Οι Τέσσερις Συμφωνίες ως δημοφιλή εργαλεία: Γνωρίζουμε ήδη τον τρόπο να
δημιουργούμε μια εικονική πραγματικότητα -το όνειρο της ζωής μας- και
πώς η ζωή μας είναι ένα παραμύθι. Τώρα κατέχοντας αυτή την επίγνωση, η
ερώτηση είναι: Είμαστε ευτυχισμένοι με το παραμύθι μας; Αυτό που είναι
σημαντικό να καταλάβουμε είναι ότι μπορούμε να είμαστε οτιδήποτε θέλουμε
να είμαστε, μια και ο καλλιτέχνης είμαστε εμείς και η ζωή μας είναι η
δημιουργία μας. Το παραμύθι είναι δικό μας. Είναι η κωμωδία ή το δράμα
μας και, αν τελικά το παραμύθι αλλάζει συνεχώς, τότε γιατί να μην
κατευθύνουμε αυτή την αλλαγή με επίγνωση;
Τώρα που είμαστε καλλιτέχνες με επίγνωση, μπορούμε να
δούμε αν μας αρέσει η τέχνη μας και μπορούμε να εξασκηθούμε ώστε να την
κάνουμε καλύτερη. Η εξάσκηση φέρνει την επίτευξη. Όμως η δράση κάνει τη
διαφορά. ‘Όταν το ανακάλυψα, αυτό που έκανα ήταν να αναλάβω την ευθύνη
για την τέχνη μου και να εξαγνίσω το πρόγραμμά μου. Ως καλλιτέχνης,
άρχισα να εξερευνώ τις δυνατότητες – κάθε δράση και κάθε αντίδραση. Μιας
και το έφερε η συζήτηση, αυτή είναι η πραγματική μας φύση, να
εξερευνούμε. Τι να εξερευνήσουμε; Τη ζωή! Τι άλλο μπορούμε να
εξερευνήσουμε;
Το να αλλάξουμε το παραμύθι της ζωής μας είναι αυτό που οι Τολτέκοι
ονομάζουν επίτευξη της μεταμόρφωσης.Έχει να κάνει με τη μεταμόρφωση του
εαυτού μας, του παραμυθά, αυτού που ονειρεύεται. Η ζωή αλλάζει τόσο
γρήγορα και μπορούμε να δούμε ότι μεταμορφωνόμαστε διαρκώς, αλλά
οδηγούμαστε στην επίτευξη αυτής της μεταμόρφωσης μόνο όταν πάψουμε να
αντιστεκόμαστε στην αλλαγή. Αντιθέτως, μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε και
να απολαμβάνουμε την αλλαγή. Η επίτευξη της μεταμόρφωσης σημαίνει να
ζούμε διαρκώς στην παρούσα στιγμή, στο εδώ και τώρα. Η ζωή είναι ένα
αιώνιο παρόν, επειδή η δύναμη της ζωής δημιουργεί τώρα το κάθε τι και
μεταμορφώνει τα πάντα επίσης τώρα.
Πώς να αλλάξουμε το παραμύθι μας; Γνωρίζουμε πια ότι δημιουργούμε το
παραμύθι μας σύμφωνα με αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Για να
μεταμορφώσουμε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, πρέπει να
ξεμάθουμε αυτά που ήδη έχουμε μάθει. Όταν τα ξεμάθουμε, η πίστη μας
επιστρέφει σε εμάς. Η προσωπική μας δύναμη αυξάνεται και μπορούμε να την
επενδύσουμε σε νέα πιστεύω.
Αν θέλουμε να γνωρίζουμε την αλήθεια, εάν είμαστε έτοιμοι να αποσύρουμε
την πίστη μας από τα ψέματα, τότε πρέπει να θυμόμαστε τους δύο κανόνες:
Μην πιστεύετε τον εαυτό σας και μην πιστεύετε κανέναν άλλο. [2] Αυτό σας
δίνει διαύγεια γύρω από πολλά πράγματα, αλλά μπορεί να χρειαστούμε λίγη
υποστήριξη ώστε να σταματήσουμε να πιστεύουμε στα ψέματα και να
αρχίσουμε να σπάμε όλες τις συμφωνίες [1] που στρέφονται ενάντια σε εμάς
τους ίδιους. Αυτή την υποστήριξη την προσφέρουν οι Τέσσερις Συμφωνίες.
