ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ:
Υπάρχουν
διάφορες πλευρές του ζητήματος «μετανάστες», σε ορισμένες από τις οποίες
προσπαθώ να αναφερθώ.
Το ζήτημα μετανάστες και
εγκληματικότητα. Δεν είναι σωστό να φορτώνονται οι μετανάστες όλη την αύξηση της
εγκληματικότητας, αλλά είναι γεγονός ότι δίχως αυτούς η αύξησή της θα ήταν
μικρότερη. Αυτό όμως δεν λέει κάτι για τους μετανάστες ως σύνολο ούτε για την
απόδοση εγκληματικών τάσεων ειδικά σε συγκεκριμένες εθνότητες. Κατά πρώτον
πρέπει να διαχωρίσουμε από τη μια την πλειοψηφία των ξένων οικονομικών
μεταναστών που δεν είναι εγκληματίες, κι από την άλλη το ποσοστό των εγκληματιών
που έρχονται στη χώρα μας για να επιδίδονται σε εγκληματικές ενέργειες, και να
συμπεριφερθούμε στην κάθε μιά πλευρά αναλόγως. Οι μετανάστες που δεν
εγκληματούν, που συμπεριφέρονται σωστά και δε δημιουργούν προβλήματα (και οι
οποίοι είναι η μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστών), είναι ολοφάνερα άδικο να
υφίστανται τη μεταχείριση που υφίστανται οι εγκληματίες μετανάστες, τόσο από την
πολιτεία όσο και από την κοινή γνώμη, τα ΜΜΕ κ.λπ. Ενώ λ.χ. συνεχώς τα ΜΜΕ μάς
παρουσιάζουν εγκληματίες μετανάστες, διόλου δεν παρουσιάζουν την πραγματικότητα
των υπολοίπων, περισσότερων μεταναστών που δεν εγκληματούν ούτε ενοχλούν
κανέναν. Επίσης η πολιτεία συχνά φέρεται εκδικητικά («επιχειρήσεις σκούπα»)
στους μετανάστες για πράξεις ομοεθνών τους, λες και στην Ελλάδα ισχύει η
συλλογική ευθύνη. Κατά δεύτερον, πρέπει να προσέξουμε πριν αποδώσουμε στους
Αλβανούς, Γεωργιανούς κ.λπ. κάποιο «εγκληματικό γονίδιο». Η επιβεβαιωμένη
ιστορική αλήθεια δείχνει ότι εγκληματική συμπεριφορά αντίστοιχη με των αλλοδαπών
στην Ελλάδα μετά το 1991 είχαν επιδείξει πολλοί Έλληνες μετανάστες στις αρχές
του εικοστού αιώνα στις ΗΠΑ συμβάλλοντας στο να θεωρείται εκεί – ώς τον
ελληνοϊταλικό πόλεμο – το όνομα «Έλληνας» όπως θεωρείται εδώ το όνομα «Αλβανός».
Από το «Culture Conflict and Delinquency» (Νέα
Υόρκη, 1938)
του
Thorsten Sellin, προκύπτει για τους
Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ πρώτον, ότι στα 1929 αυτοί ήταν η πρώτη σε
εγκληματικότητα εθνότητα μεταναστών, στην κατάταξη που αφορά τους
εγκληματίες που συνελήφθησαν από την αστυνομία ή προσάχθηκαν στα δικαστήρια, ανά
10.000 κατοίκους της ίδιας κατηγορίας πληθυσμού, σε 31 πόλεις με πληθυσμό άνω
των 100.000 στις ΗΠΑ (1929-30), και δεύτερον η δεύτερη σε εγκληματικότητα
εθνότητα μεταναστών με βάση το κριτήριο των ανδρών άνω των 20 ετών ανά 100.000
άνδρες της ίδιας ηλικίας, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για έγκλημα στο Σικάγο (1925
-1929). Εάν εκείνα τα χρόνια στις ΗΠΑ αντιμετώπιζαν τους Έλληνες ως «φύσει
εγκληματίες» κι έχοντες το «εγκληματικό γονίδιο», αυτό οπωσδήποτε ήταν
ανακριβές και θα ήταν λάθος να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι οι Έλληνες είναι
κακούργοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα μετά το 1991 ήρθαν όχι μόνο
βιοπαλαιστές αλλά και ήδη σεσημασμένοι στις χώρες τους εγκληματίες· αλλά το ίδιο
γινόταν και για τους Έλληνες των ΗΠΑ: ήταν συνηθισμένο, στις αρχές του 20ού
αι. να στέλνονται οι ελλαδίτες κατάδικοι και ληστές της υπαίθρου στην
Αμερική,
αντί να εκτίουν εδώ την ποινή τους, έπειτα από σιωπηρή συμφωνία με την
ελλαδική
κυβέρνηση, με τον όρο να μη ξαναγυρίσουν. Αυτό το μέτρο (το οποίο
εφάρμοσε κι ο
Μουσολίνι για τους Ιταλούς μαφιόζους) ξεκίνησε από την κυβέρνηση Θεοτόκη
(1908)
και συνεχίστηκε μέχρι το 1924, οπότε άρχισε η ελεγχόμενη μετανάστευση
και μπήκαν
φραγμοί στην είσοδο ατόμων στις ΗΠΑ. Πάντως τα γεγονότα αυτά
αποτυπώθηκαν στη
λαϊκή μνήμη, ακόμα και μέσα από ρεμπέτικα τραγούδια (π.χ. "Για την αγάπη
σου", Π. Τούντα -1934). Φυσικά οι μεταπολεμικοί Έλληνες μετανάστες στις
ΗΠΑ ήταν σαφώς
ανώτερου επιπέδου. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι το πολιτισμικό επίπεδο
των
σημερινών αλλοδαπών (εγκληματιών) στην Ελλάδα είναι ίσο με αυτό των πριν
έναν
αιώνα Ελλήνων (εγκληματιών) στις ΗΠΑ, αλλά αυτό ούτε αφορά τη μεγαλύτερη
μερίδα
των εν Ελλάδι μεταναστών και είναι ανεπίτρεπτο να πιστεύεται ότι δεν
μπορεί να
υπάρξει ανύψωση του επιπέδου. Πάντως είναι εξίσου λανθασμένη η αντίληψη
που όλα
τα συγχωρεί στους αλλοδαπούς εγκληματίες θεωρώντας αποτέλεσμα κοινωνικών
ή
εργασιακών αιτίων την εγκληματικότητά τους: αυτή η μονομερή αντίληψη δεν
μπορεί
να εξηγήσει την διαφορά στη νοοτροπία μεταξύ αυτών των ξένων που το
έχουν εύκολο
να σκοτώσουν, για να πλουτίσουν, κι αυτών των μεταναστών που ήρθαν εδώ
και
δουλεύουν σκληρά για να ζήσουν και να βοηθήσουν τους συγγενείς τους στις
χώρος
τους. Είναι δύσκολο να παρουσιάζονται εμμέσως πλην σαφώς λ.χ.
οι φόνοι ανυπεράσπιστων παππούδων στα χωριά/διαμερίσματά τους από
Αλβανούς ή
άλλους για μερικά ευρώ ως ζήτημα και προϊόν της κοινωνικής αδικίας που
«μόνο με
την κατάργηση του καπιταλισμού θα αρθεί». Δηλαδή ώς τότε, ώς την έλευση
της
αταξικής κοινωνίας, οι φόνοι αυτοί θα μένουν ατιμώρητοι ή δεν θα υπάρχει
προσπάθεια για
μείωσή τους, σύμφωνα με αυτήν την «εσχατολογική» αντίληψη; Γι’ αυτό η
καλυτέρευση της αστυνόμευσης αναγκαστικά είναι ένα από τα μέτρα για την
εξομάλυνση των σχέσεων μεταναστών-Ελλήνων, αρκεί να μην αντιμετωπίζεται ο
κάθε
μετανάστης ως υποψήφιος εγκληματίας, πράγμα αρκετά δύσκολο ωστόσο λόγω
της
ρατσιστικής προδιάθεσης των αστυνομικών κ.ά.
Ασφαλώς το ότι και οι Έλληνες μετανάστες στις αρχές του 20ού αι. εγκληματούσαν
δε συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα επειδή ορισμένοι μετανάστες στην Ελλάδα
εγκληματούν σήμερα. Είναι ορθό όμως να τονίζεται ότι και οι Έλληνες
εγκληματούσαν, επειδή πάμπολλες φορές τονίζεται ότι οι μετανάστες εγκληματούν
επειδή είναι ξένοι ή, απλώς, επειδή είναι μετανάστες. Παραλλαγή της θεωρίας του
εγκληματία ξένου μετανάστη, βασισμένη σε αριστερά στερεότυπα, είναι και η θεωρία
του εγκληματία μετανάστη. Ότι, δηλαδή, ο μετανάστης εύκολα ρέπει στο έγκλημα όχι
επειδή είναι αλλοεθνής, αλλά επειδή βρίσκεται μόνος σε μια άγνωστη χώρα, δίχως
γνώση της γλώσσας, παράνομος, χωρίς σταθερή εργασία, χωρίς χρήματα. Αλλά τέτοια
κατηγορία είναι υποκατηγορία των μεταναστών. Όποιος μετανάστης
είναι οικογενειάρχης, δεν έχει πολιτικά δικαιώματα, έχει φέρει την οικογένειά
του επειδή δεν υπάρχει ελπίδα στη χώρα του (ή είναι η μόνη πηγή εισοδήματος για
την οικογένειά του στη χώρα του), και - επειδή δεν έχει κανένα δικαίωμα -
διατρέχει τον κίνδυνο να απελαθεί αυτομάτως ή να φυλακιστεί και, έτσι, η
οικογένειά του να πεινάσει και στην Ελλάδα, δύσκολα ρισκάρει να προχωρήσει σε
εγκληματικές πράξεις. Όποιος είναι εγκληματίας ήδη στη χώρα του, ασφαλώς δεν
έχει τέτοιους ενδοιασμούς. Εάν δεν γίνεται ο διαχωρισμός, θεωρητικά και
πρακτικά, μεταξύ των κατηγοριών αυτών (οι οποίες ποσοτικά διαφέρουν κατά πολύ
αναμεταξύ τους), τότε η άποψη ότι ο μετανάστης οδηγείται ευκολότερα στην
εγκληματικότητα επειδή είναι μετανάστης είναι γενικολογία. Άλλωστε η
εγκληματικότητα δεν είναι αλβανική, γεωργιανή, ρουμανική κ.ο.κ., αλλά υπάρχει
ελληνοαλβανική, ελληνογεωργιανή, ελληνορουμανική εγκληματικότητα και μαφία,
χωρίς να μπορεί κανείς να πει ότι οι μετανάστες είναι απλώς τα όργανα δίχως τα
οποία δε θα διαπράττονταν τα εγκλήματα ή ότι οι Έλληνες απλώς είναι οι
"εγκέφαλοι".
Η άρνηση της δαιμονοποίησης και θυματοποίησης των μεταναστών δε συνεπάγεται
οπωσδήποτε ούτε τη λογική των ανοιχτών συνόρων ούτε την εξιδανίκευση του
φαινομένου της μετανάστευσης και την άποψη ότι αυτή είναι η λύση στα
προβλήματα των χωρών προέλευσης των μεταναστών ούτε την εναντίωση στην καλύτερη
αστυνόμευση και την αυστηρότερη φύλαξη των συνόρων μας. Το αντίθετο του να
κατηγορούνται οι μετανάστες δεν είναι το να ωραιοποιείται η ιδέα της
μετανάστευσης. Τέτοια λογική τύπου διαμάχης μεταξύ κοσμοπολίτικης
αριστεράς/ακροαριστεράς, από τη μια, και ακροδεξιάς, από την άλλη, είναι
μανιχαϊστική και οπωσδήποτε δεν είναι το μόνο δυνατό δίπολο εναλλακτικών λύσεων.
Ασφαλώς είναι λάθος να εξιδανικεύεται η μετανάστευση. Κανείς δεν έγινε
μετανάστης για λόγους πολυπολιτισμικούς ή τουριστικούς. Αλλά κατηγορώντας τους
μετανάστες παραγνωρίζεται η αιτία της μετανάστευσης: η απαίτηση των εργοδοτών
για χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό. Αυτή είναι και η αιτία για την οποία οι
εργοδότες είτε μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στον τρίτο κόσμο είτε επιδιώκουν
την είσοδο χαμηλόμισθων εργαζομένων από τον τρίτο κόσμο στη Δύση. Γι' αυτό
κατηγορώντας τους μετανάστες (ή πυροβολώντας τους ή απελαύνοντάς τους αδιακρίτως
ή στιγματίζοντάς τους ως εγκληματίες κ.ο.κ.) δεν εξαλείφεται η μετανάστευση.
Το ζήτημα
αριθμός των μεταναστών που μπορεί να αντέξει η Ελλάδα. Καταρχήν δεν είναι
δυνατόν να ευσταθεί η άποψη ότι πρέπει ελεύθερα να διακινούνται οι άνθρωποι. Εάν
έρχονταν 7 εκατομμύρια μετανάστες στην Ελλάδα ή 60 εκατομμύρια στη Γερμανία,
είναι ανόητος όποιος δεν αντιλαμβάνεται την τρομερή αναταραχή που θα
δημιουργούνταν. Τέτοια φιλομεταναστευτική αντίληψη ξεκινά από αντικρατικά και
ανθρωπιστικά συναισθήματα, ωστόσο θα
συντελούσε τελικά στη διάλυση των εθνών-κρατών, δηλαδή των μόνων που μπορούν να
αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό της παγκοσμοποίησης και της πολτοποίησης,
εξυπηρετεί δηλαδή ακριβώς και αποκλειστικά τα συμφέροντα άλλων κι όχι των
μεταναστών. Γιατί μια ομοιογενής κοινωνία αντιστέκεται πολύ καλλίτερα στη
μαζοποίηση από ό,τι μια πρόσφατα διαμορφωμένη κοινωνία 140 εκατομμυρίων λ.χ. 80
εκ. Γερμανών και 60 εκ. μεταναστών. Και μια νεόδμητη κοινωνία «μειώνει» τον πήχη
του αποδεκτού επιπέδου. Άρα είναι σωστό να υπάρχει όριο. Κατά δεύτερον πρέπει να
συνυπολογίσουμε ότι δεν παραμένουν σε μια χώρα όλοι οι μετανάστες που υπάρχουν
σε μια δεδομένη στιγμή. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με το περιοδικό «Ενημέρωση»
(Μάρτιος 2004) του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, το 45% των μεταναστών μένουν στη χώρα για
διάστημα από ένα έως τέσσερα χρόνια μόνο. Κατά τρίτο, ο αριθμός των μεταναστών
είναι συνάρτηση της ικανότητας για ενσωμάτωση. Κι αυτή έχει σχέση τόσο με την
δυνατότητα απασχόλησης των μεταναστών όσο και με την πολιτισμική εγγύτητά τους
με τους Έλληνες. Για το θέμα της απασχόλησης μιλάμε παρακάτω. Για το θέμα της
πολιτισμικής εγγύτητας, συμφέρει να υπάρχουν στην Ελλάδα άτομα από χώρες που
πληρούν τα εξής κριτήρια: δεν συνορεύουν με την Ελλάδα και είναι πολιτισμικά ή
θρησκευτικά συγγενείς με αυτήν. Πάντως: η Ελλάδα δεν πρέπει, με κάθε νόμιμο μέσο
εκτός από τα ακραία, ούτε λόγω ανθρωπισμού ούτε λόγω διεθνισμού, να επιτρέπει την
παράνομη είσοδο συνεχώς νέων μεταναστών. Δεν συμφέρει ούτε αυτήν ούτε αυτούς.
