Και Εγένετο Φως
(...) «Οι μεγάλης διάρκειας ασκήσεις συγκέντρωσης και διαλογισμού με βοήθησαν να διεισδύσω, βήμα βήμα, στις πιο βαθιές περιοχές της ψυχής μου.
Με τις ασκήσεις αυτές, ενεργοποίησα δυνάμεις, οι οποίες παρέμεναν σε λειτουργία καθ' όλο τον χρόνο των καθημερινών μου δραστηριοτήτων, ακόμα και κατά τη διάρκεια του ύπνου. Μερικές φορές, ενώ περιπλανιόμουν μέσα στο δάσος, αναδύονταν μέσα μου εικόνες από μέρη που τα ήξερα καλά, χωρίς όμως να μπορώ να τα αναγνωρίσω, καθώς δεν τα είχα δει ποτέ μου σ' αυτή τη ζωή.
Στη διάρκεια της μέρας, αλλ' ακόμα και στα όνειρά μου τη νύχτα, έβλεπα ανθρώπους τους οποίους επίσης γνώριζα, και σε μερικές περιπτώσεις πολύ καλά μάλιστα, αλλά που δεν τους είχα δει ποτέ σ' αυτή τη ζωή. Τα ρούχα και τα ονόματά τους ήταν παράξενα και η γλώσσα, στην οποία επικοινωνούσαμε στα όνειρά μου ήταν πολύ διαφορετική από οποιαδήποτε γλώσσα είχα ακούσει ποτέ μου σ' αυτή τη ζωή.
Κάθε φορά που επιχειρούσα να διαλογιστώ και έστρεφα την προσοχή μου προς τον εσωτερικό μου κόσμο, είχα την αίσθηση ότι με κυρίευε ένα γαλαζο-πράσινο φωσφορίζον φως ... ένα φως που έμοιαζε να εκπέμπεται από τα αόρατα μάτια ενός σπουδαίου και υπέροχου πνευματικού όντος. Τα μάτια αυτά εξέπεμπαν πάνω μου ένα απερίγραπτο είδος δύναμης, αγάπης και καλοσύνης. Με αίσθημα απόλυτης εμπιστοσύνης, βυθιζόμουν μέσα σ' αυτή την πηγή της δύναμης της αγάπης. ΄Ενιωθα ασφαλής, χωρίς ίχνος φόβου. Εξερευνούσα, όλο και πιο βαθιά, τον άγνωστο κόσμο του υποσυνειδήτου.
Τότε, κάποια στιγμή, εντελώς απρόσμενα, το φως διέλυσε την καταχνιά, που μου συσκότιζε το παρελθόν και την αλήθεια. ΄Ετσι όλα ξεκαθάρισαν.
Είχα αρχίσει να διαλογίζομαι και το φωσφορίζων φως πέρασε μπροστά από τα εσωτερικά μου μάτια, ως συνήθως. ΄Ενιωσα, τότε, με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά απ' ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι το φως πηγάζει από τα μάτια ενός παντοδύναμου όντος, το οποίο γνώριζα καλά. Σιγά σιγά τα μάτια έγιναν τόσο ευδιάκριτα που έπαψα πια να το νιώθω. ΄Ηξερα ότι με κοιτούσαν. Αισθάνθηκα το βλέμμα τους, τη λάμψη τους, τη δύναμή τους και την αγάπη τους να διαχέονται πάνω μου, και την άλλη στιγμή, σαν αποτέλεσμα της επίδρασης αυτού του βλέμματος, διαλύθηκε και το τελευταίο ρετάλι του πέπλου που κάλυπτε τη συνείδησή μου, και μπροστά μου στεκόταν, σα να αναδυόταν από το σκοτάδι, μία μεγαλειώδης μορφή με δύο σκούρα μπλε, απέραντα βαθιά μάτια, η μορφή Του, το πρόσωπό Του, τα μάτια Του: - ΕΚΕΙΝΟΣ!»
