Αναμφίβολα όσοι άνθρωποι πορεύονται στο δρόμο προς την αυτογνωσία τους
διαπιστώνουν με το χρόνο πως αλλάζουν και οι ποιότητες των σχέσεων με
τους συνανθρώπους τους... και ειδικά με τους πιο κοντινούς τους
ανθρώπους, εντός της οικείας...
Ο δρόμος προς την αυτογνωσία, προς την αυτοβελτίωση και την αυτοθεραπεία
μπορεί να μοιάζει, μα δεν είναι ποτέ εντελώς ατομικός, καθώς επιδρά και
επηρεάζει άμεσα τους γύρω μας...
Ναι μεν η διαδρομή ξεκινά πάντα με την στροφή της προσοχής μας εντός,
αλλά καθώς παραμένουμε συνδεδεμένοι, σαν συγκοινωνούντα δοχεία, οι
επιτυχίες εντός μας αλλάζουν, επιδρούν, επηρεάζουν και συμπαρασύρουν και
τους οικείους μας κατ' αρχήν... (πράγμα που συμβαίνει πάντοτε...
ακόμη κι αν δεν ασχολούμαστε με την πρόοδο και αυτογνωσία μας... με
διαφορετική ωστόσο χροιά...)
Ανάμεσα σε άλλα θέματα που έρχονται να απασχολήσουν ένα συνειδητό
αναζητητή της αλήθειας εντός του και της πορείας αυτογνωσίας του είναι
και το θέμα των σχέσεων με το άλλο φύλο και ιδιαίτερα του γάμου...
Πολύ συχνά παρατηρούμε χωρισμούς και διαζύγια που λαμβάνουν χώρα εκεί
γύρω στα 40 και μέχρι τα 49 χρόνια ζωής... μια περίοδο που υπογραμμίζει
την πορεία προς την ολοκλήρωση ενός πρώτου κύκλου ζωής...
Η αποξένωση και η απομάκρυνση των δύο συντρόφων και συζύγων (αν
υπήρξαν τέτοιοι στην ουσία τους ποτέ...) φτάνει σε ένα αποκορύφωμα, όπου
καλείται κανείς να πάρει μια σοβαρή απόφαση: μαζί ή μόνος...
Πολύ συχνά η απόφαση επισκιάζεται από κάποια άλλη, "πνευματικότερη
σχέση" που πιθανόν διατηρεί ο ένας εκ των δύο μελών του ζεύγους. (Μιλάμε
πάντοτε για άτομα στο δρόμο αυτογνωσίας... οπότε δεν θα ασχοληθούμε εδώ
καθόλου με την περίοδο "κρίσης" που περνούν οι άνθρωποι γύρω στα 40
τους και συχνά τους οδηγεί σε εξωσυζυγικές σχέσεις απλά και μόνο με
κίνητρο την αυτοεπιβεβαίωση ή την αλλαγή... ή οποιοδήποτε άλλο εξωγενή
και επιφανειακό λόγο... συνειδητό ή ασυνείδητο...)
Πνευματικές σχέσεις λοιπόν... μεταξύ ανθρώπων που βρίσκονται στην
πορεία τους προς την αυτοεκπλήρωση, την ολοκλήρωση και την επίγνωση...
που δημιουργούνται από ένα "κενό" που υπάρχει στη σχέση τους, με τον
σύντροφο στη ζωή τους...
Συνήθως παρατηρείται τούτο όταν υπάρχει μια μακρόχρονη σχέση μεν, μια
οικογένεια, όπου ο ένας όμως μόνον εκ των δύο άρχισε σε κάποιο σημείο
της κοινής τους πορείας να ασχολείται σοβαρά με την αυτογνωσία και την
πνευματικότητα του, ενώ ο άλλος σύντροφος όχι....
Άθελα τους αρχίζουν να κινούνται σε μια διαφορετική πορεία ο καθένας ατομικά, αλλά συνεχίζουν να μοιράζονται τα της ζωής...