Το ζήτημα
αφομοίωση ή ένταξη. Ο όρος «ένταξη» ταιριάζει πιο πολύ στο μοντέλο της
πολυπολιτισμικής κοινωνίας, ενώ ο όρος «αφομοίωση» πιο πολύ στην απορρόφηση, σε
μεγάλο ή μικρό βαθμό, των νεοεισερχόμενων στην κοινωνία. Πολυπολιτισμικές
κοινωνίες γίνεται να είναι δίχως πρόβλημα μόνο όσες ήταν πρώην αυτοκρατορίες.
Επίσης οι πολυφυλετικές ΗΠΑ-Αυστραλία κ.λπ. είναι χώρες στις οποίες καμμιά
εθνική ομάδα η οποία κατοικεί τώρα εκεί δεν έχει ανάμνηση κυριότητας των εδαφών
αυτών: όλες οι εθνικές ομάδες είναι νεοφερμένες και δεν έχουν μέσα τους την
αντίληψη πως τα εδάφη αυτά ανήκουν μόνο σε αυτούς. Επιπλέον παρ’ όλο που
υπάρχουν ένα σωρό πολιτισμικές και εθνικές ομάδες στα αγγλοσαξωνικά αυτά κράτη,
βλέπουμε πως υπάρχει ουσιαστικά ένας κυρίαρχος πολιτισμός: ο αγγλοσαξωνικός και,
συνεπώς, παρ’ όλο που καμμιάς εθνικής ομάδας δεν εμποδίζεται η έκφραση του
πολιτισμού της, κυρίαρχη είναι η αγγλική κουλτούρα. Παρ’ όλο λοιπόν που δεν
πρέπει να εμποδίζεται η έκφραση των πολιτισμών των μεταναστών, η Ελλάδα είναι
πολύ μικρή χώρα για τέτοιες πρακτικές. Ας μη ξεχνάμε ότι πολύ συχνά ο
πολυπολιτισμός συνεπάγεται πρακτικά και λόγω της ίδιας της πίστης του στην
«ετερότητα» την γκετοποίηση, με ό,τι αυτή σημαίνει για την ενότητα της
κοινωνίας. Έτσι, η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να επιδιώκει την πολιτισμική αφομοίωση
εκείνων των μεταναστών που σκοπεύουν να μείνουν για μια ζωή εδώ. Με αυτή την
οπτική είναι λανθασμένο να γίνεται λόγος για «διαπολιτισμική εκπαίδευση», δηλαδή
για προσπάθεια μη αφομοίωσης των ξένων στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η
Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα για να έχει γκέτο κι εθνικιστές Άραβες, Βαλκάνιους
κ.ά. Εδώ ίσως κάποιοι αναφερθούν στους Έλληνες της Γερμανίας και των ΗΠΑ
αναρωτώμενοι αν θα ήθελα επίσης την αφομοίωσή τους από τους
Γερμανούς/Αμερικανούς μέσω του σχολείου. Εδώ κάνουν λάθος. Οι Έλληνες της
Γερμανίας πήγαν στη Γερμανία έπειτα από επίσημη αίτηση της τελευταίας, σύμφωνα
με τις ανάγκες της, ως εργατικό δυναμικό. Δεν μπούκαραν στα σύνορα. Παρομοίως οι
πρόγονοι των σημερινών Ελληνοαμερικανών δεν μπήκαν στις ΗΠΑ με το «έτσι θέλω»,
αλλά επιλέχθηκαν – και ναι, οι Ελληνοαμερικάνοι εξαμερικανίστηκαν στο melting
pot. Οι αναλογίες είναι διαφορετικές λοιπόν κι όσοι το ξεχνούν δείχνουν την
περιφρόνησή τους στην ιστορική πραγματικότητα.
Προς το
παρόν οι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως δούλοι και η χρήση τους αυτή έχει
αποτελέσματα, τα οποία είναι προφανές ποιον συμφέρουν. Το πρώτο αποτέλεσμα είναι
η πτώση των μισθών των Ελλήνων, αφού οι τελευταίοι πρέπει να ανταγωνιστούν
μισθωτούς που δέχονται να δουλέψουν με πολύ μικρότερες αμοιβές. Η μη παροχή ίσων
εργασιακών δικαιωμάτων στους ξένους συνεπάγεται αυτήν την ανισότητα στους
μισθούς/ημερομίσθια. Η ανισότητα αυτή συμφέρει αποκλειστικά τους εργοδότες, οι
οποίοι έχουν κάθε λόγο να την διαιωνίζουν, ώστε να έχουν μικρότερο εργατικό
κόστος αλλά και να μειώνουν τους μισθούς/ημερομίσθια των Ελλήνων. Οι Έλληνες από
την άλλη, (αυτο)αποπροσανατολίζονται και ενώ δεν βλέπουν ότι το ουσιαστικό
πρόβλημα είναι οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές, τις οποίες θεωρούν αναπόφευκτες ή
αναγκαίες, νομίζουν ότι φταίνε οι ξένοι μετανάστες για την ανεργία. Ο διχασμός
αυτός εξυπηρετεί όχι μόνο οικονομικά αλλά και ιδεολογικά τους εργοδότες, αφού η
διαμάχη μετατίθεται από τους εργαζόμενους και τους εργοδότες στους Έλληνες
εργαζόμενους και ξένους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα να μη διαμαρτύρεται κανείς
για τις πρακτικές των εργοδοτών. Πράγματι, με μια πρώτη ματιά η ανεργία των
Ελλήνων οφείλεται ώς ένα βαθμό στους μετανάστες εργάτες οι οποίοι παίρνουν τις
δουλειές. Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να οδηγήσει απαραίτητα στο συμπέρασμα ότι
πρέπει να εκδιωχθούν οι μετανάστες. Γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι εάν οι ξένοι
εργάτες είχαν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα (αμοιβές, ασφάλιση), τότε de facto δε
θα υπήρχε λόγος να προτιμηθούν αυτοί κι όχι οι Έλληνες για την ίδια εργασία. Το
πρόβλημα λοιπόν δεν είναι οι μετανάστες και η εδώ παρουσία τους αλλά η άνιση
μεταχείρισή τους. Αλλά ακριβώς αυτοί που είναι υπαίτιοι για την άνιση
μεταχείριση και οι οποίοι επωφελούνται από την άνιση μεταχείρισή τους, είναι οι
ίδιοι που (έχουν τα μέσα αλλά) δεν θα επιτρέψουν ποτέ τον τερματισμό της, με
σκοπό να φορτώνονται σε άλλους (στους μετανάστες) τα δικά τους τεχνάσματα.
Οι
μετανάστες χάρη στην δική τους κακοπληρωμένη, σκληρή και ανασφάλιστη εργασία
έκαναν πολύ ευκολότερη την ένταξη στην ΟΝΕ· χάρη σε αυτούς οφείλεται η άνθιση ή
και η επιβίωση τομέων της οικονομίας (γεωργία, κτηνοτροφία, βιοτεχνία) αλλά και
η κάλυψη σε μεγάλο βαθμό των αναγκών για κοινωνικές υπηρεσίες τις οποίες δεν
παρέχει το κράτος (οικιακή φροντίδα, φύλαξη γερόντων-ασθενών κ.λπ.). Το πώς
γίνονταν πριν το 1991 οι εργασίες αυτές κι από ποιους, όπως αναρωτιούνται
ρητορικά οι ακροδεξιοί, είναι προφανές για όποιον θυμάται: κανείς Έλληνας νέος
δεν γινόταν βοσκός ούτε μάζευε πορτοκάλια για ένα πιάτο φαΐ, σε μια χώρα γεμάτη
πτυχιούχους.
Εδώ υπάρχει το αντεπιχείρημα ότι οι Έλληνες μετανάστευσαν σε χώρες οι
οποίες χρειάζονταν εργατικό δυναμικό (ΗΠΑ, Γερμανία) και αναπτύσσονταν γοργά,
ενώ αντίθετα η Ελλάδα έχει ανεργία και χρέος. Όμως δεν προσφέρει η κάθε χώρα τις
ίδιες δουλειές και δυνατότητες εργασίας. Μια
βιομηχανική χώρα ζητά εργάτες. Μια χώρα με διογκωμένες τις υπηρεσίες, "γεμάτη"
πτυχιούχους και στην οποία τα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα, ζητά νταντάδες γέρων,
καθαρίστριες και "δούλους" στα χωράφια της υπαίθρου. Και τέτοιες θέσεις υπήρχαν
στην Ελλάδα.
Το αν υπάρχουν "κενές θέσεις" σε ένα τομέα δεν εξαρτάται από
αν η χώρα είναι βιομηχανική
δύναμη. Αν στην Ελλάδα χρειάζονταν βιομηχανικοί εργάτες και οι Έλληνες δεν
επαρκούσαν, οι μετανάστες θα δούλευαν στις βιομηχανίες.
Η δήθεν
φιλοεργατική ακροδεξιά ένσταση λοιπόν ότι οι μετανάστες φταίνε μεταθέτει την
υπευθυνότητα αλλού. Γιατί οι Έλληνες εργάτες και τα συνδικάτα, εάν είχαν μυαλό,
θα έπρεπε να ζητούν εδώ και τώρα την άμεση και έμπρακτη (μη έμπρακτη θα σήμαινε
συνέχιση της εισροής ξένων, συνέχιση της μείωσης των μισθών και του εκβιασμού
των εργοδοτών) εργασιακή εξίσωση των μεταναστών ώστε να πάψει ο άνισος
ανταγωνισμός με αυτούς και η αισχροκέρδεια των εργοδοτών που έτσι μειώνουν τους
μισθούς. Επίσης παράλληλα θα έπρεπε οι Έλληνες εργάτες/τα ελληνικά συνδικάτα να
ζητούν την άμεση νομιμοποίηση όλων (κι όχι μέρους τους) όσων τώρα εργάζονται
και τώρα μένουν μόνιμα στη χώρα μας, ώστε να μην απολύονται οι
νομιμοποιημένοι και εξισωμένοι μετανάστες εργάτες χάριν των παρανόμων κι έτσι
διαιωνίζεται η εκμετάλλευση των μεταναστών και η μείωση των μισθών· γιατί
διαφορετικά αυτό συμβαίνει: μετά λ.χ. τη νομιμοποίηση, παλαιότερα, η οποία αφορούσε μόνο τμήμα
των μεταναστών και δεν συνεπαγόταν εργασιακή εξίσωση, προκλήθηκε
μεγάλο κύμα
απολύσεων των μεταναστών που νομιμοποιήθηκαν, καθώς οι εργοδότες
προτιμούσαν να
απασχολούν μη νόμιμους – ανασφάλιστους, υπάκουους και φθηνότερους –
αλλοδαπούς
εργάτες. Η νομιμοποίηση όλων
των μεταναστών θα είχε τα εξής αποτελέσματα: πρώτον, οι μετανάστες δεν
θα
υφίσταντο εκμετάλλευση. Δεύτερον, οι Έλληνες εργαζομένων θα
ανταγωνίζονταν
ισότιμα τους ξένους. Οι μισθοί των Ελλήνων εργαζομένων δεν θα
συμπαρασύρονταν προς τα κάτω, αφού θα ίσχυε το ίδιο μισθολόγιο. Οι
ακροδεξιοί θα έχαναν τη δικαιολογία-αποπροσανατολιστικό επιχείρημα ότι
φταιν οι
ξένοι για την ανεργία. Οι εργοδότες δεν θα μπορούσαν να προκαλούν
ενδοεργατική
ρήξη μεταξύ ξένων και Ελλήνων. Ο ρατσισμός θα
περιοριζόταν, αφού το κυριότερο έρεισμά του, η χρησιμοποίηση ξένων εις
βάρος των
Ελλήνων, θα έπαυε να υφίσταται και μάλιστα ο αριθμός των ξένων θα
σταθεροποιούνταν, αφού δε θα υπήρχε ανάγκη για εισαγωγή νέου φθηνότερου
εργατικού δυναμικού.
Ασφαλώς
δεν συμφέρει τους εργοδότες (οι οποίοι χρηματοδοτούν τα κόμματα εξουσίας
επηρεάζοντας έτσι τις αποφάσεις τους) κάτι τέτοιο. Δεν είναι λοιπόν αυτοί που θα
το επιδιώξουν, αφού χάρη στον διαχωρισμό ξένων-Ελλήνων εργαζομένων και στον
διαχωρισμό νομιμοποιημένων-παρανόμων ξένων έχουν τεράστια κέρδη. Ίσα-ίσα τους
συμφέρει να μην νομιμοποιηθούν/εξισωθούν οι μετανάστες· ή αν
νομιμοποιηθούν/εξισωθούν, αυτό να γίνει για τμήμα τους κι όχι για όλους· ή, αν η
νομιμοποίηση/εξίσωση γίνει για όλους, να μην εφαρμόζεται στην πράξη (να μην
υπάρχουν/διεξάγονται π.χ. έλεγχοι εργασίας). Τέτοια αιτήματα μπορούν να τα
εκφέρουν μόνο οι Έλληνες εργαζόμενοι, αρκεί να δουν ότι αυτό συμφέρει και τους
ίδιους και τους μετανάστες κι αρκεί να μην αποκοιμίζονται από τα ΜΜΕ.
Βέβαια, υπάρχει
η άποψη ότι
ακόμη κι αν
εξισωθούν οι μισθοί/δοθούν ίδια δικαιώματα στους αλλοδαπούς εργαζόμενους, λόγω
της μετανάστευσης προκαλείται υπερπροσφορά εργατικού δυναμικού, άρα αναγκαστικά
θα πέφτουν οι μισθοί και, συνεπώς, οι μετανάστες προκαλούν σε κάθε περίπτωση τη
μείωση των μισθών των Ελλήνων. Αυτό είναι λογικό και αποδεκτό επιχείρημα μόνο
εφόσον αποδέχεται κανείς ότι οι εργοδότες έχουν το δικαίωμα να υπερπλουτίζουν
και να ρίχνουν τους μισθούς ταυτόχρονα. Μόνο όσοι έχουν τη νεοφιλελεύθερη
λογική, το αποδέχονται και το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα κατά των μεταναστών.
Αλλά, αν δεν υιοθετηθεί η νεοφιλελεύθερη λογική, δεν είναι αναγκαίο να γίνει
αποδεκτό ούτε το δικαίωμα των αφεντικών να υπερπλουτίζουν έχοντας ως δικαιολογία
την "υπερπροσφορά εργατών" ούτε να αισχροκερδούν έχοντας ως δικαιολογία την κακή
νομοθεσία σχετικά με μισθούς/δικαιώματα των μεταναστών.
