γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Η κυβερνώσα ελίτ παίρνει συγκεκριμένες νόρμες
(εξουσιαστικής/φεουδαρχικής – και όχι Αστικής) παιδείας...απ’ τα πορφυρά
τα γενοφάσκια της...ο «Βαρώνος» και ο «Ευγενής» (ο
«Φεουδάρχης/τσιφλικάς») δεν πέθανε ΠΟΤΕ μέσα τους...
Πχ Με ύφος θα του πούνε κάποιοι δάσκαλοι στα πρώϊμα χρόνια του ότι:
Μικρέ μου Κύριε, παιδί μου, στο Άσμα Ασμάτων, στο Περί Ψυχής και Αναστάσεως αναφέρει ότι:
«...εάν η Ψυχή κατοπτεύσει εντός της και δει την
αληθινή της φύση, τότε αντικρύζει «οίον εν κατόπτρω και εικόνι» το
ΑΡΧΕΤΥΠΟ...»...
(Γιατί το Άσμα Ασμάτων κι όχι κάτι άλλο; Γιατί έτσι γουστάρει ο
Παιδαγωγός του κι αυτοί που κανονίζουν τα της εκπαίδευσης του
αρχοντονεοσού...πάνε ρώτα τους)...
Εκεί απάνω, στο καπάκι, λοιπόν, στο ξεκίνημα μιας ταραγμένης εφηβείας,
κάποιος φαίνεται του’ πε και δυό τρία πράματα τρομακτικά περί Μαγείας
και Καββάλας μπουρδουκλωμένα, άκουσε και τις καλοκαιρινές περιπέτειες
του ξαδερφού του στην Καβάλα, θυμήθηκε και τα μαθήματα ιππασίας και τις
«ενδιαφέρουσες καβάλες» που έπαιρναν μάτι την αδερφή του φίλου του να
κάνει στους στάβλους με σταβλίτες και καβαλαρέους και τσουπ...έβγαλε το
συμπέρασμα:
Η «Καβάλα» υπάρχει παντού στη ζωή...χμμμμ...ύποπτον...κι
ενδιαφέρον...πρέπει να είναι λοιπόν ο Σκοπός της Ζωής ενός
Πορφυρογέννητου Γόνου...(πολύ θέλει να στροφάρει και να μπλέξει τους
νευρώνες του το μυαλό του 13άχρονου;)
Ε, λοιπόν – λέει - αυτό πρέπει να’ ναι το ΑΡΧΕΤΥΠΟ...πάει και
τελείωσε...η «Ηδονή»...οι «Απολαύσεις»...η «Ευχαρίστηση»...(χα! Βολικό
συμπέρασμα το «ευγενές μόμολον», που βιάστηκες να κοιτάξεις δύσπιστα
αναγνώστα)...
Παίρνει φόρα λοιπόν ο μικρός/ή ο φέρελπις «αρχοντοπουλάδας ο
πορφυρογέννητος» και μαζί παίρνει σβάρνα κι οτιδήποτε μπορεί να του
σωρρεύσει εμπειρίες, χάρη, γοητεία, προπάντων ΗΔΟΝΗ, ε και τι στο
διάολο;
Μέσα απ’ όλα αυτά δεν θα έρθει και η «ισχύς» που τόσο πολύ τον ζαλίζει ο
μπαμπάς από την κούνια;...και γιατί δηλαδή του χώνει σφαλιάρες κάθε
τόσο γαμώτο; Έτσι δεν κάνουν όλοι; Δεν κυνηγάνε την «ευχαρίστηση» όπου
μα «όπου κι αν τη βρούνε»;
Ε, λοιπόν κι αυτός αποφάσισε να μην αφήσει τίποτε αδοκίμαστο... «αέρινα
κι αερικά» (κι ας τον λένε έντρομοι «αλλοπαρμένο και τρελό» οι του
προσωπικού), μεμέτικα και γήινα (κι όπου κάτσει η μπίλια), ε λοιπόν το
γιν γιανγκ (είπαμε, το εφηβόπουλο ότι ακούει τα κάνει αχταρμά στο
μονίμως ηδονισμένο του θυμικό) θα το ξεζουμίσει στην πράξη, θα πάρει
όλους τους ρόλους, dominus και anima και neutral και θα κάνει οτιδήποτε
κι άντε πηδηχτείτε όλοι...whatever τέλος πάντων...
Ρε συ τι μας έλεγε εκείνος ο βαρεμένος "προφήτης" ο Δάσκαλος, κάποτε; Τι αρλούμπες περί Αρχέτυπα;
Αναρωτιούνται που και που τα πορφυρογέννητα κουτάβια σε κάποιες στιγμές
ανάπαυλας βαριεστημένης, απλώς για να πάρουν μεγαλύτερη φόρα...
