Μερικές μέρες απλά δεν σου βγαίνουν. Δεν κυλάνε ρε αδερφέ, πως να το κάνουμε… Νιώθεις πως σε έχει φτύσει ο ίδιος ο Ganesha
και η τύχη σου δεν σε πάει μία ενώ η ατυχία έχει κολλήσει πάνω σου σαν
τσίχλα που την πάτησες κατακαλόκαιρο με ντάλα ήλιο. Αρχίζει λοιπόν να
τριγυρνάει η σκέψη στο κεφάλι σου, η ίδια “μοδάτη” σκέψη που τριγυρνάει
στα κεφάλια πολλών emo (ή παλαιότερα gothicάδων)… Η σκέψη του να καθαρίσεις τον εαυτό σου.
Οι λόγοι; Κυριολεκτικά οτιδήποτε: τα παραπανίσια σου
κιλά που σε κάνουν να μοιάζεις με ελέφαντα που έχει πρηστεί από τις
κορτιζόνες, οι πάμπολλες ερωτικές απόγοητεύσεις σου που κάθε φορά κάνουν
τον κόσμο να τελειώνει εκ νέου, το ότι δεν έχεις τίποτε καλύτερο να
κάνεις, και βαριέσαι μέσα στην βολεμένη ζωούλα σου ή το ότι
συνειδητοποίησες επιτέλους πως η νοησιαρχία των τεχνοκρατών περιορίζει την ταξική πάλη του προλεταριάτου σε μοιροκρατικές σπασμωδικές αντιδράσεις.
ΠΟΙΟΣ έκανε ΤΙ; E, ρώτα τους φίλους σου τους κοινωνικοτέτοιους
να στο εξηγήσουν ωστέ να καταλάβεις πως σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει
παραπάνω νόημα από ότι νομίζεις και δεν αξίζει να αυτοκτονήσεις!
Είσαι τόσο απόφασισμένη/ος;
Άιντε, κόπιασε να μας αδειάζεις την γωνιά! Αν λάβουμε υπόψιν μας ότι
το συνολικό ποσό ευφυίας παραμένει ίδιο στον πληθυσμό (γνωστό και ως “αρχή διατήρησης του πλανητικού IQ“)
ενώ αυτός συνεχίζει να αυξάνεται ραγδαία σε κατοίκους, αυτό σημαίνει
πως πιθανότατα είσαι “απόβαρο” από άποψη νοημοσύνης. Οπότε, μπορείς να
δεις την αυτοκτονία ως επιτέλεση κοινωνικού καθήκοντος. Με βάση το παραπάνω, αρχίζεις να απόρρίπτεις μεθόδους αυτοκτονίας, διότι συνειδητοποιείς πως είσαι πολύ βλάκας για να τους φέρεις εις πέρας:
αν βουτήξεις από ταράτσα, πιθανότατα θα το κάνεις τόσο άγαρμπα που απλά
θα καταλήξεις σε αναπηρική καρέκλα. Αν δοκιμάσεις να κόψεις τις φλέβες
σου, απλά θα τραυματιστείς και θα λερώσεις τζάμπα τα ξυραφάκια. Όπλο δεν
έχεις, ούτε ξέρεις να χρησιμοποιείς, και ούτε συζήτηση για κρέμασμα —
εδώ την γραβάτα σου ή τις ζαρτιέρες σου δεν μπορείς να δέσεις καλά-καλά!
Τι μας μένει λοιπόν; Τα χάπια!
Έχεις και ωραίο σχέδιο, λέει! Θα γράψεις ένα δακρύβρεχτο και οργισμένο γράμμα αυτοκτονίας αφήνοντας λυγμούς α-λα “κύκνειο άσμα” (αναλόγως τα κιλά σου, παίζει να είναι και το “τραγούδι της φάλαινας“) και θα το ακουμπήσεις στο γραφείο σου. Θα φορέσεις τα καλά σου για bonus φρικαλεότητα, και θα αρχίσεις να κατεβάζεις χάπια με τις χούφτες.