Οι Επτά Οκτάβες της Δόνησης και η Κιβωτός της Διαθήκης
(...) «Το κάθε πλάσμα πάνω στη γη κατέχει αυτές τις δυνάμεις, αλλά μόνο στη μορφή που αντιστοιχεί στο βαθμό ανάπτυξής του. Χρησιμοποιεί μάλιστα αυτές τις δυνάμεις, αλλά δεν έχει επίγνωση αυτής της λειτουργίας. ΄Εχεις δει ποτέ σου άνθρωπο να αναρωτιέται πώς μπορεί να σηκώνει τα πόδια του ή τα χέρια του; ΄Η πώς μπορεί - έστω και για λίγο - να απογειώνει ολόκληρο το σώμα του από τη γη ... χοροπηδώντας; Κάθε κίνηση του σώματός σου οφείλεται σε μία διαστολή των μυών σου. Τι είναι όμως αυτό που συσπά τους μυς σου; Σκέψου για λίγο κόρη μου, τι;»
«Η θέλησή μου, Πατέρα.»
«Σωστά. Η θέλησή σου. Αλλά αν σε ρωτήσω τι είναι η θέλησή σου, μπορείς να μου δώσεις μια απάντηση;»
«Πατέρα, έχω συχνά παρατηρήσει τι συμβαίνει όταν θέλω κάτι. Αλλά το μόνο που έχω καταφέρει να διαπιστώσω είναι πως όταν θέλω κάτι, μπορώ να εκπέμψω προς τα έξω μία δύναμη και να δώσω σ' αυτή τη δύναμη μια κατεύθυνση. Για παράδειγμα, όπως ανέφερες μόλις, αν θέλω να σηκώσω το χέρι μου από τη χαλαρή στάση του - κρέμεται γιατί η βαρύτητα της γης το τραβά προς τα κάτω - τότε αυτή η δύναμη, που ρέει από μένα προς τα έξω, περνά από τη θέλησή μου στο χέρι μου, αναγκάζει τους μυς μου σε σύσπαση και μέσω αυτής της σύσπασης να σηκώσουν το χέρι μου.»
«Πολύ σωστά,» λέει ο Πταχοτέπ, «Επειδή η δύναμη της θέλησής σου έρευσε μέσα στο χέρι και τους μυς σου, υπερνίκησες την τεράστια δύναμη της βαρύτητας της γης, που ασκείται πάνω στο χέρι σου. Αυτό ισχύει και όταν πηδάς, για μια στιγμή φυσικά, αφού η δύναμη της θέλησής σου μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την έλξη της βαρύτητας της γης μόνο για λίγο. Μπορείς να δεις ότι ο χρόνος αναλώνει τη δύναμη της θέλησής σου που έχει μετασχηματιστεί σε φυσική δύναμη. Ο χρόνος το κάνει αυτό! Και ο χώρος; Χρησιμοποίησες τη δύναμή σου για να σηκώσεις το χέρι σου ή το σώμα σου, προς τα πάνω, να το απομακρύνεις από τη γη, δηλαδή να το μετακινήσεις περαιτέρω στο χώρο. ΄Ετσι, παρατηρείς ότι η δύναμή σου αναλώνεται από δύο τεράστιους παράγοντες: το χρόνο και το χώρο.
Αν μπορούσες να μεγεθύνεις τη δύναμη της θέλησής σου και να την αποθηκεύσεις μέσα στο σώμα σου, θα μπορούσες επίσης να υπερνικήσεις και την έλξη της βαρύτητας της γης για περισσότερο χρόνο και να παραμείνεις σε μεγαλύτερη απόσταση από τη γη. Θα μπορούσες να γλιστράς στον αέρα! ΄Ομως, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό τώρα, γιατί δεν έχεις ακόμα αναπτύξει τη συνειδητότητά σου σε αυτό το θεϊκό πεδίο. Οι μυημένοι, οι οποίοι είναι συνειδητοί στο θεϊκό πεδίο, μπορούν να αρθούν κατευθείαν σ' αυτή την αιώνια, αστείρευτη, πηγή δύναμης, χωρίς να τη μετασχηματίσουν, και όποτε το επιθυμούν, να πλέουν στον αέρα εφόσον κατευθύνουν τη δύναμη της θέλησής τους ενάντια στην έλξη της βαρύτητας της γης.
