Ξανά μαζί

Σαν παραμύθι της Εύης Παλαιοκρασά

-«Θα σε ξαναβρώ…..»

-«Σ’ αγαπώ!»

-«Θα σε ψάξω…»

-«Σ’ αγαπάω!»

-«Θα σ’ αγαπήσω ξανά απ’ την αρχή!»

….αυτά ήταν τα τελευταία λόγια απ΄την Ομπρελίτσα της Βροχής……και έφυγε!

Ένα καινούργιο ταξίδι περιπλάνησης άρχισε και για τις δύο ομπρελίτσες….ένα ταξίδι μοναχικό, αλλά με πολύ συναίσθημα και πόνο, γιατί μαζί τους κουβαλούσαν μια αποσκευή που θα τους συντρόφευε για πάντα… «ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»…….

Η Ομπρελίτσα της βροχής, πήγε σε μέρη μακρινά, με συννεφιά και με κρύο. Δεν την ένοιαζε όμως γιατί της άρεσε ο χειμώνας. Εκεί που πήγαινε γνώριζε κ άλλες ομπρελίτσες όμως σαν την Ομπρελίτσα του Ήλιου, δεν βρήκε πουθενά…..

Φαινόταν ευτυχισμένη, δεν ήταν όμως, απλά δεν το είχε καταλάβει ακόμα…..ήθελε το χρόνο της.

Ο χρόνος δεν είναι ποτέ ο ίδιος για όλους…ειδικά όταν προσπαθούμε να τον προσδιορίσουμε. Πολλές φορές νομίζουμε ότι βοηθάει για να κλείσει πληγές….να ξεχάσουμε….να συγχωρέσουμε…. άλλες φορές ο ρόλος του «χρόνου» αλλάζει, και μας βοηθάει να δούμε καλύτερα, να συνειδητοποιήσουμε και να διορθώσουμε. Ο χρόνος είναι βιαστικός τρέχει και δεν σταματάει ποτέ, έχει τεράστια δύναμη που την χάνει όταν συναντιέται με τις ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ!. Εκεί κάνει και την μοναδική του στάση, και χάνεται κ αυτός μέσα σ’ αυτές……..!

Μέσα στο δικό της ταξίδι η Ομπρελίτσα της Βροχής ένιωσε ξαφνικά μια ζαλάδα. Σκέφτηκε θα ναι απ΄ το πολύ κρύο. Για μέρες δεν μιλούσε σε κανέναν. Κάτι της έλειπε αλλά δεν ήξερε τι….και τότε έγινε κάτι που κανείς δεν περίμενε……….

Ο καιρός άλλαξε, αναπάντεχα, βγήκε μέσα στο καταχείμωνο ένας τεράστιος λαμπερός ήλιος, ανθήσαν λουλούδια και ξεχύθηκε η μοιρωδιά τους παντού.

Η Ομπρελίτσα της Βροχής μπερδεύτηκε μ’ αυτήν την αλλαγή…….δεν ήταν προετοιμασμένη…….τρόμαξε και αποφάσισε να τρέξει ……..να φύγει μακριά…..

Την ώρα όμως που το σκέφτεται η γνώριμη μοιρωδιά των λουλουδιών δεν την αφήνει. Νιώθει σαν μεθυσμένη, κάτι της θυμίζει…η πλάση της στέλνει μυνήματα κ αυτή ακόμα να το καταλάβει…….μέχρι που ακούει, μια μουσική…..

Ένα αηδόνι αρχίζει και τραγουδάει τόσο δυνατά τη μελωδία που της θυμίζει «όπου σε πάει η καρδιά σου θα σ’ ακολουθώ, θα μαι εκεί για σένα αν με χρειαστείς»

Τότε και μόνο τότε η Ομπρελίτσα της Βροχής, αρχίζει να κλαίει γοερά……..κλαίει γιατί θυμήθηκε, γιατί κατάλαβε που ακριβώς θα θελε να βρισκόταν….που ακριβώς θέλει να πάει….στην δική της Αγάπη….την Ομπρελίτσα του Ήλιου!