Και δώστου χαβιάρι, αλκοόλ και χαϊδολόγημα για να το χωνέψουν...ιδίως σ’
αυτό το τελευταίο σήκωνε πάντα πολύ φαντασία και
εφευρετικότητα...πειραματισμούς...
Η πουτάνα η ηδονή είναι σαν την πρέζα, συνήθιζαν να τους λένε με δήθεν
βαθυστόχαστο στόμφο οι μεγαλύτεροι της παρέας, οι «ξεπετάρηδες» των
νεότερων.
Αν την έχεις εν αφθονία είναι σαν τ’ αγορασμένα ουρί του παραδείσου ένα
πράμα...θες όλο και περισσότερα για να σου δώσουν όλο και μικρότερη
ηδονή απ’ ότι σου έδινε μόλις ένα απ’ αυτά στην «αρχή»...
Ο άφθονος παράς του μπαμπά να’ ναι καλά...που αγοράζει τα πάντα...και
χορταίνεις εξίσου γρήγορα τα πάντα....εκεί που φτιάχνεσαι λοιπόν, εκεί
παύει να «σε πάει» την επόμενη...και θέλει κάτι νέο η φτιάση για να
ξαναπάρει μπρος το καζάνι της και να σε κάψει, να σε ζεματίσει, να
γουστάρεις...
Και Ιδού η Εμφάνεια, το Χάρισμα της Τάξης σου Νεογνέ, η Αποκαλυπτική Φανέρωση:Ηδονίζομαι κι εξουσιάζω: άρα υπάρχω...
Ρε τελικά, μάλλον αυτό θα εννοούσε ο τρελοδάσκαλος τότε...
Ηδονή...η καλοπέραση του ισχυρού...αυτό δεν ήταν πάντα;...
Σε καλό δρόμο λοιπόν βαδίζει ο μικρός νεογνός...λένε οι επιτηρητές
του...οι κολλητοί του, οι «ξεπετάρηδες», όχι οι άλλοι, οι
«μεγάλοι»...εκείνοι, όπου τον προλαβαίνουν, του χώνουν φάπα...να
σκληρύνει...είναι της παλιάς σχολής...(αλλά που; αναρωτιούνται
απογοητευμένοι οι "Πατριάρχες"...)
Περνάν τα χρόνια...έρχεται το Πλήρωμα του χρόνου...
Και βάζει την τήβεννο του Συγκλητικού ο νεογνός, ο ντελικάτος, ο
πορφυρογέννητος, ο μη μου άπτου, η Αρχοντοπουλάδα...την Τήβεννο του
Γερουσιαστή...του Επίσημου Άρχοντα...Υπουργεύων του Μεγαλομινίστρου
παρακαλώ...καθάρισε ο μπαμπάς και το ισχυρό το σόϊ...αν και
σοβαροτσαντισμένοι με το «ευπαθές μιράκιον» πατεράδες και μπαρμπάδες:
«...Κοίτα ρε μπαγλαμά τουλάχιστον να αντρέψεις την φωνή σου...κομμένα τα «στροφαρίσματα» και οι τσιριχτές κορώνες, άκουσες;
Και το μαλλί σου, μήκος, χρώμα, σοβάρεψέ το τέλος πάντων...Κομμένες πια οι ξανθές οι ανταύγειες μαλακισμένο, τό’ πιασες;
Και μην ξαναδώ αυτές τις γαμημένες βλεφαρίδες και τα eyliner, άκουσες
γαμώ το κέρατό σου; (ωρύεται ο Πατριάρχης της οικογένειας...ο
«παλαιομοδίτης, ο Βουνοθαλασσίτης)...
Αν ξαναδώ ότι σ' έπιασε πάλι φακός ή κάμερα να κοιτάς μ’ αυτό το χαζοξελιγωμένο ύφος της αγελάδας, θα σε τσακίσω, άκουσες ρε;
Σύνελθε επιτέλους...Βάρυνε, σκλήρυνε...
