«I ll never fall in love again» τραγουδούσε στα 60s ο Τομ Τζόουνς.
Όντως, πολλοί είναι αποφασισμένοι πως δεν θα «ξαναλαβωθούν» από το βελάκι του φτερωτού θεού.
Δεν θα ξαναερωτευθούν και, κατ' επέκταση, δεν θα ξαναγαπήσουν. Ο προφανής λόγος είναι για να μην ξαναπληγωθούν.
Πολλοί εξ ημών και υμών έχουν αποφασίσει πως θα διάγουν βίο…άσωτο χωρίς να δεθούν ξανά με κανέναν, γιατί η προσωπική τους ισορροπία είναι το Α και το Ω.
Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες-κλειδιά που μας «σπρώχνουν» μακριά από τον έρωτα.
Η Λίζα Φαϊρστόουν, «γκουρού» της ψυχολογίας (με διατριβές και τα τοιαύτα) και συγγραφέας, που γράφει για την ηλεκτρονική «βίβλο» της ψυχολογίας psychologytoday.com και έχει μιλήσει πολλάκις σε διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, μεταξύ των οποίων BBC και CBC, δίνει τις απαντήσεις.
Ξεκινώντας με το ερώτημα «γιατί διαλύονται οι σχέσεις», αναλύει:
Ο πρώτος λόγος που φοβόμαστε να ξαναγαπήσουμε είναι γιατί έτσι αισθανόμαστε πιο τρωτοί.
Μια νέα σχέση είναι ένα "μη χαρτογραφημένο έδαφος", εξηγεί.
Οι φόβοι μας είναι επόμενο πως θα ξεπηδήσουν και οι άμυνές μας θα αμβλυνθούν, όσο θα ερχόμαστε πιο κοντά στον άλλον.
Οι συνήθειές μας αλλάζουν και έχουμε την αίσθηση πως όσο πιο πολύ δενόμαστε, τόσο περισσότερο πληγωνόμαστε.
Ο δεύτερος είναι πως μια νέα αγάπη, αναπόφευκτα κάνει το μυαλό να γυρνάει σε παλιά «χτυπήματα», στις «λαβωματιές» που έχουμε δεχθεί από προηγούμενους έρωτες.
Οι αρνητικές προσλαμβάνουσες του παρελθόντος αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα επανέρχονται στον εγκέφαλο και μας ανησυχούν σχετικά με το βαθμό στον οποίο θα πρέπει να είμαστε εξωστρεφείς, άρα και ν' αποκαλύπτουμε τα «θέλω» μας στον/τη σύντροφό μας.
Τρίτον, η αγάπη σε κάνει να μπαίνεις σε -εκ νέου-διαδικασία αυτοεκτίμησης.
Τα ερωτήματα του τύπου «αυτά που κάνουν την ικανοποιούν;», «θέλει όντως αυτά από μένα ή δεν τον γεμίζω;» μάς αγχώνουν.
Αρνητικές εμπειρίες που σχετίζονται ενδεχομένως και με κακή συμπεριφορά του ενός γονέα προς τον άλλον έχουν καταγραφεί στις εμπειρίες που μας έχουν σημαδέψει και τελικά, μας αποτρέπουν απ' το να ενδώσουμε ξανά στην αγάπη.
Ο τέταρτος και εξαιρετικά σημαντικός λόγος είναι πως όσο πιο πολύ διασκεδάζεις με το σύντροφό σου, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να βιώσεις πραγματικό πόνο αν η σχέση διαλυθεί, άρα και να μη θελήσεις εφεξής να ξαναποντάρεις σε σοβαρό δεσμό που, εκ των πραγμάτων, ταυτίζεται με την αγάπη.
Ο πέμπτος λόγος/παράγοντας-κλειδί που ενισχύει τους φόβους μας, είναι ότι συχνά η αγάπη δεν είναι «ισότιμη».
Πώς ακριβώς το εξηγεί η Φαϊρστόουν; Ένας εκ των δύο πάντα αγαπάει περισσότερο.
Ο φόβος πως θα χαθεί η μία προσωπικότητα μέσα στην άλλη, πως θα "ρουφήξει" ο ένας τον άλλον (αυτόν που αγαπάει περισσότερο), έρχεται και κατασπαράζει την όποια διάθεση «αυτοδιάθεσης».