Για την Ομπρελίτσα του Ήλιου, το ταξίδι ήταν λιγο διαφορετικό.

Μετά τα τελευταία λόγια απ’ την Ομπρελίτσα της Βροχής, έφυγε βαθιά πληγωμένη και απογοητευμένη. Στην αρχή περιπλανιόταν κ έκλαιγε συνέχεια.

Ο χρόνος γ’ αυτήν λειτουργούσε με αλλό τρόπο….της έλειπε η Αγάπη της, η Ομπρελίτσα της Βροχής….της έλειπε… αλλά ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι γ’αυτό, γιατί δεν ήθελε να ξεχάσει αυτό που ένιωσε.

Για αρκετούς μήνες, δεν ήταν καλά, δεν μπορούσε να χαρεί τίποτα. Όσπου μια μέρα εκέι που έκλαιγε την άκουσε ένα πουλάκι του δάσους κ την ρώτησε:

-«Καλή μου Ομπρελίτσα του ‘Ηλιου γιατί κλαίς;»

Δεν πήρε καμία απάντηση, κατάλαβε ότι κάτι την βασάνιζε κ αποφάσισε να της δώσει δύναμη μέσα απ’ τη δική του Ιστορία.

-«Αχ Ομπρλίτσα του Ήλιου, δεν ξέρω τι σου έχει συμβεί, αλλά σίγουρα όχι κάτι πιο σοβαρό από μένα. Πριν δυο μέρες είχα δύο πόδια και μπορούσα να πετάω παντού, μέχρι που χτύπησα σ’ ένα κλαδί και το ένα μου κόπηκε.

Σήμερα έιμαι μ’ ένα πόδι και μπορώ νε δυσκολία να πετάω μόνο μέσα στο δάσος, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Όμως το γεγονός ότι ακόμα μπορώ και πετάω μου δίνει χαρά! Εσένα δεν σου λείπει τίποτα και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να ζήσεις τα πάντα. Ξεκίνα αυτό το ταξίδι όχι με λύπη αλλά με χαμόγελο, και μόνο στην ευτυχία θα σε οδηγήσει…»

Αμέσως η Ομπρελίτσα του Ήλιου σταμάτησε να κλαέι και κοίταξε το πουλάκι του δάσους, όχι με λύπη, αλλά με θαυμασμό. Ήταν η μόνη στιγμή που ένιωσε ότι το πρόβλημά της, δεν ήταν πρόβλημα πια κ ότι αργά η γρήγορα, ο χρόνος θα την οδηγούσε εκέι που της άξιζε.

Του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο της κ του είπε:

-«Είμαι η Ομπρελίτσα του Ήλιου γεμάτη φως, και είμαι έτοιμη για το ταξίδι μου. Σου υπόσχομαι ότι τα δάκρυά μου θα ναι μόνο από χαρά. Σ’ ευχαριςτώ πολύ για την σοφία σου και για ότι μοιράστηκες μαζί μου»

-«Η ομορφιά της ζωής είναι παντού Ομπρελίτσα του Ήλιου, είναι στη μουσική, στη φύση, είναι στην αναμνήσεις, στο τώρα, στο αύριο, σ’ αυτό που θα ρθει να σε συναντήσει, και είμαι σίγουρος γ’ αυτό, φτάνει να το πιστέψεις κ εσύ. Καλό σου ταξίδι και μήν ξεχνάς να χαμογελάς»

Αυτά είπε το πουλάκι του δάσους κ έφυγε, για να δώσει λίγη δύναμη ίσως σε κάποια άλλη πληγωμένη ομπρελίτσα που θα συναντούσε στο δρόμο του.
Η ομπρελίτσα του Ήλιου ταξίδεψε σε μέρη εξωτικά, παραδισένια, σε καταπράσσινες θάλασσες, ο ήλιος έλαμπε παντού, είδε ηλιοβασιλέματα, έκανε καινούργιες παρέες και περνούσε καλά.
Είχε μια ανεμελιά και μια καλή διάθεση, ζούσε την κάθε μέρα σαν να μην υπήρχε αύριο. Κι αν καμιά φορά μελαγχολούσε, θυμόταν το πουλάκι του δάσους και του στελνε το χαμογελό της.
Η Ομπρελίτσα του Ήλιου, ναι μεν περνούσε καλά αλλά δεν ξέχασε ποτέ την αγάπη της για την Ομπρελίτσα της Βροχής. Ήθελε όμως να ξαναγαπήσει και ν’ αγαπηθεί το ίδιο….και ήταν σίγουρη ότι θα της συμβεί.

