Μια μέρα, σύμφωνα με μια παλιά ιστορία, ένας άνθρωπος που έπασχε από κάποια πολύ σοβαρή ασθένεια, οδηγήθηκε με αναπηρικό καροτσάκι στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Μέσα στο δωμάτιο, ένας άλλος ασθενής αναπαυόταν σε ένα κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο. Καθώς έγιναν φίλοι, ο άντρας που βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο κοιτούσε απέξω κι έπειτα περνούσε ώρες ολόκληρες διασκεδάζοντας τον καθηλωμένο σύντροφο του με ολοζώντανες περιγραφές του έξω κόσμου. Κάποιες μέρες, του περιέγραφε την ομορφιά των δέντρων στο πάρκο απέναντι από το νοσοκομείο και του μιλούσε για τα φύλλα που χόρευαν στον άνεμο.
Κάποιες άλλες μέρες, ψυχαγωγούσε το φίλο του αναφέροντας με κάθε λεπτομέρεια ό,τι έκαναν οι άνθρωποι που περνούσαν έξω από το νοσοκομείο. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός, ο άντρας που παρέμενε καθηλωμένος στο κρεβάτι θλιβόταν όλο και περισσότερο, επειδή δεν μπορούσε να δει με τα μάτια του όλα εκείνα τα θαυμαστά που του περιέγραφε ο φίλος του. Σταδιακά, άρχισε να τον αντιπαθεί, ώσπου κατέληξε να τον μισεί.
Μια νύχτα, στη διάρκεια μιας ιδιαίτερα έντονης κρίσης , ο άντρας που είχε το κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο σταμάτησε να αναπνέει. Αντί να πατήσει το κουμπί για να
ειδοποίησε τη νοσοκόμα, ο άλλος ασθενής επέλεξε να μην κάνει τίποτα. Το επόμενο πρωί, ο άντρας που είχε δώσει στο φίλο του τόση χαρά με τις αφηγήσεις του για τον έξω κόσμο, βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του. Οι νοσοκόμες τσούλησαν το κρεβάτι με το άψυχο σώμα έξω από το δωμάτιο. Ο άλλος ασθενής, χωρίς να χάσει χρόνο, ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί το δικό του κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο. Το αίτημα του ικανοποιήθηκε από μια συμπονετική νοσοκόμα. Ωστόσο, μόλις στράφηκε να κοιτάξει έξω από το παράθυρο, ανακάλυψε κάτι που τον έκανε να αναριγήσει: το παράθυρο έβλεπε σε έναν ψηλό τοίχο από τούβλα. Ο πρώην συγκάτοικος του είχε επινοήσει όλες τις απίστευτα όμορφες σκηνές που του περιέγραφε. Ήταν μια χειρονομία αγάπης, που είχε ως στόχο να κάνει τον κόσμο του φίλου του λίγο πιο όμορφο κάτω από εκείνες τις τόσο δύσκολες συνθήκες. Η πράξη του είχε σαν κίνητρο την ανιδιοτελή αγάπη.
Αυτή η ιστορία, κάθε φορά που τη σκέφτομαι, πυροδοτεί μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Για να ζήσουμε μια πιο ευτυχισμένη και ουσιαστική ζωή, θα πρέπει, όποτε αντιμετωπίζουμε δύσκολες συνθήκες, να μπορούμε πάντα να υιοθετούμε έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης και να ρωτάμε συνεχώς τον εαυτό μας: «Υπάρχει άραγε κάποιος πιο σοφός, πιο φωτισμένος τρόπος να αντιληφθούμε αυτή τη φαινομενικά αρνητική κατάσταση;»
Λέγεται ότι ο Στίβεν Χόκινγκ, ένας από τους λαμπρότερους φυσικούς όλων των εποχών, είπε κάποτε πως ζούμε σε έναν από τους μικρότερους πλανήτες ενός ηλιακού συστήματος με έναν αστέρα μετρίου μεγέθους, που βρίσκεται στα εξώτερα όρια ενός από τους δισεκατομμύρια γαλαξίες που υπάρχουν. Δεν είναι αρκετό αυτό για να αλλάξει ο τρόπος αντίληψης μας; Έχοντας αυτή την πληροφορία κατά νου, πόσο σοβαρά φαντάζουν πια τα προβλήματα σου; Και είναι πράγματι οι δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει ή οι προκλήσεις που καλείσαι να ξεπεράσεις αυτή την περίοδο τόσο σοβαρές όσο τις θεωρείς;
Το πέρασμα μας από αυτή τη Γη είναι σύντομο, πολύ σύντομο. Αν το δούμε σχηματικά, οι ζωές μας είναι απλώς παροδικές κηλίδες φωτός στο ραντάρ της αιωνιότητας. Επομένως, ας έχουμε τη σοφία να απολαύσουμε το ταξίδι και να γευτούμε την κάθε στιγμή αυτής της πορείας.
Robin Sharma
Ποιος θα κλάψει όταν Πεθάνεις;
Εκδόσεις Διόπτρα