Υπάρχουν μόνο για εμάς, για τον πρωταγωνιστή του παραμυθιού μας. Αυτές
οι τέσσερις απλές συμφωνίες μπορούν να μας οδηγήσουν στην ατομικότητά
μας:
Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας.
Να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά.
Να μην κάνουμε υποθέσεις.
Να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αλλάξουμε το παραμύθι μας, αλλά οι
Τέσσερις Συμφωνίες είναι τα αγαπημένα μου εργαλεία για τη μεταμόρφωση.
Γιατί; Επειδή έχουν τη δύναμη να μας βοηθήσουν να ξεμάθουμε όλους
εκείνους τους τρόπους που έχουμε μάθει ώστε να χρησιμοποιούμε τον λόγο
μας ενάντια στον εαυτό μας. Απλώς ακολουθώντας αυτές τις συμφωνίες,
αμφισβητούμε [2] όλες εκείνες τις απόψεις που δεν είναι τίποτε παραπάνω
από δεισιδαιμονίες και ψέματα.
*Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας επειδή τον χρησιμοποιούμε για να δημιουργούμε το παραμύθι μας.
*Να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά, επειδή ζούμε στο δικό μας παραμύθι και οι άλλοι άνθρωποι ζουν στο δικό τους.
*Να μην κάνουμε υποθέσεις, επειδή οι περισσότερες δεν είναι αληθινές
είναι φανταστικές, και όταν ο παραμυθάς φτιάχνει παραμύθια -ειδικά για
τους άλλους παραμυθάδες- τότε δημιουργεί μεγάλα δράματα.
*Να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε, επειδή αυτό εμποδίζει τη
φωνή της γνώσης να μας δικάσει και όταν αναλαμβάνουμε δράση, εμποδίζουμε
τη φωνή να μας μιλάει.
Ο παραμυθάς, ο ψεύτης μέσα στο κεφάλι μας, μας επιβάλλει να
χρησιμοποιούμε τον λόγο μας ενάντια στον εαυτό μας. Μας επιβάλλει να
παίρνουμε προσωπικά τα πάντα, κάνει πολλές υποθέσεις και μας επιβάλλει
να αποτύχουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.
Η πρώτη συμφωνία, να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας, είναι η υπέρτατη
συμφωνία επειδή μας βοηθάει να αναγνωρίζουμε όλα τα ψέματα που κυβερνούν
τη ζωή μας. Το να είμαστε άμεμπτοι σημαίνει να χρησιμοποιούμε τη δύναμη
των λόγων μας προς την κατεύθυνση της αλήθειας και της αγάπης. Οι άλλες
τρεις συμφωνίες είναι υποστηρικτικές στην πρώτη συμφωνία -είναι η
εξάσκηση που φέρνει την επίτευξη- αλλά ο στόχος είναι η πρώτη συμφωνία.
Όταν εξασκούμε τις Τέσσερις Συμφωνίες, έρχεται η στιγμή που βιώνουμε την
αλήθεια και η συναισθηματική μας αντίδραση είναι απίστευτη.
Έχω γράψει ένα βιβλίο σχετικά με τις Τέσσερις Συμφωνίες και προσπάθησα
να το κάνω όσο πιο απλό γίνεται. Το βιβλίο μπορεί να σας κάνει να
αισθανθείτε ότι ήδη τις γνωρίζετε. Και αυτό είναι αλήθεια, επειδή οι
συμφωνίες πηγάζουν από τον πραγματικό εαυτό μας – και ο πραγματικός
εαυτός σας είναι ίδιος με τον δικό μου πραγματικό εαυτό. Το πνεύμα σας
σάς λέει το ίδιο πράγμα, και είναι καθαρή, απλή λογική. Το βιβλίο αυτό
είναι ένας αγγελιαφόρος αγάπης. Είναι σαν μια ανοικτή πόρτα που θα σας
οδηγήσει στον πραγματικό εαυτό σας, αλλά εκείνος που πρέπει να κάνει τα
βήματα είστε εσείς. Χρειάζεται να έχουμε κουράγιο για να
χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία ώστε να βρούμε τον εαυτό μας και να
ξαναδημιουργήσουμε το παραμύθι μας με τον δικό μας τρόπο. Μπορούμε να
μεταμορφώσουμε όλο το παραμύθι μας εξασκώντας απλώς τις Τέσσερις
Συμφωνίες. Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε κάθε συμφωνία.