Μπήκες στα ρετιρέ της Εξουσίας τώρα...δεν με νοιάζει τι κάνεις τα βράδυα
όταν κλείνεις τα φώτα με τα μαλακισμένα της παρέας σου (αν και πολύ θα
ήθελα να σε αφαλοκόψω εκεί που μας ξεφτυλίζεις κάποιο βράδυ), αλλά όταν
είσαι στα δημόσια σουαρέ και στις κάμερες θα είσαι Παλικάρι και μάλιστα
σκληρός...το κατάλαβες μαλακισμένο;
Ή θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο; Και φρόντισε να έχεις κάθε βράδυ, και όσο
είσαι δημοσία θέα, γυναικεία παρέα...και παίξτο και λίγο σκληρός και
σεξουλιάρης μαζί τους...Δώσε λίγη τροφή στις κοσμικές στήλες...κι ας μην
τόχεις το πακέτο...άϊντε πια...ντροπή της οικογένειας».
Στ’ αρχίδια του...άστους να φωνάζουν...άλλωστε, που και που μερικές
σφαλιάρες δίνουν ωραίο τόνο στα «βραδινά χάπενινγκς»...ανεβάζουν τη
λίμπιντο...
Καλοπερνάει λοιπόν...Ουδείς σκούζει...Ουδείς διαμαρτύρεται από τα
«θύματα»...τον λαουτζίκο...την πλέμπα...τους φτωχομπινέδες...τα
δουλικά...οι κολλήγοι...
Άρα, πάμε καλά...
Κι όταν έρχονται τα δύσκολα – δηλαδή, παρααρμέχτηκε η γελάδα με το χρυσό
γάλα – επικαλείται μπροστά στις κάμερες – με ιεροπρεπή σοβαροφάνεια
(που κάνει τους «κολλητούς» του να σέρνονται στα πατώματα από τα γέλια)
-
«Κρίση», «δύσκολους καιρούς που απαιτούν δύσκολες αποφάσεις»...και
«κρίσιμες επιλογές»...αλλά «η σοφή κοινωνία θα καταλάβει»...έτοιμο πάντα
το γλύψιμο προς τον«παντοδύναμο λαό»...
Και φυσικά, οι έρποντες και λείχοντες πιστοί του ουδέν θα πράξουν για να
τον συνετίσουν...παρά μόνον αυτό που έμαθαν κι αυτοί να κάνουν καλά...
Επικύψεις και ....λειχίες...και θα εισπράξουν φυσικά το «λαβείν» τους...το «κατιτις» τους...
Και κανείς δεν θα πάρει μυρωδιά...
Όπως πάντα...για μία ακόμη φορά...
Το πολύ πολύ μερικοί καλοπληρωμένοι «δικοί του» - κι αυτοί -
διαννοούμενοι να γράψουν με «επιτηδευμένο στόμφο» την επόμενη «εν είδη
(στημένης) διαμαρτυρίας» (να φανεί βρε παιδί μου ότι υπάρχει και κάποιος
δημοκρατικός αντίλογος, αμ πως;):
Νέοι Θεσμοί επελαύνουν : Φωτοειδές Ελπιδοφόρο Απαύγασμα άραγε; ή Εμπαιγμός του Άρχοντα προς τον αγαπημένο του Λαό;
«Δήθεν καίριες πολιτικοκοινωνικές αλλαγές δεν είναι τίποτε άλλο από
αδίστακτες εικονικές ανασημασιοδοτήσεις των ίδιων ολέθριων επιλογών που
δορυφορούν θρασύτατα ολοτρίγυρα από τα κλασσικά κοτζαμπάσικα
ΑΡΧΕΤΥΠΑ...Άρχοντα, μην δέχεσαι την επιβολή της πρόστυχης καμαρίλας γύρω
σου...να επιβληθείς...».
Και κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα...πλην όμως θα καθησυχαστεί το πλήθος
πως να, υπάρχουν κάποιοι - και μάλιστα απ' αυτούς τους "καλούς", τους
"δυνατούς του λόγου", τους "διανοησιάρχες" (ή "-ρχιδες", κάτι τέτοιο
τέλος πάντων, απ' αυτό) - που αντιστέκονται οπότε εμείς δεν υπάρχει
λόγος να θορυβηθούμε, να ξεσηκωθούμε...
Χώρια που είναι σαν να του ζητάει ο ίδιος ο Λαός να πλακώσει στις φάπες
τους πάντες γύρω του και να συγκεντρώσει στα χέρια του ακόμη πιο μεγάλη,
πιο πολλή εξουσία...
Νάτο πάντως το ΑΡΧΕΤΥΠΟ του Άρχοντος...έστω και ιδωμένο από την
«ανάποδη» του ανασκελωμένου ομοντίβανου μισθοδοτούμενου διανοούμενου
συνδαιτημόνα του «Μαθητευομένου Βαρόνου»...
