Η κακοποίηση της έννοιας "αγάπη" στην καθημερινότητά μας δεν έχει προηγούμενο.
Εντελώς ανεπίγνωστα και υποκριτικά την ταυτίζουμε με την ανταλλαγή προσδοκιών για τρυφερότητα, φροντίδα και ασφάλεια στο πλαίσιο των διαπροσωπικών μας σχέσεων.
Όταν νιώθουμε -ή λέμε- το "σ' αγαπώ" στον φίλο, τον σύντροφο, τον γονιό, ή το παιδί μας συνήθως αιτούμαστε από μέρους τους την επίδειξη, με λέξεις ή πράξεις, του ενδιαφέροντός τους ώστε να καλύψουμε τις ακόρεστες και ανεκπλήρωτες "παιδικές" μας ανάγκες.
Το γεγονός συνήθως ότι δεν τολμούμε να βυθίσουμε το φως της επίγνωσης και της αποδοχής στην πληθώρα των ανεκπλήρωτων και βασικών ψυχικών & υπαρξιακών αναγκών της παιδικής μας ηλικίας, ακριβώς για να παραμείνουν στη σκιά, εξηγεί το ότι οι μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων αρνείται πεισματικά να δεχτεί τον αιτητικό χαρακτήρα του "σ' αγαπώ", ενώ αυτάρεσκα και επιδεικτικά υπερτονίζει την ανάγκη για δοτικότητα.
Η έννοια της αγάπης βέβαια δεν έχει καμία σχέση με το παραπάνω "παιχνίδι- αλισβερίσι" εντυπώσεων κι αυτοδικαίωσης. Η αγάπη υπερβαίνει καταλυτικά τις αυτο-τροφοδοτούμενες συναισθηματικές εντυπώσεις που παίρνουν και δίνουν στις διαπροσωπικές σχέσεις. Είναι ή ύστατη και γι' αυτό τελειωμένη κατάσταση ύπαρξης, απ' την οποία απουσιάζει κάθε είδους προσδοκία, και η οποία μετριέται με τον βαθμό παράδοσης του ιδίου θελήματος του αγαπώντος προσώπου στο βωμό της ανιδιοτελούς προσφοράς για το όφελος κάθε ζωντανού πλάσματος.
Πηγή
via
Σημείωση point: Κάποιοι θα διαφωνήσουν με τον ορισμό του αρθρογράφου ως προς το τι είναι αγάπη, σχετικά με την "κακοποίηση" της. Πως μπορεί να κακοποιηθεί μια τέτοια έννοια σαν την αγάπη; Ας την λέει ο καθένας όπως πιστεύει κι όποτε θέλει. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να υποδείξουμε εμείς πότε πρέπει να λέει κανείς σ'αγαπώ;
Εντελώς ανεπίγνωστα και υποκριτικά την ταυτίζουμε με την ανταλλαγή προσδοκιών για τρυφερότητα, φροντίδα και ασφάλεια στο πλαίσιο των διαπροσωπικών μας σχέσεων.
Όταν νιώθουμε -ή λέμε- το "σ' αγαπώ" στον φίλο, τον σύντροφο, τον γονιό, ή το παιδί μας συνήθως αιτούμαστε από μέρους τους την επίδειξη, με λέξεις ή πράξεις, του ενδιαφέροντός τους ώστε να καλύψουμε τις ακόρεστες και ανεκπλήρωτες "παιδικές" μας ανάγκες.
Το γεγονός συνήθως ότι δεν τολμούμε να βυθίσουμε το φως της επίγνωσης και της αποδοχής στην πληθώρα των ανεκπλήρωτων και βασικών ψυχικών & υπαρξιακών αναγκών της παιδικής μας ηλικίας, ακριβώς για να παραμείνουν στη σκιά, εξηγεί το ότι οι μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων αρνείται πεισματικά να δεχτεί τον αιτητικό χαρακτήρα του "σ' αγαπώ", ενώ αυτάρεσκα και επιδεικτικά υπερτονίζει την ανάγκη για δοτικότητα.
Η έννοια της αγάπης βέβαια δεν έχει καμία σχέση με το παραπάνω "παιχνίδι- αλισβερίσι" εντυπώσεων κι αυτοδικαίωσης. Η αγάπη υπερβαίνει καταλυτικά τις αυτο-τροφοδοτούμενες συναισθηματικές εντυπώσεις που παίρνουν και δίνουν στις διαπροσωπικές σχέσεις. Είναι ή ύστατη και γι' αυτό τελειωμένη κατάσταση ύπαρξης, απ' την οποία απουσιάζει κάθε είδους προσδοκία, και η οποία μετριέται με τον βαθμό παράδοσης του ιδίου θελήματος του αγαπώντος προσώπου στο βωμό της ανιδιοτελούς προσφοράς για το όφελος κάθε ζωντανού πλάσματος.
Πηγή
via
Σημείωση point: Κάποιοι θα διαφωνήσουν με τον ορισμό του αρθρογράφου ως προς το τι είναι αγάπη, σχετικά με την "κακοποίηση" της. Πως μπορεί να κακοποιηθεί μια τέτοια έννοια σαν την αγάπη; Ας την λέει ο καθένας όπως πιστεύει κι όποτε θέλει. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να υποδείξουμε εμείς πότε πρέπει να λέει κανείς σ'αγαπώ;
Πλήν όμως η Ελληνική γλώσσα είναι πλήρης εννοιών και μόνο η αμάθεια χρήσης της, ονοματίζει την ίδια λέξη για δέκα διαφορετικές έννοιες/νοήματα. Γιατί να λέμε σε αγαπώ όταν αυτό που εννοούμε είναι «σε έχω αναγκη», «σε χρειάζομαι», «σε θέλω», «μου αρέσεις», «μου ανήκεις»; Ο καθένας την κατανοεί στο βαθμό που
μπορεί και σε αυτό το βαθμό, καλά κάνει και τη χρησιμοποιεί. Δεν είναι όμως αυτή η έννοια της αγάπης. Επειδή
μπορούμε λοιπόν, τη λέμε όλοι συνέχεια κι ας μην κατανοούμε το βάθος
της έννοιας Αγάπη.
