Στο μυαλό μου γυροφέρνει μια επιθυμία. Θέλω να κάνω κάτι που να δελεάζει και να ξεσηκώνει συνεχώς τους χιλιάδες νεαρούς Ευρωπαίους, που κανείς τους δεν μπορεί να υποφέρει ούτε την ανία, ούτε τον εαυτό του. Καταλαβαίνω πως πρέπει να υπάρχει μέσα τους μια επιθυμία να υποφέρουν με κάθε τρόπο για να βγάλουν από τον πόνο αυτό ένα πιθανό λόγο για να ενεργήσουν και να κάνουν μεγάλα πράγματα.
Χρειάζεται ψυχικός πόνος! Και στον πόνο αυτό, τον ψυχικό πόνο, οφείλονται οι κραυγές των πολιτικών, σ’αυτόν αναμέτρητες και κάθε έντονου βαθμού «απογνώσεις», οι ψευδολογίες, φτιαχτές και παραφουσκωμένες θεομηνίες και η τυφλή επιθυμία που δείχνουν στο να τις πιστεύουν.
Αυτός ο νεαρός κόσμος έχει την απαίτηση να του έρχεται ή να φανερώνεται απ’ έξω όχι η ευτυχία, αλλά η δυστυχία. Η φαντασία του σπεύδει κιόλας από πρωτύτερα και του δίνει τις αναλογίες ενός τέρατος, για να έχει τη δυνατότητα αργότερα να παλεύει με ένα τέρας. Αν αυτοί οι τόσο διψασμένοι για οδύνη αισθάνονταν μέσα τους τόση δύναμη ώστε να «αυτοευεργετηθούν» χωρίς να συμμετάσχει ο εξωτερικός κόσμος, για να κάνουν για τον εαυτό τους κάτι αλλά μόνοι τους, τότε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν από μέσα τους μια ανώτερη προσωπική αθλιότητα.
Και τότε οι επινοήσεις τους θα μπορούσαν να είναι πιο λεπτές και τα αισθήματα τους θα μπορούσαν να αποδώσουν τον ήχο της καλής μουσικής, ενώ, περιμένοντας έτσι, να γεμίζουν τον κόσμο με την κραυγή της απόγνωσης τους και πολλές φορές, αντανακλαστικά, με το συναίσθημα της απόγνωσης που, χωρίς αυτούς, δεν θα υπήρχε!
Τίποτα δεν είναι σε θέση να κάνουν από μόνοι τους. Και γι΄ αυτό γράφουν στον τοίχο τη δυστυχία των άλλων και άλλοι άλλων, και έτσι συνεχίζεται για πάντα.
Σας ζητώ συγνώμη, αγαπητοί μου φίλοι, γιατί είχα το θάρρος να μολυβδώσω την ευτυχία μου.
Φρίντριχ Νίτσε