Θα ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου σε νεκρική στάση και θα πατήσεις το play
στο i-pod σου όπου θα έχεις στο repeat την ειδική εκτέλεση του “Θα πεθάνω ένα πένθιμο, του φθινοπώρου δείλι“,
σκεπτόμενος τα σχόλια που θα κάνουν στην κηδεία σου, το πώς θα σηκώσουν
τέσσερις φίλοι σου το φέρετρο και πως όλοι, μα όλοι, θα είναι πλήρως
μετανιωμένοι για τα κακά που σου έχουν κάνει και θα κλαίνε γοερά “αλλά τότε θα είναι αργααααααααά!“.
Έτσι, θα αφεθείς σε μια γλυκιά ζαλάδα, σιγά-σιγά θα έρθει ο ύπνος
και όταν ξυπνήσεις θα είσαι νεκρός. Κοίτα… Σήμερα θα στο χαλάσω λίγο το
σενάριο:
- Δεν γίνεται να “ξυπνήσεις νεκρός”, καθαρά τεχνικό το ζήτημα!
- Και μόνο που σκέφτεσαι τις “postmortem” αντιδράσεις των άλλων μου λέει ότι δεν θες να πεθάνεις απλά είσαι οργισμένος και θες βοήθεια.
- Αν αυτοκτονείς λόγω πάχους δεν θα βγάλουν το φέρετρο τέσσερις αλλά θα το βγάλουν με έναν από εκείνους τους γερανούς που έχουν για να ανεβάζουν πιάνα σε ρετιρέ διαμερίσματα.
- Το κυριότερο όμως είναι πως… δεν πρόκειται να σε σκοτώσουν τόσο εύκολα τα χάπια, δεν πρόκειται να σε πάρει έτσι απλά ο ύπνος και να πεθάνεις. Δεν με πιστεύεις; Ας το αντιμετωπίσουμε με κέφι όπως η Betty! Πιάσε με λοιπόν από το χέρι, μελλοντικέ αυτόχειρα φίλε μου, και πάμε μαζί να ψαχουλέψουμε το κουτί με τα φάρμακα!
No you cant, δεν είναι τόσο τοξικά όσο θα ήθελες να είναι…
Αντικαταθλιπτικά
Τί πιο τραγικά ταιριαστό άραγε από το να αυτοκτονήσεις με τα ίδια σου τα χάπια, τί πιο δακρύβρεχτο από μια υπερδοσολογία αντικαταθλιπτικών; Τα ίδια χάπια που έπαιρνες για να κρατήσεις μέσα σου ζωντανή την τελευταία ρανίδα ελπίδας,
τα ίδια χάπια που σε βοηθούσαν να κρατηθείς με νύχια και με δόντια στην
παλιοζωή, σαν απελπισμένος ναυαγός εν μέσω τρικυμίας… Τα ίδια χάπια που
άρχισες να παίρνεις όταν έμαθες πως ο Μπάμπης σε απατούσε με τον gay εραστή της μητέρας σου!
Τα ίδια χάπια που υποτίθεται πως θα σου έδιναν μια δεύτερη ευκαιρία
στην ζωή, τώρα θα στην αφαιρέσουν! Σιγά, θα κλάσω απ’ την συγκίνηση!
Κατά πάσα πιθανότητα τα αντικαταθλιπτικά που… σου έδωσε ο γιατρός σου
και εσύ σαν καλό παιδάκι τα τρως έτσι άκριτα ακολουθώντας το σχεδόν
παροιμιώδες “Ο Γιατρός είναι Σωστός και αυτά που δίνει να τα Τρως“, είναι της κατηγορίας των SSRI ή SNRI. Αυτά τα αλαμπουρνέζικα μεταφράζονται στα ελληνικά σε “εκλεκτικός αναστολέας επαναπρόσληψης σεροτονίνης” και “αναστολέας επαναπρόσληψης σεροτονίνης – νοραδρεναλίνης” αντίστοιχα. Κυκλοφορούν στην αγορά με ονόματα όπως Cipralex ή Entact (εσκιταλοπράμη), Ladose ή Prozac (φλουοξετίνη), Efexor ή Deprevix (βενλάφαξίνη), Cymbalta ή Xeristar (ντουλοξετίνη) και άλλα τέτοια χαριτωμένα ονοματάκια.