Η πρώτη συμφωνία, να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας, σημαίνει ότι στη
δημιουργία του παραμυθιού μας δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τη δύναμη του
λόγου ενάντια στον εαυτό μας. Με τη λέξη άμεμπτος εννοούμε
«αναμάρτητος». Οτιδήποτε κάνουμε και είναι ενάντια στον εαυτό μας είναι
αμαρτία. Όταν πιστεύουμε σε ψέματα, χρησιμοποιούμε τη δύναμη του λόγου
ενάντια στον εαυτό μας. Όταν πιστεύουμε ότι κανείς δεν μας συμπαθεί, ότι
κανείς δεν μας καταλαβαίνει, ότι δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ, τότε
χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια στον εαυτό μας. [4]
Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν πολλές φιλοσοφίες που αναγνωρίζουν ότι τα
ψέματα είναι μια διαστρέβλωση του λόγου και ορισμένες παραδόσεις
ονομάζουν τη διαστρέβλωση αυτή κακό. Προτιμώ να λέω ότι χρησιμοποιούμε
τον λόγο ενάντια στον εαυτό μας, κι αυτό επειδή όταν δικάζουμε τον εαυτό
μας και τον ονομάζουμε ένοχο, δεν τον ονομάζουμε κακό. Δεν ονομάζουμε
κακό το να απορρίπτουμε τον εαυτό μας και να του φερόμαστε πολύ
χειρότερα απ’ ό,τι στα κατοικίδιά μας.
‘Όταν είμαστε άμεμπτοι, ποτέ δεν μιλάμε ενάντια στον εαυτό μας, δεν
έχουμε πιστεύω που πηγαίνουν ενάντια σε αυτόν και ποτέ δεν βοηθάμε
κάποιον άλλο να στραφεί εναντίον μας. Το να είμαστε άμεμπτοι σημαίνει να
μη χρησιμοποιούμε τη γνώση μας ενάντια στον εαυτό μας και να μην
επιτρέπουμε να μας κακοποιεί η φωνή μέσα στο κεφάλι μας. Πιθανόν τώρα να
αποκτά περισσότερο νόημα η πρώτη συμφωνία, να είμαστε άμεμπτοι με τον
λόγο μας.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο λόγος είναι η δύναμή μας, επειδή τον
χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε την εικονική μας πραγματικότητα.
Χρησιμοποιούμε τον λόγο για να δημιουργήσουμε τον πρωταγωνιστή στο
παραμύθι μας. Κάθε προσωπική άποψη και πεποίθηση αποτελείται από λέξεις:
«Είμαι έξυπνος, είμαι χαζός, είμαι όμορφος, είμαι άσχημος». Αυτό είναι
πολύ ισχυρό.
Ωστόσο, ο λόγος μας είναι ακόμη πιο ισχυρός, καθώς μας αντιπροσωπεύει
όταν αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους που ονειρεύονται. Κάθε φορά που
μιλάμε, η σκέψη μας γίνεται ήχος. Η σκέψη μας γίνεται λόγος και τώρα πια
μπορεί να τρυπώσει στον νου των άλλων ανθρώπων. Εάν είναι γόνιμος ο
νους τους γι’ αυτό το είδος σπόρου, τον τρώνε και αυτή η σκέψη πλέον
ριζώνει μέσα τους.
Ο λόγος είναι μια δύναμη που δεν μπορούμε να τη δούμε, αλλά μπορούμε να
δούμε την εκδήλωση της, την έκφραση δηλαδή του λόγου που είναι η ζωή
μας. Μετράμε το πώς χρησιμοποιούμε τον λόγο μέσα από τη συναισθηματική
μας αντίδραση. Πώς ξέρουμε ότι χρησιμοποιούμε τον λόγο άμεμπτα; Απλώς θα
το ξέρουμε επειδή θα είμαστε ευτυχισμένοι, θα αισθανόμαστε αγάπη και
όμορφα με τον εαυτό μας. Πώς ξέρουμε ότι χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια
στον εαυτό μας; Θα υποφέρουμε από ζήλια, θυμό και θλίψη.
Όταν χρησιμοποιούμε λάθος τον λόγο, το αποτέλεσμα είναι κάθε είδους
δυστυχία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν πιστεύουμε σε γνώση που έχει
μολυνθεί από το ψέμα. Αν καθαρίσουμε τον λόγο, ανακτούμε τον άμεμπτο
λόγο και ποτέ δεν προδίδουμε τον εαυτό μας. Εάν συμφωνήσουμε να είμαστε
άμεμπτοι με τον λόγο μας, είναι αρκετό για να επιστρέψουμε στον
παράδεισο που χάσαμε. Είναι αρκετό για να μας επαναφέρει στην αλήθεια
και να μεταμορφώσει όλο μας το παραμύθι. Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο
μας. Έτσι απλά.
