Μία από τις μεγαλύτερες αρετές της Ελληνικής γλώσσης, είναι ότι η κάθε λέξις της καθορίζει επακριβώς την έννοια του πράγματος, το οποίον ονοματίζει! Υπάρχει δηλαδή μία σαφής και άμεσος σχέσις μεταξύ του σημαίνοντος (λέξεως, ονόματος) και του σημαινομένου (εννοίας). Η κάθε λέξις, η οποία ονοματοδοτεί ένα πράγμα, καταδεικνύει με απόλυτη ακρίβεια την έννοια ή τις έννοιες, οι οποίες το χαρακτηρίζουν.
Στο γραπτό αυτό πόνημα θα μας απασχολήσει η ετυμολογία, δηλαδή η αναζήτησις της αληθινής έννοιας, δύο λέξεων, οι οποίες ως οντότητες συνυπάρχουν και συμβιούν στον αισθητόν κόσμον: Είναι οι λέξεις «ψυχή» και «σώμα». Οδηγός και διδάσκαλός μας στην αναζήτησίν μας αυτήν θα είναι ο κατά τον χρησμόν του Μαντείου των Δελφών, σοφότερος των ανθρώπων Σωκράτης, μέσα από τον υπέροχον διάλογον του Πλάτωνος «Κρατύλον».
Α) Ψ Υ Χ Η
Με την λέξιν αυτήν, οι πανάρχαιοι και πάνσοφοι ονοματοθέτες, ονομάτισαν την οντότητα, η οποία είναι υπαίτιος της φύσεως των σωμάτων στο να ζούν και να κινούνται. Η λέξις ψ υ χ ή λοιπόν, εμπεριέχει εντός της τις λέξεις φ ύ σ ι ς, ο χ ε ί και έ χ ε ι. Διότι η ψυχή είναι η δύναμις, η οποία κατέχει και οχεί την φύσιν του σώματος, δηλαδή την κουβαλάει και την κρατάει σταθερήν.
Έτσι οι τρείς αυτές λέξεις με τις έννοιές τους, συμπλεκόμενες παράγουν την λέξιν φ υ σ έ χ η, η οποία χάριν κομψότητος και ευφωνίας, μετατρέπεται σε ψ υ χ ή.
Β) Σ Ω Μ Α
Η λέξις σ ώ μ α, με μία μικρήν παραλλαγήν, γίνεται σήμα, το οποίον και σημαίνει τον τάφον. Επίσης, η πρώτη συλλαβή της (σω-), είναι το θέμα του ρήματος σώζω.
Εκ των δύο τούτων εννοιών παράγεται το όνομα σ ώ μ α, το οποίον χαρακτηρίζει τον υλικόν φορέα της ψυχής και εξηγείται ως ο τάφος αυτής, ή το δεσμωτήριόν της, όπου η ψυχή φυλακισμένη σώζεται από τα κρίματά της.
Ο Σωκράτης μας πληροφορεί ότι οι ονοματοθέτες της λέξεως αυτής ήταν οι Ορφικοί, οι οποίοι θεωρούσαν ότι μέσα στο σώμα η ψυχή καθαρίζεται από τα πάθη της, διά τα οποία έχει τιμωρηθεί, έχοντας το σώμα ως εξωτερικό περίβλημα και φυλακή σωτηρίας.
Έχοντας τα ανωτέρω υπ’ όψιν μας δεν μπορούμε να μην θαυμάσουμε την σοφίαν, με την οποίαν, στην αχλήν των πανάρχαιων χρόνων, οι δημιουργοί του Ελληνικού λόγου, διεμόρφωσαν αυτήν την ανυπέρβλητου κάλλους, ζωντανήν και ρέουσα γλώσσαν, η οποία κατορθώνει να δώσει υπόστασιν και φυσικήν οντότητα στις έννοιες και να τις απεικονίσει και παρουσιάσει με ακρίβεια στον κόσμο του αισθητού, με έναν τρόπον, αρμονικόν, μαθηματικόν και υψηλής δονητικής ισχύος!
Αυτόχθονες Έλληνες
Στο γραπτό αυτό πόνημα θα μας απασχολήσει η ετυμολογία, δηλαδή η αναζήτησις της αληθινής έννοιας, δύο λέξεων, οι οποίες ως οντότητες συνυπάρχουν και συμβιούν στον αισθητόν κόσμον: Είναι οι λέξεις «ψυχή» και «σώμα». Οδηγός και διδάσκαλός μας στην αναζήτησίν μας αυτήν θα είναι ο κατά τον χρησμόν του Μαντείου των Δελφών, σοφότερος των ανθρώπων Σωκράτης, μέσα από τον υπέροχον διάλογον του Πλάτωνος «Κρατύλον».
Α) Ψ Υ Χ Η
Με την λέξιν αυτήν, οι πανάρχαιοι και πάνσοφοι ονοματοθέτες, ονομάτισαν την οντότητα, η οποία είναι υπαίτιος της φύσεως των σωμάτων στο να ζούν και να κινούνται. Η λέξις ψ υ χ ή λοιπόν, εμπεριέχει εντός της τις λέξεις φ ύ σ ι ς, ο χ ε ί και έ χ ε ι. Διότι η ψυχή είναι η δύναμις, η οποία κατέχει και οχεί την φύσιν του σώματος, δηλαδή την κουβαλάει και την κρατάει σταθερήν.
Έτσι οι τρείς αυτές λέξεις με τις έννοιές τους, συμπλεκόμενες παράγουν την λέξιν φ υ σ έ χ η, η οποία χάριν κομψότητος και ευφωνίας, μετατρέπεται σε ψ υ χ ή.
Β) Σ Ω Μ Α
Η λέξις σ ώ μ α, με μία μικρήν παραλλαγήν, γίνεται σήμα, το οποίον και σημαίνει τον τάφον. Επίσης, η πρώτη συλλαβή της (σω-), είναι το θέμα του ρήματος σώζω.
Εκ των δύο τούτων εννοιών παράγεται το όνομα σ ώ μ α, το οποίον χαρακτηρίζει τον υλικόν φορέα της ψυχής και εξηγείται ως ο τάφος αυτής, ή το δεσμωτήριόν της, όπου η ψυχή φυλακισμένη σώζεται από τα κρίματά της.
Ο Σωκράτης μας πληροφορεί ότι οι ονοματοθέτες της λέξεως αυτής ήταν οι Ορφικοί, οι οποίοι θεωρούσαν ότι μέσα στο σώμα η ψυχή καθαρίζεται από τα πάθη της, διά τα οποία έχει τιμωρηθεί, έχοντας το σώμα ως εξωτερικό περίβλημα και φυλακή σωτηρίας.
Έχοντας τα ανωτέρω υπ’ όψιν μας δεν μπορούμε να μην θαυμάσουμε την σοφίαν, με την οποίαν, στην αχλήν των πανάρχαιων χρόνων, οι δημιουργοί του Ελληνικού λόγου, διεμόρφωσαν αυτήν την ανυπέρβλητου κάλλους, ζωντανήν και ρέουσα γλώσσαν, η οποία κατορθώνει να δώσει υπόστασιν και φυσικήν οντότητα στις έννοιες και να τις απεικονίσει και παρουσιάσει με ακρίβεια στον κόσμο του αισθητού, με έναν τρόπον, αρμονικόν, μαθηματικόν και υψηλής δονητικής ισχύος!
Αυτόχθονες Έλληνες
