Ο Καζαντζάκης έγραψε στην Ασκητική του: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε.
Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος».
Μεταξύ ζωής και θανάτου, ο έρωτας.
Ακατάλυτος. Ακατάσβεστος. Ακατανίκητος. Ψυχαναλυτικός. Πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών.
Γι’αυτό κι εγώ θα διαλαλήσω πως σκοπός της ζωής είναι ο έρωτας.
Μέσα στο ακαθόριστο της ανθρώπινης φύσης και την αέναη αναζήτηση της ευτυχίας, είμαστε όλοι πρωτόπλαστοι.
Για τον καθένα μας, αρχέγονο και μέγιστο μάθημα, η θωράκιση του «εγώ» και η παράδοση στον άλλο.
Τον ένα και μοναδικό, ακόμη κι αν ήρθε μετά από πολλούς.
Διαχειριστής της ζωής, σχοινοβάτης στην κόψη του θανάτου.
Ερωτεύομαι σημαίνει φοβάμαι. Φοβάμαι τη μέρα που θα ξημερώσει δίχως τον άλλο. Φοβάμαι πως δε θα έχω προλάβει να του πω ό,τι ένιωσα.
Όσα η ύπαρξή του, η ανάσα του και μόνο, πυροδοτούν μέσα μου. Φως, μουσική κι αρώματα. Μνήμες. Κι αν ξημέρωνε μια αθάνατη μέρα;
Ένα αθάνατο σύμπαν. Μια αιώνια ζωή. Δίχως αρρώστιες, ταλαιπωρίες, αιφνίδιους κι άδικους χαμούς.
Πώς θα ήταν τότε ο έρωτας; Άχρωμος. Άτολμος. Αναβλητικός. Δίχως το δυνάστη χρόνο, ο άνθρωπος θα επαναπαυόταν. Θα γινόταν νωθρός στο να αδράξει τη στιγμή.
Το κάθε αύριο θα φάνταζε ευνοϊκότερο από το οποιοδήποτε σήμερα.
Ο θάνατος κάνει τον έρωτα ζήτημα εξαιρετικά επείγον. Τον ωθεί να εξελιχθεί, του δίνει βάθος και ψηλώνει τους χτύπους της καρδιάς.
Δίχως αυτόν, τα αισθήματα θα έμεναν μισά. Κι η καρδιά θα έφτανε μέρα που θα γινόταν τόσο απροσπέλαστη, που θα αγνοούσε και την ίδια της την ύπαρξη.
Τσιγκούνα στο δόσιμο. Σκληρή στην επιλογή. Αμείλικτη στα κριτήρια. Δύσκολο πράγμα η αιωνιότητα.
Απύθμενη η έννοια του «πάντα» της. Έπαθλο η ουσιαστική διαχρονικότητα του έρωτα, της σχέσης, της επαφής.
Θα είχε όμως νικητή; Η’ νικήτρια θα ήταν μόνο η μοναξιά; Μια μοναξιά σκληρότερη κι από τον πιο αιφνίδιο θάνατο.
Μοναξιά της αέναης αναζήτησης και της επαναλαμβανόμενης απογοήτευσης. Δίχως τη συνειδητοποίηση της αξίας της ζωής.
Ο έρωτας είναι μόνο η αφορμή της. Ο θάνατος είναι η αιτία.
Στα ακραία στοιχεία, όπως αυτός, δεν πρέπει κανείς να είναι απόλυτος. Κρύβουν μια αναγκαιότητα. Κι ας συνοδεύονται από θλίψη και σπαραγμό.
Η ζωή με έρωτα μα δίχως το θάνατο, θα ήταν ταξίδι με χάρτη δίχως πυξίδα.
Ξέρεις τον προορισμό κι απολαμβάνεις το ταξίδι με όλες σου τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση κι εξέλιξη.
Ο θάνατος είναι το πιο δημοκρατικό πράγμα που εμφανίστηκε ποτέ σ’αυτό το σύμπαν. Γνωρίζεις πως υπάρχει κι ότι θα έρθει.
Δεν κάνει διακρίσεις, μήτε εξαιρέσεις. Δε χάνεις χρόνο. Βουτάς στα βαθιά κι ερωτεύεσαι. Με πάθος. Λες κι η κάθε μέρα είναι η τελευταία. Γεμίζεις την καρδιά και την ψυχή σου.
Κι όταν έρθει η ώρα του στέκεις δυνατός και πλήρης.
Του γελάς κατάμουτρα και σκας στον έρωτά σου ένα φιλί.
Τι κι αν έχει τη γεύση του επερχόμενου θανάτου;
Με τούτη τη γεύση μετράς τη ζωή.
Κι εσύ, ο μαχητής της, είσαι νικητής.
Στεύη Τσούτση
