Δεν μου αρέσουν οι άριστοι,
οι ήρωες, τα ινδάλματα, όλοι όσοι νομίζουν πως αξίζουν κάτι παραπάνω
επειδή αφιέρωσαν όλο το δυναμικό τους για να μάθουν να κλωτσάνε μπάλες,
να τραγουδούν δεχόμενοι πανέρια με γαρίφαλα, να υπερπαράγουν, να
πολεμούν τις δυνάμεις του κακού (εννοώ τον Batman), να λύνουν εξισώσεις
δέκα διαστάσεων στον τετραδιάστατο κόσμο μας.
Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουν
να μου πουν τίποτα, αλλά απαιτούν και από πάνω την από μέρους μου
παραδοχή της σπουδαιότητάς τους, και αν όχι οι ίδιοι, το κάνετε εσείς εκ
μέρους τους.
Με πάσα ειλικρίνεια, αν
μένατε σε αυτό, δεν θα είχα θέμα αλλά πολλοί από εσάς το παρακάνετε με
την λατρεία σας. Τους θεωρείτε ικανούς να αποτελούν πρότυπα!
Συγγνώμη αλλά θεωρείτε
δεδομένο ότι ο άνθρωπος που πετυχαίνει να αναρριχηθεί στον Όλυμπο μιας
δραστηριότητας έχει να μας πει κάτι για τη ζωή έξω από την σαπουνόφουσκα
μέσα στην οποία μεγαλουργεί;
Άντε και γράφει ωραία
ποιήματα ή κατέχει το ρεκόρ Γκίνες στο σούρωμα ζυμαρικών, τύπου
σπαγγέτι, μπορούν αυτές του οι αξιόλογες, κατά τα άλλα, ικανότητες να
σημαίνουν ότι δύναται να προτείνει λύσεις για το οικονομικό αδιέξοδο στο
οποίο έχουμε περιέλθει, να δίνει συμβουλές για το πώς θα μεγαλώσουμε τα
παιδιά μας, να μιλά -σαν να γνωρίζει- για το αν υπάρχει θεός ή να
σκίζει τα ιμάτιά του για τα πως θα λυθεί το κυκλοφοριακό;
Θα έπρεπε η αριστεία του να αποτελεί λόγο για να του δίνουμε παραπάνω σημασία, σε θέματα που δεν άπτονται του τομέα του;
Αν θέλετε την δική μου άποψη, ενός ανθρώπου που δεν κάνει τίποτα τέλεια (και δεν υπερβάλω), η απάντηση είναι όχι.
Βέβαια, θα μου πείτε ποιος
είμαι εγώ που ομιλώ για δαύτους; Ποιες είναι οι περγαμηνές μου;
Χρειάζεστε εχέγγυα για να με πάρετε τοις μετρητοίς;
Ούτε τράπεζες να ήσασταν!
Λοιπόν, ας το παραδεχτώ είμαι και εγώ μια παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα.
Τι παρεξηγημένο έχει η μεγαλοφυΐα μου;
Κανείς δεν την αναγνωρίζει, αλλά όπως είπε και ο Oscar Wilde: “Το κοινό είναι υπέροχα ανεκτικό. Συγχωρεί τα πάντα εκτός από την μεγαλοφυΐα”. Θα περιαυτολογούσε ως συνήθως.
Αν σκεφτόμασταν πόσες ώρες
σπαταλήθηκαν για την τελειοποίηση της οποιαδήποτε τεχνικής δεν θα
αποκαλούσαμε τον φορέα της μετρ αλλά κάπως αλλιώς.
Πως είναι δυνατόν να γίνονται
καθηγητές πανεπιστημίου άνθρωποι των οποίων το αντικείμενο της μελέτης,
και τους ενδιαφέροντός τους, αφορά κάτι τόσο ευρύ όσο το φαινόμενο
της ζωοκλοπής στην Βαβυλώνα επί εποχής Ναβουχοδονόσορ!