Πρέπει εν τέλει οι μετανάστες να αποκτήσουν πλήρη πολιτικά
δικαιώματα; Το ερώτημα, αν αφορά το σύνολό τους, πρέπει να απαντηθεί αρνητικά. Η
αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ μικρή χώρα για κάτι τέτοιο, γιατί μπορεί αύριο μεθαύριο σε
έναν πόλεμο να χρειαστούμε την ανάγκη των μεταναστών, οι οποίοι φυσικά θα
αδιαφορήσουν εάν δεν αισθάνονται δεμένοι με την Ελλάδα. Και το δέσιμο αυτό
γίνεται όχι μόνο εάν τους φερόμαστε καλά (εργασιακή εξίσωση/νομιμοποίηση) αλλά
και αν έχουν αντικειμενικούς, πολιτισμικούς λόγους για να υπερασπιστούν την
Ελλάδα ή αν αισθάνονται σχεδόν Έλληνες κι οι ίδιοι. Μόνον εφόσον υπάρχει
δυνατότητα πολιτισμικής εγγύτητας και ταύτισης με εμάς, είναι συμφέρον για εμάς
να δοθεί η ιθαγένεια. Εάν είναι ανώδυνο και ίσως συμφέρον για την Ελλάδα να
δίνει, στο απώτερο ή απώτατο μέλλον, πλήρη πολιτικά δικαιώματα, θα πρέπει να τα
δίνει σε άτομα που ταξινομούνται με βάση τα ακόλουθα κριτήρια για τα οποία
ισχύει η φθίνουσα σειρά (δηλαδή το πρώτο είναι το ισχυρότερο, το δεύτερο
λιγότερο ισχυρότερο κ.ο.κ.): 1) Οι καλύτεροι (στον τομέα τους, καθώς και οι
ταλαντούχοι γενικώς) ανεξαρτήτως καταγωγής ή θρησκείας. 2) Οι ελληνικής καταγωγής
και οι κάτοικοι ανατολικοευρωπαϊκών ορθόδοξων χωρών που δε συνορεύουν με την
Ελλάδα. 3) Οι κάτοικοι των συνορευόντων με το κράτος μας βαλκανικών χωρών,
εφόσον έχουν εξελληνιστεί γλωσσικά/παντρευτεί Έλληνες, με την ίδια προτεραιότητα
και οι μη μουσουλμάνοι Αφρικανοί. 4) Οι μουσουλμανικής αλλά μη Αραβικής
καταγωγής που δεν είναι από χώρες της ευρύτερης (Μ. Ανατολή, Καύκασος, Βαλκάνια)
γειτονιάς μας, και που έχουν εξελληνιστεί γλωσσικά (δηλ. από την παιδική ηλικία
έμαθαν και τα ελληνικά), κατά προτεραιότητα μεταξύ αυτών όσοι παντρεύτηκαν
Έλληνες πολίτες. 5) Οι μουσουλμανικής καταγωγής Άραβες που έχουν εξελληνιστεί
γλωσσικά, με την ίδια προτεραιότητα. Είναι προφανές ότι, επειδή η απόδοση
πολιτικών δικαιωμάτων θα γίνει σε λίγους, κυρίως οι δύο πρώτες κατηγορίες πρέπει
να ευνοηθούν, εάν επιθυμούμε τη διατήρηση της συνειδησιακής ενότητας του
πληθυσμού εντός της χώρας. (7/1/2007). Πρέπει να γίνει σαφές πως η προτεινόμενη
λύση της νομιμοποίησης/εργασιακής εξίσωσης (παράλληλα με άλλα κοινωνικά
δικαιώματα) πρέπει να εφαρμοστεί πλήρως. Αν απλώς γίνει αποδεκτή στα χαρτιά,
τότε θα ζημιωθούν και οι νομιμοποιημένοι ξένοι και οι Έλληνες. Αν μείνει στα
χαρτιά, τότε είναι πολύ καλύτερο να διατηρηθεί η τωρινή κατάσταση.
Προφανώς, λόγω των ραγδαίων εξελίξεων στο ζήτημα
αυτό (νέος νόμος για ιθαγένεια) χρειάζεται επιπλέον ανάλυση. Η οποία, εκ μέρους
μου, έχει ως εξής, σε 19 σημεία:
1) Δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε την Ελλάδα με τα
άλλα Δ/Ευρωπαϊκά κράτη προκειμένου να επιλέξουμε παρόμοιο με αυτά κώδικα
Ιθαγένειας. Τα
κράτη αυτά διαφέρουν με την Ελλάδα στα εξής, και οι διαφορές τους είναι τόσο
σημαντικές ώστε να πρέπει να βρούμε αλλά κράτη ως παράδειγμα:
α) τα περισσότερα από
αυτά είναι αποικιοκρατικά κράτη, δηλ. έχουν ιστορική ευθύνη για την καταστροφή
στο παρελθόν, του τρίτου κόσμου.
β) επίσης έχουν ευθύνη
για την τωρινή καταστροφή του, ως μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, τα περισσότερα.
γ) τα κράτη αυτά δεν
απειλούνται από κανέναν όσον αφόρα την εθνική κυριαρχία τους.
Άρα θα πρέπει να ψάξουμε
για δυτικά Ευρωπαϊκά κράτη που είτε υφίστανται απειλή της κυριαρχίας τους, είτε
δεν είναι αποικιοκρατικά και δεν ευθύνονται, τώρα ή στο παρελθόν, για την
σημερινή μετανάστευση και διάλυση των χώρων του Γ' κόσμου, είτε και τα δύο – και
η Ελλάδα είναι ακριβώς μια από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που πληροί αυτά τα 2
κριτήρια.
2)
Υπάρχει η άποψη ότι
Ελλάδα είναι κι αυτή “μικρομεσαία” δύναμη με τάσεις οικονομικού επεκτατισμού και
“ανερχόμενη” οικονομία, είναι λογικό να αντιμετωπίζει και αυτό το θέμα (της
μετανάστευσης). Μικρομεσαία η Ελλάδα; Τη στιγμή που περνάμε την χειρότερη κρίση
της μεταπολίτευσης
(εν έτει 2010);
Είναι ανεξήγητο με ποια κριτήρια αποδεικνύεται ότι
είμαστε σε φάση επέκτασης, και μάλιστα εις βάρος των χωρών προέλευσης των (λαθρο)μεταναστών,
ή είμαστε ανερχόμενη οικονομία. Υπεύθυνοι για την έλευση των
μεταναστών δεν είναι οι Έλληνες, αλλά οι χώρες που προκαλούν πολέμους. Αντίθετα,
η Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία “τιμωρείται” με τη μετατροπή της σε αποθήκη
ανεπιθύμητων για τις παραπάνω χώρες μεταναστών.
Ασφαλώς οι προσκλήσεις που διάφοροι εθνικόφρονες στις αρχές του 1990 απηύθυναν
στους Αλβανούς να εισέλθουν στην Ελλάδα ήταν απαράδεκτες, ωστόσο δεν εξέφραζαν
την πολιτική βούληση της Ελλάδας. Τέτοιου είδους πολιτική κρατική βούληση
εξέφραζε λ.χ. η επιθυμία της Δ. Γερμανίας μετά τον Β' Π.Π. για είσοδο μεταναστών
-και Ελλήνων- ως εργατικό δυναμικό, και οι διακρατικές συμφωνίες της και
με την Ελλάδα.
3)
Το ζήτημα της
ένταξης δεν είναι ζήτημα ανθρωπισμού, καλών προθέσεων, χριστιανισμού κοκ. Δεν
υφίσταται κανένας προβληματισμός για το όριο εκείνο μεταναστών που μπορεί να
αφομοιώσει/εντάξει η Ελλάδα. Δηλαδή υπάρχει (έστω ασυνείδητα) η άποψη ότι όσοι
λαθρομετανάστες και να έρθουν, θα αφομοιώνονται εάν υπάρχει η καλή θέληση και
όλα τα σχετικά νομοθετικά μέτρα. Δηλαδή, ότι το ελληνικό κράτος μπορεί
-θεωρητικά- να συμπεριλάβει τους πάντες (ή έστω πολύ περισσότερους και άσχετους)
δίχως να πάψει να υφίσταται ως κράτος, δηλαδή χωρίς να γίνει ξέφραγο αμπέλι.
Είναι όμως προφανές ότι όσο περισσότεροι έρχονται, τόσο λιγότερο ενδιαφέρονται
να ενταχθούν, δηλαδή να γίνουν όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες. Σε ένα γκέτο Σομαλών
η γνώση της ελληνικής γλώσσας (δεν χρειάζεται να γίνει λόγος για ιστορία, συνείδηση εντοπιότητας
κοκ, αφού αυτά ήδη στους Έλληνες σπανίζουν) είναι άχρηστη. Θα μπορούσε κανείς να
μιλά σπαστά ελληνικά, να μην έχει καμμία γνώση ελληνικής
ιστορίας/εχθρών/φίλων/συμφερόντων και να ψηφίζει, να ζει στο γκέτο του κοκ.
Αντίθετα, αν οι ποσότητες είναι λίγες, τότε εκ των πραγμάτων αναγκάζεται ο
νομιμοποιημένος (λαθρο)μετανάστης
να υιοθετήσει αντιλήψεις και τρόπο ζωής παρόμοιο με τον ελληνικό.
4)
Αν είναι να σκεφτούμε πάνω
στο 2ο μέρος του δίπολου κοσμοπολίτες-ακροδεξιοί, τότε πρέπει να δούμε ότι και
στις δύο παρακάτω περιπτώσεις η άνοδος της Ακροδεξιάς πρέπει να είναι
αναμενόμενη. Είχε γίνει σε ορισμένα ιστολόγια σταχυολόγηση "αντιρατσιστικών"
απόψεων στο
opengov, οι
φορείς
των οποίων λίγο-πολύ ελπίζουν ότι χάρη στην είσοδο 800 χλδ. ψηφοφόρων τα
ακροδεξιά κόμματα θα πάψουν να μπαίνουν στη βουλή. Βέβαια, αν μέγιστος
στόχος
είναι η μη είσοδος της Ακροδεξιάς στο Κοινοβούλιο, τότε ας έρθουν 20
εκατομμύρια
μετανάστες, ώστε να αποκλειστεί δια παντός το ενδεχόμενο αυτό!
Αποσιωπάται ότι ταυτόχρονα θα
αυξηθούν τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων, λόγω της προφανούς
δυσπιστίας προς
τους ισλαμιστές μετανάστες και της διόγκωσης περιστατικών αντεστραμμένου
μεταναστευτικού ρατσισμού (γκέτο κ.λπ.). Στο βαθμό που οι
ελληνοποιημένοι
μετανάστες δεν θα ενδιαφέρονται να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία
ακόμη κι
αν επιδιώκουν τη μόνιμη διαμονή σε αυτήν, διότι θα βρίσκονται εν Ελλάδι ή
εν
Αθήναις σε τέτοια πληθυσμιακά μεγέθη ώστε να είναι δυνατή η (νόμιμη)
διαβίωση
δίχως κάποιον ουσιαστικό εξελληνισμό, αναπόφευκτα θα καταντήσουν
κράτος/κράτη εν
ελληνικώ κράτει. Ορισμένοι από αυτούς αναπόφευκτα θα επιχειρήσουν να
διατηρήσουν
αλλά και να επιβάλουν τα πολιτισμικά/θρησκευτικά πρότυπα των χωρών
προέλευσής
τους όχι βέβαια, προς το παρόν, σε όλη τη χώρα αλλά στις γειτονιές όπου
θα
συγκεντρώνονται και θα ομαδοποιούνται ανά χρώμα δέρματος ή ανά θρησκεία.
Έτσι,
από τη μια θα υπάρξει εκλογική άνοδος της ακροδεξιάς ή στροφή μεγάλων
κομμάτων
προς την ακροδεξιά, ενώ από την άλλη οι ελληνοποιηθέντες θα είναι (όχι
για
πάντα) ένας υπάκουος εκλογικός στρατός και η αντιρατσιστική Αριστερά που
νομίζει
ότι θα ισχυροποιηθεί το συνειδητοποιημένο προλεταριάτο θα απομείνει με
το στόμα
ανοιχτό άδικα περιμένοντας ψήφους, γιατί ο καιρός που είχε απήχηση στους
Άραβες
η αριστερά/ο "σοσιαλισμός" έχει παρέλθει. Το πιο τραγικό ή κωμικό βέβαια
θα
συμβεί όταν στα Εξάρχεια θα εμφανιστούν Ισλαμιστές, πράγμα το οποίο
αξίζει να
συμβεί γρήγορα για να έχουμε ακόμη ένα σουρεαλιστικό συμβάν στην
νεοελληνική
ιστορία. Δυστυχώς κι όταν συμβεί αυτό
ή άλλα παρόμοια ευτράπελα, π.χ. με Ισλαμιστές να συμβουλεύουν τους μη
συντηρητικούς Έλληνες να μην πίνουν μπύρες ή τις ελληνίδες γυναίκες να
μην κυκλοφορούν ασυνόδευτες τα βράδια, οι αντιεθνικιστές πάλι θα βρουν
έναν τρόπο και μια δικαιολογία να
στρουθοκαμηλίσουν. Οπότε τίθεται το ζήτημα: άραγε η Ακροδεξιά θα
ισχυροποιηθεί
περισσότερο ή λιγότερο μεταξύ των σημερινών Ελλήνων, με τέτοιου είδους
ανεξέλεγκτες ελληνοποιήσεις;
Σε σύγκριση
με σήμερα, όπου υπάρχει ένας ρατσισμός εθνοτικός (Αλβανοί-Έλληνες),
χάρη στον αντιρατσισμό θα υπάρξει ένας ρατσισμός
δέρματος (Έλληνες+άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι ή παλαιοί μετανάστες,
εναντίον μαύρων
ή ασιατών ή μουσουλμάνων). Θα υπάρξει, δηλαδή, μετάλλαξη του υφιστάμενου
τύπου
ρατσισμού σε αμερικανικό/δυτικοευρωπαϊκό. Η Ελλάδα δεν μπορεί να
συγκριθεί με
τις άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Ούτε έχει προκαλέσει την
κρίση/εξαθλίωση των
τριτοκοσμικών χωρών στο παρελθόν και πρόσφατα, και η εθνική κυριαρχία
της
αμφισβητείται. Επιπλέον ο νέος νόμος δεν θέτει κάποιο σοβαρό τρόπο
ελέγχου των
μεταναστών. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εμποδίζει την
εισροή (λαθρο)μεταναστών μέσω Τουρκίας. Μια και σκοπός της είναι η
νομιμοποίηση
όλων, αφού δεν επιδιώκει την εκδίωξη των λαθρομεταναστών και δεν έχει
σαφή
κριτήρια, ανθρωπιστικά αλλά και εθνικά/ωφελιμιστικά-ποσοτικά, για το
ποιοι
μπορούν να παραμείνουν, είναι σαφές ότι σε λίγες δεκαετίες θα έρθουν τα
πάνω-κάτω. Οποιοσδήποτε θα έρχεται στην Ελλάδα να γεννήσει παιδί, το
οποίο
φοιτώντας ώς την στ' δημοτικού (ή την γ' λυκείου, το ίδιο είναι) θα έχει
αποκτήσει στα 18 την ιθαγένεια, ακόμη κι αν έχει μείνει μόνο τρία στην
Ελλάδα. Όταν
λέμε "θα έρχεται στην Ελλάδα κλπ" δεν έχουμε κατά νου κάποια συνωμοσία,
αλλά ότι προφανώς όλοι ζητούν το καλύτερο ατομικά. Αν ο
κοντινότερος ευρωπαϊκός τόπος προορισμού είναι η Ελλάδα, τότε θα
επιλέξουν την Ελλάδα για
κάτι τέτοιο. Καθεαυτό το κριτήριο της φοίτησης στο σχολείο είναι
τραγελαφικό:
δίνεται τέτοια αξία στο σημερινό ελληνικό σχολείο ως διαμορφωτή
ελληνικής
συνείδησης ωσαν να μιλούσε κανείς για τη φοίτηση στην Ακαδημία του
Πλάτωνα, ή
την Μεγάλη του Γένους Σχολή. Εδώ ούτε καν οι ίδιοι οι Έλληνες έχοντας
φοιτήσει
12 χρόνια σε ελληνικά σχολεία θυμούνται κάτι από την ελληνική παιδεία
και
ιστορία, π.χ. δεν ξέρουν τι έγινε την 25η Μαρτίου, και διακηρύσσεται
επίσημα από
την κυβέρνηση ότι με 6 τάξεις δημοτικού κάποιος (λαθρο)μετανάστης
αισθάνεται
Έλληνας. Ακόμη κι αν κάποιοι θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα για πάντα,
είναι
αμφίβολο:
α. αν θέλουν να μείνουν
γινόμενοι όπως και οι σημερινοί Έλληνες, ειδικά όταν μέσα στα γκέτο-γειτονιές
τους τίποτε δεν θα τους παρακινεί σε κάτι τέτοιο.
