Ω, πόσο πιο θλιβερό να γίνει πια, το θέαμα της καθημερινής δυστυχίας μας
που ονομάζουμε ζωή, να γυρίζουμε σαν τα ζωντανά με τις παρωπίδες στο
αλώνι! Με το κεφάλι σκυφτό, με το οπτικό πεδίο μια σπιθαμή απ’ το χώμα
κάτω απ’ τα πόδια μας και τίποτ’ άλλο, να αναζητούμε θύμα να μοιραστούμε
την κατήφεια μας. Συνθλιμμένοι κάτω απ’ το βάρος της μοίρας, απ’ την
απώλεια των “κεκτημένων”, δίχως ερώτημα, δίχως διαμαρτυρία, δίχως
επανάσταση, με σπασμένα φτερά, με νεκρωμένη κάθε αίσθηση και κάθε
ευαισθησία που θα μπορούσε να αγγίξει κάτι έξω απ’ το φρικτό κύκλο της
μιζέριας μας.
Μια εικόνα φρικτής αναπηρίας. Ανίκανοι να υψώσουμε το
βλέμμα στον ουρανό. Ανίκανοι για αγάπη. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε παρά
μόνο τις ψευδαισθήσεις μας. Και μισούμε το κάθε τι που τις θέτει σε
κίνδυνο. Ζούμε κι όμως δε ζούμε καθώς η ύπαρξη μας παραμένει αδικαίωτη.
Νεκροζώντανοι!Χαμένοι στα σκοτάδια της μηχανικότητας. Βορά των
απρόσωπων δυνάμεών της, καθώς ο εγωκεντρισμός έφραξε το κανάλι που
ενώνει την Ψυχή με την Ζωή...
Δεν αντέχουμε άλλο αυτή την απίστευτη φθορά… και τι κάνουμε γι’ αυτό;
Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να απαρνηθούμε το πεπερασμένο για το Άπειρο,
το μέρος για το Όλο, το ζώο για τον Άνθρωπο, τις ψευδαισθήσεις και τη
δυστυχία μας για τη Βασιλεία των Ουρανών; Πόσο αφοσιωμένοι είμαστε στην
μετατροπή του σκοταδιού σε Φως για ολόκληρη την ανθρωπότητα, στην αύξηση
της αγάπης μέσα μας; Ποιος άλλος περιμένουμε να κάνει αυτή την εργασία
αντί για μας; Συνήθως δοκιμάζουμε να βρούμε έναν μέσο όρο, έναν
συμβιβασμό ανάμεσα στον ουρανό και στο χώμα, ανάμεσα στην πνευματικότητα
και την ύλη κι αυτή μπορώ να σας βεβαιώσω πως είναι η πιο άβολη θέση.
Αν δεν αποφασίσει να τεθεί κανείς ολόκληρος στην υπηρεσία του Φωτός,
χωρίς καμιά υστεροβουλία και καμιά εγγύηση επιτυχίας στο δύσκολο έργο
της εξέλιξης, το ζώο, το σκοτάδι, θα κερδίσει στο τέλος το παιχνίδι,
γιατί είναι δυνατότερο απ’ τον άνθρωπο αν αυτός δεν αποδεχτεί την
βοήθεια του Φωτός.
Ο χρόνος δυστυχώς κυλάει αδυσώπητα. Παθητικά μας κουβαλάει πάνω της η γη
και μας στρέφει μαζί της στον άπειρο χώρο του διαστήματος. Λίγες ακόμη
στροφές γύρω απ’ τον ήλιο κι όλη η ανθρωπότητα που αυτή τη στιγμή ζει
πάνω στον όμορφο αυτό πλανήτη θα σαρωθεί ανελέητα. Τη θέση της θα πάρει
το επόμενο σάρκινο κύμα, που θα ζήσει το ίδιο παθητικά όπως το
προηγούμενο, όπως όλες οι γενεές των ανθρώπων μέχρι τώρα και θα
καταντήσει μια χούφτα κόκκαλα σε τούτο εδώ το περιφερόμενο νεκροταφείο…
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
