"...δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να μην συμφωνεί, αφού του παρουσιάζω ακλόνητα και λογικά επιχειρήματα ..." μου είπε ένας φίλος χθες.
Το επιχείρημα είναι δηλωτικό μιας λογικής, ενός συστήματος σκέψης, Το επιχείρημα αυτό καθ' αυτό δεν δημιουργεί λογική, απλά την ορίζει και την οριοθετεί. Άρα γίνεται αποδεκτό μόνο από ίδια ή συναφή συστήματα σκέψης. Ο διάλογος απαιτεί λόγο, θεμελιωμένη, δηλαδή, από τα υλικά πράγματα θεώρηση της όποιας πραγματικότητας. Όταν ο λόγος, του ενός των διαλεγομένων, προσδιορίζεται από μεταφυσικές θεωρήσεις, που περιχαρακώνουν την πραγματικότητα έξω από την ίδια την υπόστασή της και επιβάλλουν ως νομοτέλεια, κάτι που δεν ορίζεται ως τέτοια, τότε δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος, αποδοχή, δηλαδή, του λόγου ως βάση για κατοχύρωση συμπερασμάτων.
"...θέλεις να πεις πως μόνο όσοι έχουν την ίδια θεώρηση των πραγμάτων πρέπει να διαλέγονται...!!!;;;"
Λέω ότι αυτοί μπορεί να συμφωνήσουν, αφού ο καθένας μπορεί να εντάξει τα επιχειρήματα του άλλου πιο εύκολα στο κοινό σύστημα αναφοράς. Ο λόγος που διασταυρώνεται μεταξύ διαφορετικών μεθοδολογικού χαραχτήρα συστημάτων απόκρισης της πραγματικότητας δεν μπορεί να ελπίζει σε συμφωνία, δηλαδή κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα, αλλά δύναται να ελπίζει και να εύχεται μόνο σε μια ενεργή και δρώσα διαφωνία. Η οποία με τη σειρά της δημιουργεί ένα ενεργό αποτέλεσμα.
Άρα τελικά ο όποιος διάλογος είναι αποδεκτός μόνο όταν προωθεί ενέργειες και δράσεις.
Οι οποίες, με τη σειρά τους, πολλές φορές, εκδηλούμενες ανακαθορίζουν και αποτυπώνουν υλικά τη βιούμενη πραγματικότητα και αυτό είναι το σημαντικό.
Το επιχείρημα είναι δηλωτικό μιας λογικής, ενός συστήματος σκέψης, Το επιχείρημα αυτό καθ' αυτό δεν δημιουργεί λογική, απλά την ορίζει και την οριοθετεί. Άρα γίνεται αποδεκτό μόνο από ίδια ή συναφή συστήματα σκέψης. Ο διάλογος απαιτεί λόγο, θεμελιωμένη, δηλαδή, από τα υλικά πράγματα θεώρηση της όποιας πραγματικότητας. Όταν ο λόγος, του ενός των διαλεγομένων, προσδιορίζεται από μεταφυσικές θεωρήσεις, που περιχαρακώνουν την πραγματικότητα έξω από την ίδια την υπόστασή της και επιβάλλουν ως νομοτέλεια, κάτι που δεν ορίζεται ως τέτοια, τότε δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος, αποδοχή, δηλαδή, του λόγου ως βάση για κατοχύρωση συμπερασμάτων.
"...θέλεις να πεις πως μόνο όσοι έχουν την ίδια θεώρηση των πραγμάτων πρέπει να διαλέγονται...!!!;;;"
Λέω ότι αυτοί μπορεί να συμφωνήσουν, αφού ο καθένας μπορεί να εντάξει τα επιχειρήματα του άλλου πιο εύκολα στο κοινό σύστημα αναφοράς. Ο λόγος που διασταυρώνεται μεταξύ διαφορετικών μεθοδολογικού χαραχτήρα συστημάτων απόκρισης της πραγματικότητας δεν μπορεί να ελπίζει σε συμφωνία, δηλαδή κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα, αλλά δύναται να ελπίζει και να εύχεται μόνο σε μια ενεργή και δρώσα διαφωνία. Η οποία με τη σειρά της δημιουργεί ένα ενεργό αποτέλεσμα.
Άρα τελικά ο όποιος διάλογος είναι αποδεκτός μόνο όταν προωθεί ενέργειες και δράσεις.
Οι οποίες, με τη σειρά τους, πολλές φορές, εκδηλούμενες ανακαθορίζουν και αποτυπώνουν υλικά τη βιούμενη πραγματικότητα και αυτό είναι το σημαντικό.
