Εκείνος θα έφευγε. Ήθελε να μείνει μόνος, να απομονωθεί από όλα και όλους, να διαγράψει όλα όσα τον είχαν κουράσει και από την σκληρή εργασία του χειμώνα. Το είχαν συμφωνήσει με την σύντροφο του, ήταν καλά και οι δυο με αυτό. Εκείνη θα έμενε πίσω, είχε πολλά πράγματα να διεκπεραιώσει, θα συνέχιζε να εργάζεται και θα έμενε στην ρουτίνα της.
Λίγο πριν εκείνος φύγει, εκείνη άρχισε να αισθάνεται μοναξιά, να μην της είναι ευχάριστο ότι εκείνος θα έλειπε τις επόμενες ημέρες. Δεν μπορούσε να πει τίποτα όμως, δεν ήθελε να του χαλάσει τα σχέδια, δεν ήθελε να τον κρατήσει κοντά της μόνο και μόνο επειδή εκείνη δεν αισθάνονταν καλά με όλο αυτό.
Τον αποχαιρέτησε με κλάμματα, με παράπονο. Όχι βαθιά μέσα της δεν ήθελε να φύγει. Πήγε τον φίλησε και του ευχήθηκε να περάσει καλά. Εκείνος στεναχωριόταν που θα την άφηνε πίσω, στεναχωριόταν αν θα είναι καλά. Της το είπε. Όμως εκείνη τον προέτρεψε να φύγει, τον επιβεβαίωσε ότι θα είναι καλά και ότι και εκείνη χρειάζονταν το χρόνο της, απλά δεν της ήταν εύκολο να τον αποχωριστεί.Αποχωρίστηκαν. Εκείνος έφυγε. Εκείνη άρχισε να αισθάνεται την απουσία του. Όχι την φυσική του απουσία, όσο την συναισθηματική του απουσία. Θυμήθηκε όλες εκείνες τις στιγμές που αισθανόνταν έτσι, μόνη, μνήμες από τα παιδικά χρόνια ξεχείλισαν σαν χείμαρρος.
Εκείνος την πήρε τηλέφωνο, μια – δυο φορές. Εκείνη δεν το σήκωνε. Ίσως και να το χρέωνε μέσα της που δεν είναι κοντά της που δεν μοιραζόνταν τις ανάγκες της και τις ανησυχίες της για όλα όσα έπρεπε να κάνει εκείνη μένοντας πίσω. Ίσως να ήθελε τα πράγματα να ήταν αλλιώς, να θέλει και εκείνος να μείνει και μαζί να τρέξουν όλα αυτά που είχαν αποφασίσει να κάνουν. Αλλά πως θα μπορούσε να του είχε ζητήσει κάτι τέτοιο, αφού εκείνος χρειάζονταν ξεκούραση;
Αποφάσισε να του στείλει ένα μήνυμα και να του πει ότι απλά δεν ήθελε να του μιλήσει για να μην τον στεναχωρήσει επειδή δεν ήταν καλά, ότι δεν ήθελε να τον αποσπάσει από την δική του χαρά για το ταξίδι και την περιπλάνηση του. Του ευχήθηκε να περάσει καλά και να μην αισθάνεται ενοχές. Έτσι ένιωσε ότι τον απελευθέρωσε! Τι είχαν γίνει όμως τα δικά της συναισθήματα;
Εκείνος της απάντησε με μήνυμα ότι την ευχαριστεί πολύ και ότι την αγαπάει. Έτσι δεν την ξαναπήρε τηλέφωνο.
Στη διάρκεια του ταξιδιού του και της απομόνωσης του, την σκέφτονταν συνέχεια, την αγαπούσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να αισθάνεται καλά και αυτός όσο ήξερε ότι εκείνη κάπως ένιωθε. Έτσι της έστειλε ένα μήνυμα λέγοντας της ότι ακόμα και αν είναι μακριά της είναι τόσο σημαντική για αυτόν που θα ήθελε να την αισθάνεται κοντά του και να ξέρει πως είναι ακόμα και αν δεν είναι καλά και πως είναι διαθέσιμος να την ακούσει και να μιλήσουνε όποτε θελήσει.
Δεν χρειάζονταν κάτι παραπάνω για να είναι καλά και οι δυο τους. Εκείνος έκανε αυτό που τον ευχαριστούσε και εκείνη, ήξερε ότι ήταν διαθέσιμος όταν τον χρειαστεί, τον αισθάνονταν κοντά της και τώρα ήταν καλά με την μεταξύ τους απόσταση. Το μόνο που έκανε ήταν να τον ευχαρίστησει για όλο αυτό και του είπε ότι τον αισθάνεται κοντά της και να συνεχίσει να περνάει όμορφα.
Μερικές φορές οι λέξεις που λέγονται έχουν τόση δύναμη ώστε να δημιουργήσουν μια ασφαλή σχέση αγάπης και βαθιάς ενσυναίσθησης. Είναι σημαντικό να δηλώνουμε διαθεσιμότητα, ανταπόκριση και δέσμευση. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε αμφότεροι ότι ο άλλος θα είναι διαθέσιμος όταν τον χρειαστούμε, ότι μας νοιάζεται και τον νοιαζόμαστε και τότε μπορούμε να τον αφήσουμε ελεύθερο να κάνει αυτό που επιθυμεί, ακόμα και αν μέσα μας μπορεί να πονάμε ή να ξεβολευόμαστε ή να επιθυμούσαμε τα πράγματα να είναι αλλιώς.
