Διάλογοι ἁμαρτωλοῦ

Α) ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ὁ διάβολος ἐλθὼν
ἀποσπάσασθαι τὴν ψυχὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ

Β) ἐν ᾧ εἰσάγεται ὁ ἁμαρτωλὸς τῇ Θεοτόκῳ,
διαλεγόμενος, καὶ τυχεῖν σωτηρίας δεόμενος

---

Διάλογος: ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ὁ διάβολος ἐλθὼν ἀποσπάσασθαι τὴν ψυχὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Κατ᾿ ἀλφάβητον. Ὁ Ἁμαρτωλός. Ἄφες με τρισκατάρατε, τί ἔχεις μετ᾿ ἐμένα; καὶ κακὴν κάκως μὲ τραβᾶς, τὶς ἔστειλεν ἐσένα; Ὁ Διάβολος. Βέβηλε καὶ παμμίαρε, ἐρωτᾶς τὴν αἰτίαν; ἐνθυμήσου τὰ ἔργα σου, τὴν κακὴν πολιτείαν. Ὁ Ἁμαρτωλός. Γλήγορα φίλοι δράμετε, ἔλθετε βοηθοί μου, τί νὰ γενῶ ὁ ἄθλιος; Εὐγαίνει ἡ ψυχή μου. Ὁ Διάβολος. Δὲν σ᾿ ὠφελοῦν ταλαίπωρε, φίλοι καὶ συγγενεῖς σου, ματαίως κράζεις καὶ βοᾶς, ἐγὼ παίρνω τὴν ψυχήν σου. Ὁ Ἁμαρτωλός. Ἐλέησόν με ἄπονε, λυπήσου τὸν καημένον, συμπόνεσε ἀπάνθρωπε, ἄνθρωπον πονεμένον. Ὁ Διάβολος. Ζωὴν κακὴν ἐπέρασες, δὲν εἶχες Θεοῦ φόβον, ἔλα λοιπὸν μὲ λόγου μου, εἰς τοῦ ᾍδου τὸν ζόφον. Ὁ Ἁμαρτωλός. Ἤκουα δὲν ἐπίστευα, ἔλεγα τίς ἠξεύρῃ; τὰ μέλλοντα· δὲν ἤλπιζα, τέτοια ὀργὴ νὰ μ᾿ εὕρῃ. Ὁ Διάβολος. Θανατηφόροι δαίμονες, ποῦ εἶσθε, τί ἀργεῖτε; εὐγάλετέ του τὴν ψυχήν, καὶ μὴν τὸν λυπηθῆτε. Ὁ Ἁμαρτωλός. Ἴσως δὲν ἔμεινεν ἐλπίς, πλέον τῆς σωτηρίας, ἄφες μ᾿ ὀλίγον καὶ καιρόν, δός μοι τῆς μετανοίας. Ὁ Διάβολος. Κακόγερε, ἀκάθαρτε, ὁ ἐν κακοῖς γηράσας, τῶρα ζητεῖς μετάνοιαν, εἰς τὰς χεῖράς μου φθάσας; Ὁ Ἁμαρτωλός. Λυπήσου με καὶ ἔφες με, κᾄν νὰ γλυκοφιλήσω, τὰ τέκνα τὴν γυναῖκά μου, λόγον νὰ τοὺς μιλήσω. Ὁ Διάβολος. Μαχαῖρι βαστῶ δίστομον, καὶ ὅποιον κεντήσει, δὲν ἠμπορεῖ, παρὰ εὐθὺς νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ. Ὁ Ἁμαρτωλός. Νὰ δώσω ὁ ταλαίπωρος, ὅλο τὸ τίποτές μου, νὰ ξαγοράσω τὴν ζωήν, μὲ ἀφίνεις εἰπές μου; Ὁ Διάβολος. Ξώρας ζητεῖς τὴν ξαγοράν, εἶχες καιρόν πλὴν τῶρα, ἀπέταξε καὶ ἡ κακὴ σὲ ἔφθασεν ἡ ὥρα. Ὁ Ἁμαρτωλός. Ὁ τόπος δὲ ὁποῦ ἐσύ, νὰ πάγω μὲ βιάζεις, εἰπέ μου ποῦ εὑρίσκεται, καὶ πῶς τὸν ὀνομάζεις; Ὁ Διάβολος. Παμφάγος ᾍδης λέγεται, καὶ εἶναι εἰς τὸν πάτον, τῆς γῆς τὸν σκοτεινότατον, ὅλον ψυχαῖς γεμάτο. Ὁ Ἁμαρτωλός. Ῥάβδισε, κάψε, παίδευσε, βασάνισε καὶ κάμε, σὲ μὲ ὅτι θέλεις ἐδώ, μόνον ἐκεῖ μὴ πᾶμε. Ὁ Διάβολος. Σῶμα χωρὶς ψυχὴ νὰ ζῆ, δύναται και τὸ ψάρι, στὴν γῆν· παρὰ ὁ διάβολος, τὸν κακὸν νὰ μὴν πάρῃ. Ὁ Ἁμαρτωλός. Τί κάμνουν ὅσ᾿ εὑρίσκονται ἐκεῖ φανέρωσέ μου, ἔχουν ποτὲ ἐλευθεριάν, ἤ ἄνεσιν κᾄν πές μου; Ὁ Διάβολος. Ὑπάρχουσιν ἐν τῇ φλογί, καίγονται αἰωνίως, τυραννοῦνται ἀπὸ ἡμᾶς, χωρὶς σπλάγχνος τελείως. Ὁ Ἁμαρτωλός. Φωνάζω καὶ παρακαλῶ, Κύριε καὶ Θεέ μου, ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ δαίμονος, σῶσόν με Πλαστουργέ μου. Ὁ Διάβολος. Χάνεις τὸν κόπον ἄθλιε, καὶ σὺ εἶσαι δικός μου, ἄν ἤθελες ἐγλύτωνες, ὅταν ἤσουν ἐν κόσμῳ. Ὁ Ἁμαρτωλός. Ψέματα τὰ βιβλία μας, θαῤῥοῦσα ὁ καημένος, δὲν ἄκουα τί μ᾿ ἔλεγαν, καὶ εἶμαι κολασμένος. Ὁ Διάβολος. Ὤχ, ὤχ, ὅποιος σὰν ἐμὲ κάμει θέλει νὰ πάθῃ, καὶ σὰν ἐμὲ καὶ νὰ ἔλθῃ, εἰς τοῦ ᾍδου τὰ βάθη.