β. αν μπορούν να
εγκαταλείψουν αντιλήψεις (πολιτικές τουλάχιστον) που τους είναι δεύτερη φύση και
εγγενές στοιχείο τους (αφού μεγάλωσαν σε τέτοια ασιατικά-αφρικανικά
περιβάλλοντα) ειδικά όταν τέτοια εγκατάλειψη δεν θα τίθεται ως προαπαιτούμενο
από τους σημερινούς Έλληνες και το ελληνικό κράτος για την ελληνοποίησή τους.
ασφαλώς, αν οι μετανάστες/ελληνοποιημένοι είναι λίγοι, πρόθυμα και "αναγκαστικά"
ενστερνίζονται τις αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας. δεν είναι δηλαδή, ζήτημα
τόσο φυλετικό/θρησκευτικό, αλλά κυρίως ποσοτικό, θεωρώ το αν οι μετανάστες
θέλουν ή δε θέλουν να "γίνουν Έλληνες".
Τα κριτήρια τύπου άριστη
γνώση της ελληνικής γλώσσας, γνώση της ελληνικής ιστορίας, στοιχειώδεις γνώσεις
του πολιτειακού, πολιτικού και δικαιϊκού συστήματος και κυρίως των αντίστοιχων
κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται και προστατεύονται μέσω
αυτών, μη συμμετοχή σε παραβατικές/εγκληματικές πράξεις, καθώς και δέσμευση
εκπλήρωσης των βασικών υποχρεώσεων ενός Έλληνα πολίτη, προφανώς θα εκπληρώνονται
όλο και δυσκολότερα και από λιγότερους μετανάστες (από αυτούς που θα εισέρχονται
πλέον): Για ποιον λόγο να ενδιαφερθεί κάποιος να μάθει άριστα τα ελληνικά, την
ιστορία, να υιοθετήσει/εσωτερικεύσει τον ευρωπαϊκό αντί του σημερινού ισλαμικού
πολιτισμού, αν μπορεί να ζήσει και δίχως αυτά εδώ, ως Έλληνας πολίτης; Το
παράδειγμα των μουσουλμάνων της Θράκης δείχνει ότι είναι δυνατόν να έχουν τα
δικαιώματα της Ελληνικής Ιθαγένειας δίχως να ενδιαφέρονται καθόλου για την
Ελλάδα και τις ελληνικές υποθέσεις. Όλο το θέμα της χορήγησης για λόγους
ανθρωπιστικούς τής Ελληνικής Ιθαγένειας στα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ είναι
αφελές. Θα αρκούσε η χορήγηση, από τη γέννησή τους κι εφόσον έχουν φοιτήσει και
στις 12 τάξεις ή τις 9, της άδειας παραμονής, ώστε να μην κινδυνεύουν με απέλαση
τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών. Κι αυτό θα αρκούσε. Η σύγχυση μεταξύ του
ανθρωπισμού και της χορήγησης ιθαγένειας μάλλον οφείλεται τόσο σε σκοπιμότητα όσο
και σε πραγματική σύγχυση των εννοιών.
5)
Σύμφωνα με τον Ιό
της Ελευθεροτυπίας “…εδώ και δυο περίπου δεκαετίες ζούμε μια ιστορική -και μη
αναστρέψιμη- μεταβολή στη σύνθεση του ελλαδικού πληθυσμού. Της εργατικής κυρίως
τάξης της χώρας, με τη διαμόρφωση ενός πολυεθνικού «μητροπολιτικού»
προλεταριάτου, αλλά και των μικροαστικών στρωμάτων…”. Οι άνθρωποι του Ιού ζουν σε
κάποιον φανταστικό κόσμο. Νομίζουν/κρυφοελπίζουν ότι θα δημιουργηθεί κάποιο
προλεταριάτο που θα δυναμώσει το εργατικό κίνημα. Δεν έχουν ακουστά ότι στην
αρχαία Αθήνα (και Ελλάδα) οι δούλοι αδυνατούσαν να “επαναστατήσουν” (ό,τι κι αν
σήμαινε αυτό τότε) επειδή κατάγονταν από πολλές περιοχές;
Εδώ είναι απαραίτητη μια μεγάλη "παρένθεση" για το θέμα αυτό. Αρκετοί
Αριστεροί νομίζουν ότι ο Τρίτος Κόσμος, οι άνθρωποί του, μπορούν -είτε στις
πατρίδες τους είτε ερχόμενοι στην Δύση και στην Ελλάδα- να παίξουν τον ρόλο τον
οποίο απέδιδε ο Μαρξ στο δυτικοευρωπαϊκό προλεταριάτο. Ο Καστοριάδης σε μια από
τις πιο εύστοχες αναλύσεις του για το ζήτημα αυτό γράφει τα εξής (Χώροι του
ανθρώπου, σσ. 88-94 και 166) :
«..Όλες αυτές οι χώρες,
οι μη ευρωπαϊκές και έξω από τη σφαίρα την ευρωπαϊκή...ούτε οι δημοκρατικές
ιδέες και τάσεις μπόρεσαν να διεισδύσουν τόσο εύκολα ούτε οι επαναστατικές
ιδέες...Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία, που προκάλεσε την έκπληξη των δυτικών
οικονομολόγων: γιατί δεν αναπτύσσονται οι χώρες του Τρίτου Κόσμου; Πρώτη
απάντηση, διότι τους λείπουν κεφάλαια. Να τους δώσουμε κεφάλαια. Τους δίνανε
κεφάλαια, τους έδιναν μηχανές. Δεν αναπτύσσονταν. Δεύτερη απάντηση, διότι τους
λείπει τεχνική εκπαίδευση. Να τους στήσουμε τεχνική εκπαίδευση. Τους στήνανε
τέτοια και τους στήνουν. Δεν αναπτύσσονταν. Εντέλει, τρίτη μεγαλοφυής
ανακάλυψη...διότι τους λείπουν επιχειρηματίες καπιταλιστές, δηλαδή άνθρωποι οι
οποίοι να είναι ικανοί να μαζέψουν μαζί και εργατική δύναμη και κεφάλαιο και μια
εφεύρεση και μια διαίσθηση της αγοράς και να στήσουν μια επιχείρηση που να
δουλεύει. Αν πάμε λίγο πιο πέρα απ' τα επιφανειακά, πράγματι λείπουν απ' αυτές
τις χώρες επιχειρηματίες μ' αυτήν την έννοια, αλλά λείπει επίσης εργατικό
δυναμικό με την έννοια που υπήρχε στη Δυτική Ευρώπη. Η βιολογική φύση του
ανθρώπου δεν παράγει προλετάριους όπως άλλωστε δεν παράγει επιχειρηματίες. Οι
προλετάριοι είναι κοινωνικό δημιούργημα και τους δημιούργησε ο καπιταλισμός στη
Δύση πάνω σ' ένα ανθρωπολογικό στρώμα το οποίο επιδεχόταν αυτήν τη δημιουργία,
διότι ήδη η Δυτική γεωργία ήταν η αρχή αυτής της βιομηχανικής ανάπτυξης. Όταν
πάτε και δείτε όπου σώζονται αγρεπαύλεις παλιές σε μια γεωγραφική ζώνη η
οποία...συνεπώς περιλαμβάνει τη Βόρεια Ιταλία, μικρό τμήμα της Βόρειας Ισπανίας,
την Γαλλία, την Αγγλία, τις Σκανδιναβικές χώρες, τη Γερμανία, την Ελβετία, την
Αυστρία κλπ., θα δείτε παλαιότατες αγρεπαύλεις, όπως δεν τις έχουμε εμείς
πουθενά στα Βαλκάνια, ούτε στην Πολωνία, ήταν ήδη μικρά εργοστάσια πριν να
υπάρξει καπιταλισμός, όπου έβγαινε και από τη μύγα ξύγκι, όπου υπήρχαν αγροτικά
μηχανήματα πολύ προηγμένα κι όπου ήδη προπαρασκευαζόταν αυτή η επανάσταση στη
σύλληψη της εργασίας και στην παραγωγικότητα που επέφερα ο καπιταλισμός. ...οι
Ευρωπαίοι εργάτες, ήδη από τον 18ο αιώνα, έμαθαν ή αναγκάστηκαν να μάθουν την
ώρα. Ένας λογικός και φυσιολογικός άνθρωπος δεν έχει καμιά ανάγκη να ζει μ' ένα
ρολόι στο χέρι και να βλέπει τι ώρα είναι. Υπάρχει ο ήλιος, χειμώνας,
καλοκαίρι...πάει στ' αμπέλια του, στα χωράφια του, ξαναγυρίζει κλπ. Από τη
στιγμή που υπάρχει η φάμπρικα ή το ανθρακωρυχείο υπάρχει η σειρήνα της
φάμπρικας, είναι έξι το πρωί, ή, εφτά το πρωί, και μετά ξαναείναι η σειρήνα της
φάμπρικας και ο εργάτης φυσικά πρέπει να έχει ξυπνήσει πριν και να έχει φάει
κάτι να φύγει και να χρονομετρήσει το δρόμο του. Από τον 18ο αιώνα αρχίζει μια
τεράστια ανάπτυξη της πώλησης ρολογιών...Δηλαδή το δυτικό προλεταριάτο, όπως το
ξέραμε...είναι ένα κοινωνικό δημιούργημα ανθρώπων οι οποίοι είχαν μάθει ότι,
τουλάχιστον 12 στην αρχή, 10 μετά, 8 στο τέλος ώρες την ημέρα, όλες τους οι
σωματικές κινήσεις και η πνευματική τους προσοχή είναι αποκλειστικά αφιερωμένες
σε ένα και μόνο αντικείμενο, που πρέπει να το χειριστούν με τη μεγαλύτερη δυνατή
ακρίβεια για να βγει ένα ορισμένο αποτέλεσμα. Σκεφτείτε, ας πούμε, τη βιομηχανία
των αυτοκινήτων ή ακόμη και την υφαντουργία κλπ. Αυτή η στάση δεν φυτρώνει μες
στη ζούγκλα. Δεν σημαίνει κατά κανένα τρόπο ότι οι
άνθρωποι της ζούγκλας είναι κατώτεροι από τους προλετάριους, απλώς
δεν έχουν υποστεί αυτό το ντρεσάρισμα που άλλωστε στην ουσία του είναι
απάνθρωπο. Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν πηγαίνουν στα εργοστάσια δουλεύουν με
τον ρυθμό με τον οποίο θέλουν να δουλέψουν, γίνονται φασαρίες, τέλος πάντων
δουλεύουν δεν δουλεύουν, και όταν σε 15 μέρες ή σ' ένα μήνα έχουν μαζέψει αρκετά
λεφτά, φεύγουν, ξαναπάνε στο χωριό τους, όπου κάνουν ένα μεγάλο τσιμπούσι για
την οικογένεια, δίνουν λεφτά στα ξαδέλφια, στους ανθρώπους της φυλής κλπ. κι
όταν τους ξαναλείψουν λεφτά ξαναπάνε στο εργοστάσιο. Βιομηχανία μ' αυτόν τον
τρόπο δεν γίνεται. Αλλά ούτε γίνεται κοινοβουλευτική
δημοκρατία, η οποία προϋποθέτει μια σχετική ομοιογένεια του πληθυσμού,
ενώ, στις περισσότερες απ' αυτές τις χώρες, μιλάω κυρίως για την Αφρική,
δεν υπάρχει αυτή η ομοιογένεια ούτε η γλωσσική ούτε των
ηθών και εθίμων κλπ. και, κυρίως, ούτε μια συνείδηση πολιτικής
ενότητας(....).
Δεν είναι ανάγκη φαντάζομαι να πω
πόσο πλήρης παραλογισμό ήταν η προσπάθεια μερικών ψευτομαρξιστών -του Φάνον, του
Σάρτρ και διάφορων άλλων- να βάλουν τον Τρίτο Κόσμο στη θέση του προλεταριάτου,
όπως το έβλεπε ο Μαρξ. Όταν ο ταλαίπωρος ο Μαρξ έδινε στο προλεταριάτο ένα
επαναστατικό ρόλο, άσχετο με το αν είχε άδικο με το να παίρνει μία τάξη και να
την κάνει σωτήρα της ανθρωπότητας, είχε λόγους, κι αυτοί φαίνονται πολύ καθαρά
και στα πρώτα του χειρόγραφα, τα Παρισινά χειρόγραφα, αλλά ακόμα και στα
Grundrisse και στο Κεφάλαιο. Οι λόγοι αυτοί
αναφέρονταν στην κοινωνική και κοινωνικοπολιτική συγκρότηση του προλεταριάτου
μέσα στο ίδιο το εργοστάσιο. Ο καπιταλισμός συγκέντρωνε τους εργάτες σ' έναν
ορισμένο χώρο, τους πειθαρχούσε, τους μάθαινε ορισμένα πράγματα και τους
υποχρέωνε να αρχίσουν να αμύνονται συλλογικά εναντίον της καταπίεσης και της
εκμετάλλευσης την οποία υφίσταντο και, συνεπώς, να μαθαίνουν στην πράξη τι είναι
συλλογικός αγώνας. Και πράγματι, τα πρώτα συνδικάτα, τα εγγλέζικα, τα οποία ήταν
τελείως δημοκρατικά, άρχισαν να ιδρύονται γύρω στο 1810-1830, δηλαδή 30 ή 40
χρόνια πριν από το Κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι
αδύνατο να βάλει κανείς τους αφρικανικούς πληθυσμούς στη θέση, παραδείγματος
χάρη, των Άγγλων εργατών, οι οποίοι, ανάμεσα στη Γαλλική
επανάσταση και στο κίνημα του χαρτισμού, αλφαβητίστηκαν μόνοι τους, την εποχή
που δεν ήταν υποχρεωτική η εκπαίδευση, και μετά από 14 ώρες εργασίας, το βράδυ,
με τις πενταροδεκάρες τις οποίες μπορούσαν να οικονομούν, αγόραζαν κεριά και
βιβλία για να διαβάσουν τη φιλολογία για την Γαλλική επανάσταση, για την
πολιτική οικονομία κλπ. Και δημιουργούσαν τις εργατικές ενώσεις, τα περίφημα
Trade Unions. Αυτή η τάξη αυτοδημιουργήθηκε, και
αυτοδημιουργήθηκε ως μια τάξη που άσκησε τεράστια πίεση πάνω στον καπιταλισμό
και άλλαξε την πορεία του καπιταλισμού - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αυτή
την τάξη είχε υπόψη του ο Μαρξ όταν, κατά κάποιο τρόπο, έλεγε ότι είναι το άλας
της γης. Και το καταλαβαίνει κανείς. Τώρα, όσο σεβασμό
κι αν έχει κανείς για την ανθρωπιά, η οποία δεν είναι κατώτερη από κανενός
άλλου, την ομορφιά, την αντοχή, την επιδεξιότητα, την εξυπνάδα ενός Αφρικανού,
αυτός ο άνθρωπος δεν έχει υποστεί αυτήν την κοινωνική μόρφωση, κατασκευή, η
οποία να μπορεί να επιτρέπει σ' έναν δήθεν θεωρητικό, όπως ο Σάρτρ, να
τον βάλει στη θέση του προλεταριάτου, λέγοντας: Το προλεταριάτο χρεοκόπησε αλλά
οι χωριάτες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας θα πάρουν τη θέση
του. Όχι. Δεν μπορούν, διότι δεν είναι κοινωνικοποιημένοι κατά τον ίδιο τρόπο.