Ο τρόπος λειτουργίας τους είναι απλός και έξυπνος όπως μπορείς να δείς σε αυτό το animation: Όταν ένα νευρικό κύτταρο απελευθερώνει σεροτονίνη
για να επικοινωνήσει με ένα άλλο νευρικό κύτταρο, έχει έναν μηχανισμό
να μπορεί μετά να πάρει πίσω την σεροτονίνη που απελευθέρωσε. Τα φάρμακα
αυτά εμποδίζουν το κύτταρο από το να μπορεί να το κάνει αυτό (την επαναπρόσληψη
δηλαδή) με απότέλεσμα περισσότερη σεροτονίνη να “κυκλοφορεί” στον χώρο
μεταξύ των δυο κυττάρων και έτσι το άλλο κύτταρο να νομίζει πως έχεις
“πολύ σεροτονίνη”.
Μπορεί να με σκοτώσει;
Τα πάντα μπορούν να σε σκοτώσουν στην σωστή (ή λάθος — εξαρτάται πως το βλέπεις) δόση, ακόμα και το νερό
(ψάξε υπονατριαιμία). Ωραία λοιπόν, πάμε για μια υπερδοσολόγηση
αντικαταθλιπτικών, για να τελειώνουμε! Εχμ… Τζίφος φιλαράκο, πολλοί
δοκίμασαν και απέτυχαν, και όταν λέμε δοκίμασαν εννοούμε ότι φάγανε ένα,
δύο, ή ακόμα και τρία κουτιά από αυτά τα φαρμακάκια, όχι αστεία
δηλαδή. Η αλήθεια είναι πως από άποψη υπερδοσολογίας τα SSRI είναι
αρκετά ασφαλή φάρμακα και για να σε σκοτώσουν πρέπει να πάρεις τεράστια
δόση και να περάσει η όλη κατάσταση σε “σύνδρομο σεροτονίνης”.
Τούτο περιλαμβάνει άσχημες παραισθήσεις, υψηλό πυρετό, ραβδομυόλυση
(καταστρέφονται οι μύες σου και οι πρωτεΐνες τους μπλοκάρουν την
λειτουργία των νεφρών σου, fun fun!), πονοκέφαλο, ιδρώτα, διάρροια, και βασανιστικά αργά θα έρθει το κώμα και ο θάνατος. Πριν όμως φτάσεις σε σύνδρομο σεροτονίνης, θα απόλαύσεις τις παρενέργειες
μιας μεγάλης δόσης: θα κάνεις τουρ στο σαλόνι του σπιτιού σου, άπαξ και
από την διέγερση δεν θα μπορείς να κάτσεις στα αυγά σου, τρέμοντας τόσο
που αν σε έβλεπε τσατσά θα σε έπαιρνε στο μπορντέλο για δονητή στα προκαταρκτικά.
Η καρδιά σου θα χτυπάει σαν τρελή καθώς εσύ με εκρηκτικούς εμετούς, που
βρίσκουν τοίχο στα δύο μέτρα χωρίς να ακουμπάνε πάτωμα, θα… βάφεις τις
κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε η μάνα σου. Ο χρόνος θα περάσει αργά και βασανιστικά,
μέχρι ουσιαστικά να σε βρούν και να σε πάνε στο νοσοκομείο για ενεργό
άνθρακα και πλύση στομάχου (εκεί να δείς γλέντια!) καθώς η μάνα σου ή το
έτερον ήμισυ θα ουρλιάζει υστερικά πάνω από το φορείο “αρχίδι αν δεν πεθάνεις σε σκότωσα, μουνί τις έκανες τις κουρτίνες“. Τραγικό, απλά τραγικό!