Ο μυημένος άνθρωπος γνωρίζει όλες τις δονήσεις και κατέχει συνειδητά ανεπτυγμένα όργανα, με τα οποία κατευθύνει τις δυνάμεις αυτές. Γνωρίζεις, για παράδειγμα, τη δύναμη της σκέψης με την οποία επικοινωνούμε τηλεπαθητικά. Και αυτές τις δυνάμεις τις ελέγχουμε επίσης μέσω ενός αντίστοιχου υψηλού οργάνου του εγκεφάλου μας. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι διαθέτουν τέτοια όργανα. Ο μυημένος είναι σε θέση να ακτινοβολεί την ύψιστη των δυνάμεων, τη θεϊκή, δημιουργική δύναμη. Αυτή είναι η δύναμη και η ακτινοβολία της ζωής, της αιώνιας ύπαρξης. Ολόκληρο το σύμπαν είναι ζωντανό και συνεχίζει να υπάρχει εξαιτίας αυτής της δύναμης. Η συνειδητή χρήση αυτής της δύναμης εξαρτάται μόνο από τις ικανότητες του Θεανθρώπου, του μόνου πλάσματος που είναι, στη συνειδητότητά του, ταυτόσημο με τον Θεό και εκπέμπει αυτή τη δύναμη από τη θεϊκή συνειδητότητά του, την κοσμική παγκόσμια συνειδητότητά του. Οποιοδήποτε άλλο πλάσμα δεν μπορεί να αντέξει αυτή τη δύναμη συνειδητά.» (...).
Οι Εποχές του Κόσμου
(...) Αργότερα, προς το τέλος αυτής της εποχής, όταν το εαρινό σημείο πλησιάζει στον επόμενο αστερισμό - στον Υδροχόο - οι άνθρωποι κάνουν τεχνολογικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις βασισμένες στα ενεργειακά κύματα. Αυτή είναι μία από τις πρώιμες επιδράσεις της πολλά υποσχόμενης εποχής του Υδροχόου, μιας εποχής τεχνικών επιτευγμάτων. Η ακτινοβολία του αστερισμού του Υδροχόου, που δεν γνωρίζει όρια και σαρώνει κάθε εμπόδιο στο πέρασμά της, αποκαλύπτεται στις σκέψεις και τις κοινωνικές ανθρωπιστικές ιδέες. Στο τέλος της εποχής των Ιχθύων, αυτές οι νέες ενέργειες προκαλούν μεγάλες επαναστάσεις στα μέρη όπου οι άνθρωποι αντιδρούν πολύ σθεναρά σ' αυτές.
Βλέπω χιλιάδες ανθρώπους της άρχουσας τάξης να βρίσκονται στις φυλακές, ενώ ένα πνεύμα που έρχεται, με τα χαρακτηριστικά της νέας εποχής, που έρχεται, αποκεφαλίζει ή με διάφορους τρόπους εξοντώνει αμέτρητους ανθρώπους της καθεστηκυίας τάξης.
΄Ενα όραμα από την εποχή που οι ενέργειες του Υδροχόου λειτουργούν σε πλήρη ένταση μου δείχνει ότι ο μέγας διδάσκαλος αυτής της εποχής καταργεί όλα τα σύνορα μεταξύ των τριών κυρίαρχων θρησκειών. Αποδεικνύει με την ίδια την ύπαρξή του ότι ο εσωτερικός πυρήνας όλων των θρησκειών είναι η μία και η αυτή αλήθεια, ο ένας και ο αυτός Θεός. Το σύνορο μεταξύ θρησκείας και επιστήμης εξαφανίζεται, επίσης, καθώς οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι τα πάντα, ακόμα και η ύλη, είναι μία κίνηση κυμάτων. Μαθαίνουν ότι οι μοναδικές διαφορές μεταξύ των εκδηλώσεων του πνεύματος και της ύλης είναι διαφορές συχνότητας, ενώ στην ουσία τα πάντα αποτελούν την εκδήλωση και μόνο της μίας, μοναδικής, πρωταρχικής πηγής όλων των δυνάμεων, του Θεού. Τα πάντα είναι ένα κύμα, όπως ακριβώς δείχνει και η συμβολική αναπαράσταση του αστερισμού του Υδροχόου : ένα υπερφυσικό ον με την υδρία του, απ' όπου ρέουν κύματα.