Διδακτορικά ή μάλλον έδρες θα
πρέπει να δίνονται κατά προτεραιότητα σε ευρυμαθείς και όχι σε όποιους
κάνουν τις βαθύτερες γεωτρήσεις στο πεδίο της γνώσης.
Ή το άλλο; Είναι δυνατόν να
αναγορεύεται αθλητής της χρονιάς κάποιος επειδή σήκωσε 600 κιλά ενώ δεν
μπορεί να σκύψει και να δέσει τα κορδόνια του ή να πάει τρέχοντας ως το
μπακάλικο της γειτονιάς;
Ο γράφων είναι υπερασπιστής του
δόγματος: “δεν δίνω συμβουλές αλλά παράδειγμα”. Δες πως συμπεριφέρομαι
για να καταλάβεις τι θεωρώ σωστό, όχι βέβαια ότι το δικό μου σωστό
μπορεί να αποτελέσει οικουμενική λύση για το οτιδήποτε αλλά είπαμε, εγώ
είμαι ένας «παρεξηγημένος» άριστος αλλά πώς να σας το πω όταν βλέπω
έναν μεγάλο ποιητή να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τον κακό
καπιταλισμό, την ασιτία, την πολιτική ασωτία, τον Παναθηναϊκό αλλά τις
είκοσι από τις εικοσιτέσσερις ώρες της μέρας ασχολείται με καλολογικά
κόλπα, ενώ τις υπόλοιπες μπονβιβάρει σε πλούσια μπιστρό, εμένα δεν με
πείθει ότι γνωρίζει.
Υπάρχει βέβαια μια τεχνική
δυσκολία. Μέσα από αυτό το άρθρο δεν μπορώ παρά να λειτουργήσω όπως και
οι ξερόλες που «ειρωνεύομαι» αλλά για αυτό φταίει το μέσο.
Έχε γούστο να είναι αυτό το
άλλοθι και όλων εκείνων που κακολογώ! Να είναι δηλαδή κατά τα άλλα
ταπεινοί (not) και δεδομένων των περιορισμών, να αρκούνται σε εκ του
προχείρου αναλύσεις και λύσεις επί παντός του επιστητού ή ακόμα
χειρότερα να διαστρεβλώνουν τα ΜΜΕ τα όσα λένε. Να απομονώνουν ατάκες
τους, σε μια προσπάθεια να βγάλουν ειδήσεις.
Ενδεχομένως.
Εν πάση περιπτώσει, ας επιστρέψουμε στον υπογράφοντα.
Τι έλεγα;
Μισό, να οργανώσω τη σκέψη μου.
Ναι, έλεγα ότι ο γραπτός
λόγος αναιρεί ως έναν βαθμό αυτό που έγραψα προηγουμένως ότι δεν
συμβουλεύω, αν και κακά τα ψέματα με εξυπηρετεί καλύτερα. Εκ του
σύνεγγυς μπορεί να μην σου γέμιζα το μάτι. Μπορεί για να με πάρεις στα
σοβαρά να πρέπει να δείχνω όμοιος με αυτούς που έμαθες να εμπιστεύεσαι
μια ζωή τώρα και σε έφεραν εδώ που σε έφεραν.
Θα έπρεπε να δείχνω άριστος
που θα πει ξυρισμένος, χτενισμένος, να φοράω κοστούμια Anderson &
Sheppard ή Caraceni, να πίνω όλο μου το γάλα και να έχω ανταλλάξει
χειραψία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
Με αυτή τη λογική όμως
κάνουμε κύκλους. Πάλι καταλήξαμε στα επιτυχημένα πρότυπα, σε αυτά που
προπαγανδίζουν μέσω της ατομικής τους επιτυχίας, την προσωπική τους
άποψη για το οτιδήποτε.