Δίκηο είχε λοιπόν ο πιτσιρικάς που τό’λεγε, όπως το’ λεγε κι όπως το
ερμήνευε από τα πορφυρογεννοφάσκια του...από τότε που χούφτωνε την
υπηρέτρια κι άμα δεν του έπεφτε στα τέσσερα την χαστούκιζε με μανία
μέχρι να του κάτσει...
«Ξέρεις ποιός είμαι γω μωρή; Ξέρεις ποιός θα είμαι κάποτε; Έχεις ιδέα ποιά είσαι συ και ποιά θα είναι τα παιδιά σου;»
Κι αφού «τελείωνε» στην «αποθήκη» της την κλώτσαγε κιόλας στα πισινά
γιατί δεν συμμετείχεη καριόλα και δεν το φχαριστήθηκε ο αγάς ο
14άχρονος...
Ούτε υποκρινόταν πως της άρεσε, ούτε και ούρλιαζε από πόνους και
φόβο...απλά καθόταν εκεί σαν παγοκολώνα...πως τολμούσε η άτιμη να μην
κάνει ούτε τό’ να ούτε τ’ άλλο;
Σιχαμερές αναμνήσεις που όμως με το κατάλληλο υποσυνείδητο μαγείρεμα εύκολα αναστοιχειώνονταν σε Μετεικάσματα Ισχύος...
«Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»...ποιός τό’ λεγε να δεις, αναρωτιόταν
μερικές φορές ο αρχοντοπουλάδας...α, ο Λουΐτζι ρε συ, ο
Πιραντέλο...άλλωστε, αναγκάστηκε να θυμάται για πάντα το όνομα αυτού του
κυρίου.
Πριν ένα χρόνο ήταν δεν ήταν, που - «όχι και τόσο λιώμα» - χαράματα στη
«μπάρα του καθήκοντος» (όπως συνήθιζαν να λένε χαζοχαρούμενα με «τα
παιδιά») είπε να πουλήσει λίγο μούρη (αυθόρμητα του βγήκε γαμώτο, που να
το ξέρει;) και τόλμησε να πει με στόμφο
«ρε παιδιά, πως θα γίνει να τον γνωρίσουμε αυτόν τον Πιραντέλο; Καλέστε τον εδώ στη Μύκονο καμιά βραδιά σε κανένα πάρτυ»...
Πω, πω...μα τι σφαλιάρα ήταν εκείνη που έφαγε εκείνο το βράδυ; Πονούσε ο σβέρκος του για όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι...
Έτσι λοιπόν κι αυτός, όλα του τα βιώματα, όσο σιχαμερά κι αν ήταν, τα
ωθούσε να παράγουν υποπροϊόντα εμπειρίας... «μετ-εικασίες» ισχύος...(αμ
πως; Ήθελε δεν ήθελε το άτιμο το ηθικόν συμπέρασμα θα έβγαινε ακόμη και
με το έτσι θέλω «αυτό που ήθελε αυτός»)... που ασφαλώς, αυτός και το
χρήμα του κατόπιν πολύ απλά θα τα μετέτρεπε σε πραγματικότητα...
Νοσηρά σχιζοειδή πάρεργα;
Μπααα;
Και ποιός θα τον διαγνώσει έτσι δηλαδή;
Ποιός θα τον δικάσει;
Ποιός θα τολμήσει;
Ποιός δεν θα τον ψηφίσει;
Χαχαχαχαχα.....
Δώστους λοιπόν, στους σιχαμένους τους κολήγους βαριά κι ασήκωτη
φορολογία, να ψοφήσουν κάμποσοι απ’ αυτούς, να «τονιστεί με το ίδιο τους
το ΑΙΜΑ» και το ΑΙΜΑ των παιδιών τους, το «ηθικόν δίδαγμα», να μην
ξεχνάνε λεπτό ποιός είναι ο Αφέντης...ο επιβήτοράς τους...
Ο «Δότης» και ο «Λείχων»...(Σαρκός...τι άλλο;)
Η πιο απολαυστική στιγμή μάλιστα, είναι η ώρα που τους βγάζει στον πλειστηριασμό μέχρι κι αυτό το ρημάδι το κωλόσπιτό τους...
Δεν το χρειάζεται βεβαίως, αλλά είναι ψυχολογικό το θέμα...ζήτημα τάξεως...είπαμε:
Να μην λησμονούν ποτέ ποιός κάνει κουμάντο...
Άλλωστε, όλα αυτά τα ρημάδια μαζεμένα κάνουν για αμοιβές στους επιστάτες
του, τα δουλικά του, τους βαρονέτους του, τους συνεργάτες του που όλοι
καραδοκούν για το μπαξίσι τους...
