Πείτε μου, από την εμπειρία σας, ποια είναι η πιο συχνή πρακτική που συναντάμε σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, κλπ; Απαντώ για λογαριασμό σας: η συνομωσία. Σχεδόν πίσω από κάθε ιστορικό γεγονός υπάρχει μία συνωμοσία, και αυτό το γνωρίζει ακόμη και ο τελευταίος των ιστορικών. Πίσω από κάθε πολιτική δραστηριότητα, είτε αυτή λαμβάνει χώρα στους υψηλούς κύκλους, είτε στο τελευταίο χωριό, υπάρχει συνωμοτική δραστηριότητα. Αλλά συνομωσίες γίνονται και στην καθημερινή ζωή μας: στην εργασία μας, στις παρέες μας, ακόμη και μέσα στις οικογένειες μας. Ε, λοιπόν αυτό το συχνότατο φαινόμενο που παραιτείται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμη (αυτό το είδος των επαγγελματιών που αποκαλούνται δημοσιογράφοι), είναι ανύπαρκτο! Πράγματι, όποτε σε μία δημόσια συζήτηση αναφερθεί η λέξη συνομωσία, αμέσως, σαν να καθοδηγούνται από ένα αόρατο χέρι, οι δημοσιογράφοι (αλλά και οι πολιτικοί) αναφωνούν: «Δεν υπάρχουν συνομωσίες», «σιχαινόμαστε τον όρο συνομωσία», «αυτά τα περί συνομωσιών δεν είναι σοβαρά πράγματα» κλπ. Με άλλα λόγια είναι σαν να λένε στον κόσμο: «βροχή; πια βροχή; δεν υπάρχει τέτοιο φαινόμενο, από το μυαλό σας το βγάζετε». Παρατηρούμε δηλαδή μία συνεχή προσπάθεια για την αλλοίωση της εικόνας της κοινωνίας, όπως αυτή αποτυπώνεται στον ανθρώπινο νου μέσα από την εμπειρία ή την επιστημονική έρευνα.
Φυσικά αυτή η συμπεριφορά δεν οφείλεται στην βλακεία (που όντως υπάρχει) των δημοσιογράφων, ούτε στην αφελή προσωπικότητα τους. Είναι μία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να μπορείς να είσαι δημοσιογράφος σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης ή πολιτικός του συστήματος. Και γιατί τίθεται αυτή η προϋπόθεση; διότι ο κόσμος πρέπει να πιστεύει ότι υπάρχει μόνον μία πραγματικότητα, αυτή που βλέπει εμπρός στα μάτια του. Για κανένα λόγο δεν πρέπει το μυαλό του να πηγαίνει σε σκοτεινές περιοχές, όπου μπορεί να συντελούνται πράγματα που είναι αόρατα στην κοινωνία, για κανένα λόγο το μυαλό του δεν πρέπει να υποθέτει ότι υπάρχει μία άλλη πραγματικότητα που εξελίσσεται στα παρασκήνια.
Πάρτε για παράδειγμα την υπόθεση Μπαλτάκου: απεδείχθη μία συνομωσία, και μάλιστα τι συνομωσία! Τότε τι συνέβη; Αμέσως όλοι οι άνθρωποι, όχι του προέδρου, όπως λέει ο τίτλος γνωστής ταινίας, αλλά του συστήματος, τι είπαν; «να διαλευκάνουμε αυτήν την συνομωσία;» όχι βέβαια! Η λέξη συνομωσία ούτε που ακούστηκε! Αντίθετα είπαν: «έτσι τα έλεγε για να ψαρεύει τον συνομιλητή του», «αυτά που έλεγε τα είχε διαβάσει σε εφημερίδες » κλπ.
Δηλαδή τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, από ότι αναφέραμε παραπάνω : Ο πολίτης δεν πρέπει να πιστεύει ούτε αυτά που βλέπει μπροστά στα μάτια του, αλλά αυτά που οι δημοσιογράφοι του λένε… ότι βλέπει. Διότι σε διαφορική περίπτωση, αν ο πολίτης αρχίσει να κάνει υποθέσεις για τις κρυφές πτυχές της πραγματικότητας, τότε οι διάφοροι τύποι (σαν τον Ν. Δήμου πχ) δεν θα μπορούσαν να παρουσιάζονται ως απλοί διανοούμενοι που λένε την όποια γνώμη τους, διότι ο πολίτης αμέσως θα διερωτόταν: «ποια είναι η πραγματική καταγωγή του Ν. Δήμου;», «Ποια είναι η καταγωγή της πρώην συζύγου του;», «Γιατί ο κύριος Δήμου δεν θέλει να έρχεται το Άγιο Φως από την Ιερουσαλήμ με αεροπλάνο; επειδή είναι ακριβή η κηροζίνη»; Μήπως, θα διερωτάτο ο πολίτης, εάν από την Ιερουσαλήμ ερχόταν όχι ένα φως, αλλά επτά, [οι φλόγες της Menorah], τότε ο Ν. Δήμου θα απαιτούσε να συνοδεύεται (η Menorah ) από ένα σμήνος της πολεμικής αεροπορίας; Λέω τώρα, ως υπόθεση.
Επίσης, όταν ο πολίτης θα άκουγε τον Πάγκαλο να συμφωνεί ότι, το Άγιο φως δεν πρέπει να το υποδεχόμαστε με τιμές Αρχηγού Κράτους, θα μπορούσε να σκεφθεί: «Μήπως αυτός ο κύριος τα λέει αυτά διότι ένα υλιστικό και φιλελεύθερο κράτος δεν επιτρέπεται να συσχετίζει τους θεσμούς του με ιερά και καθαγιασμένα σύμβολα;»
Αυτά, και άλλα πολλά θα ρωτούσε ο πολίτης που θα γνώριζε ότι η συνομωσία, είναι η μονή και ουσιαστική πραγματικότητα. Όταν λοιπόν κάποιος δημοσιογράφος, ή πολιτικός, ή διανοούμενος (συνήθως του κώλ…) σας λέει ότι οι συνομωσίες δεν υπάρχουν, εσείς μπορείτε ευχερώς να του απαντάτε: είσαι ο πρώτος συνωμότης.
Ελευθέριος Αναστασιάδης
Θεόδοτος
