Οι Μεγάλες Γιορτές, θεατρικές
παραστάσεις, όπερες, μπαλέτα, πάρτι μασκέ, χοροί, ίσως η μεγαλύτερη
επίδειξη δύναμης του Βασιλιά Ήλιου, του Λουδοβίκου XIV, ξεκινούσαν
εκείνη τη ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Ο Ζακ και η Ελέν, ήξεραν καλά το
κλασικό νούμερο που εκτελούσαν συχνά, ως βασικοί ακροβάτες της βασιλικής
αυλής. Και οι δύο κινιόντουσαν πάνω σε αιωρούμενες αντικριστές κούνιες,
τόσο ψηλά, που δυσκολευόσουν να τους δεις. Μόλις η κούνια του Ζακ
πλησίαζε την δική της, η Ελέν πηδούσε από την εναέρια κούνια στο κενό,
και μπροστά στο άφωνο κοινό, γραπωνόταν από τα χέρια του συντρόφου της.
Πάντοτε υπήρχε από κάτω, ένα δίχτυ ασφαλείας, σε περίπτωση που κάτι
πήγαινε στραβά. Το ζευγάρι το γνώριζε ως δεδομένο, σε σημείο που το είχε
ξεχάσει ότι υπάρχει. Όμως τώρα, η απόφαση του υπεύθυνου, ήταν στις
Μεγάλες Γιορτές, το δίχτυ αυτό να αφαιρεθεί, για να υπάρχει περισσότερη
αγωνία στο παρευρισκόμενο, απ όλες σχεδόν τις χώρες, κοινό.
Καθώς άρχισαν να αιωρούνται πέρα δώθε οι
κούνιες του ζευγαριού, τα μάτια τους συναντιόντουσαν και ο φόβος τους
φαινόταν ζωγραφισμένος σε αυτά. Ο φόβος του Ζακ άρχισε να γεννά
αρνητικές σκέψεις, παρότι ποτέ δεν είχαν αποτύχει στο νούμερο αυτό. «Κι
αν κάτι πάει στραβά; αν μου γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μου; Η πτώση
από τέτοιο ύψος θα ήταν μοιραία για την Ελέν. Όλη του η σιγουριά από τις
αμέτρητες επιτυχίες του παρελθόντος, βομβαρδιζόταν τώρα από αρνητικές
σκέψεις, η μια μετά την άλλη, τον σφυροκοπούσαν. Το συναίσθημα του
φόβου, γεννούσε κι άλλες, κι άλλες.. Τα χέρια του από το άγχος είχαν
αρχίσει να ιδρώνουν τόσο πολύ, που κάποιες σταγόνες ιδρώτα, έπεφταν στο
κενό. Η Ελέν ερχόταν κάθε τόσο προς το μέρος του, μα εκείνος δίσταζε να
της κάνει νόημα να αφήσει την κούνια της.
Ώσπου ο Ζακ, έκανε μία σκέψη
διαφορετική…απλή μα.. διαφορετική. «Τόσο καιρό κάνουμε αυτό το νούμερο,
κι όμως ούτε μια φορά δεν αποτύχαμε. Νιώθαμε σιγουριά βέβαια, γιατί
υπήρχε αυτό το δίχτυ ασφαλείας, και δεν φοβόμασταν ούτε τον κίνδυνο,
ούτε να ρισκάρουμε. Όμως στην ουσία το δίχτυ δεν μας βοήθησε ποτέ, απλά
μας έδινε ασφάλεια. Στην ουσία τα καταφέρναμε πάντα μόνοι μας, σαν να
μην υπήρχε δίχτυ ασφαλείας. Έτσι θα τα καταφέρουμε και τώρα». Η σκέψη
αυτή ήταν αρκετή για να σταματήσει τον φόβο του και όλες τις αρνητικές
σκέψεις που αυτός γεννούσε. Γεμάτος σιγουριά έκανε νεύμα στην Ελέν, κι
εκείνη είδε το βλέμμα του ν αλλάζει και την βεβαιότητα στα μάτια του.
Για λίγο βρέθηκε να ταξιδεύει στον αέρα και αμέσως μετά ένιωσε δυο χέρια
να την γραπώνουν σφιχτά, μέσα σ ένα δυνατό χειροκρότημα.
Η απόκτηση ελέγχου πάνω στις αρνητικές
σκέψεις που γεννιούνται από δυσάρεστα συναισθήματα, δεν είναι κάτι
ανέφικτο. Το αντίθετο, το μυαλό μας μπορεί να μάθει να «εφαρμόζει» την
διαδικασία αυτή με όλο και μεγαλύτερη ευκολία.
Τα δυσάρεστα συναισθήματα έχουν και αυτά
την αξία ύπαρξής τους, ως άμυνα του οργανισμού μας. Κάποιες φορές όμως
μας αδρανοποιούν, όπως ο φόβος, και δεν τολμούμε. Ίσως ακόμη και να μας
κάνουν να αγνοούμε ή να ξεχνούμε τις δυνάμεις μας. Τότε χρειάζεται να
επιβάλλουμε μια «τάξη» στις σκέψεις μας, και να ανακαλέσουμε από την
μνήμη τις «επιτυχίες» μας. Τότε μπορούμε να επιβάλλουμε την σκέψη μας
στα αρνητικά συναισθήματα, εμποδίζοντάς τα να γεννήσουν άλλες αρνητικές
σκέψεις. Καθώς σε ένα κύκλο συνεργασίας, τα συναισθήματα γεννούν
σκέψεις, και οι σκέψεις γεννούν συναισθήματα.
Για να ελέγξουμε την σκέψη μας συχνά,
πρέπει να σκεφτούμε με άλλη οπτική γωνία, να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ
δεν χρησιμοποιήσαμε το “δίχτυ ασφαλείας”, παρά μόνο για να νιώσουμε
ασφάλεια απέναντι στον φόβο.
Επιγραμματικά θα λέγαμε λοιπόν ότι, ‘’Αν
δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε
τον τρόπο με τον οποίο το βλέπεις.’’