Και καλά αυτοί, αλλά οι ακόλουθοί τους, τι ζόρι τραβάνε και τους επικαλούνται με κάθε αφορμή;
“Ο Κοέλο λέει πως η κρίση θα ξεπεραστεί αν όλοι το πιστέψουμε”, μου είπε μια κυρία στο λεωφορείο τις προάλλες.
-Άσε μας κουκλίτσα μου!
Λοιπόν, για να ξεμπερδεύουμε,
το ταλέντο αναπτύσσεται μέσα από την αδιάκοπη επανάληψη, την
απομόνωση, την επιμονή. Χρειάζεται να είσαι ολίγον τι “εγκεφαλικά
πειραγμένος” ή απόλυτα ευθυγραμμισμένος με το πρόταγμα: “Καταμερισμός
και εξειδίκευση”, για να αφιερώσεις μια ζωή στην βιομηχανική σχεδόν
τελειοποίηση κάποιου πράγματος, όποιο και να είναι αυτό. Ακόμα και οι
κοιλιακοί σου!
Το να επιλέξεις αυθαίρετα να
θυσιάσεις την ελευθερία σου και τον χρόνο σου για να γίνεις κάποια
στιγμή ένας μετρ της λογοτεχνίας, για παράδειγμα, είναι δική σου απόφαση
αλλά επέτρεψέ μου να νομίζω πως αυτή η υπερτροφοδότηση της
συγκεκριμένης πτυχής (δες λογοτεχνία), δεν μπορεί παρά να ατροφήσει
πολλές άλλες, δες γράμμωση κοιλιακών, κοινωνικές συναναστροφές,
ενασχόληση με μερεμέτια κάθε είδους της πολιτικής συμπεριλαμβανομένης
κ.α.
Πώς να γίνεις μεγάλος
συγγραφέας ρε παλικάρι, αν δεν ζεις και αναπνέεις για το γραπτό σου;
Όμως μεταξύ μας, πόση σοφία μπορεί να συνεπάγεται μια τέτοια εμμονή για
ένα λογοτεχνικό έργο όταν υπάρχει γύρω σου τόση ζωή αξόδευτη; Εντάξει,
την πάω μακριά την βαλίτσα!
Αν είσαι σπουδαίος
συγγραφέας, το λοιπόν, άντε να δεχτώ πως μπορείς να έχεις γνώση για το
τι είναι και για το πώς πρέπει να χρησιμοποιηθεί το ποιητικό αίτιο αλλά
μην μου κάνεις διδάγματα περί μονοπωλίων και νόμιμης βίας. Πες αν θες την γνώμη σου αλλά με επιφύλαξη και σεμνότητα και όχι με ύφος ομηρικού ήρωα.
Μπράβο!
Είπες την μεγαλοστομία σου; Γιατί εσένα περιμέναμε να μας ανοίξεις τα μάτια!
Α! πήγα να το ξεχάσω. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις: To ποιητικό αίτιο δείχνει το πρόσωπο ή το πράγμα από το οποίο προέρχεται αυτό που παθαίνει το υποκείμενο.
Η πραγματική σοφία, που λέτε,
δεν ξέρω πως προκύπτει αλλά προϋποθέτει μια διαστολή προς κάθε
κατεύθυνση η οποία αντιστρατεύεται εν πολλοίς την αυτιστική μέριμνα
επί του μερικού που έχει ανάγκη το ταλέντο για να λάμψει. Η
σοφία είναι ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά
του πουθενά, παραφράζοντας τον Εμπεδοκλή (χμμμ!). Πόσους αφιερωμένους,
ναρκίσσους καριερίστες να χωρέσει;
Χρειάζεται να λατρεύεσαι σαν
ιερή αγελάδα, για κάτι πέρα από το σερβίς σου, ακόμα και εάν είσαι το
νούμερο ένα στην παγκόσμια κατάταξη του τένις, που δεν είναι καθόλου
μικρό πράγμα;
Not at all
Ιωάννης Παπαναγιώτου