Μια καλοκαίρινη μέρα η Ομπρελίτσα του Ήλιου αποφάσισε να πάει για μπάνιο σε μια ερημική παραλία. Ήθελε απλά να βρεθεί μόνη της. Ενώ άκουγε τον ήχο της θάλασσας κ έβλεπε το απέραντο γαλάζιο, ένιωσε την ανάγκη να κάνει στο σύμπαν μιαν ευχή.

Κλείνει τα μάτια της και λέει

 «Είναι τόσο μαγικό και υπέροχο όλο αυτό που ζω, που θα θελα να είχα παρέα να το μοιραστώ»

Όση ώρα είχε κλειστά τα μάτια, αισθάνθηκε οτι άκουσε κάτι…….. Γυρίζει να κοιτάξει προς την παραλία και βλέπει μια ομπρελίτσα να τρέχει προς το μέρος της. Φαινόταν εξαντλημένη. Για μια στιγμή νόμιζε ότι ονειρεόταν, αλλά όσος καιρός και να περνούσε πάντα θα αναγνώριζε την Ομπρελίτσα της Βροχής.

-«Κουράστηκα, ταξίδεψα πολύ για να σε βρω δεν ήταν εύκολο….λέει η Ομπρελίτσα της Βροχής»

-«Ούτε και για μένα….σημασία έχει ότι ήρθες!»

-«Ήρθα γιατί κατάλαβα τι έχασα….και απλά ήρθα για να μέινω για πάντα….αν  το θες κ εσύ»

-«Καλή μου Ομπρελίτσα της Βροχής, δεν πίστεψα ποτέ ότι σ’ έχασα,  κ ήξερα ακριβώς τι είχα.  Εσένα και την αγάπη μας.  Το «Πάντα» μου έλεγες δεν υπάρχει….θυμάσαι;»

-«Ναι!  Τίποτα δεν ξέχασα, απλά  ήθελα χρόνο να καταλάβω ότι τελικά το «Πάντα»  υπάρχει όσο υπάρχει η ΑΓΑΠΗ»

-«Θέλω να μ’ αγαπήσεις απ’ την αρχή Ομπρελίτσα της Βροχής»

-«Θέλω να σ’ αγαπώ για πάντα Ομπρελίτσα του  Ήλιου»

Οι δύο ομπρελίτσες μείνανε μαζί….δεν ξαναχώρισαν ποτέ…….

Ο χρόνος που χάσαν απ’ την αγάπη τους ήταν αυτός που τους οδήγησε πίσω σ’ αυτήν. Στην αγάπη δεν υπάρχουν κανόνες, υπάρχουν αισθήματα, μπορεί ν’ αγαπήσεις απ’ την αρχή και μπορεί ν΄αγαπάς για πάντα. Η αγάπη μπορεί να θέλει τον χρόνο της αλλά σίγουρα δεν έχει ΤΕΛΟΣ. Οι ομπρελίτσες θα ήταν ευτυχισμένες γιατί αυτό που είχαν ζήσει ήταν τόσο μεγάλο….

Όποια ομπρελίτσα διαλέξουμε στη ζωή…… ένα είναι σίγουρο…. ότι ένα πουλάκι του δάσους με κάποιο τρόπο, θα μας οδηγήσει στην άλλη…..!

———–

Διαβάστε το προηγούμενο παραμύθι της Εύης Παλαιοκρασά “ΟΙ ΟΜΠΡΕΛΙΤΣΕΣ”

via