Όχι διότι είναι βιολογικά κατώτεροι.
...Άλλοι,
πριν από τον Μαρκούζε και πολύ χειρότεροι, τοποθέτησαν τις ελπίδες τους στον
Τρίτο Κόσμο ενώ ταυτοχρόνως έλεγαν ότι είναι μαρξιστές - πράγμα κωμικοτραγικό.
Όλες αυτές οι προσπάθειες είχαν σαν σκοπό να κρατηθεί το μαρξιστικό σχήμα με το
να βγάλει κανείς ένα κομμάτι απ' τη μηχανή και να το αντικαταστήσει με κάποιο
άλλο. Αυτό δεν μπορεί να δουλέψει, για τον απλούστατο λόγο ότι ο Μαρξ απέδιδε
στο προλεταριάτο τον ιστορικό ρόλο που του απέδιδε, όχι μόνο για λόγους
αριθμητικούς, αλλά για λόγους ουσιαστικούς, γιατί θεωρούσε πραγματικά ότι η
καπιταλιστική βιομηχανία δημιουργεί μια νέα τάξη ανθρώπων, η οποία όσο
εξαθλιωμένη και αν ήταν, αποκτούσε καινούργια κοινωνικά προσόντα και ιδίως
προσόντα κοινωνικοποίησης, συλλογικής διαβούλευσης και δράσης. Αυτό είναι κάτι
που δεν υπάρχει ούτε στους νέους ως νέους, ούτε στους εξαθλιωμένους χωρικούς του
Τρίτου Κόσμου κ.τ.λ.» (14/9/2010)
6)
Ο Ιός επίσης έχει
υποστηρίξει έμμεσα πλην σαφώς ότι όποιος δεν θέλει την άμεση πολιτογράφηση όλων
των (τρομάρα μας/τους) “νόμιμων” μεταναστών είναι ακροδεξιός, αφού μοιάζει στους
μοναρχικούς της δεκαετίας του 1920. Πρώτα απ’ όλα οι τοτινοί πρόσφυγες δεν είναι
ίδιο με τους σημερινούς. Ακόμη κι αν για διάφορους λόγους οι πρόσφυγες του ‘23
ήταν ανεπιθύμητοι, δεν ήταν ανεπιθύμητοι ως Τούρκοι ή Ιταλοί. Παρ’ όλη την
ρητορεία περί "τουρκόσπορων", οι τελευταίοι δεν θεωρούνταν αλλοεθνείς. Σήμερα δεν υπάρχει κάποιο
κομματικό μίσος ως κύρια αιτία εναντίωσης στην “πολιτογράφηση με το τσουβάλι”.
Επίσης ο Ιός έχει γράψει:
“το κυριότερο (αν όχι το μοναδικό) «εθνικό ζήτημα» του καιρού μας: την όσο το
δυνατόν πιο ομαλή, ισότιμη κι ολοκληρωμένη ένταξη στην ελληνική κοινωνία (και
-προοπτικά- το ελληνικό έθνος) εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που το μόνο που
τους εμποδίζει να νιώσουν πατρίδα τον τόπο που μεγάλωσαν, πήγαν σχολείο, έκαναν
φίλους, ερωτεύτηκαν, μίσησαν, δούλεψαν, απολύθηκαν, (ενδεχομένως) απήργησαν ή
διαδήλωσαν και (κατά κανόνα) φορολογήθηκαν”. Αναρωτιέται κανείς:
Μιλάνε σοβαρά οι άνθρωποι;
ερωτεύτηκαν, απολύθηκαν ή φορολογήθηκαν ποιοι; Πότε πρόλαβαν; Του αρέσει να
τσουβαλιάζει όλους τους (λαθρο)μετανάστες ως ένα πράγμα; Μα αυτό ακριβώς κάνει η
ακροδεξιά, “οι μετανάστες είναι όλοι ίδιοι”, καλοί-κακοί, νεοφερμένοι-παλαιοφερμένοι,
εγκληματίες-άκακοι κι εργατικοί, μουσουλμάνοι της Αλβανίας-μουσουλμάνοι του
Αφγανιστάν, όλοι είναι το ίδιο. Τα ίδια και με τον Ιό,
όπως και το “είμαστε όλοι μετανάστες” δεν διαφέρει από το “είμαστε όλοι Ελ-ληνες”,
όλη η ανθρωπότητα, όπως λένε οι Εψιλονιστές, ο Δαυλός παλιά (ακόμη και για τους
Εβραίους). Είναι η ίδια απολύτως αντίληψη, με αντεστραμμένα τα πρόσημα (Έλληνες-μετανάστες,
καλό-κακό). Ο Ιός ξεχνά ότι οι πρόσφυγες του 1922 (εκτός του ότι δεν ήταν
αλλοεθνείς) ήταν δεδομένοι, 1,5 εκ. ήρθαν, αφομοιώθηκαν – ξεμπέρδεψε το ζήτημα.
Δεν έρχονταν και ξαναέρχονταν +1,5 εκ. + 1,5 εκ. +….
Δηλαδή, η Ακροδεξιά και ο Ιός και οι ομοϊδεάτες του
έχουν την αντίληψη ότι οι μετανάστες (λαθραίοι και μη) είναι όλοι το ίδιο πράγμα
και συνεπώς η συμπεριφορά μας προς αυτούς, είτε αφορά την νομιμοποίηση είτε την
χορήγηση Ελληνικής Ιθαγένειας είτε την απέλαση, πρέπει να αφορά στο σύνολό τους.
Πώς είναι σίγουρος ο κάθε "αντιρατσιστής"
ότι δεν πρόκειται να έρθουν δίχως σταματημό τα εκατομμύρια; Μήπως θα σταματήσουν
σε 10 χρόνια τα αίτια (νεοφιλελευθερισμός και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις) που
προκαλούν την μετανάστευση από τον Τρίτο Κόσμο;
Και βέβαια, αφού ο Ιός θίγει ένα θέμα ανθρωπιστικό, το θέμα του έρωτα,
μπορεί να υποστηριχτεί το εξής. Οι μικτοί γάμοι Ελλήνων-μεταναστών, εφόσον αυτοί
συνεπάγονται συμβίωση (σε κοινή στέγη) σε ελληνικό έδαφος για πάνω από ένα
χρονικό διάστημα (λ.χ. 10 χρόνια), ή εφόσον θα είχαν αποτέλεσμα την γέννηση
τέκνων (λ.χ. μετά το 5ο-6ο έτος από τη γέννηση του τέκνου) τα οποία αναθρέφονται
ελληνικά, σε ελληνικά σχολεία κ.ο.κ., θα μπορούσαν να επιτρέψουν σε τέτοιους
μετανάστες (που παντρεύτηκαν Έλληνες και ζουν μαζί μόνιμα στην Ελλάδα) να
αποκτήσουν την Ελληνική Ιθαγένεια.
7)
Συνεχώς (για ποιον
λόγο άραγε;) συγχέεται ο ανθρωπισμός με την απόδοση Ελληνικής Ιθαγένειας, από
όσους είναι υπέρ του νομοσχεδίου, σύγχυση η οποία είναι απολύτως λανθασμένη. Το
πρόβλημα που τίθεται με την παραμονή ανήλικων τέκνων νομίμων μεταναστών είναι
ανθρωπιστικό και επιλύεται πάρα πολύ απλά, με την παραχώρηση άδειας παραμονής
στα παιδιά αυτά – ανεξάρτητα από το αν τελείωσαν τις σπουδές τους. Δεν υπάρχει
ούτε ανάγκη να επιλυθεί μέσω της απόδοσης της Ε.Ι. ούτε συνιστά υποχρέωση
κανενός κράτους να παρέχει την ιθαγένειά του (φυσικά όλοι αυτοί οι 1,5-2+ εκ.
πρόσφυγες δεν είναι ανιθαγενείς ούτε πολιτικοί πρόσφυγες, οπότε θα ήταν όντως
ζήτημα ανθρωπιστικό). Είναι αντιεθνολαϊκιστικό άραγε να λέει ο πρωθυπουργός ότι
ο νέος νόμος για απόδοση Ε.Ι. στα παιδιά των μεταναστών εναρμονίζεται με τα
ανθρώπινα δικαιώματα και έπειτα να έρχεται ο (μη εθνικιστής/ρατσιστής κοκ)
Συνήγορος του Πολίτη και να διαβεβαιώνει ότι ούτε υποχρεωτικό βάσει των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων είναι η απόδοση Ε.Ι. ούτε υποχρεούται το κράτος να αναφέρει για
ποιον λόγο δεν επιθυμεί να δώσει την Ελληνική Ιθαγένεια; Είναι δείγμα σοβαρότητας ενός
κράτους αυτό, να αυτογελοιοποιείται παριστάνοντας τον υπερασπιστή των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων;
Η απόδοση ελληνικής
ιθαγένειας δεν είναι ανθρωπιστικό καθήκον ούτε η κτήση της ανθρώπινο δικαίωμα.
Άλλο τα ανθρώπινα, άλλο τα πολιτικά δικαιώματα τέτοιου τύπου.
8)
Ορισμένοι
αναρωτιούνται αν συνιστά εκδήλωση αγάπης και πατριωτισμού η άρνηση απόδοσης
Ελληνικής Ιθαγένειας σε όσα παιδιά γεννήθηκαν στην Ελλάδα και δεν γνώρισαν την πατρίδα
τους. Κατ’ αρχήν αυτή η άποψη είναι τόσο ρατσιστική όσο και η άποψη ότι τα
παιδιά Ελλήνων που γεννήθηκαν σε άλλες χώρες δεν είναι Έλληνες. Επίσης με την
λογική που θεωρείται εκδήλωση αγάπης/πατριωτισμού, δηλαδή την απόδοση Ιθαγένειας και
ταυτόχρονα την απουσία ορίου πέρα από το οποίο είναι αδύνατο να ζουν
λαθραία/ζουν νόμιμα/αποκτούντην Ελ. Ιθαγένεια, ουσιαστικά οδηγείται στην διάλυση το
κράτος από το οποίο ζητείται η εκδήλωση της αγάπης και του πατριωτισμού μέσω
της απεριόριστης απόδοσης της Ε.Ι. για όλον τον κόσμο που έρχεται στην Ελλάδα
λαθραία κι αργότερα νομιμοποιείται - και τότε απλώς δεν θα υπάρχει Κράτος ώστε
να παράσχει την "αγάπη".
Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι
μπορούν να έρθουν 5 εκ και 8 εκ. (λαθρο)μετανάστες και να εξακολουθεί να
υφίσταται ελληνικό (ΕΛΛΗΝΙΚΟ) κράτος, με υλικές υποδομές που θα δίνουν την
δυνατότητα να αφομοιωθούν ορισμένοι μετανάστες. Όταν (εφόσον κανείς από όσους
υποστηρίζουν το νόμο δεν τάσσεται υπέρ ενός ορίου ούτε -και ταυτόχρονα μιλάνε
για νομιμότητα- υπέρ της τήρησης των νόμων σχετικά και με την απέλαση των
λαθραίων) το ελληνικό έδαφος γίνει Νιγηρία, με υποδομές και ανάμικτο πληθυσμό
Νιγηρίας, Αφγανιστάν (είπαμε, δεν θέτουν κανένα όριο στην “αγάπη” οι υπέρμαχοι
του νέου νόμου), τότε θα δούμε ποιος θα δώσει την "αγάπη"/ανθρωπισμό: Ακριβώς όπως την δίνουν
στη Νιγηρία και στο Σουδάν. Συνεπώς το να ροκανίζεται το κλαδί στο οποίο
καθόμαστε στο τέλος δεν θα ωφελήσει κανέναν, ούτε αυτούς που θα μπορούσαμε να
βοηθήσουμε, ως κράτος, με διαφορετικούς τρόπους.
9)
Δεν πείθουν καθόλου
όσοι υποστηρίζουν ότι ζητήματα σωματεμπορίας και μαύρης εργασίας λύνονται με την απόδοση
της Ιθαγένειας. Αντίθετα, η άποψη ότι αν η Ρουμάνα ή Αφρικάνα που δουλεύει στο
μπαρ ή ο Αλβανός που δουλεύει στην οικοδομή πάρει την Ελληνική Ιθαγένεια, θα
εξισωθούν μισθολογικά και δεν θα υφίστανται την εκμετάλλευση του σώματός τους,
είναι α φ ε λ ή ς. Όταν π.χ. για μια διαφορά όπως του δέρματος μεταξύ λευκών και
μαύρων στις ΗΠΑ πέρασαν 100-120 χρόνια μεταξύ της πολιτικής και της πραγματικής
ισότητας (λέμε τώρα: αφού πάλι οι μαύροι είναι β’ κατηγορίας, για να μην
μιλήσουμε για τους ισπανόφωνους ή τους ινδιάνους), και όταν οι Αρβανίτες, Βλάχοι
κ.ά. έκαναν (αν ξεκινήσουμε από τον 11ο) κάποιους αιώνες για να αφομοιωθούν
(δίχως βία) και να λογίζονται ως ίδιοι με τους Ρωμιούς (το παραδέχεται κι ο Ιός
άλλωστε), τότε μόνο αφέλεια συνιστά η άποψη ότι για ανθρωπιστικά ή εργατικά
ζητήματα η λύση είναι η πολιτογράφηση με το τσουβάλι.
10) Σχετικά με το
αν η ελληνική γη κάνει κάποιον Έλληνα. Όχι, δεν είναι η γη αυτή που κάνει
κάποιον Έλληνα. Αυτά είναι φασιστικά-ρομαντικά, που υιοθετούνται από τους
αντιρατσιστές. Η Ιωνία σήμερα δεν κάνει τους Τούρκους Ίωνες, ούτε στα 1920 ούτε όταν
πρωτοήρθαν ως μπουλούκια στα 1081 στη Σμύρνη. Ούτε έκανε Έλληνες τους
Γιουρούκους του μακεδονικού κάμπου και τους Κόνιαρους του θεσσαλικού κάμπου ο
εποικισμός εκ μέρους τους της Μακεδονίας/Θεσσαλίας. Το ότι κάποιος μένει στην
Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι είναι Έλληνας. Οι Έλληνες της Γερμανίας δεν είναι
Γερμανοί. Η γερμανικότητα, η ελληνικότητα κ.ά. δεν είναι απλώς ζήτημα βούλησης.
Όπως και για τους Αρβανίτες και τους Βλάχους: είναι ζήτημα δεκαετιών και αιώνων
διαδικασίας φιλικής ενσωμάτωσης, κοινών εχθρών, (εν μέρει) κοινών αξιών κοκ. Όχι
ζήτημα που 20 χρονάκια επιλύουν.
Η Ελλάδα (και οποιαδήποτε χώρα) δεν είναι χώρος,
είναι χώρα. Δεν είναι γη κενή ανθρώπων και πολιτισμού, παρθένα γη
την οποία ο οποιοσδήποτε νέου τύπου Αγγλοσάξωνας (εδώ: μετανάστης) μπορεί να
ιδιοποιηθεί περιθωριοποιώντας τους κατοίκους της, που ήδη ζουν σε αυτήν, ενάντια
στη βούλησή τους.
