Πολλοί άνθρωποι έχουν την ικανότητα να βγάζουν χρήματα (όσα χρήματα κι αν είναι αυτά) αλλά πολύ λίγοι έχουν την ικανότητα να ευχαριστιούνται όσα έχουν καταφέρει ή όσα έχουν κερδίσει. Να τα χαίρονται.
Να απολαμβάνουν τις επιτυχίες τους, τα χρήματά τους, την επαγγελματική τους πρόοδο, την οικογένειά τους, τις φιλίες τους.
Όλοι μας έχουμε μέσα μας επιθυμίες ή στόχους. Τα θεωρούμε προϋπόθεση για να ευτυχήσουμε. Ένα πτυχίο, μια πρόσληψη, ένα σπίτι, ένα σύντροφο.
Κάθε φορά, όμως, που καταφέρνουμε το στόχο ή το όνειρό μας ή την επιθυμία μας, πάμε για το επόμενο χωρίς ανάσα.
Όχι απλά δεν επιβραβεύουμε τον εαυτό μας αλλά ούτε καν συνειδητοποιούμε ότι «τα καταφέραμε!», «πετύχαμε!» .
Αν μπορούσα να έχω τον εαυτό μου μπροστά μου στα 14 μου χρόνια θα του έλεγα: «Κάθε φορά που πραγματοποιείς ό,τι καλό βάλεις στο μυαλό σου, σταμάτα λίγο για να το αναγνωρίσεις. Βεβαίως να πας στο επόμενο, στο μεταξύ, όμως, έχεις όλο το χρόνο να εκτιμήσεις αυτό που ήδη απέκτησες είτε υλικό, είτε συναισθηματικό, είτε ψυχικό. Όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι.
Κάθε τόσο, μέτρα και εκτίμησε όσα έχεις, ας είναι και ένα μικρό μέρος από όσα θα ήθελες. Δεν παίζει ρόλο η τελειότητα, η απόλυτη επιτυχία. Όπου κι αν έχεις φτάσει, εκτίμησέ το. Η επιτυχία έρχεται σκαλοπάτι – σκαλοπάτι, βήμα – βήμα. Ένα – ένα κατακτάς όσα σε γεμίζουν. Μην περιφρονείς ούτε να υποτιμάς όσα κέρδισες ή όσα κατάφερες. Είναι σαν να υποτιμάς τον εαυτό σου και τις ικανότητές σου. Νιώσε, συνειδητοποίησε όλα όσα σου ανήκουν (δεν είναι δα και δεδομένα).
Γιατί εσύ θα νιώσεις καλύτερα. Εσύ θα νιώσεις πιο γεμάτος, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, με περισσότερη πληρότητα. Θα νιώσεις μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και θα την παίρνεις σε μικρές και συνεχείς δόσεις.
Θα νιώθεις συνεχώς ευτυχισμένος»
(Μακάρι αυτά να τα άκουγα από κάποιον. Δεν πειράζει όμως, τα πιστεύω τώρα και τα λέω στον εαυτό μου).
tsemperlidou
Να απολαμβάνουν τις επιτυχίες τους, τα χρήματά τους, την επαγγελματική τους πρόοδο, την οικογένειά τους, τις φιλίες τους.
Όλοι μας έχουμε μέσα μας επιθυμίες ή στόχους. Τα θεωρούμε προϋπόθεση για να ευτυχήσουμε. Ένα πτυχίο, μια πρόσληψη, ένα σπίτι, ένα σύντροφο.
Κάθε φορά, όμως, που καταφέρνουμε το στόχο ή το όνειρό μας ή την επιθυμία μας, πάμε για το επόμενο χωρίς ανάσα.
Όχι απλά δεν επιβραβεύουμε τον εαυτό μας αλλά ούτε καν συνειδητοποιούμε ότι «τα καταφέραμε!», «πετύχαμε!» .
Αν μπορούσα να έχω τον εαυτό μου μπροστά μου στα 14 μου χρόνια θα του έλεγα: «Κάθε φορά που πραγματοποιείς ό,τι καλό βάλεις στο μυαλό σου, σταμάτα λίγο για να το αναγνωρίσεις. Βεβαίως να πας στο επόμενο, στο μεταξύ, όμως, έχεις όλο το χρόνο να εκτιμήσεις αυτό που ήδη απέκτησες είτε υλικό, είτε συναισθηματικό, είτε ψυχικό. Όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι.
Κάθε τόσο, μέτρα και εκτίμησε όσα έχεις, ας είναι και ένα μικρό μέρος από όσα θα ήθελες. Δεν παίζει ρόλο η τελειότητα, η απόλυτη επιτυχία. Όπου κι αν έχεις φτάσει, εκτίμησέ το. Η επιτυχία έρχεται σκαλοπάτι – σκαλοπάτι, βήμα – βήμα. Ένα – ένα κατακτάς όσα σε γεμίζουν. Μην περιφρονείς ούτε να υποτιμάς όσα κέρδισες ή όσα κατάφερες. Είναι σαν να υποτιμάς τον εαυτό σου και τις ικανότητές σου. Νιώσε, συνειδητοποίησε όλα όσα σου ανήκουν (δεν είναι δα και δεδομένα).
Γιατί εσύ θα νιώσεις καλύτερα. Εσύ θα νιώσεις πιο γεμάτος, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, με περισσότερη πληρότητα. Θα νιώσεις μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και θα την παίρνεις σε μικρές και συνεχείς δόσεις.
Θα νιώθεις συνεχώς ευτυχισμένος»
(Μακάρι αυτά να τα άκουγα από κάποιον. Δεν πειράζει όμως, τα πιστεύω τώρα και τα λέω στον εαυτό μου).
tsemperlidou