---

Διάλογος, ἐν ᾧ εἰσάγεται ὁ ἁμαρτωλὸς τῇ Θεοτόκῳ,
διαλεγόμενος, καὶ τυχεῖν σωτηρίας δεόμενος.
Κατ᾿ ἀλφάβητον.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Ἀνύμφευτε Θεόνυμφε, οὐρανοῦ γῆς Κυρία,
σῶσόν με τὸν ταλαίπωρον, Θεοῦ Μῆτερ Μαρία.

Ἡ Θεοτόκος.

Βεβαία ἤθελες σωθῇ, εἰ μὲν μετανοήσῃς,
εἰ δὲ μὴ εἰς τὴν κόλασιν, θέλεις νὰ καταντήσῃς.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Γνωρίζεις Παναγία μου, πόσον σὲ ἀγαποῦσα,
μὲ πόθον καὶ εὐλάβειαν, πόσον σ᾿ ἐπροσκυνοῦσα.

Ἡ Θεοτόκος.

Δὲν σῴζει ἡ εὐλάβεια, καὶ ἡ ἀγάπη στεῖραν,
χωρὶς τὰ ἔργα τὰ καλά, ψυχῆς τὴν ἰατρείαν.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Ἐλέησόν με κράζω σοι, κατὰ τὸ ἔλεός σου,
εὔσπλαγχνὸς πολυέλεος, εἶναι γὰρ ὁ Υἱός σου.

Ἡ Θεοτόκος.

Ζητεῖς πρᾶγμα ἀδύνατον, εἶναι γὰρ ὁ Υἱός μου,
εὔσπλαγχνὸς πλὴν καὶ δίκαιος, ὑπάρχει ὁ Θεός μου.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Ἠθέλησα πολλαῖς φοραῖς, ἵνα μετανοήσω,
ὁ κόσμος δὲν εἶναι γλυκύς, καὶ σύρνομαι ὀπίσω.

