Σ’
αυτό το σύμπαν υπάρχουμε -δυστυχώς για μας- υπό το καθεστώς της ανάγκης
κι ανάγκη μας είναι η τροφή, το νερό και τ’ οξυγόνο. Η δυστυχία μας
καθίσταται εντονότερη από το γεγονός ότι η τυραννία της ανάγκης
επεκτείνεται και στις δυο άλλες συνιστώσες μας, την ψυχική και
πνευματική.
Δηλαδή όχι μόνο το σώμα μας αποτελούμενο από τα γνωστά σωματίδια της κβαντικής φυσικής, αλλά και το πνεύμα μας υπόκειται στην ανάγκη της τροφής, με τροφή του τις ιδέες. Η ψυχή από την μεριά της έχει ανάγκη την δική της τροφή, την αγάπη.
Όμως φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες. Όπως για το σώμα μας υπάρχουν τροφές δηλητηριώδεις και θανατηφόρες, έτσι υπάρχουν ιδέες δηλητηριώδεις για το ΕΙΝΑΙ μας. Θανατηφόρος τροφή για μεν το πνεύμα αποτελούν τα πάσης φύσεως δόγματα, οι παγ(ι)ωμένες ιδέες.
Για δε την ψυχή τα πράγματα είναι λίγο πολυπλοκότερα διότι το φαγητό της έχει ποικιλία μορφών, περίπου όπως του φυσικού σώματος. Η αγάπη (το φαγητό) έχει ποικιλία αποχρώσεων-γεύσεων. Συνηθίζουμε να την προσφέρουμε ως άρωμα, ως μενού, ως εικόνα, αλλά σπανίως ως ΓΕΥΣΗ. Δηλαδή. Νοιάζομαι, συμπάσχω κλπ. Όπως και για το φυσικό μας σώμα ΔΕΝ αρκεί η μυρουδιά και μόνο του φαγητού για να το θρέψει, έτσι και με την αγάπη. Πρέπει να προφέρεται με τον τρόπο που καταδεικνύει η λέξη.
Άγαν αφάω
Που στην καθημερινή πράξη ισοδυναμεί με ΑΓΚΑΛΙΑ. Πόσο σπάνια πια το κάνουμε, ακόμα και σε προσφιλέστατα κι αγαπημένα μας πρόσωπα. Αλλά κι όταν το κάνουμε πόσο λίγο κρατάει! Ούτε καν το ελάχιστο των είκοσι δευτερολέπτων!!! Ναι ξέρω. Δεν έχουμε χρόνο!
Κι τοιουτοτρόπως μαζί με τον χρόνο δεν έχουμε πια και ψυχή. Αφού χωρίς τροφή αργοπεθαίνει από ασιτία, καταντώντας ανορεκτική με εξέχων σύμπτωμα αυτής της πάθησης, την «εγωπαθική απληστία».
Αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο είναι ικανός ο άνθρωπος να εκφράσει την αγάπη δεν έχει καμία σχέση με τον ορμονικά καθοδηγούμενο τρόπο στα ζώα. Αν και σε κάποιο βαθμό παίζει τον ρόλο του και στον άνθρωπο. Δεν είμαστε απλώς θηλαστικά. Είμαστε; Ικανοποιείται κανείς να είναι;
Όχι …επειδή είμαστε η μόνη μορφή ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη που (μάλλον) θέτει το ερώτημα «ποιος είμαι;» και το ερώτημα «ποιος ο λόγος (σύμπαν, δημιουργία);» Τι σόι έλλογο ον θα ήμασταν άλλωστε αν δεν το θέταμε;
Τροφή για σκέψη στον χρόνο και στον χώρο !
Δηλαδή όχι μόνο το σώμα μας αποτελούμενο από τα γνωστά σωματίδια της κβαντικής φυσικής, αλλά και το πνεύμα μας υπόκειται στην ανάγκη της τροφής, με τροφή του τις ιδέες. Η ψυχή από την μεριά της έχει ανάγκη την δική της τροφή, την αγάπη.
Όμως φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες. Όπως για το σώμα μας υπάρχουν τροφές δηλητηριώδεις και θανατηφόρες, έτσι υπάρχουν ιδέες δηλητηριώδεις για το ΕΙΝΑΙ μας. Θανατηφόρος τροφή για μεν το πνεύμα αποτελούν τα πάσης φύσεως δόγματα, οι παγ(ι)ωμένες ιδέες.
Για δε την ψυχή τα πράγματα είναι λίγο πολυπλοκότερα διότι το φαγητό της έχει ποικιλία μορφών, περίπου όπως του φυσικού σώματος. Η αγάπη (το φαγητό) έχει ποικιλία αποχρώσεων-γεύσεων. Συνηθίζουμε να την προσφέρουμε ως άρωμα, ως μενού, ως εικόνα, αλλά σπανίως ως ΓΕΥΣΗ. Δηλαδή. Νοιάζομαι, συμπάσχω κλπ. Όπως και για το φυσικό μας σώμα ΔΕΝ αρκεί η μυρουδιά και μόνο του φαγητού για να το θρέψει, έτσι και με την αγάπη. Πρέπει να προφέρεται με τον τρόπο που καταδεικνύει η λέξη.
Άγαν αφάω
Που στην καθημερινή πράξη ισοδυναμεί με ΑΓΚΑΛΙΑ. Πόσο σπάνια πια το κάνουμε, ακόμα και σε προσφιλέστατα κι αγαπημένα μας πρόσωπα. Αλλά κι όταν το κάνουμε πόσο λίγο κρατάει! Ούτε καν το ελάχιστο των είκοσι δευτερολέπτων!!! Ναι ξέρω. Δεν έχουμε χρόνο!
Κι τοιουτοτρόπως μαζί με τον χρόνο δεν έχουμε πια και ψυχή. Αφού χωρίς τροφή αργοπεθαίνει από ασιτία, καταντώντας ανορεκτική με εξέχων σύμπτωμα αυτής της πάθησης, την «εγωπαθική απληστία».
Αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο είναι ικανός ο άνθρωπος να εκφράσει την αγάπη δεν έχει καμία σχέση με τον ορμονικά καθοδηγούμενο τρόπο στα ζώα. Αν και σε κάποιο βαθμό παίζει τον ρόλο του και στον άνθρωπο. Δεν είμαστε απλώς θηλαστικά. Είμαστε; Ικανοποιείται κανείς να είναι;
Όχι …επειδή είμαστε η μόνη μορφή ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη που (μάλλον) θέτει το ερώτημα «ποιος είμαι;» και το ερώτημα «ποιος ο λόγος (σύμπαν, δημιουργία);» Τι σόι έλλογο ον θα ήμασταν άλλωστε αν δεν το θέταμε;
Τροφή για σκέψη στον χρόνο και στον χώρο !