Χαχαχα...σαν ν’ ακούει εκείνον τον πολιτικό του αντίπαλο από τα έδρανα
να του λέει κλαψιάρικα και με οργή πως αυτά τα σπίτια για να τ’
αποκτήσουν οι κολήγοι δούλεψαν σκληρά επί δεκαετίες σε κακοπληρωμένη
δουλειά και με πολλές οικογενειακές στερήσεις...
Κι όλα αυτά για να γίνουν ακόμη πιο πλούσιοι κάποιοι λίγοι φεουδάρχες και βαρόνοι;...
Χαχαχαχαχα....
Πωπω...έτοιμος ήταν να του πει έτσι δημόσια πως:
«ε, ναι ρε φίλε...έτσι είναι...αυτή είναι η ζωή...τι να κάνουμε;»...deal with this, ρεεε....
Εκεί επάνω τον πρόλαβε όμως ένας άλλος από τους δικούς του, παλιός και
πιο ψύχραιμος και του’ χωσε μια ξεγυρισμένη φάπα – μέσα στη Σύγκλητο ο
καριολόγερος - συγκαλυμμένη βεβαίως, δεν τον είδανε οι αντίπαλοι (ή
μήπως ναι; Οι κάμερες;μάλλον όχι.Αλλιώς θα το έβγαζαν στο δελτίο των 8
και στα σατιρικά.Ή μήπως «εξαγοράστηκε» κι αυτό απ’ το «σόϊ»;) -, αλλά
που τον ζάλισε όμως, κακόχρονο να’ χει ο μαλάκας ο κωλόγερος....
...και του είπε κιόλας πως δεν γίνονται έτσι οι πολιτικές δουλειές
(δηλαδή, «με αυτό που πήγαινε να πει»)...κάνε ότι κάνεις, κλέψε,
σκότωσε, ξεσπίτωσε, ατίμασε, αλλά ποτέ μην το προβάλλεις, μην το
παραδέχεσαι δημόσια...θα παίρνεις την φάτσα της Οσίας Αλεπουδίτσας
δημόσια...ο Προστάτης των Φτωχών...σαν τον πολιτικό σου αντίπαλο...
Ακούς εκεί να τολμήσει να του κάνει μάθημα Πολιτικοκοινωνικής συμπεριφοράς ο αρχιδόγερος...
Κατέβασε μια μούρη μέχρι το πάτωμα ο πορφυρογέννητος ο
αρχοντοπουλάδας...δεν του αρέσει...δεν θέλει να υποκρίνεται...θέλει να
«βιάζει», να «εκτελεί» και να το δείχνει πως το απολαμβάνει...έτσι, για
να καταλαβαίνουν όλοι οι χλεμπονιάρηδες οι λούμπεν από κάτω τουποιός
είναι ο αφέντης...τον ερεθίζει αυτό...ακόμη θυμάται με ευχαρίστηση
εκείνον τον 11άχρονο γιό της καμαριέρας του, τότε που τον στρίμωξε στην
αποθήκη...κανείς τους δεν μίλησε...είπαμε, όλα αγοράζονται...
Αλλά...όλοι γύρω του επιμένουν να είναι πιο προσεκτικός...γαμώ την καταδίκη μου....
ΟΚ...Η φορολογία του σκοτώνει κόσμο...ε, και;
Έτσι δεν γίνονταν πάντα;
Η ίδια η ιστορία αυτό δεν λέει; Άλλωστε, δεν τους έβαλε κανένα πιστόλι
στο κεφάλι. Φορολογία επέβαλλε.Σκληρή; Ίσως. Στην τελική, ας τα
κατάφερναν καλύτερα στη ζωή τους ώστε να μην αναγκάζονταν να
καταστραφούν τώρα και να πεθάνουν. Δεν τους σκότωσε αυτός. Αυτοί
πέθαναν. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο...
Και το συνάφι του θέλει να υποκριθούν...όλοι...κι αυτός μαζί....τι να
κάνει; Θα το υποστεί...πωπω, τι βαριές θυσίες αναγκάζεται να κάνει για
την Κοινωνική του Τάξη γαμώ την πλέμπα τους μέσα που αντιδρούν στο
γαμήσι...γιατί μωρέ;
Γιατί δεν αποδέχεστε τον βιασμό να το φχαριστηθούμε όλοι; Εντάξει,
φωνάξτε, δε λέω, μ’ αρέσει, με φτιάχνετε όταν σκούζετε...αλλά ως εκεί,
ντάξει;
Ο Αρχοντοπουλάδας ο ξετσίπωτος τα πήρε βασικά στο κρανίο μετά τα
προχτεσινοβραδινά...ήταν ένα συγκεκριμένο «επεισόδιο» που τον «τσίτωσε
άγρια»... Με μια παρέα του πήγαν σε ένα «παρτάκι» σε μεγάλο
ξενοδοχείο...Οι άλλοι παρέμειναν στη σουΐτα του ξενοδοχείου για τα
«περαιτέρω»...