Κάπου εδώ έχεις έντονες διαφωνίες με τα παραπάνω: έχεις ακούσει πως η
αυτοκτονία με αντικαταθλιπτικά είναι σχετικά εύκολη. Πριν πας να
μιμηθείς τον Nick Drake, καλό είναι να γνωρίζεις πως
αυτές οι αναφορές αφορούν άλλη παλαιότερη κλάση αντικαταθλιπτικών που
σήμερα συνταγογραφούνται σπάνια, τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά. Εδώ καλό είναι να έχεις δυο πράγματα στο μυαλό σου.
Πρώτον, τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά σε σκοτώνουν με εξίσου βασανιστικό και αργό τρόπο, απλά είναι πιο σίγουρο ότι θα σε σκοτώσουν, διότι είναι πιο τοξικά.
Δεύτερον, ο Nick Drake άφησε κάτι πίσω του,
τον θυμόμαστε για κατιτίς που προσέφερε στον κόσμο. Εσύ, αν είσαι
κοπέλα, το μόνο που μπορείς να αφήσεις πίσω είναι η περιφέρεια της
κυλότας σου που στο μέλλον θα αντικαταστήσει τα “έτη φωτός” στις
αστρονομικές μετρήσεις. Αν είσαι αγόρι, ακόμα και να έμενε στην ιστορία
το μέγεθος του πέους σου θα υπήρχαν προβλήματα νομικής κατοχύρωσης: σε
έχει προλάβει ο Bill Gates.
Ηρεμιστικά
Αφού δεν πρόκειται να σε σκοτώσουν τα αντικαταθλιπτικά σου, πάμε για
κάτι άλλο — θέλουμε όμως να διατηρήσει λίγο την τραγικότητα του όλου
εγχειρήματος! Χμ, πως σου φαίνεται το “τα χάπια που έπαιρνα για το άγχος, τώρα θα μου το εξαφανίσουν δια παντός” ή το “αυτή την φορά τα χάπια μου θα με βάλουν μια και καλή για ύπνο“; Είναι αρκετά τραγικά; Ωραία, πάμε να φάμε τα ηρεμιστικά σου με την σέσουλα!
Τα ηρεμιστικά και υπνωτικά χάπια που κυκλοφορούν στην αγορά είναι πάρα πολλά, αλλα κυρίως ανήκουν στην χημική οικογένεια των βενζοδιαζεπινών ή στα βενζοδιαζεπινοσχετιζόμενα μόρια (υπνωτικά τύπου Ζ). Σίγουρα τα έχεις ακούσει με ονόματα όπως lexotanil (βρωμαζεπάμη), Xanax ή Saturnil (αλπραζολάμη), Stilnox ή Zolpidem (ζολπιδέμη), Hipnostedon ή Vulbegal
(φλουνιτραζεπάμη). Ο κατάλογός τους είναι πραγματικά είναι
ανεξάντλητος, κυκλοφορούν πολλά ανάλογά τους με πολλά ονόματα: αν το
φάρμακο που παίρνεις είναι ηρεμιστικό ή υπνωτικό και έχει “κόκκινη γραμμή” ανήκει πιθανότατα σε αυτή την κατηγορία.
Μπορεί να με σκοτώσει;
Λογικό είναι να πιστεύεις πως μπορεί, εξάλλου τόσες απόπειρες
αυτοκτονίας σε ελληνικές σειρές και ξένες ταινίες είναι βασισμένες στα
ηρεμιστικά. Σου είπε άραγε ποτέ ψέμματα το παραμυθοκούτι που ονομάζεις
τηλεόραση για να αρχίσει να στα λέει τώρα;
Μια υπερβολική δόση βενζοδιαζεπινών περιλαμβάνει λιγότερο δραματική συμπτωματολογία από ότι τα αντικαταθλιπτικά, θα νυστάξεις πάρα πολύ
(τι σου είπα τώρα…), θα παρουσιάσεις αταξία, μπερδεμένο λόγο και
υπόταση. Πιθανότατα θα τα φάς και θα δοκιμάσεις να βγάλεις βόλτα τον
σκύλο ή να σουλατσάρεις μέσα στο σπίτι μέχρι να σε πιάσουν. Το ωραίο
είναι ότι θα σε πιάσουν προτού το περιμένεις, θα αρχίσεις να παραπατάς
ρίχνοντας βάζα, ξεριζώνοντας πίνακες από τον τοίχο και σκοντάφτοντας σε
καρέκλες, μετατρέποντας το σπίτι σε κατεδαφιστέο γιαπί. Οι δικοί σου θα
αρχίσουν να σου φωνάζουν πως πάλι μαστουρωμένος είσαι
και εσύ θα προσπαθήσεις να τους απαντήσεις. Μόνο που οι λέξεις που θα
βγαίνουν από το στόμα σου θα θυμίζουν sms καψοκλειτοριδιασμένης
πρωτοετούς φοιτήτριας στον γκόμενό της, του στυλ “mrk m t kns? thelo n c do cmr!“.
