Παγιδεύτηκα θανάσιμα στην προσπάθεια μου, μέσα από αυτό που έχω, να προσδιορίσω αυτό που νόμιζα πως είμαι και ξέχασα εντελώς ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ. Θέλοντας να αυξήσω και να διατηρήσω την ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, τη δύναμη, το κύρος μου, το μόνο που κατάφερα ήταν να δημιουργήσω ένα τεράστιο έλλειμμα αληθινής ζωής, που συνεχώς από τότε μεγαλώνει, με αποτέλεσμα να μου διαφεύγει σήμερα εντελώς η ΟΥΣΙΑ.
Για βοήθεια τώρα εκλιπαρώ, νοιώθοντας την ανάγκη να επανακτήσω την παιδική μου ζωντάνια, την φρεσκάδα της νεανικής μου ματιάς, την λαχτάρα μου να ερευνώ και να χάνομαι μέσα στην μαγεία αυτής της πλάσης. Ο φόβος, οι έγνοιες, η αμφιβολία αντικατέστησαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε μέσα μου και με κατέστησαν έναν απλό διεκπεραιωτή της πραγματικότητας. Αφαιρέθηκα και δεν πρόλαβα να δω τη ζωή με ορμή να πέφτει πάνω μου και να με ισοπεδώνει, αφήνοντας το κάθε ΤΩΡΑ μου άδειο από νόημα, χωρίς καμιά πλέον ουσιαστική αξία. Με λαχτάρα προσμένω εκείνες τις σπάνιες αληθινές στιγμές που ο νους μου θα σταματήσει την ακατάσχετη διαμαρτυρία του, που η εσωτερική μου φασαρία θα κοπάσει για λίγο ώστε να τολμήσω να αρχίσω πάλι να αναρωτιέμαι:
πως χάθηκαν τα πρωτοτόκια;
πως μπορώ να τα επανακτήσω;
πως μπορώ να τα επανακτήσω;
Το πρώτο μεγάλο βήμα, πλασματικέ, μικρέ μου φίλε, έχει ήδη γίνει. Σου πήρε πολλά χρόνια εσωτερικής προσπάθειας, μάτωσες αληθινά για να φτάσεις εδώ που είσαι αλλά πλέον το κατάλαβες. Το πρώτο βήμα προς την Αλήθεια είναι να δεις το ψέμα. Να αντιληφθείς και να αποδεχτείς τη στημένη παγίδα που πιάστηκες, όσο κι αν ένα άλλο κομμάτι της μικρότητάς σου επιμένει πιεστικά να υπερασπίζεται το αντίθετο. Να αντιληφθείς την ψεύτικη εικόνα που έχτιζες τόσο καιρό. Την εικόνα σε βοήθησαν να σχηματίσεις η κοινωνία, η εκπαίδευση, τα βιβλία που διάβασες και οι περιγραφές των δήθεν σοφών που βρέθηκαν στο δρόμο σου. Εικόνα την οποία επαλήθευαν οι προσωπικές σου εμπειρίες, τις οποίες όλες τις βίωνες μέσα από τον εγκλωβισμό σου στην ήδη παγιωμένη σου εικόνα.
Φαύλος κύκλος… Μα εσύ τον έσπασες!
Ήδη τώρα το βεληνεκές της εσωτερικής σου θωριάς, μίλια ταξιδεύει μακρύτερα από τον συνηθισμένο άνθρωπο που δεν κατανοεί ότι ζει σε όνειρο. Μα εσύ, που τώρα μόλις γκρέμισες σαν πύργο από τραπουλόχαρτα ό,τι ο μέσος άνθρωπος χαρακτηρίζει πολύτιμο, ζητάς το ανέφικτο και το θέλεις άμεσα. Κι αυτό είναι σπουδαίο! Γιατί η προσέγγιση αυτού του ανέφικτου από όσους τολμούν να το επιζητούν είναι που κρατά ακόμη ζωντανή την ελπίδα του Θεού για τον Άνθρωπο. Ζητάς το Απόλυτο! Ζητάς να σταματήσει άμεσα αυτός ο υπόγειος προγραμματισμός που αιώνες τώρα σε ελέγχει για να βιώνεις μόνιμα την αληθινή σου ταυτότητα. Να ελευθερωθείς από μορφές κλεισμένες στον καιρό, από αγάλματα κι εικόνες που θα έλεγε ο ποιητής. Κι αυτό θα γίνει! Πάντα γίνεται τελικά αυτό που αληθινά θέλεις όταν πεισματικά αρνείσαι να συμβιβαστείς με οτιδήποτε λιγότερο.
Απλώς συνέχισε να παραμένεις μάρτυρας σ’ αυτό που συμβαίνει μέσα σου χωρίς προτίμηση, χωρίς ενοχή, χωρίς κατηγορία για κανέναν και για τίποτε, χωρίς καμιά επιλογή, έτσι ώστε η αποστασιοποίηση από τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου συνεχώς να διευρύνεται και η κατάρριψη των παγιωμένων πεποιθήσεων να επιταχύνεται. Αυτό θα σε γιατρέψει.
Το άλλο που οφείλεις να κάνεις σου είναι ήδη γνωστό:
Να βρίσκεις καθημερινά, πέρα απ’ τις επιθέσεις του λιλιπούτειου εαυτού σου που προσπαθεί να παραμείνει αλώβητος, και του κοινωνικού περίγυρου σου που θέλει να σε προσγειώσει στην αναγκαιότητα των πεπερασμένων και των ανούσιων, τον χρόνο να κοινωνείς με το πολυτιμότερο διαμάντι που διαθέτεις, αυτό που μέσα στο διάβα του χρόνου παράχωσες κάτω απ’ τα μπάζα των “θέλων και των πρέπει” σου, κάτω απ’ τα απομαζώματα των ψευδαισθήσεών σου.