«Ταξιδέματα» εξωτικά κι ονειρεμένα, λιμπιντικές βιοαναδράσεις σε όλους
τους πιθανούς κι απίθανους γεωμετρικούς συνδυασμούς, αλκοόλ να ρέει και
γενικώς happenings...
Αυτός ήταν κουρασμένος και είχε βαριά συνάντηση νωρίς την άλλη μέρα το
πρωί, έκατσε κανα δυό ώρες στην αρχή, στα «ήσυχα», χαλάρωσε λίγο και την
έκανε μετά...οι άλλοι ξεσάλωσαν...μέχρι που ξαφνικά το πρωί έσκασε το
κανόνι...
Βούϊξαν τα κανάλια πρωί πρωί...
Μπήκανε οι καμαριέρες το πρωί να συγυρίσουν και τι είδαν; Και τους πέντε
– Άρχοντες περιωπής, φερέλπιδες νέους Συγκλητικούς και Υπουργούς, υψηλά
και σεβαστά μέλη της Τάξης του και όλης της κοινωνίας παρακαλώ –
γυμνούς, σφαγμένους και κρεμασμένους στη σειρά στους τοίχους...ποιός να
τους την έκανε γαμώτο; αλλά με όλη εκείνη την πουτανοδρομία που παρέλασε
όλο το βράδυ από εκεί, που να βγάλεις άκρη;
Ααααααααααααχχχχχ....τού’ ρχεται να βγει στο μπαλκόνι και να ουρλιάξει...να τσιρίξει....αλλά...
Ας όψεται αυτή η γαμημένη η Υψηλή Συγκλητική Υπουργική Καρέκλα πίσω
του...του το απαγορεύουν – και κυρίως αυτός ο καριόλης ο μπαμπάς - να
ξεσπάει σαν «κατινίτσα» που της έσπασε το νύχι...
Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν εκείνη η φριχτή προκήρυξη που είχαν
καρφωμένη με το χρυσό μαχαίρι του σερβίτσιου πάνω στον έναν τους:
Πράξεις Αράθυμες θα πεις...Αλόγιστες, Λόγος Οργής....Αιρετικός κι Αμφι –
βαλλόμενος...Ίσως...Μα μπήκε ο φόβος στην καρδιά σου Άρχοντα...Σύντομα η
Σειρά σου έρχεται...
«Η Δημοκρατία σας των Φεουδαρχών, των Νεοκοτζαμπάσηδων και των Ολίγων
είναι απλώς ένα κάλπικο νόμισμα, μια κακοστημένη παράσταση εναλλαγής
εξίσου μισητών ρόλων μεταξύ σας που ανακυκλώνει απλά τους ίδιους
μηχανισμούς θανάτου.
Προσοδοφόρους για τους λίγους, φονικούς για τους πολλούς.
Όλη σας η συμπεριφορά είναι απλώς ένα κόπρισμα στα μούτρα της κοινής λογικής και της αξιοπρέπειας του απλού Πολίτη...
Κατά τη γνώμη σας όλοι αυτοί που χάνουν το δυσκολοαποκτημένο και λιγοστό
βιός τους κάθε μέρα – και συχνά την ίδια τη ζωή των παιδιών τους - ΕΞ’
ΑΙΤΙΑΣ ΣΑΣ, ποιά λύση βλέπουν ως ύστατη, τελική επιλογή;
Σωστά...το ΑΙΜΑ...το ΑΙΜΑ ΣΑΣ...
Το ΑΙΜΑ αυτών που χτίζουν ένα θανάσιμο στεφάνι για το Λαό και τη Φτωχολογιά...
Και το ΑΙΜΑ των πάσης φύσεως «βολεμένων» που τους στηρίζουν...
Και τι δεν κάνατε...και τι δεν κάνετε καθημερινά για να σκοτώσετε την φτωχολογιά και τα παιδιά της...
Τι να σας πρωτοκαταλογίσει κανείς;
Φορολογείτε άνεργους, άρρωστους, γέρους, συνταξιούχους, εξαθλιωμένους, κατάκοιτους..πάμφτωχους ανθρώπους....
Τους στέλνετε στο θάνατο....
Τους στερείτε την υγεία, μαζί και την περίθαλψη...και τολμάτε να τους
την χρεώνετε από πάνω χωρίς να τους την παρέχετε...τους φορτώνετε χρέη
και μετά τους κλέβετε και το σπίτι στα δικαστήριά ΣΑΣ...
