Πολλές φορές αισθάνομαι ότι αυτό που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι λάμπει και έχει κάποια αξία κρύβει πίσω του πυκνό σκοτάδι. Απαιτείται μεγάλη ειλικρίνεια και διάκριση, βαδίζοντας σε οποιοδήποτε πνευματικό μονοπάτι, ώστε να κατανοήσουμε ότι δε θα μπορέσουμε ποτέ να θεραπεύσουμε αυτό που κρύβουμε μέσα μας και μας κάνει να υποφέρουμε, αν πρώτα δεν το φέρουμε στην επιφάνεια και το αναγνωρίσουμε.Θα πρέπει λοιπόν να προχωρούμε με ορθάνοιχτα τα μάτια έξω, αλλά και με ορθάνοιχτα τα μάτια μέσα μας. Γιατί χωρίς ειλικρίνεια τίποτα δε θα μεταλλαχθεί. Ούτε μέσα αλλά ούτε και έξω.
Ειλικρίνεια όμως δεν μπορεί να είναι η πρόχειρη αντίληψη της πραγματικότητας που προκύπτει ύστερα από μια επιπόλαιη παρατήρηση αυτού που μας συμβαίνει. Η ειλικρίνεια συμβαδίζει με την νοημοσύνη και συμβαίνει μόνο όταν είμαστε απόλυτα προσηλωμένοι στην ατραπό της αλήθειας. Τελικά, αν είμαστε ειλικρινείς, θα παραδεχτούμε πως ποτέ δεν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Οι καλές προθέσεις από μόνες τους δεν επαρκούν δυστυχώς όταν οι προκαταλήψεις μας λειτουργούν ανενόχλητες στον υποσυνείδητο νου.
Βλέπω ανθρώπους να προσποιούνται πως έχουν εξαλείψει το σκοτάδι απ’ τη ζωή τους και να σκορπούν αφειδώλευτα αγάπη και φως γύρω τους, κάτι που ακούγεται τόσο όμορφο και τόσο ανιδιοτελές. Μπράβο τους θα λέγαμε όλοι μας, πάντα τέτοια. Ισχυεί όμως στα αλήθεια αυτό όταν φαίνεται ξεκάθαρα πως οι πράξεις τους δεν συμβαδίζουν με τις προθέσεις τους; Αναρωτιέμαι, που αφανίζεται όλη αυτή η αγάπη και πως μετατρέπεται το φως σε σκοτάδι μόλις ο μικρός τους εαυτός, ελάχιστα διαισθανθεί ότι απειλείται. Καλούμαστε να γίνουμε ειλικρινείς λοιπόν και στην παραπάνω περίπτωση η έλλειψη ειλικρίνειας είναι προφανής. Φωνάζει πιο δυνατά αυτό που είναι, από αυτό που προσποιείται ότι είναι.
Περνάμε τώρα στην αντίπερα όχθη. Υπάρχουν οι άλλοι συνοδοιπόροι που ακούν αυτή την επαναλαμβανόμενη φωνή μέσα τους, που επιμένει πως δεν είναι επαρκείς, δεν είναι αρκετά καλοί, δεν νιώθουν αμόλευτη αγάπη, δεν μπορούν να αισθανθούν συμπόνια, όπως θα έπρεπε ως άτομα που ασχολούνται με την αυτογνωσία να αισθάνονται. Για την ακρίβεια υπάρχουν στιγμές που νιώθουν έντονη ζήλεια ή αποστροφή για κάποιο άτομο, φθόνο ή ακόμη και μίσος. Εδώ αναγνωρίζουμε σαφώς μια ειλικρινέστερη στάση, αφού το άτομο παραδέχεται ότι τα συναισθήματα αυτά ζουν μέσα του, τον βαραίνουν και τον εξαντλούν και όπως έχουμε αρκετές φορές επαναλάβει, ο μόνος τρόπος για καταφέρει τελικά να απαλλαγεί από αυτά τα συναισθήματα είναι να αποδεχτεί ότι υπάρχουν και να μην επιχειρήσει να τα αγνοήσει. Όπως θα λέγαμε με ένα παράδειγμα, αν καταλάβουμε ότι μπήκε ένας κλέφτης στο σπίτι μας, καλό είναι να τον αντιμετωπίσουμε ή να καλέσουμε την αστυνομία κι όχι να προσποιηθούμε ότι είμαστε ασφαλείς και να αγνοήσουμε την εισβολή γιατί τότε θα πληρώσουμε ακριβά την ανοησία μας.