Φωτογραφίες Mike Worrall
Η δεύτερη συμφωνία, να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά, μας βοηθά να
σπάσουμε πολλές συμφωνίες που κάναμε με διάφορα ψέματα και τα πιστέψαμε.
‘Όταν παίρνουμε προσωπικά τα πράγματα, αντιδράμε και αισθανόμαστε
πληγωμένοι κι αυτό δημιουργεί συναισθηματικό δηλητήριο. Μετά θέλουμε
εκδίκηση, να πάρουμε το αίμα μας πίσω, κι έτσι χρησιμοποιούμε τον λόγο
ενάντια σε άλλους ανθρώπους. Τώρα πια ξέρουμε ότι όλα εκείνα που
προβάλλει κάποιος επάνω μας είναι όπως ο Πικάσο που λέει: «Αυτό… είσαι
εσύ». Ξέρουμε πια ότι είναι απλώς ο παραμυθάς των άλλων που μας λέει ένα
παραμύθι. Αν δεν παίρνουμε προσωπικά αυτά τα πράγματα, τότε αποκτάμε
ανοσία στο συναισθηματικό δηλητήριο, σε όλες μας τις σχέσεις. Δεν
χάνουμε πια τον έλεγχο και δεν πληγωνόμαστε συναισθηματικά. Πράγμα που
μας χαρίζει μια καθαρότητα, η οποία μας τοποθετεί ένα βήμα μπροστά από
τους άλλους που δεν μπορούν να δουν το δικό τους παραμύθι.
Η δεύτερη συμφωνία μάς καθοδηγεί ώστε να σπάσουμε εκατοντάδες μικρά
ψέματα, μέχρι που φτάνει να χτυπήσει τον πυρήνα όλων των ψεμάτων της
ζωής μας. Όταν συμβεί αυτό, καταρρέει όλο το οικοδόμημα της γνώσης κι
έτσι έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να δημιουργήσουμε με τον δικό μας τρόπο
ένα άλλο παραμύθι. Οι Τολτέκοι το ονομάζουν αυτό απώλεια της ανθρώπινης
μορφής. Όταν χάνουμε την ανθρώπινη μορφή, τότε έχουμε την ευκαιρία να
επιλέξουμε σύμφωνα με την ατομικότητά μας το τι θέλουμε να πιστεύουμε.
‘Όταν ήμασταν παιδιά, χρησιμοποιήσαμε την προσοχή μας ώστε να
δημιουργήσουμε το πρώτο όνειρο της ζωής μας. Ποτέ δεν είχαμε την
ευκαιρία να κάνουμε επιλογή σχετικά με το τι να πιστέψουμε.
Κάθε τι που συμφωνήσαμε [1] να πιστέψουμε μας το είχαν επιβάλει. Τώρα
έχουμε μια ευκαιρία που δεν την είχαμε όταν ήμασταν παιδιά. Μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε την προσοχή μας για δεύτερη φορά, ώστε να θεμελιώσουμε
το παραμύθι μας στην αλήθεια και όχι στο ψέμα. Οι Τολτέκοι το ονομάζουν
αυτό το όνειρο της δεύτερης προσοχής. Εγώ πάλι το ονομάζω το δεύτερο
παραμύθι μας, επειδή είναι κι αυτό ένα ακόμα όνειρο, ένα παραμύθι, με τη
διαφορά όμως ότι τώρα είναι επιλογή μας.
Όταν χάνουμε την ανθρώπινη μορφή μας, τότε η βούλησή μας είναι ξανά
ελεύθερη. Ανακτάμε τη δύναμη της πίστης μας και αυτό που μπορούμε να
κάνουμε με αυτή την πίστη δεν έχει όρια. Μπορούμε να ξαναδημιουργήσουμε
τη ζωή μας με έναν σπουδαίο τρόπο, αν αυτό θέλουμε. Αλλά ο στόχος δεν
είναι να σώσουμε τον κόσμο. Όχι, η μόνη αποστολή που έχουμε στη ζωή
είναι να κάνουμε ευτυχισμένο τον εαυτό μας. Αυτό είναι. Είναι τόσο απλό.
Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να κάνουμε ευτυχισμένο τον εαυτό μας είναι
να δημιουργούμε ένα παραμύθι που θα μας κάνει ευτυχισμένους.
Σε όλους μας μπορούν να συμβούν τα πάντα. Δεν μπορούμε να ελέγχουμε αυτά
που συμβαίνουν γύρω μας, ωστόσο μπορούμε να ελέγξουμε τον τρόπο που
δημιουργούμε το παραμύθι μας. Μπορούμε να διηγούμαστε το παραμύθι μας
σαν να ήταν ένα μεγάλο μελόδραμα και να είμαστε στεναχωρημένοι και
θλιμμένοι με το κάθε τι που μας συμβαίνει, ή μπορούμε να διηγούμαστε το
παραμύθι χωρίς όλα αυτά τα δράματα.
Η τρίτη συμφωνία, να μην κάνουμε υποθέσεις, είναι το εισιτήριο στην
προσωπική μας ελευθερία. Τι συμβαίνει όταν υποθέτουμε; Ο παραμυθάς
κατασκευάζει ένα παραμύθι, εμείς το πιστεύουμε και αποτυγχάνουμε να
κάνουμε ερωτήσεις που θα έριχναν λίγο φως στην αλήθεια. Το μεγαλύτερο
μέρος του ονείρου μας βασίζεται σε υποθέσεις, κι αυτές οι υποθέσεις
δημιουργούν έναν ολόκληρο κόσμο από αυταπάτες που δεν είναι καθόλου
αληθινές, ωστόσο εμείς τις πιστεύουμε. Το να κάνουμε υποθέσεις και στη
συνέχεια να τις παίρνουμε προσωπικά είναι η αρχή της κόλασης σε αυτό τον
κόσμο. Δημιουργούμε τόσα πολλά προβλήματα επειδή κάνουμε υποθέσεις και
πιστεύουμε ότι είναι αληθινές. Σχεδόν όλες οι συγκρούσεις μας βασίζονται
σε αυτές.
Επίγνωση σημαίνει να βλέπουμε τι είναι αλήθεια, να βλέπουμε το -κάθε τι
όπως είναι, όχι όπως θέλουμε να είναι, προκειμένου να δικαιολογήσουμε
αυτό που ήδη πιστεύουμε. Η επίτευξη της επίγνωσης είναι η πρώτη επίτευξη
των Τολτέκων και μπορούμε να την ονομάσουμε η επίτευξη της αλήθειας.
Πρώτα, χρειάζεται να έχουμε επίγνωση ότι η φωνή μέσα στο κεφάλι μας μάς
λέει πάντοτε ένα παραμύθι. Ονειρευόμαστε συνέχεια. Είναι αλήθεια ότι
αντιλαμβανόμαστε το τι μας συμβαίνει, αλλά ο τρόπος που ο παραμυθάς
δικαιολογεί, εξηγεί και κάνει υποθέσεις γύρω απ’ όσα αντιλαμβανόμαστε
δεν είναι αλήθεια` είναι απλώς ένα παραμύθι.
Στη συνέχεια, χρειάζεται να έχουμε την επίγνωση ότι η φωνή του παραμυθά
μέσα στο κεφάλι μας δεν είναι απαραίτητα και δική μας φωνή. Κάθε έννοια
μέσα στο κεφάλι μας έχει μια φωνή και θέλει να εκφραστεί. Ονειρεύεται.
Είναι απλώς άλλο ένα παραμύθι που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας
και να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Το άλλο κομμάτι μας, το μέρος που
ακούει, αυτό που βλέπει το όνειρο, είναι αυτό που κακοποιείται.
Τελικά, χρειάζεται να εξασκηθούμε στην επίγνωση μέχρι να την
κατακτήσουμε. Όταν το καταφέρουμε και κάνουμε την επίγνωση συνήθεια,
τότε θα βλέπουμε πάντα τη ζωή έτσι όπως είναι και όχι» όπως θέλουμε να
τη βλέπουμε. Δεν θα προσπαθούμε πια να εκφράσουμε τα πράγματα με λέξεις,
να εξηγήσουμε στον εαυτό μας οτιδήποτε και έτσι η επίτευξη της
επίγνωσης θα είναι ένα πραγματικό εμπόδιο απέναντι σ’ αυτά που
υποθέτουμε. Τότε, θα χρησιμοποιούμε τον λόγο μόνο για να επικοινωνούμε
με τους άλλους, γνωρίζοντας ότι η επικοινωνία μας βασίζεται απλώς σε μία
άποψη σύμφωνη με αυτά που πιστεύουμε. Αυτό που πιστεύουμε είναι μόνο
ένα πρόγραμμα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ιδέες που στην πλειοψηφία
τους είναι ψευδείς.[4] Γι’ αυτό χρειάζεται να ακούμε και να κάνουμε
ερωτήσεις. Με τη σαφή επικοινωνία οι άνθρωποι θα μας δώσουν όλες τις
απαραίτητες πληροφορίες και δεν θα χρειάζεται πια να κάνουμε υποθέσεις.