Τους στέλνετε στο θάνατο...
Τολμάτε να επιβάλλετε σ’ έναν κατεστραμμένο εξαθλιωμένο μικρομαγαζάτορα
τεκμήρια 10,000 ευρώ...κι αμέσως μετά τολμάτε ξεδιάντροπα να του
επιβάλλετε ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ φόρο 26%, δηλ. 2.600 ευρώ συν 50% προκαταβολή για
το επόμενο έτος, δηλαδή, σύνολο φόρου 4.000 ευρώ!!!
Τον στέλνετε στο θάνατο...
Σε ποιόν το επιβάλλετε αυτό ρε μισητά τομάρια;
Από ποιόν διεκδικείτε αυτό το τεράστιο ποσό ρε σιχαμένα πτωματοφάγα κτήνη;
Από τον φτωχό κατεστραμμένο «μικρό» που δεν έχει πια ούτε το φαγητό των παιδιών του;
Μ’ αυτόν είναι που τα φάγατε μαζί ρε καθάρματα;
Και τολμάτε να λέτε ξεδιάντροπα ότι συνεχίζετε να τα τρώτε μαζί;
Όχι ρε φονιάδες...όχι σιχαμερά φίδια...
Μαντέψτε ποιά είναι η ψυχολογία αυτού του εξαθλιωμένου ανθρώπου που βαλθήκατε εσείς και το συνάφι σας ν’ αποτελειώσετε.
Το μάτι του ήδη γυαλίζει όταν ξέρει πως είναι πια 50 ετών και δεν μπορεί
πλέον να προσφέρει τίποτε στα παιδιά του....εξ’ αιτίας σας
βρυκόλακες...
Δικαιοσύνη και προστασία από τα νύχια σας, βλέπει πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...Οι
«δικαστές» αφήνουν ξεδιάντροπα ελεύθερο κι ανέγγιχτο το συνάφι σας να
ψηφίζει και να εφαρμόζει θανάσιμα εγκληματικά μέτρα που απλώς σκοτώνουν
τη φτωχολογιά...παρ’ όλη τη διαφθορά σας, ουδείς τους σας ενοχλεί...
Μέσα του λοιπόν αυτός ο κακομοίρης ξέρει πια ότι το μόνο που του
απομένει και το μόνο που θέλει είναι να σου βάλει το πιστόλι στο κεφάλι
ρε κάθαρμα.
Και σ’ εσένα και σε όλο το συνάφι σου...
Όπως ακριβώς του βάλατε εσείς το Μαχαίρι στο Λαιμό και του τον κόβετε λίγο λίγο..καιρό τώρα....
Ή μήπως πιστεύεις ότι αυτόν τον κακομοίρη τον νοιάζει πια η ζωή του ρε φονιά παιδιών και γερόντων;
Να είσαι σίγουρος πως η σφαίρα των πραιτωριανών σου θα είναι λύτρωση γι’ αυτόν.
Τον έφτασες σε σημείο να την αποζητάει κάθαρμα.
Μόνο που πριν τον πετύχει η σφαίρα σου, η μόνη χαρά που επιθυμεί είναι
να πάρει μαζί του όσους περισσότερους από το συνάφι σου μπορέσει...
Ακόμη καλύτερα, ΕΣΕΝΑ τον ίδιο, φονιά...
Για σκέψου λίγο ρε άτιμε:
Αν αύριο ακουστεί ότι χίλιοι άνθρωποι πήραν οπλισμένοι τα βουνά και τα
στενά της νύχτας και ήδη «πέρασαν απ’ το μαχαίρι τους πρώτους από το
σιχαμένο συνάφι σου», κατά τη γνώμη σου,
«Πόσοι «ραγιάδες» (όπως τους λες) θα τους ακολουθήσουν ευχαρίστως»;
Και η πρώτη ερώτησή τους κατά τη γνώμη σου ποιά λες θά’ ναι;
Να σου πω εγώ:
«Αν έρθω μαζί σας στο βουνό, θα έχω ρε την ευκαιρία να σκοτώσω κάμποσα
απ’ αυτά τα μισητά τομάρια που με κατέστρεψαν και μου έκλεψαν τη ζωή και
την ζωή των παιδιών μου»;
*******************
«Minority Report» εν όψη (και προληπτικές συλλήψεις με απλές ενδείξεις και profilling);
Ο «Μεταξένιος» συννεφιάστηκε...μπήκε σε σκέψεις ο ταραγμένος του νους...