Όμως το γεγονός ότι ο άλλος νοιάζεται για εμάς και είναι κοντά μας έστω και μακριά, είναι αρκετό για να είμαστε εντάξει. Γιατί κανείς πραγματικά δεν θέλει να εγκλωβίσει τον άλλον, κανείς δεν θέλει να τον δέσει κοντά του και δεν απαιτεί να τον εξυπηρετεί. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να γνωρίζουμε ότι ο άλλος νοιάζεται για εμάς πρακτικά και ουσιαστικά. Και τότε ούτε πολλά λόγια χρειάζονται, ούτε πολλή επικοινωνία. Όλα είναι καλά και ρέεουν και ο καθένας ευχαριστιέται τον εαυτό του, χωρίς να αφήνει απέξω τον σύντροφο και την σχέση.
Πολλές φορές όμως από το φόβο ότι ο άλλος θα μας εγκλωβίσει δεν τολμάμε να δείξουμε διαθεσιμότητα, δεν λέμε αυτό που θέλουμε και δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να τον νιώσουμε. Φοβόμαστε ότι ο άλλος είναι ο δεσμοφύλακας που θα μας δεσμεύσει και καταλήγουμε στην ίδια φυλακή μαζί του. Σε μια φυλακή που κανένας δεν επιθυμεί.
Άλλες φορές πάλι κάνουμε σαν παιδιά αυτό που θέλουμε και τρέχουμε να δραπετεύσουμε χωρίς να δείχνουμε διαθεσιμότητα στον άλλον, χωρίς να εκφράζουμε το πόσο νοιαζόμαστε για τον άλλον, χωρίς να θέλουμε να τον έχουμε κοντά μας συναισθηματικά.
Η ιστορία θα μπορούσε να διαμορφωθεί και διαφορετικά. Εκείνος να έφευγε και να δεχόταν την ανάγκη της συντρόφου του για έλλειψη επικοινωνίας, μην εκφράζοντας την διαθεσιμότητα του και να συνέχιζε να κάνει όλα αυτά που είχε στο μυαλό του. Πως πιστεύετε ότι θα αισθάνονταν εκείνη; Μπορεί να κατανοεί την ανάγκη του συντρόφου της, αλλά τι γίνεται με τα δικά της συναισθήματα; Τι γίνεται με αυτή την συναισθηματική απομάκρυνση που αναπόφευκτα δημιουργείται;
Για αυτό λέμε ότι οι σχέσεις θέλουν δυο. Χρειάζεται κάθε στιγμή να βλέπω την ανάγκη μου, να βλέπω την ανάγκη του άλλου και να προσπαθώ να συνδυάσω και τις δύο, και πάντα πετυχαίνει αυτός ο συνδυασμός αρκεί να θέλουμε, να θέλουμε να βγούμε από το εγώ και να λειτουργούμε στο εμείς. Όχι καταπιέζοντας τα θέλω μας, όχι καταπιέζοντας τις επιθυμίες μας, αλλά να δείξουμε ότι κατανοούμε και τις επιθυμίες και τις ανάγκες του άλλου εξίσου και να δηλώνουμε διαθεσιμότητα. Μια τόση δα μικρή λεξούλα που αν την κάνουμε πράξη, έχουμε βάλει τα θεμέλια της ενσυναίσθησης. Γιατί σε μια σχέση χρειάζεται να υπάρχει ενσυναίσθηση, αλλιώς είναι σαν να συνυπάρχουν δυο εγώ μαζί και τότε το παιχνίδι παίζεται στο ποιος θα επικρατήσει.
Γιατί σε ενσυναισθάνομαι σημαίνει ότι είσαι σημαντικός για εμένα, είναι σημαντικές οι ανάγκες σου και έχω την θέληση να τις ικανοποιήσω στο βαθμό που μπορώ και δεν αναιρούνται οι δικές μου. Όχι ότι είμαι υπεύθυνος για τις ανάγκες του άλλου, αλλά ακριβώς επειδή νοιάζομαι και αγαπώ τον άλλον, νοιάζομαι και είμαι εκεί για να αναγνωρίσω τις ανάγκες του.
Αυτό είναι όλο. Κανείς δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει τις ανάγκες του άλλου, κανείς δεν μπορεί να το κάνει. Μπορεί όμως να θέλει να τις νιώσει και να μπορεί να τις αφουγκραστεί στην καρδιά του. Και έτσι προκύπτει και η ελευθερία. Είμαι ελεύθερος να εκφράζομαι, είμαι ελεύθερος να αισθάνομαι, είμαι ελεύθερος να δρω, χωρίς ενοχές και φόβο, χωρίς τύψεις και ενδοιασμούς.
Αισθάνομαι, κατανοώ και ελευθερώνομαι.
Δεν είμαι μόνος,
υπάρχει και ο άλλος
και χορεύω σε αρμονία μαζί του
και έτσι και οι δυο
είμαστε ελεύθεροι
να είμαστε ο εαυτός μας.
Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό;
