θέλησα
περισσότερα μαζί σου να γνωρίσω.
Κάποτε,
όρκοι δόθηκαν και για την αιωνιότητα
σφιχταγκαλιασμένοι ονειρευόμασταν.
Κάποτε, ήσουν το πλάσμα το τέλειο,
που η παρουσία του και μόνο,
για την καρδιά μου αρκούσε.
Ύστερα, είδα στίγματα συμπεριφοράς μικρά,
που θάμπωναν αυτήν την τελειότητα.
Δεν πειράζει είπα,
είναι ο άνθρωπός μου και με την αγάπη μου θα τα αλλάξει.
Στο συζήτησα στην αρχή με λόγια απλά.
Είπες, πως προσπάθεια θα κάνεις.
Και σαν τα έβλεπα ξανά και ξανά,
απαίτηση για την αγάπη μας την αλλαγή τους σου έθεσα.
Τολμώ να παραδεχτώ,
πως για την αγάπη έκανες προσπάθεια μεγάλη.
Και με την πάροδο του καιρού,
όλα αυτά που ελαττώματά σου ήταν,
τα είχες αποβάλλει.
Αλλά όταν συνέβη πια αυτό,
βρήκα τον εαυτό μου σε θυμό μεγάλο.
Απέναντί σου να ξεσπάσω δεν μπορώ,
τι να σου ζητήσω πια,
να αλλάξεις και άλλο;
Όμως μέσα μου βαθιά το κατανοώ,
δεν είσαι πια ο άνθρωπος που κάποτε αγάπησα,
αλλά το κάτι άλλο.
Είσαι αυτό που μέσα από τις φοβίες μου
μέρα τη μέρα εγώ το έπλασα.
Είσαι αυτό που έφτιαξα και όχι αυτό που πρωτοβρήκα.
Είσαι αυτό που στο όνομα της αγάπης,
την αγάπη της προσωπικότητάς σου δεν τη σεβάστηκα.
Είσαι αυτό που είναι άγνωστο πια σε εμένα,
γιατί το μέλι δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου,
αλλά αυτό που είχα τότε βρει.
Φίλοι μου καλοί,
όταν η καρδιά σας ξανασκιρτήσει,
αποδεχτείτε πλήρως τον άνθρωπο για τον οποίο χτύπησε,
γιατί αυτόν θέλετε και όχι αυτό που έχετε στα όνειρά σας.