Θα καταρρέυσεις πιθανότατα μεταξύ μπάνιου και χώλ, και είτε θα σε βρούν
οι δικοί σου σε μια λιμνούλα εμετού να κάνεις το αγουροξυπνημένο παπάκι
ή αν δεν σε βρούν θα ξυπνήσεις την επόμενη μέρα με ένα hangover από
την κόλαση αρκετό για να σου ξεγράψει το υπόλοιπο της εβδομάδας σου.
Εννοείται πως, στην περίπτωση που σε βρούν, θα ακολουθήσει το όλο τσίρκο
με το νοσοκομείο και τις πλύσεις στομάχου και πιθανότατα ο γιατρός σου
να μην σου ξανασυνταγογραφήσει ηρεμιστικά.
Πάλι και εδώ μπορείς να βιαστείς να αναφέρεις παραδείγματα ατόμων που αυτοκτόνησαν ή πέθαναν με χρήση ηρεμιστικών όπως η Marylin Monroe, o Jimmy Hendrix, ο Abbie Hoffman και η Margaux Hemingway (κόρη
του γνωστού Hemingway). Αυτό όμως που δεν γνωρίζεις είναι ότι τα
ηρεμιστικά που τους σκότωσαν δεν ήταν βενζοδιαζεπίνες αλλά βαρβιτουρικά, μια διαφορετική κλάση μορίων, σαφέστατα πιο επικίνδυνη. Notice a pattern here, ξεφτέρι μου;
Για να στο κάνω λιανά και να το πιάσει ο μαστουρωμένος από τα χάπια
εγκέφαλός σου,τα παλαιότερα επικίνδυνα αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά
έχουν αντικατασταθεί από νεότερα, πιο ακίνδυνα. Πιο ακίνδυνα και από τον Ακίνδυνο Γκίκα — ένα άτομο που και μόνο λόγω τσατίλας για το όνομά του
θα όφειλε στον εαυτό του να γίνει κατα συρροή δολοφόνος ή τουλάχιστον
βιαστής. Το παραπάνω είναι λογικό, όσο προχωράει η ιατρική και
ανακαλύπτουν νέα φαρμακευτικά μόρια, τόσο τείνουν να συνταγογραφούν
ουσίες οι οποίες έχουν μεγάλο θεραπευτικό δείκτη: δηλαδή ουσίες των
οποίων η θεραπευτική τους δόση απέχει πάρα πολύ από την τοξική τους
δόση. Ενώ, π.χ. ένα παλαιότερο φάρμακο είχε θεραπευτική δοσολογία “ένα χάπι”
και μπορούσες να πεθάνεις αν έπαιρνες τρία, ένα νεότερο φάρμακο μπορεί
να έχει δόση πάλι ένα χάπι, αλλά ακόμα και να πάρεις εκατό στην τελική
θα πάρεις τα τρία σου.
Λογικό τούτο ιδίως στα ψυχιατρικά φάρμακα: δεν θες να
συνταγογραφήσεις σε νοητικά ασταθείς φάρμακα που θα μπορούσαν να τους
σκοτώσουν με έναν βολικότατο διπλασιασμό της δόσης!
Μερικές απο τις παρενέργειες της ασπιρίνης και τα όργανα-στόχοι της υπερδοσολογίας.