Η τέταρτη συμφωνία είναι να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε. Όταν
κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, τότε δεν δίνουμε ευκαιρία στη φωνή
της γνώσης να μας δικάσει. Αν δεν μας δικάσει η φωνή, τότε δεν
χρειάζεται να αισθανόμαστε ένοχοι ή να τιμωρούμε τον εαυτό μας. Όταν
κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, είμαστε παραγωγικοί και αυτό σημαίνει
ότι θα μπούμε σε δράση. Κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε, αναλαμβάνουμε
δράση και κάνουμε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε, επειδή αυτή η
δραστηριότητα μάς κάνει ευτυχισμένους. Το κάνουμε επειδή θέλουμε να το
κάνουμε και όχι επειδή πρέπει να το κάνουμε.
Οι καλύτερες στιγμές της ζωής μας είναι όταν είμαστε αυθεντικοί, όταν
είμαστε ο εαυτός μας. Όταν είμαστε μέσα στη δημιουργία μας και κάνουμε
αυτό που αγαπάμε να κάνουμε, τότε γινόμαστε ξανά αυτό που είμαστε
πραγματικά. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμαστε, αλλά εκφραζόμαστε. Όταν
κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε μέσα στη δημιουργία μας, ο νους μας
σταματά και είμαστε ξανά ζωντανοί. Εξωτερικεύονται αβίαστα τα
συναισθήματά μας και δεν προσέχουμε καν το πόσο υπέροχα αισθανόμαστε. Η
δράση, απλώς η δράση, μας κάνει να αισθανόμαστε υπέροχα. ‘Όταν όμως
βρισκόμαστε σε ακινησία, τότε πρέπει να αναλάβει δράση ο νους μας και
αυτό είναι μια ανοιχτή πρόσκληση για τη φωνή της γνώσης. Όντας
απορροφημένοι σε αυτό που κάνουμε, ο νους δεν μιλάει σχεδόν καθόλου. [5]
Όταν δημιουργούμε, η φωνή της γνώσης απουσιάζει, ακόμα κι αν στην τέχνη
μας χρησιμοποιούμε λέξεις. Αν γράφουμε ένα ποίημα, δεν σκεφτόμαστε τις
λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε` απλώς εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Οι
λέξεις είναι το εργαλείο, είναι ο κώδικας που χρησιμοποιούμε για να
εκφραστούμε. Αν είμαστε μουσικοί, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε εμάς
και τη μουσική. Την ίδια στιγμή που δημιουργούμε τη μουσική, είμαστε
εμείς αυτοί που απολαμβάνουμε την κάθε νότα και ήχο. Γινόμαστε ένα με
αυτό που κάνουμε. Είναι μια υπέρτατη απόλαυση. Όποιος είναι μουσικός θα
ξέρει για τι ακριβώς μιλάω. Εκφράζουμε αυτό που πραγματικά είμαστε κι
αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε από
εμάς. Το να εκφράζουμε τον εαυτό μας απλώς, μας οδηγεί σε έκσταση
επειδή δημιουργούμε. Αυτή είναι η ζωή ως τέχνη.
Το να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σημαίνει να εμπιστευόμαστε τον
εαυτό μας και τη Δημιουργία, τη δύναμη της ζωής. Βάζουμε έναν στόχο και
τον σημαδεύουμε 100%, χωρίς προσκόλληση στην κατάκτηση του. Δεν
γνωρίζουμε αν θα φτάσουμε τον στόχο μας και δεν μας ενδιαφέρει αν θα το
κάνουμε. Προσπαθούμε να τον πετύχουμε και όταν τα καταφέρουμε είναι
υπέροχο, αλλά και αν δεν φτάσουμε τον στόχο και αυτό είναι υπέροχο
επίσης. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είμαστε ολοκληρωμένοι, επειδή η
αγάπη σε κίνηση είναι ένα υπέροχο πράγμα. Το να μπαίνουμε σε δράση είναι
μια έκφραση του εαυτού μας, είναι η έκφραση του πνεύματος και είναι
δική μας δημιουργία.