Οι πνευματικές κινήσεις πάνω στη γη φανερώνουν αυτή την επίδραση. Η επιστήμη ανακαλύπτει τη θεωρία των «κυμάτων» και εγώ βλέπω αμέτρητες εφευρέσεις βασισμένες στα κύματα. Βλέπω εικόνες ανθρώπων, τοπίων και αντικειμένων - εικόνες φτιαγμένες από την επίδραση των κυμάτων του φωτός. Βλέπω διάφορα είδη συσκευών που εκπέμπουν κύματα. Τα κύματα εισχωρούν στην ύλη και αποκαλύπτουν τη στερεότητά της. Υπάρχουν κύματα που δείχνουν ποια στοιχεία είναι παρόντα στην ύλη των πλανητών και των σταθερών αστέρων, των ηλεκτρικών κυμάτων, των ηχητικών κυμάτων, των κυμάτων του φωτός και της οσμής. Η ιατρική επιστήμη έχει πάψει να προσφέρει θεραπείες με βάση το νερό και τις έχει αντικαταστήσει με θεραπείες βασισμένες στα κύματα. ΄Ολων των ειδών τα κύματα, από το υπέρυθρο μέχρι το υπεριώδες, βραχέα κύματα και άλλα, ακόμα πιο βραχέα, ακόμα πιο διεισδυτικά κύματα και συχνότητες ... όλα χρησιμοποιούνται από την επιστήμη!
Ο αστερισμός του Υδροχόου ανήκει στο αέρινο πρόσωπο του Θεού. Και η ανθρωπότητα κατακτά τον αέρα με αέρα, με ενέργειες που έχουν αποκτηθεί από την ύλη στην αέρια κατάστασή της. Βλέπω ανθρώπους να προχωρούν από την ατμοκίνητη μηχανή σε άλλες μηχανές που λειτουργούν με αέριο. Και τότε τα έκπληκτα μάτια μου παρακολουθούν τεράστιες αχτίδες, πολύ ψηλά στον αέρα, φτιαγμένες από ανθρώπινα χέρια, που μεταφέρουν ανθρώπους στις κοιλιές τους! Αυτές οι μηχανές κινούνται με αέριο: Ο αέρας κατακτά τον αέρα ...
Μέσω του συμπληρωματικού αστερισμού του Λέοντα, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν την ισχυρότατη εκδήλωση του Θεού στη γη. Ο ήλιος, ο μέγας Ρα, αναγνωρίζεται και πάλι ως η πρωταρχική πηγή κάθε εκδήλωσης της γήινης ενέργειας.
Για άλλη μια φορά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν τον ήλιο, αν και όχι με τη θρησκευτική έννοια του όρου. Η επιρροή του Λέοντα φαίνεται και σ' ένα άλλο επίπεδο. Η επίδραση του Υδροχόου έχει ως αποτέλεσμα την κατάργηση όλων των συνόρων, όλων των περιορισμών. Η απουσία, όμως, διαχωριστικών γραμμών, χωρίς ένα συγκεντρωτικό μέσο-σημείο, μεταφράζεται σε ψυχική νόσο, σε πνευματικό θάνατο. Η έλλειψη ορίων του Υδροχόου θα επηρέαζε ως μία ψυχική νόσος τις ασυνείδητες μάζες. Αυτή η αρρώστια θα μπορούσε να μεταδοθεί σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα, προκαλώντας αναρχία και χάος, καταστρέφοντας τα πάντα. Μέσω του συμπληρωματικού αστερισμού του Λέοντα, πάντως, η κυριαρχία συγκεντρώνεται εξατομικευμένα σε προσωπικότητες - δικτάτορες - οι οποίοι ομαδοποιούν τους ανθρώπους γύρω τους και τους οδηγούν.
Στην εποχή αυτή, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη συγκοινωνία και την αμοιβαία επαφή με άλλους πλανήτες. Τα διαχωριστικά όρια και τα εμπόδια εξαφανίζονται και μαζί τους η απομόνωση της γης στο κοσμικό διάστημα. Και καθώς εξαφανίζονται ακόμα και τα σύνορα ανάμεσα στις χώρες, ολόκληρη η ανθρωπότητα διοικείται από ένα κέντρο. «΄Ενας στάβλος, ένας βοσκός.» (...).
Τελευταίες Προετοιμασίες
(...) «Το μυστικό της μεγάλης μύησης θα φυλαχθεί στο ναό για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά, όταν όλο και περισσότεροι άνθρωποι με γήινη σκέψη θα ανέλθουν στην εξουσία, στους καιρούς που θάρθουν, θα φράξουμε από μέσα την πυραμίδα της μύησης με ογκόλιθους και θα απο-υλώσουμε όλα αυτά που βρίσκονται μέσα στο θάλαμο της μύησης. Το μυστικό της θεϊκής δημιουργικής ενέργειας δε θα πέσει σε αμύητα χέρια. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, όταν οι άνθρωποι θα εισβάλλουν μέσα στις πυραμίδες, δε θα βρουν τίποτα - απολύτως τίποτα - ούτε καν ανθρώπινους σκελετούς.