Ασπιρίνη, παρακεταμόλη και άλλα αντιπυρετικά
Κάπου εδώ απηύδησες που τα ψυχόχαπά σου δεν μπορούν να σε καθαρίσουν
εύκολα και ψάχνεις μανιασμένα στο ντουλάπι με τα φάρμακα για κάτι άλλο,
καθώς στο background εγώ σου σφυρίζω χαρωπά το “Κάτι με αρρωσταίνει σε αυτή την πολιτεία και παίρνω σβάρνα τα φαρμακεία” του Ξε-Νιόνιου.
Όχι, όχι άσε τα κάτω αυτά! Καθαρτικά είναι, θα σε βρουν νεκρό από
αφυδάτωση, να επιπλέεις σε μια λίμνη τσίρλας — θυμίζει χολέρα και δεν
είναι της μόδας χρυσό μου! Όχι, ούτε αυτά, με τίποτε, ξέχνα το! Δεν θα
ήταν καθόλου cool αν ο ιατροδικαστής έγραφε στην αναφορά του πως κατάφερες να πεθάνεις κάνοντας OD με αντισυλληπτικά! Όχι τίποτε άλλο, θα έδινε λαβή σε χιουμορίστες συγγενείς σου να χαράξουν στην ταφόπλακά σου υποτιθέμενες “τελευταίες λέξεις” σεφερλικού τύπου όπως το “Τώρα ποιος με πιάνει!” ή να αναφέρονται στην αυτοκτονία σου ως “ασύλληπτη τραγωδία“. Διαλέγεις λοιπόν την τελευταία επιλογή του απελπισμένου: ασπιρίνες, ponstan, panadol (παρακεταμόλη) και άλλα τέτοια χαζά και σκέφτεσαι να τα κατεβάσεις με μια παγωμένη μπυρίτσα.
Μπορεί να με σκοτώσει;
Κοίτα, το ότι ονομάζεται “η λύση του απελπισμένου” λέει πολλά. Το ποσοστό θανάτου από υπερδοσολόγηση ασπιρίνης είναι γύρω στα 2% κατά το γουϊκιπίδι.
Έχει όμως ενδιαφέρουσες επιπλοκές, όπως: βούισμα στα αυτιά με πιθανή
μόνιμη καταστροφή της ακοής σου, τρομερούς πόνους στην κοιλιά,
ταχύπνοια, εγκεφαλικό οίδημα, αναπνευστική αλκάλωση, μεταβολική οξέωση,
επιληπτικές κρίσεις, υποκαλιαιμία, υπογλυκαιμία… Δηλαδή, πάρε την μία
και χτύπα την άλλη, από παρενέργειες! Επίσης η ασπιρίνη εμποδίζει την πήξη του αίματος,
όπως ορισμένα ποντικοφάρμακα με συστατικό τους την βαρφαρίνη (αν και με
διαφορετικό μηχανισμό το καθένα), οπότε μπορείς να απόλαύσεις
ταυτόχρονα και αιμορραγία είτε εσωτερική είτε εξωτερική αν χτυπήσεις καθώς σφαδάζεις στο πάτωμα.
Ο θάνατος -αν επέλθει- θα επέλθει μέσω πνευμονικού οιδήματος και
παύσης της λειτουργίας της καρδιάς και της αναπνοής, γνωστό στην ιατρική
και ως η Νο 1 αιτία θανάτου στα πρεζάκια. Στην
περίπτωση που διαλέξεις παρακεταμόλη (π.χ. Panadol) θα έχεις όλα τα
παραπάνω συμπτώματα, συν καταστροφή του συκωτιού σου, από την οποία
πιθανότατα θα σε σώσουν — αν και είναι ένα πρόβλημα που θα το κουβαλάς
μια ζωή.