Ἡ Θεοτόκος.

Θέλησε, ἀποφάσισε, τὴν γνώμην σὺ βιάζεις,
τὴν Βασιλείαν Οὐρανῶν, οἱ βιασταὶ ἁρπάζουν.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Ἱλάσθητί μοι Δέσποινα, εἰς σὲ μόνην ἐλπίζω,
μετὰ Θεὸν ὁ ἄθλιος, ἐκ μήτρας σὲ γνωρίζω.

Ἡ Θεοτόκος.

Καλὴ εἶναι καὶ ἡ ἐλπίς, καὶ σῶνει τὴν ψυχήν σου,
καὶ ἔργα ὅμως πρόσθεσε, καλὰ εἰς τὴν ζωήν σου.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Λύτρωσαί με πανάχραντε, πυρὸς τοῦ αἰωνίου,
ἐσὺ γὰρ θέλεις δύνασαι, ὡς Μήτηρ τοῦ Κυρίου.

Ἡ Θεοτόκος.

Μὴ μ᾿ ἐνοχλεῖς ταλαίπωρε, μὲ τὴν πολυλογίαν,
εἰς ἄνθρωπον ἁμαρτωλόν, δὲν δίδω εὐλογίαν.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Νινευΐτας ὁ Κύριος ἔσωσε, καὶ τὴν πόρνην,
σῶσον κᾀμὲ Κυρία μου, κράζω ὡς τὸν τελώνην.

Ἡ Θεοτόκος.

Ξύπνησε ἀπ᾿ τὰ κακά, κάνε ἐλεημοσύνη,
καὶ θέλει σώσει καὶ ἐσέ, Θεοῦ ἡ καλοσύνη.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Ὅλας τὰς ἁμαρτίας μου συγχώρησον Κυρία,
ἔχεις γὰρ ἐπακούοντα, τὸν Θεὸν Παναγία.

Ἡ Θεοτόκος.

Πολλὰ καλὰ συγχώρησιν, δίδει ἁμαρτημάτων,
ὁ Κύριός μου πλὴν ζητεῖ, ἀποχὴν τῶν πταισμάτων.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Ῥεῖθρα θερμῶν δακρύων μου, μὴ ἀποσιωπήσῃς,
μετανοοῦντα δοῦλόν σου, δέξαι μὴ μὲ ἀφήσῃς.

Ἡ Θεοτόκος.

Σὲ δέχομαι ἐπήκουσα, τὴν παρακάλεσίν σου,
πρόσεχε ὅμως μὴ στραφῇς, ἀπ᾿ τὴν ὑπόσχεσίν σου.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Τὴν χάριν σου Κυρία μου, φθέγγομαι καὶ οὐ κρύπτω,
εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ, εἰς τοὺς πόδας σου πίπτω.

Ἡ Θεοτόκος.

Ὕμνησον, εὐχαρίστησον, Θεὸν τὸν Λυτρωτήν σου,
καὶ δούλευε καὶ λάτρευε, Αὐτὸν τὸν Ποιητήν σου.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Φωνὰς τὰς εὐχαριστικάς, Θεῷ καὶ σὺ Κυρία,
ἀναπέμπω ἑκάστοτε, Θεοτόκε Μαρία.

Ἡ Θεοτόκος πρὸς τὸν Χριστόν.

Χάριν τὴν Σὴν κατάπεμψον, παμφίλτατε Υἱέ μου,
τούτῳ μετανοοῦντί Σοι, φιλάνθρωπε Θεέ μου.

Ὁ Ἁμαρτωλός.

Ψάλλω κηρύττω καὶ λαλῶ, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας,
τὴν δόξαν σου Θεόνυμφε, καὶ τὰς εὐεργεσίας.

Ὁ ποιητής.

Ὦ κόσμε τετραπέρατε, ἄλλος δὲν σὲ φυλάττει,
εἰ μὴ Παρθένος ἐκ Θεοῦ, αὐτῶν τῷ κράττει.

Καισάριος Δαπόντες