Υπάρχουν πολλές ψυχές στη γη σήμερα που πληρούν τις προϋποθέσεις για τη μεγάλη μύηση. Αποτελεί καθήκον μας να μυήσουμε όλους αυτούς τους υποψηφίους αν, παρά τις προειδοποιήσεις μας, επαναλάβουν τρεις φορές την επιθυμία τους να μυηθούν.
Στη μύηση ο υποψήφιος αποκτά συνείδηση σε κάθε επίπεδο της δημιουργίας. ΄Ολα τα ασυνείδητα μέρη της ψυχής του γίνονται συνειδητά. Δεν έχει πια ούτε «υποσυνείδητο» ούτε «υπερσυνείδητο». Κατά τη διάρκεια της μύησής του, η συνειδητότητα του υποψηφίου γίνεται πλήρης, απόλυτη, καθολική συνειδητότητα. Ο κύκλος που άρχισε τη στιγμή που εξέπεσε από την ενότητα, όταν προσχώρησε με τη συνειδητότητά του στην ύλη - στο σώμα - κλείνει.
Ο υποψήφιος ενώνεται συνειδητά με το δικό του συμπληρωματικό μισό, το οποίο ήταν συνεχώς παρόν, προηγουμένως, σαν ένα ασυνείδητο μέρος της ψυχής του, μία αρνητική εικόνα, ένα παράξενο ον και που, λόγω της ελκτικής δύναμής του, εκδηλωνόταν σαν μεγάλη επιθυμία, ισχυρή παρόρμηση και ανησυχία στο σώμα του. Η συνειδητότητα επιστρέφει στην ενότητα και δεν υπάρχει πια συμπληρωματικό μισό, διότι το συμπληρωματικό μισό έχει γίνει κι αυτό συνειδητό. Την επανένωση αυτή την ονομάζουμε «μυστικό γάμο».
Ο «γάμος» συνεπάγεται πάντα μία ένωση του θετικού με το αρνητικό. Στη γη, ωστόσο, ο «γάμος» σημαίνει τη μάταιη προσπάθεια να επιτευχθεί η ενότητα με ένα άλλο ον, στο σώμα. Η μυστική, όμως, ένωση του πνεύματος συντελείται στη συνειδητότητα και φέρνει την τέλεια, αιώνια ολοκλήρωση και πληρότητα. Διότι η ένωση κάποιου με το συμπληρωματικό του μισό σημαίνει ένωση με το Θεό. Ο κύκλος κλείνει και πάλι!»
(...) «Το μυστικό της μεγάλης μύησης θα φυλαχθεί στο ναό για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά, όταν όλο και περισσότεροι άνθρωποι με γήινη σκέψη θα ανέλθουν στην εξουσία, στους καιρούς που θάρθουν, θα φράξουμε από μέσα την πυραμίδα της μύησης με ογκόλιθους και θα απο-υλώσουμε όλα αυτά που βρίσκονται μέσα στο θάλαμο της μύησης. Το μυστικό της θεϊκής δημιουργικής ενέργειας δε θα πέσει σε αμύητα χέρια. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, όταν οι άνθρωποι θα εισβάλλουν μέσα στις πυραμίδες, δε θα βρουν τίποτα - απολύτως τίποτα - ούτε καν ανθρώπινους σκελετούς.
Υπάρχουν πολλές ψυχές στη γη σήμερα που πληρούν τις προϋποθέσεις για τη μεγάλη μύηση. Αποτελεί καθήκον μας να μυήσουμε όλους αυτούς τους υποψηφίους αν, παρά τις προειδοποιήσεις μας, επαναλάβουν τρεις φορές την επιθυμία τους να μυηθούν.
Στη μύηση ο υποψήφιος αποκτά συνείδηση σε κάθε επίπεδο της δημιουργίας. ΄Ολα τα ασυνείδητα μέρη της ψυχής του γίνονται συνειδητά. Δεν έχει πια ούτε «υποσυνείδητο» ούτε «υπερσυνείδητο». Κατά τη διάρκεια της μύησής του, η συνειδητότητα του υποψηφίου γίνεται πλήρης, απόλυτη, καθολική συνειδητότητα. Ο κύκλος που άρχισε τη στιγμή που εξέπεσε από την ενότητα, όταν προσχώρησε με τη συνειδητότητά του στην ύλη - στο σώμα - κλείνει.