Σας ενθαρρύνω να αναλαμβάνετε και εσείς την ευθύνη για κάθε απόφαση που
παίρνετε στη ζωή σας. Καμιά απόφαση δεν είναι σωστή ή λάθος: αυτό που
έχει σημασία είναι η δράση που θα ακολουθήσει τις επιλογές μας. Κάθε τι
στη ζωή είναι απλώς και μόνο μια επιλογή. Το όνειρο το ελέγχουμε
κάνοντας επιλογές. Κάθε επιλογή έχει και μια συνέπεια και ο κυρίαρχος
των ονείρων έχει επίγνωση των συνεπειών. Μπορούμε να πούμε επίσης ότι
για κάθε δράση βιώνουμε μια αντίδραση. Εάν η δράση είναι η γνώση μας,
και τα συναισθήματά μας η αντίδραση, τότε μπορούμε να δούμε γιατί είναι
τόσο σημαντικό το να έχουμε επίγνωση της φωνής της γνώσης.
Η φωνή της γνώσης σαμποτάρει πάντα την ευτυχία μας. Στις πιο
ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας παίζουμε` συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά.
Αλλά η φωνή έρχεται μέσα στο κεφάλι μας και λέει: «Αυτό είναι πολύ καλό
για να είναι αληθινό. Ας πατήσουμε γερά στο έδαφος και ας επιστρέψουμε
στην πραγματικότητα». Η πραγματικότητα για την οποία μιλάει η φωνή της
γνώσης είναι η δυστυχία.
Η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη. Εάν αγαπάμε τον εαυτό μας, εάν ασκούμαστε
να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, τότε σε λίγο θα μας γίνει
συνήθεια. Όταν μας γίνει συνήθεια
να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, κάθε τι θα είναι ένα παιχνίδι για
να είμαστε ευτυχισμένοι, όπως όταν ήμασταν πολύ μικρά παιδιά. Αλλά πρώτα
χρειάζεται να σταματήσουμε την εσωτερική φλυαρία. Αυτό είναι ένα από τα
μεγαλύτερα θαύματα που μπορεί να βιώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος. Αν
μπορούμε να σταματήσουμε τη φωνή, τότε είμαστε σχεδόν απελευθερωμένοι
από την κακοποίηση που μας προξενούν όλα τα ψέματα.
Με έχουν ρωτήσει πολλοί άνθρωποι αν συμβουλεύω τη χρήση των μάντρα ώστε
να εξαλείψουμε τον εσωτερικό διάλογο. Σας ενθαρρύνω να χρησιμοποιείτε
οποιονδήποτε τρόπο μπορείτε να βρείτε προκειμένου να σταματήσετε τη
φλυαρία. Δεν υπάρχει συνταγή. Μπορούμε να δοκιμάσουμε όσους τρόπους
θέλουμε μέχρι να βρούμε αυτόν που μας ταιριάζει. Για ορισμένους
ανθρώπους, ένα μάντρα μπορεί να είναι το θαύμα. Για άλλους πάλι μπορεί
να είναι ο διαλογισμός, ο στοχασμός ή η μουσική. Για άλλους μπορεί να
είναι ο περίπατος στο ύπαιθρο ή απλώς να στολίζουν το περιβάλλον τους με
φυσική ομορφιά. Μπορεί να είναι ο χορός, η γιόγκα, το τρέξιμο, το
κολύμπι ή οποιαδήποτε άλλη άσκηση. Εξαρτάται από τον καθένα μας.
Όταν ήμουν έφηβος, μου είπε ο παππούς μου: «Η μουσική είναι η λύση για
να σταματήσεις τη φωνή μέσα στο κεφάλι σου. Αντικατάστησε τη φωνή με τη
μουσική επειδή δεν μπορείς να εξηγείς τη μουσική. Πώς μπορείς να
εξηγήσεις την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν; Μπορείς να χρησιμοποιείς τις
απόψεις σου αλλά δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Πρέπει να την παίξεις».