Το γεγονός δηλαδή πως όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο περισσότερο εξαρτάσαι από τον άλλον, μας απωθεί απ' το να βιώσουμε την αγάπη.
Ο έκτος λόγος είναι πως μ' ένα νέο έρωτα αλλάζουν οι συνισταμένες-οι σχέσεις με την οικογένειά σου.
Αν δεν υπάρξουν αμοιβαία συναισθήματα εκτίμησης και σεβασμού, είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις ισορροπίες.
Το γεγονός πως μπορεί να χρειαστεί να πάρεις κάποιες φορές το μέρος του ενός ή του άλλου, σε απομακρύνει.
Ακόμα, το ενδεχόμενο οι στενοί συγγενείς του ενός ή του άλλου να επιθυμήσουν να παρέμβουν στα προσωπικά σας, σε ωθεί μακριά απ' τον έρωτα.
Ο έβδομος παράγοντας είναι πως η αγάπη ξαναφέρνει στο φως αμφιβολίες που σχετίζονται με την κοσμοθεωρία σου: όσο πιο σημαντικό θεωρούμε έναν άνθρωπο για εμάς, τόσο περισσότερο φοβόμαστε μην του συμβεί κάτι, με αποτέλεσμα ν' απογειώνεται το άγχος και να μη μπορούμε ν' αντεπεξέλθουμε στην πραγματικότητα, χάνοντας το «ζουμί» της σχέσης.
Οι φόβοι για εμάς μπορεί να εκλογικεύονται, ωστόσο το άγχος παραμονεύει, ολοκληρώνει η Δρ. Φαϊρστόοουν.
Ρεζουμέ; «Seize the day».
Αδράξτε τη μέρα και μην σκέφτεστε το μέλλον! Απολαύστε τη στιγμή με τον άνθρωπό σας, συνεχίστε να είστε ειλικρινείς απέναντί του και «Que sera, sera», που τραγουδούσε η Ντόρις Ντέι.
Τόσο απλά τελικά.
Όντως, πολλοί είναι αποφασισμένοι πως δεν θα «ξαναλαβωθούν» από το βελάκι του φτερωτού θεού.
Δεν θα ξαναερωτευθούν και, κατ' επέκταση, δεν θα ξαναγαπήσουν. Ο προφανής λόγος είναι για να μην ξαναπληγωθούν.
Πολλοί εξ ημών και υμών έχουν αποφασίσει πως θα διάγουν βίο…άσωτο χωρίς να δεθούν ξανά με κανέναν, γιατί η προσωπική τους ισορροπία είναι το Α και το Ω.
Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες-κλειδιά που μας «σπρώχνουν» μακριά από τον έρωτα.
Η Λίζα Φαϊρστόουν, «γκουρού» της ψυχολογίας (με διατριβές και τα τοιαύτα) και συγγραφέας, που γράφει για την ηλεκτρονική «βίβλο» της ψυχολογίας psychologytoday.com και έχει μιλήσει πολλάκις σε διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, μεταξύ των οποίων BBC και CBC, δίνει τις απαντήσεις.
Ξεκινώντας με το ερώτημα «γιατί διαλύονται οι σχέσεις», αναλύει:
Ο πρώτος λόγος που φοβόμαστε να ξαναγαπήσουμε είναι γιατί έτσι αισθανόμαστε πιο τρωτοί.
Μια νέα σχέση είναι ένα "μη χαρτογραφημένο έδαφος", εξηγεί.
Οι φόβοι μας είναι επόμενο πως θα ξεπηδήσουν και οι άμυνές μας θα αμβλυνθούν, όσο θα ερχόμαστε πιο κοντά στον άλλον.
Οι συνήθειές μας αλλάζουν και έχουμε την αίσθηση πως όσο πιο πολύ δενόμαστε, τόσο περισσότερο πληγωνόμαστε.
Ο δεύτερος είναι πως μια νέα αγάπη, αναπόφευκτα κάνει το μυαλό να γυρνάει σε παλιά «χτυπήματα», στις «λαβωματιές» που έχουμε δεχθεί από προηγούμενους έρωτες.