Ο υποψήφιος ενώνεται συνειδητά με το δικό του συμπληρωματικό μισό, το οποίο ήταν συνεχώς παρόν, προηγουμένως, σαν ένα ασυνείδητο μέρος της ψυχής του, μία αρνητική εικόνα, ένα παράξενο ον και που, λόγω της ελκτικής δύναμής του, εκδηλωνόταν σαν μεγάλη επιθυμία, ισχυρή παρόρμηση και ανησυχία στο σώμα του. Η συνειδητότητα επιστρέφει στην ενότητα και δεν υπάρχει πια συμπληρωματικό μισό, διότι το συμπληρωματικό μισό έχει γίνει κι αυτό συνειδητό. Την επανένωση αυτή την ονομάζουμε «μυστικό γάμο».
Ο «γάμος» συνεπάγεται πάντα μία ένωση του θετικού με το αρνητικό. Στη γη, ωστόσο, ο «γάμος» σημαίνει τη μάταιη προσπάθεια να επιτευχθεί η ενότητα με ένα άλλο ον, στο σώμα. Η μυστική, όμως, ένωση του πνεύματος συντελείται στη συνειδητότητα και φέρνει την τέλεια, αιώνια ολοκλήρωση και πληρότητα. Διότι η ένωση κάποιου με το συμπληρωματικό του μισό σημαίνει ένωση με το Θεό. Ο κύκλος κλείνει και πάλι!»
Οι Προκλήσεις Επαναλαμβάνονται
(...) ΄Ολα αυτά τα γεγονότα, που βιώνω σαν «πραγματικότητα» στη ζωή μου στο υλικό, γήινο πεδίο, είναι πράγματα που έζησα αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν, κατά τη μύησή μου, στην πυραμίδα. Εκείνο τον καιρό, όλα αυτά τα γεγονότα κείτονταν στα βάθη της ψυχής μου ως ασυνείδητο, λανθάνουσες δυνάμεις, καθαρή αιτία ακόμα. Αυτό είναι έτσι και όχι αλλιώς, διότι, ο,τιδήποτε συμβαίνει εδώ στη γη είναι η υλοποίηση μιας πλήρους, ολοκληρωμένης αιτίας που περιμένει να υλοποιηθεί στο πνευματικό πεδίο. ΄Οταν κάποιος κατορθώσει να φτάσει συνειδητά στα βάθη του εαυτού, όπου αυτές οι ενέργειες περιμένουν την πραγματοποίησή τους, μόνο τότε βιώνει την αιτία ταυτόχρονα με το αποτέλεσμα - το μέλλον - σαν ένα ολοκληρωμένο και τέλειο παρόν!
Και το παρόν, η ζωή μας, όλα όσα μας συμβαίνουν δεν είναι παρά μία ευκαιρία να συναντηθούμε με τις ασκήσεις, τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις της μύησης. Μια ευκαιρία να απαλύνουμε τις εντάσεις και να ανακουφίσουμε τις πιέσεις, που έχουμε συσσωρεύσει μέσα μας επί ολόκληρους αιώνες, με τις σκέψεις μας, τα λόγια και τις πράξεις μας ... τις εντάσεις και τις πιέσεις, που είναι η αιτία της μοίρας μας, του μέλλοντός μας. Στο βαθμό που είμαστε ικανοί να συνειδητοποιούμε αυτές τις εντάσεις και να τις ξεπερνάμε, ελευθερώνουμε την ανθρώπινη συνειδητότητά μας, που είναι καθηλωμένη από τις ενέργειες αυτές και περιορισμένη, ούσα καθηλωμένη και ταυτίζουμε τη συνειδητότητά μας με τον αληθινό θεϊκό εαυτό που ελλοχεύει πίσω από κάθε προσωπικό συναίσθημα του εγώ ... ταυτίζουμε τους εαυτούς μας με το Θεό ... και αυτό είναι η ...
...ΜΥΗΣΗ!
Ελίζαμπεθ Χέικ, «Μύηση» (εκδ. Πύρινος Κόσμος)