Κατάλαβα τι μου είπε, αλλά δεν μου άρεσε η επιλογή της μουσικής. Του
άρεσε η κλασική μουσική κι έτσι απαρνήθηκα εντελώς αυτήν τη μέθοδο. Του
είπα: «Δε νομίζω. Είναι βαρετή». Βέβαια, άκουγα ήδη μουσική αλλά η
μουσική που μου άρεσε ήταν οι Beatles. Οι στίχοι ήταν στ’ αγγλικά κι
εκείνο τον καιρό μιλούσα μόνο ισπανικά. Μπορούσα να προφέρω κάθε λέξη
από τα τραγούδια, αλλά δεν είχαν κανένα νόημα καθώς δεν ήξερα τι
σημαίνουν. Αν τα τραγούδια μιλούσαν για δράματα, δεν τα αντιλαμβανόμουν
ως δράματα, τα αντιλαμβανόμουν ως ομορφιά.
Το να ακούω τους Beatles -χωρίς να καταλαβαίνω τις λέξεις- δούλεψε πολύ
καλά πάνω μου, μια και οι φωνές ήταν άλλο ένα εργαλείο, ενώ η μουσική
κατοικούσε στον χώρο που μέχρι τώρα καταλάμβανε η φωνή της γνώσης.
Υπήρχαν στιγμές που η φωνή ήταν εκεί, αλλά υπήρχαν και στιγμές που
απουσίαζε. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η μουσική, που δεν άφηνα την προσοχή
μου να ξεγλιστρήσει σε κάτι άλλο – μέσα στο κεφάλι μου υπήρχε μόνο η
μουσική. Ξεκίνησα να το κάνω χωρίς επίγνωση, επειδή, παρόλο που είχα
ακούσει αυτά που μου είπε ο παππούς μου, είχα κάνει την υπόθεση ότι
μιλούσε μόνο για κλασική μουσική. Η μουσική μπορεί να είναι κρουστά,
σάλπιγγες ή οποιοδήποτε είδος οργάνου, αρκεί να μην υπάρχουν λέξεις σε
γλώσσα που γνωρίζουμε οπότε μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή μας. Το
πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που η μουσική συνοδεύεται από λέξεις που
τις καταλαβαίνουμε και έχουν νόημα για μας, επομένως μπορούμε να
σκεφτούμε πάνω σ’ αυτές.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γαληνέψουμε τον νου, αρκεί μόνο να τους
χρησιμοποιήσουμε. Ωστόσο, κατά την άποψή μου ο καλύτερος τρόπος είναι να
ασκούμε τις Τέσσερις Συμφωνίες. Αυτές οι συμφωνίες έχουν τη δύναμη να
σπάσουν χιλιάδες από τις μικρές συμφωνίες που καταφέρονται ενάντια στον
εαυτό μας, αλλά δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Πολλοί άνθρωποι λένε:
«Καταλαβαίνω τις Τέσσερις Συμφωνίες και αλλάζουν τη ζωή μου, αλλά δεν
μπορώ να συνεχίσω από ένα συγκεκριμένο σημείο και μετά». Δεν μπορούμε να
συνεχίσουμε επειδή εκείνη τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια ισχυρή
πεποίθηση. Η πίστη (θέληση) που επενδύσαμε σε αυτήν την πεποίθηση είναι
πιο ισχυρή από την πίστη που διαθέτουμε για να την αλλάξουμε. Γι’ αυτόν
το λόγο είναι σημαντικό να εξασκηθούμε πρώτα στην ανάκτηση της πίστης
από τις μικρές πεποιθήσεις. [7]
Κάθε φορά που εξασκούμε τις Τέσσερις Συμφωνίες, η έννοιά τους πηγαίνει
όλο και πιο βαθιά. Όταν διαβάζουμε το βιβλίο Οι Τέσσερις Συμφωνίες, για
δεύτερη ή για τρίτη φορά, από ένα σημείο και μετά μοιάζει σαν να
διαβάζουμε ένα διαφορετικό βιβλίο. Μοιάζει αλλιώτικο, επειδή έχουμε
σπάσει κιόλας ορισμένες μικρές συμφωνίες. Τώρα, μπορούμε να πάμε λίγο
πιο βαθιά, και πάμε όλο και πιο βαθιά μέχρι που θα έρθει η στιγμή που θα
ανοίξουμε τα πνευματικά μας μάτια. [8] Οταν τελικά καταφέρουμε να
μεταμορφωθούμε, η ζωή μας γίνεται ένα όνειρο που είναι έργο τέχνης, μια
έκφραση του συναισθηματικού μας σώματος, όπως ήταν πριν τη γνώση.
Don Miguel Ruiz
via
