Είναι η πρώτη, νομίζω, φορά που ένα δημόσιο πρόσωπο, ένας «πνευματικός άνθρωπος» της Ελλάδας εκφράζει ρητώς και υπερηφάνως τον ορισμό: όσοι συμφωνούν μαζί μου είναι βιολογικώς έξυπνοι, όσοι διαφωνούν μαζί μου βιολογικώς χαζοί, και αυτό θα μπορούσε να το αποδείξει η ιατρική.
Γράφει ο Σωτήρης Μητραλέξης (Ινστιτούτο Συντηρητικής Πολιτικής)
Ο λόγος που έχει νόημα να σχολιάζει κανείς τις παρεκτροπές του Νίκου Δήμου είναι το ότι ένα κομμάτι της λεγόμενης κοινής γνώμης ακούει με ευλαβή προσοχή τις αποφάνσεις του, τον θεωρεί «πνευματικό άνθρωπο», περίπου σοφό ή έστω φιλόσοφο. Άρα ο σχολιασμός δεν αφορά «μια μεμονωμένη περίπτωση», αλλά και το κομμάτι της κοινωνίας που επηρεάζει.
Γράφει λοιπόν ο Νίκος Δήμου σε άρθρο του με τίτλο «Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι» στην προσωπική του ιστοσελίδα, το οποίο αναδημοσιεύθηκε χαρωπά σε διάφορα φιλελεύθερα ιστολόγια: «Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε ένα εκπληκτικό συμπέρασμα: Δεν υπάρχουν συντηρητικοί και φιλελεύθεροι – ούτε οπισθοδρομικοί και προοδευτικοί: υπάρχουν απλώς κουτοί και έξυπνοι. Η τοποθέτηση ενός ανθρώπου είναι ανάλογη με τις νοητικές του ικανότητες. Ο συντηρητικός είναι κατά βάση κουτός [...] Είμαι σίγουρος πως αν γινόταν μια μεγάλη έρευνα που θα συσχέτιζε την τοποθέτηση των ανθρώπων με το δείκτη νοημοσύνης τους, η νέα θεωρία μου θα επιβεβαιωνόταν απόλυτα». Για τον κ. Δήμου, η πολιτική και ιδεολογική του τοποθέτηση είναι βιολογική συνάρτηση φυσικής ευφυίας που χωρίζει την κοινωνία σε έξυπνους-προοδευτικούς-φιλελευθέρους και χαζούς-συντηρητικούς. Δύο διαφορετικά είδη, με κατά βάσιν βιολογική την διαφοροποίησή τους (τα πολιτικά φέρονται ως επιφαινόμενα αυτής της βάσης), αφού «αν γινόταν μια μεγάλη έρευνα που θα συσχέτιζε την τοποθέτηση των ανθρώπων με το δείκτη νοημοσύνης τους, η νέα θεωρία μου θα επιβεβαιωνόταν απόλυτα».
Στην περίπτωση που ο αναγνώστης δεν έχει ήδη αντιληφθεί ότι εδώ πρόκειται για την αναγωγή της μικρότητας και της ολιγόνοιας σε υψηλή φιλοσοφία, ας διαβάσει την συνέχεια του άρθρου: «Ο συντηρητικός είναι καχύποπτος και φοβισμένος. Δεν εμπιστεύεται κανέναν, δεν ανοίγεται, δεν τολμάει. Την εξυπνάδα που του λείπει, την αναπληρώνει με πονηριά. [Ο συντηρητικός] είναι ψεύτης[, ...] ζηλόφθονος, μικρόψυχος, εκδικητικός,[...] πουριτανός, σεμνότυφος, δουλικός, πειθήνιος». Τέτοια σύναξη αποκρουστικών χαρακτηριστικών για έναν ολόκληρο τύπο ανθρώπου θα βρίσκαμε μάλλον μόνο στο Der Ewige Jude: δύσκολο να δεχθεί οποιοσδήποτε μη ναζιστικά φυλετιστής άνθρωπος τέτοια γενικευτική επίρριψη χυδαίων χαρακτηριστικών σε ομάδα ανθρώπων βιολογικά, απ’ ό,τι φαίνεται, οριοθετημένη.
