Η αγάπη είναι κινητήριος μοχλός για τις τέχνες, τη φαντασία, την
έμπνευση και κυρίως για την λαϊκή ποπ κουλτούρα (αλλιώς δε θα επιβίωνε η
ελληνική σκηνή και τα μπουζούκια προφανώς). Όλοι θεωρούμε ότι
γνωρίζουμε την αγάπη από την καλή και την ανάποδη.
Είτε έχουμε αγαπηθεί και αγαπήσει είτε όχι, όλοι μα όλοι από τα γεννοφάσκια μας μαθαίνουμε να λέμε σ’αγαπώ στη μαμά και τον μπαμπά, όλη την ώρα. Εξάλλου, γιατί να αρνηθεί κάποιος μία εκδήλωση αγάπης;
Πώς γίνεται όμως ένα τέτοιο συναίσθημα να το γνωρίζουμε τόσο …λάθος ή
τόσο λίγο, σύμφωνα με την επιστήμη; Και ιδού μερικές επιστημονικές
ενδείξεις:
Η πιο προκλητική απόδειξη είναι ότι κανείς μας δεν αποδέχεται ότι επιστημονικά τουλάχιστον, η αγάπη μεταξύ δύο συντρόφων δεν είναι ούτε για πάντα, ούτε άνευ όρων. Μάλιστα, οι έρευνες δείχνουν ότι η αγάπη είναι οι εμπειρίες του σώματος όπως αυτές εκφράζονται σε μικρές στιγμές, που συνδέονται τα δύο μέρη. Αλλά, αυτό είναι μόνο επιστήμη.
Η αγάπη από την άλλη (λέει πάλι η επιστήμη) είναι αποκλειστική (εδώ
εξαιρούνται οι χίπηδες και οι νέο χίπηδες φυσικά). Στην πραγματικότητα
μάλιστα, η επιστήμη μάλλον κλίνει προς κάποιους «άγραφους» νόμους καθώς
υποστηρίζει ότι οι μικρές αυτές στιγμές αγάπης μπορεί να είναι ανάμεσα
σε δύο ερωτευμένους ή και σε δύο ξένους, αρκεί να αισθάνεσαι ασφαλής και
να αποδέχεσαι αυτή τη σχέση. Παρατραβηγμένο και πολύ βάσει …συμβολαίου,
αν με ρωτάτε.
Συνεχίζοντας στα άγνωστα «μονοπάτια» της αγάπης (για να μιλήσουμε πιο ρομαντικά) η αγάπη, λένε οι επιστήμονες, δεν ανήκει σε ένα πρόσωπο.
Είναι ένα βιολογικό κύμα καλών συναισθημάτων και αμοιβαίου
ενδιαφέροντος, μεταξύ δύο ή περισσότερων «συμβαλλομένων» μυαλών και
κορμιών. Κανένα σχόλιο για λόγους ευθιξίας.
Σε πιο συγκεκριμένες «εκφράσεις» αγάπης, η οπτική επαφή είναι το κλειδί για να…περάσετε την πύλη της αγάπης. Μάλλον, προς το παρόν είναι η μοναδική πτυχή όπου επιστήμη και κοινή λογική
συμπίπτουν.
συμπίπτουν.
Η ερμηνεία είναι ότι το σώμα έχει μία ενσωματωμένη ικανότητα να «αρπάζει» τα συναισθήματα των άλλων και να τα μεταφράζει σε θετικό συντονισμό, όπως λένε χαρακτηριστικά οι επιστήμονες. Δεκτό; Δεκτό λοιπόν.
Τα κύτταρα του ανοσοποιητικού μας συστήματος καθρεπτίζουν προηγούμενες ερωτικές εμπειρίες,
λένε οι ειδικοί. Άρα το DNA ξέρει τα βάσανα του παρελθόντος ή δεν το
κατάλαβα καλά. Και αν είναι έτσι, γιατί όλοι επιμένουμε να κάνουμε τα
ίδια λάθη;
Βέβαια η επιστήμη έρχεται να συμφωνήσει με τις «κακές» εμπειρίες
φίλων και γνωστών που κάθε φορά επιμένουν «Μην τον/την θεωρείς
δεδομένο». Ο πικραμένος θα το πει το παράπονό του (γι’ αυτό μάλλον και
οι χειρότεροι συμβουλάτορες για θέματα τέτοιας φύσης είναι οι φίλοι).
Ενώ συνεχίζει ότι η αγάπη είναι κάτι που πρέπει καθημερινά να αναδημιουργούμε κατά μία έννοια. Θέλει κόπο και δουλειά, δηλαδή.
Η καλύτερη βέβαια «ατάκα» στην επιστημονική ερμηνεία της αγάπης είναι ότι «αν απλά αναθεωρήσεις το πώς βλέπεις την αγάπη, τότε αλλάζεις τα δεδομένα και είσαι πιο δεκτικός σε αυτήν». Ότι δίνεις παίρνεις δηλαδή με μία ελαφρά δόση ρομαντισμού.
Άρα καταλήγοντας, αν ανήκετε στους πιο ρομαντικούς κρατήστε μόνο την
τελευταία παράγραφο και ξεχάστε ό,τι διαβάσατε. Αν πάλι είστε πιο
κυνικός δεν έχετε παρά να πιστεύεται ότι η αγάπη έχει όρους και χρονικά
περιθώρια. Και αν είστε χίπης, απλά συνεχίστε να πιστεύετε όσα
πιστεύατε. Κερδισμένοι θα βγείτε ούτως η αλλιώς.
Όσο για μας, επιμένουμε ακόμα «You know love’s a thief, steal
your heart in the night, slip through your fingers, you best hold on
tight» που λέει και ο Lemmy.