Κάτσε που πας; Μάσησες από τώρα; Σου έχω και άλλα άσχημα νέα. Γενικά
αν είναι να σε σκοτώσει κάποια δηλητηρίαση από φάρμακα (ηρεμιστικά,
αντικαταθλιπτικά, αντιπυρετικά, οτιδήποτε) αυτό θα το κάνει είτε καταστρέφοντας κάποια όργανά σου, πράγμα αργό και βασανιστικό, είτε προκαλώντας παύση της αναπνοής και της καρδιάς σου. Στην δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι “Super!” όπως θα έλεγε και ο Big Gay Al:
ο εγκέφαλός σου μπορεί να αντέξει μόνο μερικά λεπτά χωρίς οξυγόνο, που
σημαίνει πως όταν σε σώσουν οι γιατροί, θα συνέλθεις με εγκεφαλική
ζημιά. Θα ξυπνήσεις σε αναπηρικό καροτσάκι, ίσως να μην μπορείς να
κουνήσεις τα χέρια σου ή θα μιλάς σαν να έχεις μονίμως μια πούτσα μέσα
στο στόμα σου όπως ο Big Gay Al — ή όπως η γιαγιά σου μετά το τρίτο της
εγκεφαλικό. Αυτή, φυσικά, έχει ξεχάσει τι είναι πούτσα προ πολλού, αλλά
το απότέλεσμα παραμένει το ίδιο. Super!
 |
| Καυστική σόδα, γνωστή και ώς υδροξείδιο του νατρίου ή NaOH: Κάνει μεγαλύτερη ζημιά στην κατάποση απο ότι τα οξέα διότι καθώς σε “καίει” μετατρέπει τα λιπίδια των κυττάρων σου σε σαπούνι! |
Χλωρίνη, κεζάπ, ακουαφόρτε, καυστική σόδα
Τι στο διάολο, το παίρνεις πρέφα πως δεν θα σε σκοτώσουν τα φάρμακα,
οπότε λες να το γυρίσεις σε κάτι που δεν είναι φαγώσιμο, κάτι που ΔΕΝ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ για να μπαίνει μέσα σου; Ω ναι, είναι η “επιλογή της Χωριατοπούλας“TM,
ειδικά για περιπτώσεις που την πιάνει ο μπουρτζόβλαχος πατέρας της και
την τουλουμιάζει στο ξύλο επειδή έχει στα σπλάχνα της το παιδί του
γειτονόπουλου. Μαλάκας ήταν δηλαδή που την βίαζε κάθε βράδυ και αυτή
πήγε και γκαστρώθηκε με τον γείτονα; απόφασίζεις να πιεις χλωρίνες, κεζάπια, καυστικές σόδες (υδροξείδιο του νατρίου) γενικά όλο το au de toilette coctail! Μωρό μου εσύ, έκανες την τύχη σου, να κάτι που ίσως σε σκοτώσει!
Μπορεί όντως να με σκοτώσει;
Ναι, μπορεί! Το θέμα δεν είναι το αν θα σε σκοτώσει — το θέμα είναι το ΠΩΣ θα σε σκοτώσει. Τα παραπάνω υλικά έχουν έναν λόγο που θεωρούνται ότι είναι ισχυρά καθαριστικά, θα σε καθαρίσουν! Όχι όπως περιμένεις να σε καθαρίσουν, αλλά όπως καθαρίζουν τα πλακάκια:
είναι ισχυρές καυστικές ενώσεις! Πάμε για επική δραματικίλα εδώ, κάτσε
να το στρώσουμε όμορφα να ικανοποιήσουμε και την σκηνοθετική μας
γκάβλα.Έχουμε και λέμε:
- Βάλε να παίζει το Clubbed to Death του Rob Dougan (ναί, ναι , από το matrix).
- H κάμερα είναι εστιασμένη πάνω σου — ασπρόμαυρα πλάνα εννοείται!
- Κρατάς στα χέρια σου το μπουκάλι με το δηλητήριο προσπαθώντας να μαζέψεις κουράγιο.
- Στο 0:20 απόφασιστικότατα το κατεβάζεις, με θάρρος που θα ζήλευε παρθένα που την πέταξαν γυμνή σε ανδρικό μοναστήρι.
- Gro-plan στο πρόσωπό σου, με το που μπαίνουμε στο 0:24 και με το που στα σκάει στο 0:25 το πλάνο έχει χωριστεί σε τρεις κάθετες λωρίδες.