Θυμίζουμε πως εδώ δεν πρόκειται για γενικές αξιολογικές κρίσεις. Πρόκειται, σύμφωνα με τον Δήμου, για φυσικές, βιολογικές καταστάσεις, που θα μπορούσε κάλλιστα να τις αποδείξει η επιστήμη: «Είμαι σίγουρος πως αν γινόταν μια μεγάλη έρευνα που θα συσχέτιζε την τοποθέτηση των ανθρώπων με το δείκτη νοημοσύνης τους, η νέα θεωρία μου θα επιβεβαιωνόταν απόλυτα». Ο κ. Δήμου υποστηρίζει ότι όσοι διαφωνούν με τις αρχές και τις ιδέες του, όσοι δεν δηλώνουν κατ’ επάγγελμα προοδευτικοί και φιλελεύθεροι, δεν έχουν απλώς άδικο, δεν κάνουν απλώς λάθος: ο κ. Δήμου υποστηρίζει ότι υστερούν νοητικά, φυσικά, βιολογικά, με τρόπο που «θα επιβεβαιωνόταν απόλυτα» από την επιστήμη, την στατιστική, την ιατρική. Δεν θέλει και πολύ για να καταλήξει κάποιος (αν όχι ο ίδιος ο κ. Ν.Δ., τότε σίγουρα οι αναγνώστες του) στο αναπόφευκτο συμπέρασμα για το πώς ακριβώς θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε επιτέλους από αυτά (και κυρίως αυτούς) που «μας κρατάνε πίσω».
Αν κάτι θυμίζουν όλα αυτά, είναι βέβαια την προσπάθεια να αποδειχθεί ιατρικώς και επιστημονικώς η «ανωτερότητα της αρίας φυλής» (εδώ, η βιολογική ανωτερότητα του προοδευτικού και φιλελευθέρου) κατά τα χρόνια του ναζισμού, όταν υπολογιζόταν το ακριβές μέγεθος των κρανίων άλλων φυλών για να «επιβεβαιωθεί απόλυτα» η βιολογική κατωτερότητά τους, η φυσική τους μειονεξία. Στον ρόλο του Δόκτορος Μένγκελε, ο Νίκος Δήμου. Για καλό σκοπό όμως, που αγιάζει τα μέσα: για τον Διαφωτισμό, για τον Ορθό Λόγο, για την Πρόοδο, για να γίνουμε επιτέλους κι εμείς Ευρώπη. Ενάντια στον σκοταδισμό της παράδοσης και σε όσους όσοι δεν δέχονται να υπολογίσουν κρανία για να «επιβεβαιώσουν απόλυτα» πολιτικές τοποθετήσεις.
Η ενασχόλησή μας με τον κ. Νίκο Δήμου δεν αφορά μεμονωμένα το άτομό του: άλλωστε ο ίδιος έχει φωραθεί πάμπολλες φορές συνειδητά ψευδόμενος και φρικτά λαϊκίζων (παράδειγμα: «μόνο η ακίνητη περιουσία του Παναγίου Τάφου στην Ελλάδα θα ξεχρέωνε το δημόσιο χρέος της χώρας» - και των ΗΠΑ και του Κρόνου, να προσθέσω), καίτοι ο ίδιος ανάγει τον λαϊκισμό στο μέγιστο πολιτικό πρόβλημα, συγκρίσιμο σε κακότητα μόνον με το να αγαπάς την πατρίδα σου. Η κατάκριση αφορά κυρίως την κοινωνία που αναγνωρίζει το πρόσωπό της στις φιγούρες που στέφει πνευματικούς ανθρώπους και opinion makers (αν και ο κ. Δήμου παίζει πάντοτε, όπως και στο σχολιαζόμενο άρθρο, το χαρτί του κυνηγημένου, του μειοψηφούντος, του ηττώμενου, του ριγμένου. Είναι ρόλος που αρέσει στους διαφωτίζοντες την Ελλάδα, ιδίως όταν κυριαρχούν).
Περιμένουμε με αγωνία την ημέρα που ο Νίκος Δήμου ή κάποιος άλλος «προοδευτικός, φιλελεύθερος πνευματικός άνθρωπος» θα προτείνει ξεκάθαρα την... ευγονική, για να διαφυλαχθεί η πρόοδος από τους τεκμαρτώς κουτούς αντιφρονούντες, διότι εκείνην την ημέρα θα έχει αποδειχθεί το ούτως ή άλλως προφανές: ότι πίσω από την εν Ελλάδι λογική που επικαλείται με θρησκοληψία την «πρόοδο», τον «διαφωτισμό», τον «ορθό λόγο», τις «αρχές του φιλελευθερισμού» και την θλιβερή κακομοιριά του «πότε θα γίνουμε Ευρώπη» κρύβεται ένας στυγνός πόθος ολοκληρωτισμού, μια λογική που δεν αναγνωρίζει στην διαφωνία το δικαίωμά της να υπάρχει - όσο κι αν λεκτικώς κόπτονται για το αντίθετο. Κι όποιος δεν το βλέπει, ίσως να έχει το έλλειμμα ευφυίας ενός, κατά Δήμου, ...συντηρητικού.