Όμως πέρα από την αρχικά ειλικρινή αυτή στάση απαιτείται και η συνδρομή της νοημοσύνης ή της σοφίας που αναδύεται από την εκτενέστερη παρατήρηση των εσώτερών μας δρώμενων ώστε να διαγνώσουμε τι αληθινά μας συμβαίνει. Μια καλή ερώτηση θα ήταν η εξής: από πού άραγε προέρχεται αυτή η φωνή που τονίζει την ανεπάρκειά μας και επιμένει ότι θα έπρεπε να αισθανόμαστε διαφορετικά; Μήπως είναι η ίδια φωνή που λέει ότι ντρέπεται για μας όταν πίνουμε, όταν καπνίζουμε, όταν τρώμε κρέας; Ποιο πνευματικό άτομο μπορεί να λέγεται πνευματικό όταν τολμάει να τρώει κρέας; (θα επέμενε αυτή η φωνή).
Οι πνευματικές προκαταλήψεις είναι οι πιο ψυχοφθόρες από όλες. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό το οποίο μας επιτίθεται χρησιμοποιώντας αυτή τη βάναυση κριτική δεν είναι άλλο από το ίδιο το εγώ μας. Πάντα όταν υπάρχει κριτική προς τον εαυτό μας ή προς τους συνοδοιπόρους μας, κάπου υπάρχει κρυμμένο αυτό το ψεύτικο, προσωρινό κατασκεύασμα που ονομάσαμε «εγώ».Εγώ εναντίον εγώ. Το εγώ λοιπόν, επιτίθεται προσπαθώντας δήθεν να εκδιώξει το εγώ μας και αυτή είναι η πιο ύπουλη επίθεση που θα μπορούσαμε να δεχτούμε γιατί γίνεται με σκοπό να εδραιωθεί το ίδιο το εγώ ακόμη περισσότερο μέσα μας. Το εγώ, βλέποντας ότι κινδυνεύει μέσα από την εξελικτική διαδικασία να αφανιστεί, μας κατηγορεί που το φιλοξενούμε και μας προτρέπει να το αντικαταστήσουμε με ένα καινούργιο, πιο λαμπερό, πνευματικότερο εγώ, που θα είναι πολύ δυσκολότερο πλέον να το διακρίνουμε. Έτσι θα καταφέρει να παρατείνει την παρουσία του αλλά και να δικαιολογήσει την μόνιμη στρατοπέδευσή του μέσα μας.
Εδώ κι αν απαιτείται ειλικρίνεια στην παρατήρησή μας! Ειλικρίνεια και νοημοσύνη όπως προείπαμε. Καλό θα είναι να υπάρχουν στη ζωή μας και ένας-δυο αγνοί συνοδοιπόροι ώστε να μας ταρακουνάνε όταν χανόμαστε σ’ αυτή τη διαδρομή και αρχίζουν τα μυαλά μας να φουσκώνουν. Και είναι σίγουρο πως παρασυρόμαστε και χανόμαστε πολύ συχνά μέσα σ’ αυτή τη φοβερή δίνη του εγώ. Βοηθάει πολύ επίσης αν καταφέρνουμε να θυμόμαστε ότι πίσω από κάθε κριτική κρύβεται πάντα το εγώ μας. Ο αληθινός εαυτός ποτέ δεν κρίνει και ποτέ δεν επιτίθεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Μας φανερώνει πάντα πως η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να καλλιεργήσει το μυαλό μας ή να παγιδεύσει στη στενή του φυλακή ο νους μας. Η αγάπη δεν μπορεί να έχει αντικείμενο και υποκείμενο. Μας δείχνει τελικά πως η αγάπη είναι μια απέραντη θάλασσα καλοσύνης που όταν καταφέρουμε να βουτήξουμε στα απύθμενα νερά της, τα κύματά της θα δημιουργήσουν τόσο ισχυρές δονήσεις που όλα τα φράγματα των ψευδαισθήσεων που έχουμε ως τώρα χτίσει γύρω μας μονομιάς θα καταρρεύσουν. Αυτός είναι ο ρόλος του αληθινού εαυτού. Αυτός είναι ο ρόλος της αγάπης. Από κάθε χρόνια ψευδαισθητική ψύχωση να μας λυτρώσει.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