11) Για το αν με όσα λέμε συνδέουμε την ιθαγένεια με το θρήσκευμα ("μη
μουσουλμάνος"). Εν
μέρει η συνθήκη της Λωζάνης τα συνέδεσε. Τώρα, υπάρχει Ισλάμ και Ισλάμ. Το
Ισλάμ των Αφγανοπακιστανών, Νιγηρία κ.ο.κ. είναι βάρβαρο, είναι επεκτατικό, οι
φορείς του πολύ θα το θέλανε να εξισλαμίσουν την οικουμένη κοκ. Αυτός ο
διαχωρισμός ανάμεσα στο Ισλάμ διάφορων χωρών και πολιτισμών δεν είναι αυθαίρετη αντίληψη: Μπορεί
κάποιου να μην του αρέσουν οι μιναρέδες και το Κοράνι,
ή να του αρέσουν, αλλά είναι άλλο πράγμα το Ισλάμ και τα τζαμιά στη Θράκη των
γηγενών μουσουλμάνων της συνθήκης της Λωζάνης, και άλλο το Ισλάμ ημινομαδικών
χωρών. Το οποίο δεν θέλει κανείς να υφίσταται στη χώρα μας, διότι δεν
αφομοιώνεται (παρά όταν οι οπαδοί του είναι ελάχιστοι), δεν ενδιαφέρεται να
“μοιάσει” με τους λοιπούς Έλληνες (εκτός φυσικά από τη θρησκεία), αργά ή γρήγορα
θα θεωρεί προσβολή άξια θανάτου το να περπατάν στις γειτονιές του μόνες οι
γυναίκες ή άντρες με ένα μπουκάλι μπύρα κοκ. Δεν είναι ενιαίο το Ισλάμ. Ποιος
θα αντιδρούσε ή θα φοβόταν, αν έρχονταν και πολιτογραφούνταν αντιφρονούντες του
Ιράν, μουσουλμάνοι βέβαια, οι οποίοι αντιπαθούν το πολιτικό Ισλάμ και μοιάζουν
κάπως με εμάς; Και, φυσικά, μόνο αν μιλάμε για τα εσωτερικά τίποτε
παλαιοημερολογίτικων μοναστηριών μπορεί να γίνει σύγκριση με το χριστιανισμό
όπως αυτός είναι σήμερα. Γιατί οι φανατικοί του στην Ελλάδα θα κάψουν κανένα
βιβλίο ή θα ασπρίσουν κάποιες “άσεμνες” αφίσες. Αλλά ώς εκεί -στο πρακτικό
επίπεδο: όχι αγριεμένες παροτρύνσεις για τη γυναικεία εμφάνιση
κ.ο.κ.
12) Σχετικά με τα δημοψηφίσματα. Ασφαλώς, είναι σωστή η εναντίωση σε δημοψήφισμα που θα
προτείνουν οι Ακροδεξιοί, όχι γιατί αυτό το δημοψήφισμα είναι εσφαλμένο καθεαυτό, αλλά γιατί
οι Ακροδεξιοί επιδιώκουν να καπελώνουν την αντίδραση στον νέο νόμο. Τα
δημοψηφίσματα είναι καλό για κάθε ζήτημα, όχι μόνο περιορισμένα όπως προβλέπεται
συνταγματικά σήμερα - και ασφαλώς με την δυνατότητα ισηγορίας, οπωσδήποτε όχι
δημοψηφίσματα για το αν θα ισχύουν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα (η απόδοση
Ιθαγένειας, φυσικά, δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα). Το αίτημα
για δημοψήφισμα θεωρείται συχνά ως "εθνολαϊκιστικό". Είναι έτσι, όμως;
Η μόδα των εξωθεσμικών
δημοψηφισμάτων δεν είναι «εθνολαϊκιστική».
Ο Γ. Παπανδρέου: «Ο λαός
πρέπει να εκφράσει την άποψή του στο θέμα των σχέσεων Κράτους – Πολιτείας,
δήλωσε ο Γιώργος Παπανδρέου. Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Ζάππειο, ο
πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τόνισε ότι όλοι οι θεσμοί είναι πάνω από πρόσωπα και
κατεστημένα» (Δημοψήφισμα για τη σχέση Πολιτείας – Εκκλησίας προτείνει ο Γιώργος
Παπανδρέου
http://www.in.gr/innews/article.asp?lngEntityID=602435). Συνεπώς δεν έχει
πρόβλημα με τα εξωθεσμικά δημοψηφίσματα ως ένδειξη λαϊκισμού. Εξάλλου: «Ο
εισηγητής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος είπε ότι η κυβέρνηση αρνείται το
δημοψήφισμα, γιατί κατ’ ουσίαν φοβάται. “Ο λαός, το 70%-80%, λέει όχι στο
ασφαλιστικό σχέδιο νόμου. Ζητά την απόσυρσή του. Αυτό είναι που φοβάστε, κυρίες
και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας”, τόνισε χαρακτηριστικά. Πρόσθεσε ακόμη ότι το
ΠΑΣΟΚ από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στήριξε σταθερά το δικαίωμα του
λαού στα δημοψηφίσματα, σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία που το αρνήθηκε» (εφ.
Μακεδονία 2 Απριλίου 2008:
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=15103&theme=Printer).
Όπου λοιπόν αρέσει στους ενάντιους στον "λαϊκισμό" είναι καλά τα δημοψηφίσματα
ακόμη και όταν δεν προβλέπονται αυτά (σχέση Πολιτείας – Εκκλησίας [εννοείται ότι
θα συμφωνούσαμε και με αυτή την πρόταση]), δηλαδή όταν είναι «εξωθεσμικά», δηλ.
δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα;
Κατά δεύτερον
ασφαλώς απέναντι στους νόμους μπορεί κάποιος είτε να επιδιώκει την αλλαγή τους
είτε την απόλυτη συμμόρφωση με αυτούς. Και, υπάρχει και μια τρίτη, μέση στάση,
να συμμορφώνεται μεν αλλά να επιδιώκει αργότερα την αλλαγή τους. Η
απαίτηση για δημοψηφίσματα (με την προϋπόθεση της ισηγορίας κοκ για κάθε υπαρκτή
άποψη ή τουλάχιστον «ομάδες» κοινών αντιλήψεων) είναι σωστή (όπως και η
άποψη για περισσότερο αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς) ανεξάρτητα από το αν προέκυπτε
θέμα για τους (λαθρο)μετανάστες. Αν είναι να τηρούμε πιστά τους νόμους και να
αρνούμαστε τα δημοψηφίσματα επειδή κάποιοι τα ζητάν με υπογραφές (για λόγους
εντυπωσιασμού προφανώς αυτό με τις υπογραφές, αλλά πώς αλλιώς θα γινόταν γνωστή
η θέληση τόσων ανθρώπων; ), τότε υπάρχει νόμος για την άμεση απέλαση όσων
παράνομα έχουν εισέλθει στη χώρα και ζουν στη Χώρα, καθώς και για την απομάκρυνση από
την ελληνική επικράτεια (σε θάλασσα, ξηρά, αέρα) όσων επιχειρούν παράνομα
επιχειρούν να εισέλθουν σε αυτήν, τη στιγμή που το επιχειρούν. Όσοι αρνούνται
για θεσμικούς λόγους τα δημοψηφίσματα (λόγω των υπογραφών ή επειδή δεν τα
αναφέρει το Σύνταγμα), παρά το ότι το ΠΑΣΟΚ συμφωνούσε (και καλά έκανε!) ως
αντιπολίτευση, προσφάτως, με αυτά, θα δεχτούν την άμεση εφαρμογή του νόμου για
την παράνομη είσοδο στη Χώρα;
Δηλαδή: η Δημοκρατία είναι καλή μόνο όταν ο λαός συμφωνεί με εμάς ή οι νόμοι είναι καλοί μόνο όταν το περιεχόμενό τους συμφωνεί με τις χ, ψ ανθρωπιστικές ή άλλες ιδεολογικές προσωπικές μας αντιλήψεις; Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τα δημοψηφίσματα, καλώς ή κακώς η ολιγαρχική δομή του πολιτεύματος (τα πάντα μέσω κομμάτων) δεν επιτρέπει παρά μόνο με υπογραφές την εκδήλωση της αντίθεσης. Είναι προφανές ότι η συγκέντρωση μιας ποσότητας υπογραφών δεν αναγκάζει, με το παρόν πλαίσιο, τα κόμματα ή τον ΠτΔ να προκηρύξουν δημοψήφισμα – αυτό από την άλλη δείχνει πόσο υπέρ της άμεσης δημοκρατίας τώρα ή στο μέλλον είναι όλοι αυτοί. Ωστόσο η θέληση των πολιτών, όπως άλλωστε το έχει προτείνει παλιά ο σημερινός πρωθυπουργός, που είναι υπέρ της πιο συμμετοχικής δημοκρατίας, θα έπρεπε, έστω κι αν προς το παρόν δεν είναι θεσμικά αυτό, να λαμβάνουν υπόψη τους τη θέληση του λαού. Όσον αφορά σε δημοψήφισμα για τις πολιτικές ή θρησκευτικές ελευθερίες, δημοψήφισμα για έναν νόμο δεν συνιστά δημοψήφισμα για τις θρησκευτικές ελευθερίες ή κατά της ελευθερίας του λόγου.
13) Επειδή κάνουμε λόγο για ανομοιότητα αξιών μεταξύ Ισλάμ και Ελλάδας, τίθεται
το ερώτημα πώς έλυναν το πρόβλημα των αξιών όταν πολιτογραφούνταν λίγοι ξένοι.
Είναι πολύ απλό: οι λίγοι αφομοιώνονται, όταν είναι λίγοι.
Αναγκάζονται να
ασπαστούν, έστω και φαινομενικά τους τρόπους των άλλων (οι τρόποι βέβαια
υποδηλώνουν και μια αντίληψη), αν και αυτό μετά από λίγο καιρό γίνεται δεύτερη
φύση, κι επέρχεται η αφομοίωση.
14) Επίσης τίθεται το θέμα πώς θα διαπιστώνεται η αποδοχή των αξιών μας
από τους μετανάστες.
Όταν μιλάμε για αξίες δεν
ανιχνεύουμε την ύπαρξή τους με ερωτηματολόγιο. Κι όταν στα 1821 οι Επαναστάτες
έλεγαν ότι «Έλληνες είναι οι εις Χριστόν πιστεύοντες» δεν ρώταγαν πόσες φορές
εκκλησιάζονταν ή κοινωνούσαν ή νήστευαν: αστειότητες. Εννοούσαν ότι υπάρχει ένα
κοινό πολιτισμικό κλίμα, «ατμόσφαιρα», η οποία δεν υπήρχε π.χ. με τους τοτινούς
Μουσουλμάνους. Ακριβώς το ίδιο κι εδώ. Δεν θα εξετάσουμε πόσο φανατικοί ή μη
είναι «από μέσα τους». Αυτό φαίνεται, κι αν δεν φαίνεται αμέσως, φαίνεται
αργότερα, πάντως δεν κρατιέται για πάντα μυστικό – γι’ αυτό και η βιασύνη στο να
πολιτογραφούμε είναι επικίνδυνη. Άλλωστε, καλώς ή κακώς θεσμικά υπάρχουν
μυστικές υπηρεσίες. Πριν αποδεχτούμε κάποιον ως ίσο με εμάς, ως πολίτη, θα
έπρεπε να έχουν ελέγξει τόσο τι έκανε κατά τη διάρκεια της παραμονής του, το πώς
μπήκε, όσο και το τι έκανε πριν (αν είναι δυνατόν). Άλλωστε το τελευταίο γίνεται
(με τον έλεγχο του φακέλου του στα ξένα κράτη) και για τους λίγους που ώς τώρα
πολιτογραφούνταν. Αυτά όλα δεν είναι μυστήριοι και απροσδιόριστοι παράγοντες και
αδιαφάνεια κ.ο.κ. Είναι γεγονότα και διαδικασίες.
15) Περί αφομοίωσης-ενσωμάτωσης (ξανά ορισμένα):
Η ενσωμάτωση ή μη δεν
είναι ακριβώς θέμα απλής ή έμπρακτης βούλησης. Είναι κυρίως θέμα χρόνου. Για την
ακρίβεια δεκαετιών ή και αιώνων. Τα παραδείγματα είναι πολλά στον ελλαδικό χώρο:
οι χριστιανοί Αρβανίτες έποικοι της ν. Ελλάδας και οι Βλάχοι. Χρειάστηκαν αιώνες
(όχι ώς το 1821 αλλά αιώνες αν μετράμε από τον 11ο αιώνα) ώστε να ενσωματωθούν
με τους άλλους.
Τα περί αγάπης και
ανθρωπισμού είναι υψηλές διακηρύξεις, όπως και τα ανθρώπινα δικαιώματα του ΟΗΕ.
Στα λόγια όλοι
είναι ανθρωπιστές και χριστιανοί. Όταν βρεθούν με τον ισλαμιστή δίπλα τους, τότε
η ιδέα ότι θα του διδάξουν με υπομονή την άποψη για κοσμικό κράτος ή για αγάπη
πάει για φούντο. Κανένας δεν αντιλέγει να βοηθάμε τους πολιτικούς πρόσφυγες –
αλλά απ’ την άλλη όλος ο τρίτος κόσμος γεμάτος δικτατορίες είναι, θα έρθει όλος
αυτός ο κόσμος στην Ελλάδα;
Η αφομοίωση έχει σχέση και
με την ποσότητα. Ο
κορεσμός και η έλλειψη αφομοίωσης δεν είναι μόνο φυσικό φαινόμενο αλλά και
κοινωνικό. Όσο περισσότεροι έρχονται τόσο λιγότερους λόγους έχουν να
αφομοιωθούν. Γιατί να αφομοιωθούν σε μια γειτονιά όπου όλοι είναι ομοεθνείς τους
ή ομόθρησκοι; Θα την μετατρέψουν σε «ανεξάρτητο γκέτο». Τα περί σχολείου που θα
τους εξελληνίσει είναι αστεία, αν φανταστούμε τις ιστορικές γνώσεις που έχει
κρατήσει από το σχολείο στα 25 ένας Έλληνας. Κανένα σχολείο δεν έχει τη δύναμη
των ΜΜΕ (άλλωστε υπάρχει και η δορυφορική για τους αλλοεθνείς) ή –για
ημινομαδικούς λαούς– τη δύναμη της οικογένειας και της γειτονιάς. Με δεδομένο
ότι οι περισσότεροι υπέρ των μεταναστών δεν θέλουν να εφαρμόζεται ο νόμος κατά
της λαθρομετανάστευσης, θα έρχονται όλο και περισσότεροι, κι έτσι η
αφομοίωση-ενσωμάτωση θα γίνεται ακόμη δυσκολότερη.
16) Για το ζήτημα της ενσωμάτωσης σε σχέση με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου
των εν Ελλάδι μεταναστών:
Παρά το ότι η “υλικότητα”
των πτυχών της μετανάστευσης και της διαδικασίας με την οποία
ενσωματώνεται/αφομοιώνεται μια ξένη ομάδα σε μια άλλη κοινότητα είναι δεδομένη
και προφανής, και παρά την προφανή αιτία που κάνει ορισμένους να απορρίπτουν τις
άλλες πτυχές (την αντίδραση στη μεταφυσική έννοια του έθνους, δηλαδή ότι πρέπει
να υπάρχει απλώς μια κοινότητα αξιών), ωστόσο αυτές
υπάρχουν: Ακόμη κι αν τρώγαμε και πίναμε όλοι καλά και το ίδιο,
δεν θα ήταν αυτός ο σοβαρότερος λόγος ενσωμάτωσης/αφομοίωσης. Και
μάλιστα ούτε ικανή ούτε αναγκαία συνθήκη αποτελεί η ισότητα "μάσας" και
δικαιωμάτων για την ενσωμάτωση/αφομοίωση, παρά απλώς μία σοβαρή
παράμετρο-συνθήκη. Καλά και ωραία τρων και οι Σαουδάραβες. Δηλαδή οι
πλούσιοι
Σαουδάραβες θα ήταν αφομοιώσιμοι στην Ελλάδα, ως ανωτέρου βιοτικού
επιπέδου; Μα
ακριβώς αυτοί στηρίζουν παντού το Ισλάμ χρηματοδοτώντας την πλέον
«σκληρή»
εκδοχή του.