Σε αυτή τη φάση ο αναζητητής τυχαίνει να συναντήσει άτομα, του ίδιου ή
του αντίθετου φύλου, με τα οποία υπάρχει μια αρμονική συνήχηση και
επικοινωνία. Υπάρχει το κοινό ενδιαφέρον προς την εξέλιξη προς τις
ανώτερες ανθρώπινες ιδιότητες και αρετές... Κάποια στιγμή ίσως ανάμεσα
στους συνοδοιπόρους συναντήσει ή ξεχωρίσει ένα άτομο, με το οποίο
μοιάζει πως οι δύο αυτοί "πνευματικοί σύντροφοι" συμπληρώνουν τέλεια ο
ένας τον άλλο... Αρχίζει να δημιουργείται μια πρωτόγνωρη οικειότητα και
δεν αργεί η ανώτερη αυτή ψυχική και πνευματική σύνδεση να συμπαρασύρει
ολόκληρη την ύπαρξη των δύο ατόμων... που νιώθουν και επιθυμούν ή θέλουν
να μοιράζονται πλέον τις ζωές τους σε όλο τους το φάσμα...
Μια τέτοια πνευματική έλξη όμως μπορεί να αποτελεί και μάθημα
εξέλιξης των δύο... ειδικά αν υπάρχει ήδη κάποιος άλλος σύντροφος
ζωής...
Συχνά λέγεται πως υπάρχουν οι "δίδυμες ψυχές" ή το έτερον ήμισυ που
αναζητά ο καθένας μας κινούμενος από την ψυχή του... Ωστόσο οι σύντροφοι
ζωής έχουν επιλεγεί νωρίτερα... πολύ πριν νιώσει καν ο άνθρωπος την
ανάγκη για αναζήτηση και αυτογνωσία...
Πολλοί επιλέγουν να διαχωρίσουν τις ζωές τους στα δύο: συνεχίζουν να
μοιράζονται τη ζωή τους με το σύντροφο ζωής και τις πνευματικές τους
αναζητήσεις με τον "πνευματικό" τους σύντροφο... Ωστόσο ένας τέτοιος
διαχωρισμός δεν μπορεί να πάει καλά για πολύ... Είπαμε και αλλού: το πνεύμα ορίζει και την ύλη...
και τη συμπαρασύρει... Οπότε, αν μιλάμε για επικοινωνία στα ανώτερα
ψυχικά πνευματικά πεδία συνείδησης (π.χ. στα 3 ή 4 ανώτερα "τσάκρα" )
είναι λογικό και επόμενο κάποια στιγμή να συνηχήσουν και τα κατώτερα
πεδία συνείδησης... Και ο διχασμός του ατόμου με 2 διαφορετικές
πολώσεις, μία προς το σύντροφο ζωής και μία προς το σύντροφο πνευματικού
βίου... να μην μπορεί να σταθεί...
Και εδώ ξεκινά το δίλημμα: να μείνει κανείς με τον σύντροφο που
επέλεξε εκεί μεταξύ 20 και 30 ετών, το σύντροφο με τον οποίο μοιράζεται
μια οικογένεια... που όμως δεν τον συγκινεί, εκφράζει, δίνει
πληρότητα... ή να δώσει ένα τέλος και να ξεκινήσει μια νέα συντροφική
ζωή με τον εξιδανικευμένο "πνευματικό σύντροφο" που συνάντησε σε μια ωριμότερη ηλικία;...
Ίσως να μην υπάρχουν ορθές ή λαθεμένες επιλογές, ειδικά αν αυτές
είναι σύμφωνες και με τους δύο συντρόφους που αποφασίζουν όμορφα και
αρμονικά να λύσουν τον κοινό βίο και να πορευτούν ο καθένας προς
νέες κατευθύνσεις...
Ωστόσο είναι σαφές πως η σοβαρή εργασία ενός ατόμου με τον εαυτό του,
αργά ή γρήγορα θα του φανερώσει πως ακόμη και η φαινομενικά "ανώριμη"
επιλογή του συντρόφου ζωής δεν ήταν εντελώς "τυχαία"...
Ο δρόμος της πνευματικότητας και της αυτογνωσίας θα του διδάξει το
νόημα της αφοσίωσης και θα του φανερώσει, πως ναι μεν πιο δύσκολα, μα με
επιτυχία μπορεί να αρχίσει να εξυψώνει και τον "αδιάφορο" μέχρι τότε
σύντροφο ζωής προς ανώτερα πεδία συνείδησης... διότι ήδη η δική του
μεταμόρφωση συμπαρασύρει και τον άλλο, κι ας είναι σε πιο "ασυνείδητα"
πεδία...
