Μια αμερικάνικη ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον δρ Herbert Benson, καρδιολόγο του Mind/Body Medical Institute της Βοστόνης, διεξήγαγε ένα ενδιαφέρον πείραμα με σκοπό να εξετάσει αν η προσευχή υπέρ ασθενών βοηθά στην ανάρρωση τους.
Για να διεξαχθούν σωστά τέτοια πειράματα, πρέπει να είναι "διπλά-τυφλά" και αυτή η προϋπόθεση τηρήθηκε αυστηρά. Οι ασθενείς τοποθετήθηκαν, με αυστηρώς τυχαία δειγματοληψία, είτε στην πειραματική ομάδα (για την οποία απευθύνονταν προσευχές) είτε στην ομάδα ελέγχου(για την οποία δεν απευθύνονταν προσευχές). Ούτε οι ασθενείς, ούτε οι γιατροί τους, αλλά ούτε και οι πειραματιστές επιτρεπόταν να γνωρίζουν για ποιους απο τους ασθενείς απευθύνονταν προσευχές και ποιοι άνηκαν στην ομάδα ελέγχου.
Ο δρ Benson και η ομάδα του παρακολούθησαν 1.802 ασθενείς σε 6 νοσοκομεία. Όλοι τους είχαν υποβληθεί σε παρακαμπτήριο επέμβαση (μπάιπας). Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 3 ομάδες. Για τους ασθενείς της ομάδας 1, κάποιοι πιστοί απηύθυναν προσευχές, αλλά οι ασθενείς δεν το γνώριζαν. Για την ομάδα 2 δεν προσευχόταν κανένας και οι ασθενείς επίσης δεν το γνώριζαν. Οι ασθενείς της ομάδας 3 γνώριζαν ότι κάποιοι προσεύχονταν υπέρ της υγείας τους. Με την συμπερίληψη της ομάδας 3, εξετάζονται πιθανές ψυχοσωματικές επιδράσεις που μπορεί να έχει στον ασθενή η γνώση οτι κάποιος προσεύχεται για λογαριασμό του. Τις προσευχές απηύθυναν πιστοί τριών εκκλησιών, απο τη Μινεσότα, τη Μασαχουσέτη και το Μιζούρι. Όλες αυτές οι εκκλησίες βρίσκονταν μακριά απο τα νοσοκομεία. Οι πιστοί αυτοί γνώριζαν μόνο το όνομα και το αρχικό του επωνύμου του ασθενούς για τον οποίο προσεύχονταν.
Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν τον Απρίλιο του 2006 και ήταν ξεκάθαρα: Δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα στους ασθενείς για τους οποίους προσεύχονταν και τους ασθενείς για τους οποίους δεν γίνονταν προσευχές (τι μεγάλη έκπληξη...!). Υπήρχε πάντως μια διαφορά ανάμεσα στους ασθενείς που γνώριζαν ότι κάποιοι προσεύχονταν για την υγεία τους και στους ασθενείς που δεν το γνώριζαν. Αλλά η διαφορά ήταν η αντίθετη της αναμενόμενης. Όσοι γνώριζαν ότι κάποιοι προσεύχονταν για χάρη τους παρουσίασαν πολύ περισσότερες επιπλοκές απο αυτούς που δεν το γνώριζαν. Οι ερευνητές το ονόμασαν "άγχος για την επίδοση τους". Οι ασθενείς που γνώριζαν ότι κάποιος προσεύχεται γι'αυτούς απέκτησαν στρες, συνεπεία αυτής της επίγνωσης. Ίσως αναρωτήθηκαν: " Είμαι άραγε τόσο άρρωστος, που χρειάστηκε να καλέσουν κόσμο να προσευχηθεί για μένα;". Αν κάποιοι απο αυτούς έκαναν μηνύσεις στην ερευνητική ομάδα παραμένει άγνωστο...