Να το πω στο μπαμπά; Ή θα με βρίσει ο παλαιοτσιφλικάς, ο άκαρδος ο μαυραγορίτης ως χεσμένο πάνω μου;
Φούντωσε, κοκκίνησε, άναψε και κόρωσε το αρχοντόπουλο το πορφυρογέννητο,
ο Συγκλητικός μόλις τ’ άκουσε και τα διάβασε όλα τούτα...
Ακούς εκεί θράσος οι κολλήγοι να σκέφτονται έτσι και να δρουν κατ’ αυτόν
τον άδικο κι απολίτιστο τρόπο εναντίον μας...σκέτη βαρβαρότητα...
Και άρχισε να κάνει συγχισμένος αέρα στην ιδρωμένη μούρη του με κείνο το
«φάκελο» που περίμενε υπογραφές πάνω στο γραφείο του...γερά λεφτά...για
όλους και πρωτίστως γι’ αυτόν τον ίδιο...κι αντί ν’ ασχολείται μ’ αυτά,
τα «σοβαρά», είχε να σκέφτεται τις μαλακίες των κολήγων...
Αφού έτσι ήταν πάντα γαμώτο...κάποιος «τον έδινε και κάποιος τον έπαιρνε»...
Κάποιος ήταν από κάτω στα τέσσερα και κάποιος από πάνω και πίσω...
Πάντα...που είναι το παράξενο ή το πρωτότυπο;
Μα γιατί να αντιδρούν έτσι μερικοί άνθρωποι;
Γιατί δεν λένε να συνειδητοποιήσουν τη θέση τους; Τι ανωριμότητα είναι αυτή;
Τη μια τους φταίει το ένα την άλλη τους φταίει το άλλο, την άλλη τους φταίνε μέχρι και τα χέρια του, τα μεταξένια δάχτυλά του...
Τι σημασία έχει δηλαδή που είναι αδούλευτα τα χέρια μου και μου το
καταλογίζουν συνέχεια; Τι σημασία έχει που δεν έχω βάλει ένσημα στη ζωή
μου;
Γούστο μου και καπέλο μου να μην τα δουλεύω για να μην χαλάω και το
μανικιούρ...άντε γαμηθείτε πια χλεμπονιάρηδες φτωχομπινέδες...
Ααα, πρέπει να δω απόψε κιόλας τον νέο μας Υπουργό Δημοσίας Τάξεως και
τον Υπουργό Δικαιοσύνης...να δω τι έχουν σκοπό να κάνουν για να μας
προστατέψουν απ’ αυτούς τους τρελλούς...
Τι θα γίνει δηλαδή; Δεν πρέπει να συλλάβουν προληπτικά καμιά εκατοστή χιλιάδες από δαύτους;
Ας τους διώξουν απ’ τη χώρα στην τελική...ας τους εκτελέσουν για
παραδειγματισμό...δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου...ναι, προληπτικά...να τους
προλάβουν για να μην εγκληματίσουν...εν ανάγκη, ν’ αλλάξουμε το νόμο,
απόψε κιόλας, τα μεσάνυχτα, για να μπορούμε να τους κυνηγάμε
προληπτικά...με αποχρώσες ενδείξεις...μια χαρά είν’ αυτό...τι τις
θέλουμε δηλαδή τις αποδείξεις;
Αν το είχαμε κάνει νωρίτερα τώρα τα παιδιά θα ζούσανε...άσε που παραλίγο να ήμουν κι εγώ εκεί...φτου, φτου, φτου...
Που θα πάει ρε καθίκια; Δεν θα έρθουν εδώ οι Βόρειοι με στρατό κι
αστυνομία; Άντε να εγκατασταθούνε οι σοβαροί, να φύγουνε από δω όλοι οι
ντόπιοι, όλος αυτός ο κατώτερος συρφετός, να φέρουμε και καμιά δεκαριά
εκατομμύρια εξαθλιωμένους δούλους απ’ το νότο μαθημένους στα χειρότερα
που δεν θα αντιδρούν σε τίποτα, να ησυχάσουμε πια από εσάς...
Καθίκια...ε, καθίκια...που θα σηκώσετε κεφάλι...είλωτες...σκλαβάκια, κακόχρονο νά’ χετε...
Ξέσπασε ταραγμένος και ολοφύροντας:
«...γαμώτο, με συγχύσανε οι αλήτες...τώρα, να πάρω το μπαμπά ή θα με ξεχέσει πάλι, θα βάλει τα γέλια και θα με πει φλώρο;»...
(Μυθοπλασία...οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική...)
Γιώργος Ανεστόπουλος