17) Σχετικά με την φύλαξη των συνόρων: Καμμία πολιτική ενσωμάτωσης δεν μπορεί να
τελεσφορήσει με ανοιχτά σύνορα. Όσο συνιστά ακροδεξιά πολιτική το να ζητάται
αποκλειστικά η απέλαση των λαθραίων μεταναστών και η στεγανοποίηση των συνόρων,
άλλο τόσο απάτη (ή δολιότητα) συνιστά η αποσιώπηση ότι πρέπει να τηρείται και
ο νόμος κατά της λαθρομετανάστευσης, με κάθε νόμιμο (και βίαιο ακόμη) μέσο. Δεν
εννοούμε να βασανίζονται οι λαθρομετανάστες που συλλαμβάνονται κ.ο.κ., ασφαλώς,
όπως βλακωδώς θα νομίσουν οι αντιρατσιστές. Εννοούμε ότι πάση θυσία δεν πρέπει
να τους επιτρέπεται να εισέρχονται σε ελληνικό, θαλάσσιο ή χερσαίο χώρο. Και ότι
όσοι συλλαμβάνονται θα πρέπει άμεσα και δίχως δεύτερη κουβέντα να απελαύνονται,
είτε στις πατρίδες τους είτε (κι αυτό αφορά επίσης όσους έχουν καταφέρει να
εισέλθουν στη Χώρα αλλά ζουν παρανόμως)- αφού γίνει μια συμφωνία με βορειοαφρικανικές ή
άλλες χώρες - σε τρίτη αραβική ή ισλαμική χώρα (αν πρόκειται για Ασιάτες και
Αφρικανούς - τα αντίστοιχα για Ευρωπαίους). Η άποψη ότι δεν μπορούμε να
ελέγχουμε τα σύνορά μας είναι αφελής, τη στιγμή που υφίστανται τόσα δορυφορικά
συστήματα παρακολούθησης.
(12/2/2010)
18) Η γραφικότητα των κάθε λογής
και βαθμού αντιεξουσιαστών τούς οδηγεί, ενώ είναι ενάντιοι σε κάθε έννοια του
Κράτους, ψηφοφόρου, πολίτη κ.ο.κ., ενώ αρνούνται τη συμμετοχή στις εκλογές
κ.λπ., να ζητάνε πολιτικά δικαιώματα για τους λαθρο-μετανάστες. Οι άνθρωποι οι
οποίοι θα ήθελαν να διαλυθεί κάθε κράτος, ακόμη και το ελληνικό, θέλουν να
γίνουν υπήκοοί του οι μετανάστες.
19)
Αξίζει να αναλυθεί το πώς έβλεπε ο Κοραής το ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων
των γηγενών Μουσουλμάνων και Ιουδαίων της (νότιας) Ελλάδας, ώστε να
σκεφτούμε πώς θα έβλεπε το ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων νεοεισελθόντων,
ξένων, στην Ελληνική Πολιτεία.
Στις Σημειώσεις εις το
προσωρινόν πολίτευμα της Ελλάδος του 1822 έτους (στα 1822) ο Κοραής χωρίζει
τους γηγενείς Μουσουλμάνους (Τούρκους) και Ιουδαίους σε τέσσερεις κατηγορίες:
α. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν όσοι Τούρκοι-Ιουδαίοι ζουν εκείνη τη στιγμή στην
Ελλάδα. Αυτοί, σύμφωνα με τον Κοραή δεν πρέπει να έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα
"παρά την προστασίαν των νόμων εις την φυλακήν της ζωής και των κτημάτων, και
την άδειαν ν' αποκτώσι τα προς την ζωήν αναγκαία". Μόνο αστικά και
περιουσιακά δικαιώματα, λοιπόν.
β. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα παιδιά των ενήλικων Τούρκων και Ιουδαίων,
από 1 έως 10 χρόνων. Σε αυτά "συγχωρείται να ενεργώσι πλην του Βουλευτικού,
Εκτελεστικού και Δικαστικού, και των υπουργούντων αμέσως τα τρία ταύτα
επαγγέλματα (οίον Λειτουργών, Πρέσβεων, γραμματέων, δικολόγων και τοιούτων), όλα
τάλλα πολιτικά υπουργήματα" εάν οι γονείς τους τα έστελναν σε
ελληνικά σχολεία "δια να γράφωσι και να λαώσιν ακωλύτως και απραλάκτως, ως οι
Γραικοί, των Γραικών την συνήθη κοινήν γλώσσαν". Δηλαδή, τα παιδιά
Μουσουλμάνων-Ιουδαίων δεν έχουν το δικαίωμα να εκλέγονται στην νομοθετική,
εκτελεστική και δικαστική εξουσία.
γ. Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν τα τέκνα όσων ανήκουν στην β' κατηγορία, δηλαδή
οι παππούδες των τωρινών (στα 1822) ενήλικων αλλόθρησκων: "Εις τούτων δε
μόνα, τα μέλλοντα τέκνα συγχωρείται παρά ταύτα τα πολιτικά υπουργήματα, και να
γίνωνται εκλέκτορες, ήγουν να δίδωσι ψήφον εις την εκλογήν των Βουλευτών και εις
άλλας εκλογάς, όσαι γίνονται από τους πολίτας, και να υπηρετώσιν εις το
Βουλευτικόν, το Εκτελεστικόν και Δικαστικόν επάγγελμα τας υπηρεσίας όλας (πλην
Λειτουργών και Πρέσβεων)", εάν φοιτήσουν σε ελληνικά σχολεία, όπως οι γονείς
τους.
δ. Ο Κοραής δίνει πλήρη πολιτικά δικαιώματα μόνον στους αλλόθρησκους της τρίτης
γενιάς (των ενηλίκων ζώντων του 1822), δηλαδή χονδρικά σε όσους θα γεννιόνταν
στα 1812+75=1887. Αλλά με μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση. "Τελευταίον, εις την
τρίτην γενεάν, ήγουν εις εκείνους, όσων οι πατέρες και οι πάπποι εδιδάχθησαν εις
χριστιανικά σχολεία τα κοινώς εκεί παραδεδομένα μαθήματα, συγχωρείται η
απόλαυσις όλων χωρίς εξαίρεσιν των πολιτικών δικαίων, αν παρά την κοινήν των
Γραικών γλώσσαν γνωρίζουσι και την παλαιάν Ελληνικήν". Δηλαδή για την
απόδοση όλων των πολιτικών δικαιωμάτων σε γηγενείς (κι όχι νεοεισερχόμενους)
Μουσουλμάνους θα έπρεπε, για τον Κοραή, να περάσουν τρεις γενιές και η τρίτη
γενιά Μουσουλμάνων, η οποία θα αποκτούσε όλα τα δικαιώματα του πολίτη, θα έπρεπε
να γνωρίζει όχι απλώς Νεοελληνικά αλλά Αρχαία Ελληνικά.
Ασφαλώς οι γηγενείς Μουσουλμάνοι έφυγαν ή διώχτηκαν μετά τα 1822 από την
ανεξάρτητη νότια Ελλάδα, κι έτσι όσα πρότεινε ο Κοραής έμειναν ανεφάρμοστα.
Ωστόσο, καταλαβαίνει κανείς ότι εάν για γηγενείς Μουσουλμάνους, που ζούσαν στο
ελληνικό έδαφος για 200-400 χρόνια, θα έπρεπε -πάντα
κατά τον Κοραή- να ισχύσουν τόσο αυστηρές διατάξεις, πόσο αυστηρότερες θα έπρεπε
να ήταν οι διατάξεις για νεοεισερχόμενους Μουσουλμάνους στην ελληνική
επικράτεια. (25/2/2010)
Ποιο είναι το πρακτέο; Νομίζω ότι αυτό πρέπει να επικεντρώνεται στα εξής:
1. Κατάργηση του υπάρχοντος (2010)
νόμου περί ιθαγένειας και αντικατάστασή του με άλλον στον οποίο θα υπάρχουν
αυστηρότερα κριτήρια χορήγησης ιθαγένειας. Έτσι, ως πιθανοί άξονες θα μπορούσα
να είναι οι εξής.
α. Καθιέρωση ποσοστού χορηγήσεων
της Ε.Ι. τόσο ανά έτος όσο και βάσει αναλογίας με την ετήσια αύξηση
(γεννήσεις-θάνατοι) του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού.
β. Χορήγηση της Ε.Ι. σε όσους
έχουν εκπληρώσει ολόκληρη τη στρατιωτική τους θητεία (κατάργηση του 6μηνου ή
3μηνου για τους εντός ή εκτός εισαγωγικών ομογενείς) και έχουν ελληνικό
πτυχίο Π.Ε. ή Τ.Ε.
γ. Χορήγηση της Ε.Ι. σε όσες/όσους
νυμφεύονται Έλληνες/Ελληνίδες μετά την πάροδο 15 χρόνων έγγαμου βίου (μόνο
με κοινή συμβίωση κ.λπ. προϋποθέσεις) ή 10 χρόνων εάν υπάρχει παιδί λόγω της
έγγαμης σχέσης (το οποίο αυτομάτως, όπως μέχρι το 2009, παίρνει την Ε.Ι.), με
χορήγηση άδειας παραμονής στη χώρα από τη στιγμή τέλεσης του γάμου για όσο
διάστημα διαρκεί ο γάμος.
δ. Ευκολότερη χορήγηση της Ε.Ι. σε
παιδιά μικτών γάμων μεταξύ μεταναστών, δηλαδή μεταναστών οι οποίοι δεν
προέρχονται από την ίδια χώρα ή περιοχή (το "περιοχή" έχει σημασία
πολιτισμικά, γιατί είναι προφανές λ.χ. ότι Πακιστάν και Ιράκ δεν είναι τόσο
ξεχωριστές πολιτισμικώς περιοχές). Τέτοιος γάμος καθιστά ευκολότερο το
σπάσιμο του κοινωνικού-πολιτισμικού ιστού του μετανάστη ο οποίος τον συνάπτει,
σημαίνει ότι ο μετανάστης είναι πρόθυμος να αφομοιωθεί/εξελιχθεί, και άρα ένας
τέτοιος γάμος καθιστά ευκολότερη και την ένταξη στην ελληνική κουλτούρα/κοινωνία
των παιδιών που προέρχονται από ένα τέτοιο γάμο - εκτός, βέβαια, κι αν
απορροφάται/αφομοιώνεται ολοκληρωτικά ο ένας σύζυγος από την κουλτούρα του άλλου
συζύγου (π.χ. ισλαμική), οπότε δεν υπάρχει κάποια ρήξη με το παρελθόν.
ε. Χορήγηση της Ε.Ι., για
λοιπές
περιπτώσεις, μόνο μετά από γραπτές εξετάσεις
ελληνικής ιστορίας, γλώσσας (και Αρχαίων) και πολιτισμού οι οποίες θα
είναι επιπέδου εισαγωγικών στις
αντίστοιχες ελληνικές σχολές (ΑΕΙ) Ιστορίας και Φιλολογίας. Ένορκη
δήλωση όσων πρόκειται να αποκτήσουν την Ε.Ι. ότι σε κάθε περίπτωση, αν η
Ελλάδα το ζητήσει, θα εναντιωθούν σε κάθε
συμφέρον κάθε ομόθρησκης χώρας καθώς και της χώρας προέλευσής τους, με
αντίτιμο,
εάν παραβούν την δήλωσή τους, απέλαση και δήμευση περιουσίας. Θέσπιση
αυστηρότερου πλαισίου για ένα χρονικό διάστημα (π.χ. 5-10 ετών) στο
οποίο η
διάπραξη ορισμένων εγκλημάτων (φοροδιαφυγή κ.ά.) καθώς και η μη τήρηση
του παραπάνω όρκου
αυτοδίκαια θα συνεπάγονται την απώλεια της Ε.Ι.
2. Ενίσχυση των συνόρων και
αποτροπή εισόδου λαθρομεταναστών είτε σε συνεργασία με την Ε.Ε. είτε
αποκλειστικά με δικές μας δυνάμεις. Καταγγελία όσων συνθηκών μετατρέπουν την
χώρα σε τόπο στοιβάγματος μεταναστών. Απέλαση των παράνομων μεταναστών αφού
δοθεί ένα διάστημα εντός του οποίου μπορούν να φύγουν οικειοθελώς. Κράτος που
δεν μπορεί να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για την είσοδο ή την απαγόρευση
εισόδου ανθρώπων στη χώρα, δεν είναι κράτος. Παραδειγματική τιμωρία όσων ενστόλων και μη βασανίζουν τους λαθρομετανάστες.
Σχετικά με το αν το ελληνικό κράτος έχει δικαίωμα να ασκεί
βία σε παράνομα εισερχόμενους προκειμένου να μην εισέλθουν στη χώρα. Ασφαλώς δεν
είναι διόλου απαραίτητο το Λιμενικό, ο Στρατός κ.λπ. να πυροβολούν "στο ψαχνό"
όσους μπορούν να εισέλθουν παράνομα. Σίγουρα είναι μέσα στα δικαιώματα του
κράτους, ειδάλλως δεν νοείται κράτος που να μην έχει το δικαίωμα να ελέγχει
απόλυτα και με κάθε τρόπο τον τρόπο εισόδου, το ποιος επιτρέπεται να εισέλθει
και ποιος όχι στη χώρα, αλλά δεν είναι απαραίτητη η εξάσκησή του. Αρκεί, όταν
τους εντοπίζει και συλλαμβάνει, να τους ξαναστέλνει εκτός των χερσαίων ή
θαλάσσιων ορίων του κράτους, άθιχτους, εμποδίζοντάς τους στο εξής την είσοδό
τους. Αν οι λαθρομετανάστες που εισήλθαν σε ελληνικό έδαφος δια της θαλάσσιας
οδού (γενικά: οι προερχόμενοι από Ασία-Αφρική, μια και για τους υπόλοιπους
εξακριβώνεται εύκολα η προέλευσή τους) και έχουν συλληφθεί αρνούνται να συνεργαστούν με τις αρχές και να
αποκαλύψουν τη χώρα προέλευσής τους παριστάνοντας τον χαζό και θεωρώντας
ηλίθιους τους κατοίκους του κράτους στο οποίο ζητούν καταφύγιο, η ελληνική
πολιτεία θα έχει το δικαίωμα να τους επανεπιβιβάσει πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια
από τις ελληνικές ακτές (και μάλιστα κοντά σε ύδατα άλλων
μεσογειακών χωρών, ευρωπαϊκών και μη).
Όσοι υποστηρίζουν την πολιτική των
ανοιχτών συνόρων διαιρούνται σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που δεν μιλούν για το
θέμα αυτό λόγω πολιτικής ορθότητας ή έλλειψης πολιτικού θάρρους και με αυτόν τον
τρόπο ανέχονται ή υποβοηθούν την διαιώνιση της κρατούσας κατάστασης την οποία
επιφέρει η πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Και σε αυτούς που διακηρύσσουν ρητά
την πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Όσοι διακηρύσσουν ρητά και δημόσια την
πολιτική των ανοιχτών συνόρων χωρίζονται, με τη σειρά τους, σε δύο κατηγορίες.