- Στην πρώτη, τα μάτια σου έχουν γουρλώσει με μια έκφραση υπέρτατης φρίκης.
- Στην δεύτερη πιάνεις τον λαιμό σου με τα δυο σου χέρια λες και θες να αυτοστραγγαλιστείς.
- Στην τρίτη, focus στο πεσμένο μπουκάλι και ελαφρώς out-of-focus στο background. Εσύ τρέχεις απεγνωσμένα προς την πόρτα, δεν μπορείς να την ανοίξεις πάνω στην σύγχυση σου.
- Επόμενο πλάνο: έχεις καταφέρεις να την ανοίξεις, είσαι πεσμένος στα τέσσερα, χτυπιέσαι και ξερνάς κάτι πηχτές φάσεις και αφρούς.
- Με το που σκάει το πιανάκι, είσαι ήδη μέσα στο ασθενοφόρο με τρεις τυπάδες να δουλεύουν από πάνω σου.
- Flashback της ζωής σου, του στυλ: η πρώτη φορά που έπιασες το λιλάκι σου στο φερμουάρ, τα πρώτα γενέθλια που ανακάλυψες πως η alzheimerιασμένη σου γιαγιά δεν θα μπορούσε να κυριολεκτεί παραπάνω όταν σου έλεγε πως την σοκολατίνα τούρτα “την έφτιαξε μόνη της”, καθώς επίσης και flashes από μια αίθουσα χειρουργείου και γιατρούς πανικόβλητους.
- Με το που ξανασκάσει το beat, δείχνει δυο δάχτυλα να πατάνε και να μετακινούν ένα “φουσκωμα” σε δέρμα προς τα κάτω.
- Zoom out, είναι τα δάχτυλά σου, το δέρμα είναι το στέρνο σου, το φούσκωμα είναι ένα κομμάτι τροφής που πατάς να πάει προς τα κάτω.
- Surprise, έτσι θα τρως από εδώ και πέρα και θα πρέπει να το κάνεις κάθε 15-30 λεπτά.
- Surprise 2, οι πηχτές που ξέρασες στο κεφαλόσκαλό σου ήταν μέρος του οισοφάγου σου! Το καυστικό υλικό που κατάπιες κατέστρεψε τον οισοφάγο σου, το στομάχι σου και το ανώτερο τμήμα του λεπτού σου εντέρου. Οι γιατροί σε γλύτωσαν από του χάρου τα δόντια και η μόνη επιλογή για να επιζήσεις ήταν να ξετυλίξουν ότι απέμεινε από το λεπτό σου έντερο, να το περάσουν πάνω από το στέρνο σου (ακριβώς κάτω από το δέρμα, είναι εμφανές όταν το κοιτάς) και να το συνδέσουν σε μέρος του οισοφάγου σου που περίσωσαν. Το αστείο είναι ότι το παραπάνω έχει συμβεί, δεν είναι φανταστική έκβαση.
Άκυρο, δεν θέλω να αυτοκτονήσω!
Διαβάζοντας όλα αυτά, προς μεγάλη μου απόγοήτευση, απόφασίζεις να μην
αυτοκτονήσεις και να διαιωνίσεις το είδος σου. Το σκέφτηκες καλά,
μέτρησες τις επιλογές σου, και απόφάσισες πως το να στερήσεις από τον
κόσμο την ύπαρξή σου θα του έδινε μεγάλη χαρά. Θα πάρεις την εκδίκησή
σου, συνεχίζοντας να ζεις και συνεχίζοντας να κάνεις αυτό που ξέρεις
καλύτερα: να καταναλώνεις τζάμπα οξυγόνο, να ψηφίζεις “μια από τα ίδια”
σε κάθε εκλογές, να είσαι η κακοφορμισμένη πληγή του κόσμου, να
συνεχίσεις να παρασιτείς πάνω σε όλους που βρίσκονται γύρω σου, και να
αναθρέψεις τα παιδιά σου με τέτοιο τρόπο που η εκδίκηση να συνεχιστεί
και μετά τον θάνατό σου!