Οι αρνητικές προσλαμβάνουσες του παρελθόντος αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα επανέρχονται στον εγκέφαλο και μας ανησυχούν σχετικά με το βαθμό στον οποίο θα πρέπει να είμαστε εξωστρεφείς, άρα και ν' αποκαλύπτουμε τα «θέλω» μας στον/τη σύντροφό μας.
Τρίτον, η αγάπη σε κάνει να μπαίνεις σε -εκ νέου-διαδικασία αυτοεκτίμησης.
Τα ερωτήματα του τύπου «αυτά που κάνουν την ικανοποιούν;», «θέλει όντως αυτά από μένα ή δεν τον γεμίζω;» μάς αγχώνουν.
Αρνητικές εμπειρίες που σχετίζονται ενδεχομένως και με κακή συμπεριφορά του ενός γονέα προς τον άλλον έχουν καταγραφεί στις εμπειρίες που μας έχουν σημαδέψει και τελικά, μας αποτρέπουν απ' το να ενδώσουμε ξανά στην αγάπη.
Ο τέταρτος και εξαιρετικά σημαντικός λόγος είναι πως όσο πιο πολύ διασκεδάζεις με το σύντροφό σου, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να βιώσεις πραγματικό πόνο αν η σχέση διαλυθεί, άρα και να μη θελήσεις εφεξής να ξαναποντάρεις σε σοβαρό δεσμό που, εκ των πραγμάτων, ταυτίζεται με την αγάπη.
Ο πέμπτος λόγος/παράγοντας-κλειδί που ενισχύει τους φόβους μας, είναι ότι συχνά η αγάπη δεν είναι «ισότιμη».
Πώς ακριβώς το εξηγεί η Φαϊρστόουν; Ένας εκ των δύο πάντα αγαπάει περισσότερο.
Ο φόβος πως θα χαθεί η μία προσωπικότητα μέσα στην άλλη, πως θα "ρουφήξει" ο ένας τον άλλον (αυτόν που αγαπάει περισσότερο), έρχεται και κατασπαράζει την όποια διάθεση «αυτοδιάθεσης».
Το γεγονός δηλαδή πως όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο περισσότερο εξαρτάσαι από τον άλλον, μας απωθεί απ' το να βιώσουμε την αγάπη.
Ο έκτος λόγος είναι πως μ' ένα νέο έρωτα αλλάζουν οι συνισταμένες-οι σχέσεις με την οικογένειά σου.
Αν δεν υπάρξουν αμοιβαία συναισθήματα εκτίμησης και σεβασμού, είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις ισορροπίες.
Το γεγονός πως μπορεί να χρειαστεί να πάρεις κάποιες φορές το μέρος του ενός ή του άλλου, σε απομακρύνει.
Ακόμα, το ενδεχόμενο οι στενοί συγγενείς του ενός ή του άλλου να επιθυμήσουν να παρέμβουν στα προσωπικά σας, σε ωθεί μακριά απ' τον έρωτα.
Ο έβδομος παράγοντας είναι πως η αγάπη ξαναφέρνει στο φως αμφιβολίες που σχετίζονται με την κοσμοθεωρία σου: όσο πιο σημαντικό θεωρούμε έναν άνθρωπο για εμάς, τόσο περισσότερο φοβόμαστε μην του συμβεί κάτι, με αποτέλεσμα ν' απογειώνεται το άγχος και να μη μπορούμε ν' αντεπεξέλθουμε στην πραγματικότητα, χάνοντας το «ζουμί» της σχέσης.
Οι φόβοι για εμάς μπορεί να εκλογικεύονται, ωστόσο το άγχος παραμονεύει, ολοκληρώνει η Δρ. Φαϊρστόοουν.
Ρεζουμέ; «Seize the day».
Αδράξτε τη μέρα και μην σκέφτεστε το μέλλον! Απολαύστε τη στιγμή με τον άνθρωπό σας, συνεχίστε να είστε ειλικρινείς απέναντί του και «Que sera, sera», που τραγουδούσε η Ντόρις Ντέι.
Τόσο απλά τελικά.