Σε εκείνους που αντιλαμβάνονται ότι αυτή η πολιτική οδηγεί στην κατάλυση του
ελληνικού κράτους και σε εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται αυτό το πράγμα. Όσοι
αντιλαμβάνονται ότι αποτέλεσμα των ανοιχτών συνόρων είναι η κατάργηση του
ελληνικού κράτους και διακηρύσσουν ως στόχο τους την κατάργησή του διαμέσου και
της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων είναι αρκετά αφελείς ώστε να μην
καταλαβαίνουν πως η κατάργηση του ελληνικού κράτους δεν θα προκαλέσει την
κατάργηση του Κράτους εν γένει ούτε θα επιφέρει την κατάρρευση των γειτονικών
του ελληνικού κρατών. Το παράδοξο είναι ότι όσοι θέλουν την κατάργηση του
ελληνικού κράτους στο όνομα του διεθνισμού και του μαρξισμού επιδιώκουν κάτι το
οποίο είναι μαρξιστικώς παράδοξο και αντιφατικό: Επιδιώκουν τον μαρασμό του
κράτους πριν την κομμουνιστική επανάσταση. Αλλά, όπως είναι γνωστό, κατά τον
Μαρξ το κράτος θα εξαφανιστεί πολύ μετά την επανάσταση δίνοντας τη θέση του στην
κομμουνιστική κοινωνία, ενώ ακόμη και μετά την επανάσταση θα υπάρξει ένα
προσωρινό εργατικό κράτος. Οι έλληνες Αριστεροί, αντίθετα, επιδιώκουν την
εξαφάνιση του ελληνικού κράτους χωρίς να έχει συμβεί η επανάσταση και χωρίς να
υφίσταται κανένας σοβαρός λόγος να υποθέσουμε ότι θα συμβεί. Έτσι, έχουμε άλλη
ακόμη μια παγκόσμια πρωτοτυπία της ελληνικής "μαρξιστικής" "Αριστεράς", το
Κράτος να εξαφανιστεί πριν από την Επανάσταση.
Όσοι λοιπόν υποστηρίζουν την
πολιτική των ανοιχτών συνόρων στο όνομα του διεθνισμού και του μαρξισμού
σφάλλουν είτε το ξέρουν είτε όχι. Στην πραγματικότητα είναι ουμανιστές οι οποίοι
συγχέουν από βλακεία ή αμορφωσιά τον ουμανισμό τους με τον μαρξιστικό διεθνισμό/ακρατική
κοινωνία. Αλλά όταν τίθεται η δικαιολογία του ουμανισμού προκειμένου τα ελληνικά
σύνορα να μην φυλάσσονται λ.χ. εν ανάγκη και με πυροβολισμούς κατά όσων
παράνομα προσπαθούν να εισέλθουν στη χώρα, και με τοποθέτηση ναρκοπεδίων
και συρματοπλεγμάτων (και άλλων μέτρων), πρέπει οι (όχι μαρξιστές αλλά)
ουμανιστές να απαντούν στο εξής δίλημμα: Είναι ουμανισμός η διάλυση της
ελληνικής κοινωνίας μέσω της λαθρομετανάστευσης; Τι είναι ουμανιστικότερο; Η
ανέφικτη υποδοχή και ανέφικτη ένταξη καθενός λαθρομετανάστη ο οποίος εισέρχεται
σε μια χώρα, είσοδος η οποία δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ; ή προστασία του
ελληνικού πληθυσμού εντός της χώρας αυτής;
Το ερώτημα αυτό είναι αμείλικτο
και θα γίνεται με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο αμείλικτο. Χωρίς να
περιορίζουμε την μεταναστευτική πολιτική και την πολιτική έναντι της
λαθρομετανάστευσης στα παραπάνω ζητήματα και επιλογές, είναι αναπόφευκτο ότι
αυτή πρέπει να απαντά και στο εξής ερώτημα: Πρέπει πάση θυσία και στο μέτρο που
είναι τεχνολογικώς δυνατό να απαγορεύεται η είσοδος κάθε είδους λαθρομεταναστών
και η συνεπακόλουθη διάλυση του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας ή
δεν πρέπει; (2/12/2010)
3. Εφαρμογή της αρχής της
αφομοίωσης. Μονοπολιτισμική εκπαίδευση, αποκοπή -δια της υποχρεωτικής
κρατικής σχολικής εκπαίδευσης, εννοείται, κι όχι με απαγόρευση επικοινωνίας με
την πρώην μητέρα πατρίδα- από τα πολιτισμικά πρότυπα και την ιστορία των
αφρικανικών και ασιατικών χωρών προέλευσης. Διδασκαλία και ευρωπαϊκού
πολιτισμού, πέραν του ελληνικού. Καμμία διδασκαλία σε
κρατικά σχολεία της γλώσσας/πολιτισμού εκείνων των μεταναστών που προέρχονται από χώρες
ασιατικές/αφρικανικές και συνορεύουσες στο Βορρά με την Ελλάδα. Όσοι δεν
συμμορφώνονται με αυτό είναι ελεύθεροι να το πράξουν, αλλά το τίμημα θα είναι η
στο διηνεκές άρνησή μας να τους δοθεί η Ε.Ι. (π.χ. αν ο μετανάστης ζητήσει την
Ε.Ι., και στο πτυχίο σχολικών σπουδών του φαίνεται ότι σπούδασε σε ιδιωτικό
σχολείο όπου διδάσκονται τα πακιστανικά). Εφαρμογή της αρχής:
si fueris Romae, Romano vivito more; si fueris
alibi, vivito sicut ibi (= "Αν ζεις στη Ρώμη, να φέρεσαι όπως οι Ρωμαίοι.
Αν ζεις αλλού, να φέρεσαι όπως φέρονται εκεί").
Οικογένειες νομίμων μεταναστών που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στην 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση
θα απελαύνονται πάραυτα. Απαγόρευση χαρακτηριστικών ενδυμασιών (τσαντόρ,
αφγανικές βράκες κ.λπ.), οι οποίες δίνουν την εντύπωση ότι κανείς βρίσκεται στην
Καμπούλ κι όχι στην Αθήνα. Παραδειγματική τιμωρία σε περίπτωση ανίχνευσης ενεργειών (κλειτοριδεκτομή,
κλείδωμα συζύγων και κοριτσιών στο σπίτι κ.λπ., υποχρεωτική επιλογή συζύγου) που
εναντιώνονται στα απλά ανθρώπινα δικαιώματα που ισχύουν στη Δύση. Απαγόρευση
ξενικών (ινδικών, αφρικανικών, μουσουλμανικών κ.ά.) ονομάτων, αλφαβήτου και
επιγραφών στα καταστήματα των αλλοδαπών, βάσει γνωστού νόμου. Ειδικός πρόσθετος φόρος (με διάφορες
προφάσεις λ.χ. υγεία) για κάθε εισαγωγή προϊόντων (ρούχα, φαγητά, μουσική κ.ά.)
από χώρες από τις οποίες προέρχονται μεγάλες μάζες μεταναστών που ζουν στην
Ελλάδα. Θέλουν να ζήσουν και να προκόψουν στην Ελλάδα, πολύ καλά, ως Ευρωπαίοι
όμως, ως Έλληνες κι εξελληνισμένοι, και όχι φέρνοντας την Ασία/Αφρική στην Ελλάδα. Απαγόρευση
κηρύγματος της ισλαμικής θρησκείας σε άλλη γλώσσα εκτός από τα ελληνικά, για
τους μη γηγενείς Μουσουλμάνους (δηλαδή για όσους δεν είναι μουσουλμάνοι Έλληνες
πολίτες της Θράκης), ώστε η θρησκεία να μην εμποδίζει τον εξελληνισμό.
Απαγόρευση χρηματοδότησης θρησκευτικών προγραμμάτων (επιμορφώσεων ή ανέγερσης
τζαμιών) από ισλαμικές χώρες -έλεγχος των λογαριασμών ιδιωτών οι οποίοι
συνεισφέρουν σε αυτά.
4. Ενίσχυση ποικιλοτρόπως εκείνων
των τάσεων αναμεταξύ των αλλοδαπών οι οποίες υποστηρίζουν την αφομοίωση και την
προσήλωση στην Ελλάδα. Επιβράβευση όσων αλλοδαπών επιτυγχάνουν πολύ υψηλό
επίπεδο αφομοίωσης-πρόσληψης του ελληνικού (διαχρονικά) πολιτισμού. Αντιμετώπιση
των αλλοδαπών με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αυτοπροβάλλεται η Τουρκία στο
εξωτερικό της, προς τους μη Μουσουλμάνους/Δυτικούς προβάλλεται ως κοσμική και
δημοκρατική χώρα ενώ στους Μουσουλμάνους/Μ. Ανατολή προβάλλεται ως υπερασπιστής
του Ισλάμ. Έτσι και η Ελλάδα, στους Μουσουλμάνους αλλοδαπούς θα προβάλλει την
εικόνα της Ελλάδας ως τόπου καταγωγής του Ισκεντέρ (Μεγάλου Αλεξάνδρου) καθώς
και το μεγαλείο της Αρχαιότητας (υπενθυμίζοντας την προσπάθεια των μεσαιωνικών
Αράβων για αντιγραφή των Ελλήνων), ενώ στους μη Μουσουλμάνους
(Ανατολικοευρωπαίους) και κατά κανόνα Ορθόδοξους/χριστιανούς θα προβάλλει την
βυζαντινή αίγλη/καταγωγή, τη δόξα του Βυζαντίου και την ορθόδοξη πνευματικότητα
υπενθυμίζοντας το βυζαντινό υπόβαθρό τους.
5. Ανάκληση άδειας ασκήσεως
επαγγέλματος ή κατάσχεση περιουσίας για όσους Έλληνες παρέχουν δουλειά σε μη
νόμιμους μετανάστες με δυνατότητα ανώνυμης καταγγελίας από ιδιώτες. Πρόστιμα
συλλογικά και εξατομικευμένα στις αρμόδιες για το σκοπό αυτόν υπηρεσίες ελέγχου
όταν αυτές δεν διεξάγουν τακτικότατους ελέγχους, με δυνατότητα ανώνυμης
καταγγελίας εις βάρος των υπηρεσιών αυτών από έλληνες εργαζόμενους στις
επιχειρήσεις αυτές. Επιβολή ειδικού φόρου ανεργίας σε όσους Έλληνες
επιχειρηματίες έχουν στην δουλειά τους νόμιμους αλλοδαπούς, χωρίς φυσικά,
εννοείται, καμμία αντίστοιχη περικοπή του μισθού του αλλοδαπού εργαζόμενου.
Απαγόρευση πρόσληψης-ενασχόλησης αλλοδαπών σε έργα που αφορούν το Δημόσιο (λ.χ.
καθαρίστριες, κατασκευαστικά έργα, όπως δρόμοι, Μετρό κ.ά.), με πρόστιμο την
αφαίρεση άδειας λειτουργίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων που κάνουν συμβάσεις με
το Ελληνικό Δημόσιο. Καταδίωξη της μαφίας του παράνομου εμπορίου των πεζοδρομίων
και ισόβια (χωρίς μείωση ποινής των 3/5) σε όσους Έλληνες συμμετόχους
συλλαμβάνονται και καταδικάζονται. Άμεση απέλαση των αλλοδαπών που συμμετέχουν
στο λαθρεμπόριο, ακόμη κι αν ζουν νόμιμα στην Ελλάδα. Τιμωρία (αρχικά χρηματική,
έπειτα δήμευση περιουσίας) όσων Ελλήνων πολιτών-ιδιοκτητών επιχειρήσεων
εξαναγκάζουν τους νόμιμους αλλοδαπούς να εργάζονται με κατώτερα ημερομίσθια από
τα ελληνικά, με δυνατότητα ανώνυμης καταγγελίας και από τους τελευταίους.
6. Ποσόστωση του αριθμού αλλοδαπών
ανά συνοικία, ώστε να εκτονωθεί το φαινόμενο δημιουργίας γκέτο. Μηνιαίο πρόστιμο
(π.χ. δύο φορές το χρηματικό ποσό του ενοικίου) σε όσους Έλληνες ιδιοκτήτες
ακινήτων παρέχουν κατοικία αντί χρημάτων και έτσι αυξάνουν πέραν του
επιτρεπόμενου ποσοστού τον αριθμό των αλλοδαπών ανά συνοικία/περιοχή. Συνεχής
άρνηση καταβολής του συνεπάγεται τη δήμευση της ενοικιαζόμενης
οικίας/διαμερίσματος προς όφελος μακροχρονίως ανέργων ή πολυτέκνων Ελλήνων
πολιτών. Υποχρέωση Δήμων οι οποίοι κατοικούνται από ιδιαίτερα πλούσια κοινωνικά
στρώματα (π.χ. Βόρεια Προάστια, Πανόραμα) να παρέχουν κατοικία σε μετανάστες.
7. Καθιέρωση
πρακτικής-θεσμού
ανάλογου με αυτού των αρχαίων μετοίκων για τους νόμιμους αλλοδαπούς, για
την
διαδικασία της νομιμοποίησής τους. Στα πλαίσια αυτής της αναβίωσης, λ.χ.
ο
ιδιοκτήτης επιχείρησης στην οποία θα εργάζεται ο νομιμοποιηθείς
αλλοδαπός
αναλαμβάνει να εγγυάται γι' αυτόν (δηλαδή, προκειμένου ο αλλοδαπός να
γίνει
νόμιμος), και για οποιαδήποτε παράνομη πράξη του αλλοδαπού θα τιμωρείται
ο
ιδιοκτήτης της επιχείρησης/ο εγγυητής. Πέρα από ένα όριο παρανομιών ο
αλλοδαπός απονομιμοποιείται και απελαύνεται, εκτός κι αν ήδη ο εγγυητής
έχει αποσύρει την
εγγύησή του. (Εννοείται ότι η διαπίστωση -έπειτα κι από ανώνυμη
καταγγελία-
κρυφής συναλλαγής μεταξύ αλλοδαπού-εγγυητή, π.χ. χρηματικό ποσό για να
τον
εγγυάται, θα συνεπάγεται τη λύση της και την τιμωρία έκαστου, χωρίς, για
την
πρώτη φορά, απέλαση του αλλοδαπού). Απαγόρευση ανάληψης εγγύησης από
τους
ισχυρούς-παντοδύναμους επιχειρηματίες που ελέγχουν τα ΜΜΕ, τις ΠΑΕ, και
συνάπτουν συμβάσεις με το Δημόσιο, για αποτροπή ατιμωρησίας τους. Έπειτα
από
αυτό, όσοι "φιλομετανάστες" και "προοδευτικοί" Έλληνες πολίτες καθώς και
όσα
λαμόγια και μαφιόζοι Έλληνες εγγυώνται για την παραμονή των
νομιμοποιηθέντων
αλλοδαπών θα υφίστανται τις συνέπειες της διαγωγής των μεταναστών.
8. Διακρατικές συμφωνίες
(εμπορικές, εκπαιδευτικές κ.ά.) με βορειοαφρικανικές και ασιατικές χώρες για την
επαναπροώθηση των παράνομων αλλοδαπών με αντάλλαγμα την οικονομική βοήθεια της
Ελλάδας προς αυτές στις περιοχές προέλευσής των αλλοδαπών αυτών.
9. Καταγγελία όλων των συνθηκών οι
οποίες υποχρεώνουν την Ελλάδα να φορτώνεται τον κύριο όγκο των εισερχομένων στην
Ε.Ε. λαθρομεταναστών μόνο και μόνο επειδή η χώρα μας βρίσκεται εγγύτερα στην
Ασία και Αφρική. (20/6/2010)
Αν αυτό δε γίνεται, τότε άρνηση φιλοξενίας μέχρις ότου η Ε.Ε. παρέχει στο
ελληνικό κράτος τα αντίστοιχα (και επί τοις εκατό, ως σύνολο των δαπανών
της Ε.Ε. για την μετανάστευση) απαιτούμενα χρηματικά ποσά για την φιλοξενία των
λαθρομεταναστών.