Θα του διδάξει πως οι αντιστάσεις που βίωνε νωρίτερα στη σχέση του
μαζί του μπορούν να μεταμορφωθούν και να αποτελέσουν δυναμική
ανατροφοδότησης και εξύψωσης της ίδιας της σχέσης...
Κακά τα ψέματα... πολύ συχνά δίπλα σε ένα πνευματικό αναζητητή
βρίσκουμε το ακριβώς αντίθετο... έναν αδιάφορο για τα πνευματικά,
υλιστικά προσανατολισμένο άνθρωπο...
αλλά ετούτος αποτελεί παράλληλα μια κατάλληλη γείωση για τον πρώτο...
διότι ετούτο είναι και το νόημα της πνευματικότητας... η μεταφορά των
ποιοτήτων που απορρέουν από αυτή... στην ύλη, στην καθημερινή ζωή...
αλλιώς μετατρέπεται σε απλό "ναρκωτικό"...
Οπότε οι αντιστάσεις του πνευματικού αναζητητή υπάρχουν, μόνον όσο
υπάρχει εντός του η διαφοροποίηση μεταξύ των δύο πόλων "πνεύμα-ύλη"...
Ένας γάμος, μια ολοκληρωμένη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, είναι πάντοτε
Ιερή. Δε χρειάζεται να αναζητούμε κάτι διαφορετικό από την οικεία μας
σχέση... Ίσα ίσα που στους πιο προοδευμένους πνευματικά-αυτογνωσιακά
ανθρώπους γίνεται κάποια στιγμή ακόμη πιο σαφής η πρόκληση: έχουν
κοντά τους πιθανόν τον πιο ανεπίδεκτο μαθητή... και η επιτυχία της
αφύπνισης του είναι αυτή που θα ανοίξει τόσο στον ίδιο, όσο και στο Ιερό
Ζεύγος ακόμη μεγαλύτερα πεδία...
Χέρι-χέρι... οφείλουν να μεταμορφώσουν τη σχέση τους σε πλήρη ουσιαστική
σχέση, μια σχέση που περιλαμβάνει όλα τα πεδία συνείδησης και
αλληλεπίδρασης στη ζωή...
Ο κάθε ένας σαν άτομο, αλλά και μαζί...
Ετούτη είναι θαρρώ και η πρόκληση στη νέα αυτή Υδροχοϊκή Εποχή...
Για αιώνες κυριάρχησε μια πατριαρχικά δοσμένη εικόνα σε όλους τους
τομείς της ζωής, ακόμη και σε αυτή των σχέσεων ή τη θέση και το ρόλο της
γυναίκας... η οποία έχασε σχεδόν ολοκληρωτικά τη θέση της στην
Ιερουργία... και περιορίστηκε στο ρόλο της μητέρας-θυσίας...
Αιώνες νωρίτερα διένυσε η ανθρωπότητα τον άλλο πόλο: τη μητριαρχική δομή
με τη γυναίκα να δεσπόζει ως Ιέρεια και στις λατρευτικές τελετουργίες
ως επίκεντρο κατανόησης και κοσμοθέασης...
Ίσως λοιπόν σήμερα, από τις απλές σχέσεις ανθρώπων, έως τις ανώτερες πνευματικές λειτουργίες, να ήρθε η ώρα επιστροφής στην αρμονία μεταξύ των δύο πόλων που εκπροσωπούνται στην Αρσενική και Θηλυκή Αρχή... Ισάξια, μαζί, χέρι-χέρι...
Μόνο σε μια τέτοια ισορροπία μπορεί να βασίζεται η συν-δημιουργία...
Μόνον όταν οι δύο όψεις, γιν και γιαγκ, έχουν εναρμονιστεί εντός του
ατόμου, αλλά και στη σχέση του Ζεύγους μπορούμε να μιλάμε για
συνειδητούς Συν-Δημιουργούς... από τα υλικά μέχρι τα ανώτερα πνευματικά
πεδία δίχως διαχωρισμούς και διαφοροποιήσεις...
από την Ύλη μέχρι το Πνεύμα... από τα καθημερινά μέχρι τα ιερά...
Ζευς... και όχι Δίας.. :)
Σύ-ζευξη και όχι Δια-ζύγιο... :)
Ανδρόγυνο... και όχι απλά σύν-τροφοί και συ-ζυγοι...
Σίγουρα όχι πάντα εύκολη επιλογή... μα άξια, ευπρόσδεκτη και γόνιμη ως πεδίο εξέλιξης :)
